Hoe leer ik mijn dochter dat ze luistert/mee-praat
Mijn dochter van 19 vindt het lastig om te praten. Zij loopt tegen verscheidene problemen aan (foute vriendjes bijvoorbeeld, alcohol) en het lukt ons niet om haar daarin te ondersteunen, helpen keuzes te maken, erover te praten. Ze wenst alleen te praten als ik haar gelijk geef, zei ze gisteren. En als ik haar zeg dat ze dat op sommige vlakken ook echt heeft maar dat er op andere vlakken echt nog beter nagedacht kan worden en andere keuzes gemaakt kunnen worden, loopt ze weg. Ze verdraagt het niet als iets ook maar riekt naar kritiek. En goede tips (ook van haar broer) weet ze super kunstig om te draaien naar kritiek en “je haat me”. Wat zie ik over het hoofd?
Ik neem aan dat als je dochter 19 is, ze ook met andere volwassenen in contact komt. Hoe verlopen gesprekken met die mensen? Ik verduidelijk: als ze nog naar school gaat medestudenten of leraars/professoren, als ze reeds werkt collega's en/of leidinggevenden. Zit ze in een sportvereniging, heeft ze daar contacten?
Het is in ieder geval een teken van onvolwassenheid dat ze zo reageert.
Ik vind haar ook nog geen 19. Lichamelijk wel maar qua ontwikkeling niet. Hoe ze omgaat met andere volwassenen op haar werk of op school weet ik niet want daar ben ik niet bij. Soms zie ik haar wel liefjes op iemand reageren maar meer om er af te zijn denk ik.
Ik weet dat ze zich overweldigd kan voelen wanneer er veel informatie op haar af komt. Vooral als ze zelf van bepaalde situaties nog niet zoveel snapt. Meningen van anderen. Ongerustheid van ouders. Boosheid van ouders. Een broer die zegt “je maakt me ongerust maar doet niks met mijn oplossing als je in het nauw zit, dus bekijk het maar dan.”
Ze trekt zich dan terug en staat nergens meer voor open.
Soms helpt het om het gesprek te verschuiven van “hoe het zit” naar “hoe het voelt”.
Dwz als het vaak gaat over wie er gelijk heeft en wat de feiten zijn en wat de juiste oplossing is kan de jongere onervaren partij zich onbegrepen voelen. Die gaat dan wrokken en de hakken in het zand zetten. Soms kan het dan helpen te zoeken naar wat er onder zit, bv behoefte aan verbinding of angst voor het volwassen leven.
Klinkt wel zorgelijk. Gaat ze al werken of zit ze nog op school? Is haar broer ouder dan zij? Hebben ze eigenlijk een goed contact met mekaar, broer en zus? Dan zou hij jullie tussenpersoon kunnen zijn om haar te bereiken.
Over welke dingen geeft ze jullie geen gelijk? Over het feit dat jullie zeggen 'als je geen voorbehoedsmiddelen gebruikt, kan je zwanger worden'? Of over het feit dat 'als je aardappelen bakt, dat het vuur niet op de hoogste stand mag staan, omdat die aardappelen dan aanbranden'? Of dat Donald Trump maar een rare president was? Want er zit natuurlijk wel een gradatie in het soort ongelijk dat iemand niet wil toegeven.
En zijn er dan nog geen situaties voorgevallen waarin ze (achteraf) moest constateren dat het inderdaad niet zo was zoals zij dacht? En dat het echt zo is afgelopen zoals jullie voorspeld hadden.
Als dingen niet goed gaan, kan het heel fijn zijn als je gewoon een luisterend oor krijgt. Ruimte om je verhaal te doen. Een beetje begrip.
Het is dan helemaal niet prettig om met mensen te spreken die meteen in de oplossing schieten en je op die manier vertellen wat je fout doet en hoe je het wel zou moeten doen.
Ik heb dit met mijn moeder ook. Ze kan slecht luisteren en er gewoon zijn, maar schiet in oplossingen en bekijkt alles vanuit haar mindset. Ik kan daar niets mee al ben ik bijna 40. Als ik zeg dat de lucht groen is, kan je een heel verhaal op gaan houden waarom hij blauw is. Maar voor mij is hij groen en het gaat nu even om mijn beleving. Nou doe ik ook geen enorm domme dingen en dat scheelt vast. Maar probeer je eens echt in te leven in wat zij zegt en het dan niet op te lossen, maar mee te leven. Ik snap dat je baalt van, je zorgen maakt over. Wat rot voor je.
En dan geen “maar” er achter aan.
Wat voor problemen heeft ze dan met alcohol en is ze vaak dronken?
Met jullie tips kan ik al wel wat, bedankt. Ik was aan het typen welke situaties voorgevallen zijn maar mijn hamvraag is dus juist: hoe blijven we met elkaar in verbinding, wat kan ik doen dat ze niet wegloopt als het haar te moeilijk wordt, hoe krijg ik haar aan het zelf-reflecteren.
