Ergernissen tussen man en mijn zoon

Jeetje lastige situatie hoor. Want hier heeft niet alleen jouw man last van maar jij net zo goed. Ik accepteer hier ook geen niet afgespoelde spullen op aanrecht of in de vaatwasser en wc brillen met spetters. Dochter van 21 en zoon van 18 worden dan gewoon terug geroepen om het op te ruimen. Dat zou ik dus bij jouw zoon ook doen. En verder toch het gesprek met hem aan gaan en vragen of er een reden is dat hij dit doet. Denkt hij er echt niet aan of is het iets anders? Hier ook een gesloten zoon (mede door autisme) maar dat soort dingen kan hij dan echt wel benoemen. 
Verder is je zoon 19 dus zou hem ook de keuze geven om of mee te werken aan een gezellig huishouden of anders iets voor zichzelf te gaan zoeken. Want hier wordt niemand blij van natuurlijk. Straffen met internet afsluiten etc. zou ik inderdaad niet doen. Dat doe je meer bij eindeloos computerende pubers en is ook niet gericht op hetgeen hij veroorzaakt in huis. 

Ik denk dat straffen niet meer wil op deze leeftijd. Zoon mag zich wel beter gaan gedragen. Is het echt onwil dat hij die dingen doet, of is hij zich er niet van bewust? Vriendin van mij heeft ook zo’n varken in huis, ruimt ook niks op en is erg op zichzelf gericht, zij flipt dan af en toe tegen ‘m uit (lees, pakt hem heel duidelijk aan in wat ze tegen hem zegt!) en dan gaat het weer even goed. 

Het zijn twee verschillende dingen: slordige pubers en de band met volwassenen in huis. Ik zou het los van elkaar zien. Mijn dochter denkt ook dat ze assepoester is maar ik heb dat nooit gekoppeld aan mijn nieuwe vriend.
Ik snap wel dat het lastig is als iemand steeds weer in het bestaande team moet ‘invoegen’ na te zijn weggeweest. Hij ‘zeurt’ dan in de ogen van jou en/of jouw zoon als jij er andere regels op na houdt in de weken dat hij weg is. Dat komt dan eerder door onduidelijkheid over de afspraken dan door treiterij. 
Hier zijn de klussen verdeeld onder alle (inmiddels volwassenen) in huis. We zijn samen gaan zitten, hebben een lijst gemaakt van alles klussen die er zijn in huis en toen kregen met name de huispubers een speech/preek over dat wij een team zijn en dat we allemaal iets doen. En dat zij echt niet assepoester zijn en ik ook niet. We hebben allemaal gekozen wat ons goed ligt en iedereen moet ook weleens een rotklus doen want dat vond iedereen een rotklus  .
Nog steeds schrijven we met whiteboardstift wat we hebben gedaan op de grote spiegel in de keuken. Ook schrijf ik daar dingen die nodig gedaan moeten worden. 

Ik snap de koppeling tussen je man en zoon ook niet helemaal. De opvoeding had al jaren af moeten zijn, waarom wordt er nu pas ingegrepen?
Ik lees niet echt bijzondere zaken ( kijk hoe slordig veel studenten op die leeftijd zijn), het gebruiken of lenen van spullen kun je afspraken over maken of zorgen dat hij er niet bij kan.
Mijn vader zei altijd: 4 kapiteins op een schip is te veel.
Als hij uit huis gaat ben je er van af.

dit klinkt als een combi van typisch jongvolwassen gedrag en onderhuidse dynamiek met zijn stiefvader. Jouw zoon zal zich er waarschijnlijk niet echt bewust van zijn, maar de relatieve? 'afwezigheid' van zijn eigen vader en mogelijke jaloezie over relatie stiefzoon en stiefvader lijken een belangrijke component. Dat ga je juist niet met straf oplossen maar met meer verbinding zoeken. Als jouw zoon aanvoelt dat stiefvader zich stoort aan hem, in combinatie met zich afgewezen voelen, kan er namelijk (onbewust) voor zorgen dat het lompige gedrag van zoon verergerd als je man thuis is.

Ik hoop dat jouw man openstaat voor een radicaal andere aanpak: investeren in de band en kiezen voor 'pick your battles'. Een beetje a la 'verbindend gezag' / 'geweldoos verzet'. Die methodiek is misschien ontwikkeld voor jongeren met destructief gedrag, maar eigenlijk zijn de principes heel algemeen toepasbaar bij opvoeden van pubers en adolescenten 

Ik mis wel een stukje opvoeding. Misschien wat laat om nu nog mee te beginnen. 
Waarom accepteer je dit gedrag al zo lang? 

