Help zoon wordt vader...hysterische a.s. moeder
Gisteren vertelde mijn 20+ zoon met veel moeite dat hij vader wordt, direct er achteraan zei hij; "maar ik wil dit niet".
Terwijl ik even in shock was, heb ik hem even laten vertellen.
Hij heeft 1x met dit meisje (20) sex gehad, condoom scheurde maar zij verzekerde hem dat ze aan de prikpil is, verder was ze onvruchtbaar ( hij zelf weet dat hij stom is geweest) Ze is 8 weken zwanger.
Via social media heeft ze hem verteld zwanger te zijn van hem. Hij is daarop direct naar haar toegegaan om met haar te praten hoe verder.
Mijn zoon vroeg of ze het wilde weg laten halen of wilde houden.
Zij was al totaal op de roze wolk, wil het kindje houden.
Mijn zoon heeft argumenten aangegeven waarom hij vindt dat zij beiden hier niet klaar voor zijn.
* ze hebben geen relatie
* ze zijn beide opgegroeid waarbij 1 of beiden ouders niet in beeld waren en dat ze weten hoe dit voelt en wat voor invloed dit op zijn / haar leven heeft gehad.
* ze staan beiden niet stabiel in het leven.
Zij wil het kindje houden, aangezien mijn zoon haar tot niets kan dwingen heeft hij aangegeven dat hij dit allemaal even moet verwerken.
Zij zit echter totaal op de roze wolk, heeft het al aan iedereen verteld, koopt babykleertjes, etc etc. Mijn zoon maakt ze helemaal gek door steeds te appen / bellen, dat hij het kindje moet erkennen voor de geboorte, dat ze bekkeninstabiliteit heeft etc etc. Ze wordt boos als ze mijn zoon vraagt naar haar "buik" te komen kijken en hij aangeeft wel te willen komen praten maar niet om naar haar buik te kijken, aangezien er nog niks te zien valt. Dat hij aangeeft even rust te willen om het allemaal te verwerken en goed te willen bedenken wat dit voor hem en zijn eventuele kindje in de toekomst gaat betekenen.
Hij geeft aan het zelf niet te willen, weet nog niet of hij het kindje wil erkennen, maar vindt het ook een raar idee dat als het kindje geboren wordt hij weet dat deze op de wereld rondloopt en hij niet weet hoe het met hem/ haar vergaat en of de a.s. moeder hem dan toch blijft betrekken.
Ik heb hem het advies gegeven even goed en rustig na te denken, als ze hem steeds lastig blijft vallen met allerlei zaken die niet van belang zijn, hij moet aangeven dat als zij wil dat hij het kindje erkent, zij respect zal moeten hebben om hem even de tijd te geven.
Ik heb hem in elk geval niet veroordeeld want hij weet zelf hoe stom hij is geweest. Maar ook dat zij beiden stom zijn geweest. Ik heb een hekel aan de uitspraak, hij was er toch zelf bij... dus... is altijd de a.s. vader alleen verantwoordelijk voor een ongewenste / ongeplande zwangerschap?
Natuurlijk zit hij vol met vragen; mam hoe kan iemand die aan de prikpil is en onvruchtbaar na 1x toch zwanger zijn? Hoe zit dat met bekkeninstabiliteit, wat heeft dat voor gevolgen voor haar en het ongeboren kindje? Moet ik het kindje erkennen terwijl ik nog niet weet wat ik wil? En hoe moet ik nu ik zo hard aan mijn toekomst en aan mezelf aan het werken ben een kindje gaan opvoeden?
Ik heb hem verteld dat hij de rust moet nemen, ik voor hem geen beslissingen kan en mag nemen en hem steun in welke beslissingen hij ook gaat nemen.
Heb hem voorgesteld dat hij op elk moment mij mag bellen als hij vragen heeft, dat hij ook zeker moet weten dat het kindje van hem is en zo ja we samen een plan zullen moeten maken hoe dit voor hem in de toekomst eruit gaat zien, nog niet wetende of hij het gaat erkennen en betrokken gaat worden bij de opvoeding.
