Help mijn zoon steelt

dat zou mij ook verdrietig maken

Waarom meteen van het slechtste uitgaan? Ik zet even mijn goedaardige bril op. Misschien wilde hij die spullen wel laten taxeren of repareren waar hij nu woont? Was handig geweest het even te melden, maar misschien was het als verrassing bedoeld? En nu is hij in paniek omdat er iets weg is. Bel die jongen gewoon, en stel open vragen. Leg hem niets in de mond en werp hem niets voor de voeten, vertel gewoon wat zijnvader gezien heeft en vraag wat zijn verhaal is.

Ik vind het ook best vreend dat je man er niet meteen, ter plekke of bij thuiskomst, iets van gezegd heeft. Was achteraf gezien handiger geweest, maar ja.

Ik begrijp je verdriet en de twijfels rond de goede band die je met je zoon hebt. Maar je zoon is ook maar een mens en we doen allemaal wel eens iets doms dat we niet willen of durven vertellen aan de mensen die het dichtst bij ons staan. Dat betekent niet dat de band met je zoon ineens slecht is of dat je je vertrouwen in hem nu kwijt moet zijn.
Als jullie al jarenlang op een aangename en warme manier met elkaar omgaan, zal dit in de toekomst ook zo blijven. Jammer dat hij momenteel in het buitenland zit en dat je de situatie niet dadelijk kan ophelderen.

Wij zijn hier ook wel eens iets kwijt. Uiteindelijk blijkt het dan ergens anders op te duiken omdat een van ons er dan iets mee heeft gedaan waarna het niet meer op de oorspronkelijke plek terecht is gekomen. 

Hoe weet jij zo zeker dat het niet zoiets onschuldigs is? Heeft je zoon dingen op zijn kerfstok waardoor jullie reden hebben om hem te wantrouwen? Je man en zoon hebben vorig jaar een lijstje gemaakt van die spullen. Misschien hebben ze toen ook wel getwijfeld over de waarde, goede staat of echtheid. Kan het niet simpelweg zijn dat je zoon die dingetjes toen mee heeft genomen om ze te laten repareren en/of taxeren en het vervolgens is vergeten? 

Bovendien had je zoon blijkbaar niet het idee dat hij iets fout deed, anders had hij dat ding vast verstopt. Je man trof het gewoon aan toen hij iets verplaatste. 

Ook ik zou het zo snel mogelijk bespreken. Jouw idee om twee maanden te wachten en 'tot die tijd houden wij ons hoofd koel, lopen niet op de zaken vooruit' klopt voor geen meter. Je spreekt jezelf wat dat betreft ontzettend tegen. Want je bent verdrietig, hebt een naar gevoel in je buik en opent zelfs een topic met de stelling 'Help, mijn zoon steelt!' Hoezo je hoofd koel houden? Je wil toch niet maanden achterdochtig lopen speculeren en tegenover je zoon doen of er helemaal niks aan de hand is (over oneerlijkheid gesproken!) terwijl er wellicht een simpele verklaring is? Zulk gekonkel kan óók onnodig dingen kapot maken. 

Ik zie geen enkel voordeel van het uitstellen van een 'confrontatie' tot hij weer thuis is. Waarom bel je hem niet of start je geen videocall? Als je wil dat je kind eerlijk is, moet je dat zelf ook zijn! 

'Hé jongen, je vader kwam dit bij jou thuis tegen. Nu blijkt dat we nog een paar van die spullen missen en daar maken we ons zorgen over. Weet jij waar ze zijn?' 

Eens, het wantrouwen zit in jou, de mensen hier stellen vragen ivm onlogische details: waarom makkelijk te pakken opbergen en op tafel laten liggen.
Ik neem aan dat je wel eens facetimed met elkaar. Waarom niet gewoon vragen, waarom voed je met wachten het wantrouwen naar iemand die zichzelf niet verdedigen kan als jullie blijven zwijgen? Waarom juist die vertrouwensband niet de aandacht geven? 
Koel houden klinkt stoer, maar jullie doen dat verre van en het is tamelijk giftig voor de relatie, want jullie zijn al verdrietig om iets wat misschien een logische verklaring heeft.
En misschien niet, daar deal je dan weer mee ( 2e kansen, vergeven, goede gesprekken, grenzen). Je bent ook al teleurgesteld in mensen hier, die heel gewoon vragen stellen, is dat gedrag iets wat bij jullie snel of als eerste wordt aangewakkerd bij ellende? Dit zijn ook gewoon vragen.

Er worden heel vaak aanvullende vragen gesteld op dit forum. Juist omdat we elkaars situatie niet altijd even goed kennen, niet precies weten wat vooraf ging, wie wat heeft gedaan en gezegd etc. Dat is geen aanval op mensen die een topic openen, maar meer voor onze eigen beeldvorming. De context maakt voor een mening of advies namelijk nogal wat uit.

roodborst schreef op 21-11-2022 om 08:17:

Antwoord op je vraag : zoon is in het buitenland.
Ik heb dit probleem in dit forum gepost omdat wij verdrietig zijn en er liever niet met mensen in onze omgeving over praten. Misschien is er een logische verklaring, waarschijnlijk niet.
Er kwamen veel reacties.Aan sommige heb ik echt veel , heel fijn is dat.
Maar lees ook wantrouwen, vragen over details etc. Daar ga ik niet op in.
Ik zal over een tijdje een update posten.

Ik herhaal mezelf, dat wantrouwen zit in jóu. Jíj bent van plan om twée maanden tegen je zoon te zwijgen terwijl je helemaal vol zit van je eigen overtuiging. Jíj opent een topic met dat je kind steelt, maar anderen (waaronder ik) hebben heel veel ándere mogelijke verklaringen voor wat er is gebeurd. 

En stellen daar dan vragen over. Ben eens heel eerlijk, is dat als wantrouwen wegzetten niet een manier om jezelf te overtuigen van je eigen gelijk, dat je zoon steelt? Want stel je toch voor dat het inderdaad een van die andere oorzaken is, dan heb je een inschattingsfout gemaakt. Is dat zó erg om toe te geven dat dat kan?

Los van waarom hij het al of niet heeft weggehaald, ik heb het doen met je kind. Die krijgt twee maanden een schijnheilige moeder, en als hij dan thuis is de bak ellende die moeder in die twee maanden heeft opgebouwd, in een keer over zich heen. Leuk thuiskomen bij je ouders met wie je zo’n geweldige band dacht te hebben. En ja, dat is projectie zoals je in een eerdere post hebt kunnen lezen, waar een stiefouder de kinderen ook van diefstal betichtte, niet alleen naar kind maar ook naar de omgeving. 

Terwijl er continue echt hele andere verklaringen waren. Net zoals dat bij jullie mogelijk is, als je zónder je éigen wantrouwen naar de situatie kijkt.

Voor alles is een tijd en plaats, dat klopt.
Om met zoiets groots twee maanden in je hoofd rond te lopen en proberen om niets te laten merken lijkt mij echter ondoenlijk. Het risico dat je daarmee de relatie onder druk zet, is in mijn ogen veel groter dan dat je nu gaat facetimen en zegt wat Yette hierboven aangeeft.