(Overigens is de relatie met haar broer goed maar hij kan dus ook niks met haar verdwijngedrag)
Als je haar vraagt waarom ze wegloopt/zegt dat ze niet meer wil praten op een bepaald moment, wat zegt ze dan? Kan ze voorbeelden geven van wanneer het niet helpt wat jij zegt? Dan kun je beginnen met daar iets aan te doen.
Ik denk dat je meer verbinding vindt met minder oordelen en meningen. Dus meer vragen en meer luisteren en wellicht je advies een keer parkeren. Gewoon eens vragen: hoe was je dat en dan meteen insteken dat er van alles beter had gekund, maar eerder zoiets zeggen als fijn dat je dat hebt gedeeld of knap dat je daar open over durft te zijn.
Op deze leeftijd ben je er als ouder vooral voor het troosten bij de butsen en de builen, en vallen (en opstaan) doen ze zelf.
Dat is makkelijk praten natuurlijk, je wilt wel grote rampen voorkomen als dat lukt. Maar ze moet toch echt zelf haar eigen pad kunnen zoeken en volgen, ook al vinden jullie dat niks. Misschien is je dochter ook wat minder welbespraakt dan jij en haar broer? Dan is het moeilijk opboksen tegen jullie samenhangende redeneringen en zeer redelijke argumenten en kan ze weinig anders dan zich bokkig terugtrekken.
Ik kan met mijn ene kind veel beter praten dan met het andere. Als ik er steeds overheen wals omdat ik verbaal veel sterker ben, begrijp ik wel dat de luiken dichtgaan. Daar valt gewoon niet tegenop te luisteren en redeneren voor de ander.
Hoe goed en redelijk ik mijn eigen argumenten ook vind.
Op je handen gaan zitten (ook geestelijk) en luisteren naar haar, alleen vragen hoe ze dingen ervaart en wat ze vindt zonder te oordelen en oplossingen aan te dragen. Het is lastig, maar wel de enige weg. Wat ik een interessant boek vond hierover is Motiverende gespreksvoering, hoe je mensen zelf hun oplossingen laat vinden zonder ze te sturen of het voor te schrijven.
Als je haar vaak hebt aangesproken op haar 'foute' gedrag en elk gesprek een adviesgesprek is, vind ik het niet vreemd dat je dochter niet meer met je wil praten en snel getriggerd is. Ze weet dat je veel afkeurt en ze weet dat jij het beter denkt te weten. Ze gaat niet ineens omdat jij het zegt, doen wat jij denkt dat goed voor haar is. Daarbij komt ook dat ze door je houding niet meer open praat over haar gevoelens en gedachten, omdat je haar de ruimte er niet voor geeft. Het is niet veilig om open te zijn als de ander niet echt luistert en inleeft.
Met 19 ging ik volledig mijn eigen gang; ik was een beleefde kostganger maar ik overlegde beslissingen niet met mijn ouders. En zij gaven mij de ruimte.
Mijn moeder had van de dingen waar ik om gaf en waarover mijn beslissingen gingen niet veel verstand overigens.
An. schreef op 13-06-2022 om 13:03:
Met jullie tips kan ik al wel wat, bedankt. Ik was aan het typen welke situaties voorgevallen zijn maar mijn hamvraag is dus juist: hoe blijven we met elkaar in verbinding, wat kan ik doen dat ze niet wegloopt als het haar te moeilijk wordt, hoe krijg ik haar aan het zelf-reflecteren.
(Overigens is de relatie met haar broer goed maar hij kan dus ook niks met haar verdwijngedrag)
Hele open vragen stellen zonder enig oordeel of sturing in ‘de goede richting’ Ook niet in toon.
Ik kan me wel voorstellen dat je angstig bent om haar toekomst. Maar op zekere leeftijd moet je hun hand loslaten en haar zelf laten lopen.
- Alcohol - ja ik zoop toen ook omdat ik anders zo geremd was, en met alcohol had ik een leukere avond en dan was ik niet zo bang voor afkeuring. De woorden kwamen dan veel makkelijker en ik maakte mezelf wijs dat ik aangeschoten leuker was. Mogelijk zag ik dat toen ook goed; de leukste herinneringen stammen uit die tijd. Ik ben gestopt na een half jaartje, en dat is iets wat je niet van iedereen kan zeggen!
- Als mijn moeder zou zeggen dat ik beter zou kunnen nadenken dan zit ze fout. Dan zit ze op het niveau van arrogantie. Ze vindt zichzelf dan beter. Zij is de Grote Denker en de dochter de domme. Maar bovenal heeft ze vreselijk ongelijk! Iemand maakt zo goed mogelijk keuzes aan de hand van de gedachten, ervaringen, gevoelens die deze persoon op dit moment heeft. En dat is heel valide. Misschien dat er later nieuwe argumenten komen waardoor ze tot andere beslissingen komt dan ze nu zou doen, maar die zijn er nog niet. Om te zeggen dat die argumenten wel zouden komen "als ze beter zou nadenken" is gewoon een redeneerfout.