Verder heb ik een voorstel gedaan om een x met z'n drietjes om de tafel te gaan zitten. Niet om haar een abortus aan te praten, maar wel heel goed te bespreken wat dit betekent voor hun beiden qua gevoel en verstand.
Ik heb er vannacht natuurlijk van wakker gelegen. Ik kan er met niemand over praten want heb mijn zoon beloofd het tegen niemand te vertellen.
Dus mijn vraag aan jullie, heeft iemand van jullie iets soortgelijks meegemaakt? Heb ik juist gehandeld? Wat voor adviezen en tips hebben jullie?
Temet: 'Het is zeer de vraag of deze vader en dat kind daar uiteindelijk iets mee opschieten.' ik snap het, maar eerlijk gezegd, ik houd ook mijn hart vast voor de situatie waarin het kind alleen met moeder opgroeit. Ik bedenk daarbij allerlei financiële, sociale en emotionele problemen. En dat alleen maar omdat moeder het kind wil bezitten. ik word daar naar van. Maar het is de vraag of de zoon van Romi1997 daar nu iets aan kan doen om dat te voorkomen.
Tsjor
Moeder is waarschijnlijk niet de meest stabiele persoon, om het zacht uit te drukken. Maar het is helaas wel de moeder waar dit kind het mee te doen heeft. En ook als de zoon van Romi hier een rol opeist, is die moeder niet weg. Het is een afweging tussen twee scenario's die beiden weinig aantrekkelijk zijn: moeder draagt alleen de zorg voor het kind met alle risico's van doen, of vader eist zijn positie op, en moeder graaft zich in (draagt allerlei bezwaren aan tegen vader, terecht of niet, en gaat daar zelf in geloven als ze dat nu niet al doet) met alle strijd en daaruit voortvloeiende zorgen en risico's van dien.
Het beste scenario: moeder en vader komen gezamenlijk tot afspraken (en regelen een DNA-test) en beiden spelen een rol in het leven van dit kind, lijkt er nu niet in te zitten.
Ik hoop voor dit kind dat er in de omgeving van moeder een aantal wel stabiele volwassenen rondlopen die een oogje in het zeil kunnen houden en er voor dit kind kunnen zijn als het ooit nodig mocht zijn. En misschien komt moeder op enig moment tot rede. Laten we het hopen.
Groeten,
Temet
'moeder graaft zich in'. Het blijft mij toch verbazen, dat daar dan niets tegen te doen is. Op zich is het probleem niet nieuw. Het werd al voorgelegd aan Salomo, een paar milennia geleden. Daarbij ging het dan wel om twee vrouwen, twee kinderen, waarvan een kind dood was. De vrouwen twistten over het levende kind. Het oordeel van Salomo leverde hem de titel 'wijs' op: geef me het zwaard, dan verdeel ik het kind in tweeën. Waarop de ene vrouw, uit angst om haar kind te verliezen, zei: geef het kind dan maar aan haar. Vervolgens kreeg deze vrouw het kind. 1 kon 3, 16-28
Gelukkig hoeven wij het niet te doen met zwaarden. We hebben ook rechterlijke uitspraken. Als je het verhaal naar deze tijd vertaalt zie je hoe gelaagd het is. Tot de onderste laag: degene die afstand kan doen van het kind omwille van het leven van het kind is de echte ouder. Dat lost het dilemma niet op, want het kan zowel voor de moeder als voor de vader gelden. Maar het biedt wel een bepaald perspectief: mocht de zoon van Romi-1997 besluiten om zich terug te trekken, dan kan hij dat doen in het besef dat, mocht hij de vader zijn, hij zich toont als de beste ouder. Ik zou dat alleen wel kenbaar maken op een of andere manier (vandaar mijn suggestie van die brief, de datum van de brief is dan belangrijk).
Nog wenselijker zou zijn, dat ook een moeder met zo'n perspectief naar een kind kan kijken: het is geen privé-bezit, waar jij alleen over heerst en waarmee jij de wereld naar je hand kunt zetten. Als je het niet aankunt om je kind te delen met de vader, dan is dat een teken van slecht ouderschap. Maar dat gezegd hebbende moet je ook constateren, dat we daar verder niets, maar dan ook niets mee kunnen, zo lijkt het.
Tsjor
Wow Tjor, wat een waardevolle bijdrage.
Ik verwacht niet in zo'n situatie te komen, maar anders zou ik hier zéker iets mee kunnen.
Afstand nemen om zo een goede ouder te zijn en daar dan (hopelijk) vrede mee te kunnen hebben.
Wat een ontzettende rotsituatie is dit. En blijft dit. Want je zoon wéét natuurlijk niet wat het beste is voor het kind. Als hij het laat rusten, hoop je op een 'goed genoeg moeder' maar ze kan ook een heftige borderliner zijn, en dan is het kind de sjaak. Als hij zich er tegen wil en dank in mengt, voegt hij misschien conflict en stress toe aan de leefsituatie van het kind óf biedt hij het kind juist veiligheid, stabiliteit? Dat weet je vooraf gewoon niet. Je vraagt je in dit stadium af: is er geen tussenweg, informele acties of een truc, om er in ieder geval achter te komen óf hij de vader is?
Bijvoorbeeld:
- Bied die vrouw een geldbedrag als ze een DNA-test wil doen. Of iets anders waarvan je weet dat ze er gevoelig voor is. Beetje zoetig inkleden: zorg voor het kind is zorg voor de moeder, dat werk. Het is natuurlijk van de pot gerukt maar je hebt wel je duidelijkheid. Wel afspraken op papier (email oid) en eerst die test en dan het geld.
- Als zij zich zo irrationeel gedraagt, is er vast ook familie van haar die zich zorgen maakt. Zijn die niet op de een of andere manier te overreden om een watje in de mond van dat kind te stoppen of wat je dan ook nodig hebt? Ze kan toch niet 24 uur per dag met haar neus op dat kind staan?
- Meld je bij de huisarts van moeder en kind. Die mag je natuurlijk niks vertellen en gaat je ook niet rechtstreeks helpen maar het kan wel zinvol zijn als die van de situatie weet. Zakelijk houden: Zoon wil zijn verantwoordelijkheidsgevoel nemen. Als er ooit iets medisch-erfelijks aan de hand is en het zou nodig zijn de vader op te sporen, wil je zoon snel gevonden kunnen worden. De huisarts weet dit dan, hopelijk zet hij/zij het in het dossier? Wellicht doet zich een aanleiding voor waarbij de huisarts meent wat invloed te moeten uitoefenen op de moeder? Als je niet wilt dat er word gemeld, geen zorgen uitspreken over veiligheid ed. Meldcode even nalezen: wat moet gemeld worden? Daar dus geen zorgen over uitspreken.
- Idem voor Wmo-loket: melden wat de situatie is en aangeven dat je als (potentiele) vader bereikbaar bent als de situatie ooit bij ze in beeld komt. Draagt inderdaad wel een risico in zich van heel veel bemoeienis. Ook hier: vooraf goed inlezen in meldcode en expliciet uitspreken dat je daar geen zorgen over hebt. Alleen: je verantwoordelijkheid willen nemen en dit ergens willen vastleggen zodat je gevonden kunt worden voor het kind, ook als moeder dat niet zal doen.
- Anoniem Veilig Thuis bellen (nummerherkenning uitschakelen), situatie voorleggen en vragen wat je kan doen.
- Contact opnemen met labyrint in perspectief, organisatie voor naasten van mensen met psychiatrische problemen. Nee, er is misschien geen diagnose. Maar, er is wel grenzeloos, disfunctioneel gedrag. Zou ik gerust de term 'borderline-achtig' voor durven gebruiken. Hebben zijn ideeën? Zijn er organisaties? Een jurist met expertise?
Ik denk zeker dat het niet wijs is om 'tot het bittere eind' te 'knokken' maar wat verkennende stappen zetten of behoedzaam lijntjes uitgooien zou misschien nog wel kunnen? Na iedere stap kan zoon dan alsnog besluiten wel of niet een volgende stap te zetten? De tip van Tsjor om op te schrijven, voor het kind, wat de inspanningen zijn en waarom zoon er van afziet als een stier door de porseleinkast te gaan, lijkt me een heel goed idee.
Sterkte Romi en zoon!
Ondanks alle goede adviezen zou ik toch alles op alles zetten om er achter te komen of zoon de vader is. Dat maakt natuurlijk alles uit. Is hij het niet, dan kan hij het hele gedoe achter zich laten. Is hij het wel, dan kan hij besluiten om een rol in het leven van zijn kind te willen spelen en kijken hoe hij dat het beste kan aanpakken. De hele situatie loslaten zodat het kind een rustiger leven krijgt, terwijl je weet dat het jouw kind is, klinkt mij niet heel aannemelijk in de oren.
Dank jullie wel voor jullie tips en medeleven. Morgen heeft mijn zoon contact met de hulpverlenende instantie, om alles te bespreken en wat hun adviezen zijn. Op deze manier wil hij kijken wat het beste is om in elk geval het contact weer te herstellen.
Hoe is het nu Romi? We zijn alweer een hele week verder.
sorry voor mijn afwezigheid, maar de laatste tijd gebeurt er zoveel dat ik gewoon of de puf niet heb of gewoon even niet denk aan reageren.
Mijn zoon heeft intensieve gesprekken gehad, waarin hij alles heeft aangegeven wat er bij hem speelt. Uiteindelijk hebben we samen contact opgenomen met een advocaat.
Even voor de duidelijkheid, wij zijn er tot op heden van overtuigd dat hij de vader is. Een DNA test gaat het niet worden daar moeder hier toestemming voor moet geven en we nu al weten dat dit niet zal gebeuren. Dus vanuit gaande dat hij de vader is;
In dit gesprek heeft hij aangegeven hoe het contact de hele zwangerschap en na de bevalling is verlopen. Hij heeft aangegeven dat hij omgangsrecht wil, alsmede erkenning en gezag. De advocaat heeft met hem de mogelijkheden besproken en aangegeven wat hij hiervoor moet aanleveren en wat hij kan doen om er een procedure van te maken.
Wonder boven wonder gebeurde er daarna wat niemand dan had verwacht, moeder reageerde eindelijk weer een x op een zoveelste contactpoging. Na ruim 4 weken heeft hij dan eindelijk weer zijn kindje mogen bezoeken. Stralend maar ook emotioneel kwam hij hiervan terug, hij had er intens van genoten. Zijn kindje weer te kunnen vasthouden, knuffelen, ruiken en de geluidjes aanhoren heeft hem erg goed gedaan. Dat maakte hem natuurlijk ook weer aan het twijfelen. Nu gaf moeder aan dat hij als hij vaker wilde komen hij dit kan aangeven. Dus moet hij wel een proces starten, net nu het zo goed gaat, hij weer normaal contact heeft met de moeder en hij al een nieuwe afspraak gepland heeft?
Ik heb met hem gesproken en hem verteld dat het natuurlijk twijfels geeft en dat ik zie hoe hij weer enorm opleeft en straalt. Maar dat we niet weten hoelang dit gaat duren, aangezien haar gedrag en contact van het ene uiterste naar het andere uiterste schiet, wat we vaker hebben gezien sinds de bekendmaking van hun zwangerschap en na de geboorte. Dit beaamde hij en zei ook dat deze onzekerheid hem pijn doet. Uiteindelijk heeft hij besloten om toch een procedure te starten en voor nu stap voor stap bekijken hoe alles verloopt en nu gewoon intens te gaan genieten van het contact met zijn kindje. Inmiddels heeft hij meerder momenten kunnen hebben met zijn kindje en heeft hij contact met de advocaat over wat nu de stappen gaan zijn.
Romi-1997, ik kan alleen maar herhalen wat al eerder gezegd is: geweldig hoe je zoon dit oppakt, mede dankzij jouw ondersteuning denk ik. Goed dat hij twee sporen loopt. Dat moeder alleen maar zegt dat hij vaker mag (!) komen is inderdaad fijn, maar gezien het verleden niet zo betrouwbaar. Dus ik zou ook een procedure starten en aangeven dat je het dan ook geregeld wil hebben. Goed dat hij twee sporen gaat volgen, ik hoop echt dat hij een rechtmatige plek als vader krijgt.
Ondertussen is het mogelijk om zelf een DNA-test uit te voeren, buiten de moeder om. Dat moet je dan wel zelf betalen, zie bijvoorbeeld https://vaderschapstest.nu/vaderschapstest-zonder-toestemming-moeder/
Jullie verhaal is alle reden om de bepaling dat een moeder toestemming moet geven voor een vaderschapstest moet komen te vervallen. Als een vader dat wil zou hij het zelf via de rechtbank moeten kunnen afdwingen. Het gaat daarbij niet zozeer om het belang van de vader, of van de moeder, maar om het belang van het kind.
Tsjor
Ik wil net zeggen, trap daar niet in. Typisch gedrag dat ik maar al te goed herken. Klein beetje geven en daarna veel nemen als je niet oppast. ((Aantrekken en afstoten).
Laat je zoon zijn eigen plan blijven trekken en wees blij met dat hij weer even zijn kind heeft mogen vasthouden. Maar ga door met de procedure. Als dat meisje iets van borderline of dergelijks heeft, dan zijn dit typische strategieen waar ze mee werken. Dokumenteer dit moment ook naar de advokaat. Want, je zou mijn kind als vreemde niet even mogen vasthouden als ik niet zou denken dat je er recht op zou hebben of dat ik wat van je wil. Ik denk dat de rechter dat ook vreemd zal vinden dat een moeder aan en "vreemde" haar kind tijdelijk geeft.
Zeker tweesporenbeleid blijven voeren! Die toegang die hij nu heeft, is 'garantie tot aan de deur'. Ze gaat hoogstwaarschijnlijk weer een teleurgesteld of wantrouwig/angstig worden en zich dan terugtrekken. Je zoon kan naar het meisje ook een beetje 'blond' spelen: "Ik wil het gewoon goed regelen, ik weet ook niet hoe het werkt, ik ben nog jong, ik wil gewoon een goede vader zijn, daarom heb ik er hulp bij ingeschakeld, het is niet om jou onder druk te zetten maar het is nogal wat, de verantwoordelijkheid voor een kind, deze advocaat kan ons (!) helpen het goed te regelen zodat kind niks tekort komt, ik wil niet dat jij het helemaal alleen moet doen etc."
Die advocaat zal hem daarbij ook zeker kunnen adviseren wat de beste stappen zijn om te zetten. Ik zou zeker blijven inzetten op een DNA-test, met of zonder haar medewerking, zodra hij daar een mogelijkheid voor ziet. De objectieve vaststelling van het vaderschap is toch de basis van alles. Ik zou ook zeker, net als Robbie, aan dossiervorming doen en alles goed opschrijven wat er gebeurt. Dat kan hem nog eens van pas komen.
Fijn voor je zoon dat het contact vooralsnog hersteld is! Ik kan me voorstellen dat het een heel moeilijk en pijnlijk proces is. Ik sluit me aan bij de complimenten!! Supergoed hoe hij het doet.
Hij heeft de kleine alleen bij haar gezien, krijgt de kleine niet mee, dus alleen in haar bijzijn. De advocaat wil graag eerst een spoedprocedure starten waarbij er wordt gevraagd om een regelmatig omgangsrecht totdat de gewone procedure is afgerond.
Romi, kan je zoon bij bezoek ongezien wat haartjes of wangslijm voor dna test verzamelen?
Zo kan hij achter haar om, de waarheid achterhalen.
Flanagan schreef op 15-03-2021 om 21:54:Romi, kan je zoon bij bezoek ongezien wat haartjes of wangslijm voor dna test verzamelen?
Zo kan hij achter haar om, de waarheid achterhalen.
Ja, dat zat ik ook al te denken. Maar vraag me af of de instantie die ermee aan de slag moet niet ook zwart op wit wil dat dit materiaal met medeweten van moeder is verkregen
Romi-1997 schreef op 15-03-2021 om 21:04:Hij heeft de kleine alleen bij haar gezien, krijgt de kleine niet mee, dus alleen in haar bijzijn. De advocaat wil graag eerst een spoedprocedure starten waarbij er wordt gevraagd om een regelmatig omgangsrecht totdat de gewone procedure is afgerond.
Maar Romi,
denk je niet, dat als je in de rechtbank verteld dat moeder wel meewerkt aan dit soort momenten dat een rechter zal fronsen? Ook al krijg je het kind niet mee. Voor dat meisje is je zoon een heel kortdurende vlam geweest. 1 momentje. Als ze niet zelf zal denken dat je zoon de vader is, zou je dan denken dat ze uberhaupt er in meegaat dat dit contact, hoe vervelend het ook gaat, met jou zoon zo voortduurt? Ik geloof daar niks van. Niet dat je er echt iets aan hebt. Maar ik denk dat een rechter, als die er naar moet kijken, op zijn minst vragen gaat stellen naar dat meisje.
Robbie001 schreef op 16-03-2021 om 08:50:[..]
Ja, dat zat ik ook al te denken. Maar vraag me af of de instantie die ermee aan de slag moet niet ook zwart op wit wil dat dit materiaal met medeweten van moeder is verkregen
Volgens mij niet. Je wil toch alleen nagaan of het jouw kind is? Niet of het kind van de moeder is.
MeikeT schreef op 16-03-2021 om 09:31:[..]
Volgens mij niet. Je wil toch alleen nagaan of het jouw kind is? Niet of het kind van de moeder is.
Ja, maar ik weet dat als mijn dochter naar de huisarts ging, welke medische handeling dan ook, dat ze zowel van mij als de moeder teostemming nodig had. Inmiddels niet meer omdat ze ouder dan 15 is. Zou dat in dit geval ook niet zoiets zijn?
Uit de post van Tsjor hierboven: “Ondertussen is het mogelijk om zelf een DNA-test uit te voeren, buiten de moeder om. Dat moet je dan wel zelf betalen, zie bijvoorbeeld https://vaderschapstest.nu/vaderschapstest-zonder-toestemming-moeder/”
Chique is het natuurlijk niet maar dat is de hele situatie niet dus daar zou ik niet van wakker liggen.
Aanvulling: zo’n test die je ‘zelf’ doet is wel informatief(en betrouwbaar) maar niet rechtsgeldig. Daarvoor moet hij wel afgenomen worden door een neutrale professional en dat kan dan weer niet zonder toestemming, neem ik aan. Maar goed, om te beginnen lijkt het mij belangrijk om het ‘gewoon te weten’ en van daaruit verder te gaan.
Wat Mija zegt wou ik ook al schrijven, maar ik werd gisteren halverwege het tikken van een reactie onderbroken. Je kan inderdaad een niet-rechtsgeldige vaderschapstest laten doen, waarbij je twee wattenstaafjes met wangslijmvlies (eentje van de vader, eentje van het kind) in een envelop naar het lab stuurt. Even googlen levert de nodige mogelijkheden op.
Bij een rechtsgeldige vaderschapstest, eentje dus die door de rechtbank wordt geaccepteerd, is het labwerk bij mijn weten min of meer hetzelfde (al wordt bij de ouders meen ik bloed afgenomen ipv wangslijmvlies), maar ten eerste komt daar ook de moeder mee, en ten tweede - en dit is het belangrijkste verschil - worden de personalia van alle betrokkenen grondig geverifieerd. Daarom moeten mensen ook in persoon verschijnen.
Gaat het vader puur om zekerheid voor zichzelf dan kan hij gewoon zo'n goedkope test doen en moeder niets zeggen. En wat Mija zegt, nee dat is niet sjiek, maar dat is de zaak toch al niet.
Groeten,
Temet
Zo'n zelftest is vooral voor 'gemoedsrust' las ik ergens. Het zou kunnen dat de vader daar behoefte aan heeft. Belangrijk bijkomend voordeel is dat ook het kind dan zekerheid zou hebben.
Tsjor
Ik zou zeker een vaderschapstest laten doen om te weten of het kind van hem is, al dan niet met medewerking van de moeder. Die is niet echt betrouwbaar gebleken, dus daar zou ik mijn hoop niet op vestigen. Stel je voor dat het niet zijn kind is, dan is al deze ellende voor niks. En als het wel zijn kind is, weet hij zeker dat hij een goede reden heeft om op zijn strepen te gaan staan.
Daar gaan we...
En weer is het raak, kindje verblijft op een ander adres omdat moeder moe is en op deze manier niet goed voor de kleine kan zorgen.
Mijn zoon gaf aan dat hij dat ook graag had willen doen. Echter geeft zij aan dat hij de kleine niet alleen meekrijgt, dat hij nog nooit voor een baby heeft gezorgd en dat hij de huiltjes niet herkend als er wat met de kleine is. Mijn zoon gaf aan dat zij hem ook niet toelaat en dat hij ook met de kleine samen bij mij kan blijven slapen zodat ik hem hierin kan ondersteunen en leren. Nee want zij kent mij niet eens. En hij wil alleen maar de vader zijn wanneer het hem uitkomt. Mijn zoon heeft aangegeven dat het er meer op lijkt dat hij alleen vader mag zijn wanneer het haar uitkomt, aangezien hij vele pogingen heeft gedaan ( ook vorige week toen de kleine in het ziekenhuis lag) maar dat zij het steeds afwent en de touwtjes in handen heeft. Hierop was ze dus boos en zei dat ze deze discussie niet weer gaat houden.
Samen met mijn zoon erover gesproken en we hebben het besluit genomen om de advocaat te mailen om de spoedprocedure te starten want dit gaat nergens meer over en zij onthoud hierbij de kleine het contact met de vader en andersom.
Even terzijde, maar ik liet mijn baby het eerste half jaar ook niet bij een ander logeren. Ze hebben zelfs de eerste jaren nooit bij anderen gelogeerd omdat ze zo gewend waren aan hun eigen bedje in hun eigen kamertje dat ik daarna met vermoeide kinderen zat als oma’s erop stonden als ze kwamen logeren.
Flanagan
We hebben het hier echter niet over een logeerpartijtje, maar over het contact opbouwen tussen vader en kind. Daarbij klaagt moeder hoe vermoeiend het allemaal wel niet is en ze steeds zegt te moeten bijtanken. Ook laat ze de kleine wel bij haar vriendin slapen. Dus ik snap op zich jou redenering wel maar dit is een andere situatie lijkt mij. Het is naar mijn mening belangrijker dat de kleine de vader leert kennen en leert aanvoelen, zijn stem en lichaamsgeur leert herkennen.
Romi-1997, wat ben ik blij dat je zoon zich vanaf het begin zo betrokken heeft getoond bij het kind.
Wat moeder nu doet was eigenlijk voorspelbaar en zo vals als het maar zijn kan. Waar is het kind dan nu? En kent die persoon wel de huiltjes?
Goed dat jullie besloten hebben om een spoedprocedure te starten, ik denk dat je zoon de beste kans is voor het kind om nog enige stabiliteit in het leven te krijgen.
Het lijkt mij simpel: als moeder aangeeft dat zij het niet aankan draait het om, kind komt bij vader en moeder krijgt omgangsregeling.
Veel sterkte in deze afschuwelijke tombola.
Tsjor
'ook vorige week toen de kleine in het ziekenhuis lag' Heb je enig idee waarvoor het kind in het ziekenhuis lag?
Tsjor
Flanagan schreef op 16-03-2021 om 21:23:Even terzijde, maar ik liet mijn baby het eerste half jaar ook niet bij een ander logeren. Ze hebben zelfs de eerste jaren nooit bij anderen gelogeerd omdat ze zo gewend waren aan hun eigen bedje in hun eigen kamertje dat ik daarna met vermoeide kinderen zat als oma’s erop stonden als ze kwamen logeren.
Het kindje is nu ook ergens anders, omdat moeder het niet aan kan.
tsjor schreef op 17-03-2021 om 07:51:'ook vorige week toen de kleine in het ziekenhuis lag' Heb je enig idee waarvoor het kind in het ziekenhuis lag?
Tsjor
ja dat is bij ons bekend, het betrof een infectie