En dan bedoel ik niet in relatie tot je man, maar vooral de totale respectloosheid ten aanzien van het huis, het huishouden en de mensen om hem heen. Wie pist er nou over de bril heen: hij is toch geen 4. En dan wil je naar dieperliggende oorzaak gaan vragen: ja doeeeiii! 

Pak jij je zoon aan? Jij lijkt mij de eerst aangewezene om je zoon te wijzen op dingen, aangezien het jouw zoon is, en niet je man. Het lijkt me erg moeilijk voor je man. 

Tja... hij bepaalt van kleinsaf de sfeer in huis....krijgt graag zijn zin.... was niet echt stout of zo.
Kortom: je hebt hem dus altijd zijn zin gegeven en nu moet hij zich ineens gaan aanpassen? Dat gaat hem niet meer worden vermoed ik.
Adviseer hem om uit huis te gaan of zich aan te passen en niet te gaan lopen uitdagen. 

Natje1812 schreef op 09-12-2022 om 18:29:

ik pak mijn zoon echt wel aan hoor,…het is niet zo dat ik hem er niet op wijs.Hij moet het ook zelf opkuisen.Maar ik heb soms het gevoel dat hij mijn man toch echt een beetje uitdaagt …We hebben nu vanmiddag samen een gesprek gehad dat we echt wel verwachten dat hij zijn eigen rommel opruimt en opkuist,dat hij oud genoeg is en waarom hij het ons soms zo moeilijk maakt we verwachten echt niet zoveel…Hij verstond ons wel en hopelijk komt er ooit eens een keerpunt tegenover mijn man.Mijn man heeft echt altijd wel een band willen hebben en is niet de moeilijkste persoon maar mijn zoon heeft daar nooit voor open gestaan omdat hij redelijk zwart wit denkt.Hij heeft 1 moeder el 1 vader ook al ziet hij hem niet en dat is het voor hem.Maar er moet wel respect zijn en dat ontbreekt er toch vaak aan…

Respect moet er zijn, ook naar je zoon toe. Het is jouw man, niet zijn vader. Misschien zit daar de angel, dat zoon ergens wel voelt dat jij iets wilt dat hij niet wil. Respecteer ook zijn wensen. 

Je zoon gedraagt zich als een vlerk. Daar mag je hem best op aanspreken. Of het gaat helpen is een tweede, maar jij praat wel héél veel goed. De wc-bril niet omhoog? Wat een aso..

Natje1812 schreef op 09-12-2022 om 18:29:

ik pak mijn zoon echt wel aan hoor,…het is niet zo dat ik hem er niet op wijs.

Hij heeft 1 moeder el 1 vader ook al ziet hij hem niet en dat is het voor hem.Maar er moet wel respect zijn en dat ontbreekt er toch vaak aan…

Als dat respect pas op zijn 19e jarige leeftijd duidelijk wordt gemaakt, ben je sowieso rijkelijk (te)laat! Ook ik zie/lees een zoon die geen respect heeft, maar daar nooit eerder zo op gewezen is. Wellicht uit schuldgevoel omdat vader er nooit was?

Je bent wel erg laat met grenzen stellen. Een jaar of 10 te laat. Waarom laat het zo ver komen? 

Als je met 19 jaar nog moet beginnen aan de opvoeding, grenzen stellen en respect voor anderen en hun spullen bijbrengen dan ben je rijkelijk laat ja.
Als hij spullen van je man kwijt maakt, mag hij die vergoeden. Zo werkt dat in het leven. Dingen als etensresten laten slingeren en de wc onderplassen zijn gewoon goor. En ik geloof niet dat hij het echt niet kan of vergeet, want blijkbaar kan hij het op school, stage en bijbaan wel netjes achter laten. Blijkbaar doet hij dit vooral/vaker als je man thuis is. Beesten bakenen op die manier hun territorium af, maar van een normale, volwassen jongeman mag er echt wel meer verwacht worden.

Je kunt niet van hem verwachten dat hij je man als vader beschouwt of een vader-zoon band met hem opbouwt. Wel kun je verwachten dat hij zich normaal, sociaal en respectvol gedraagt naar je man toe.

Je hoeft het gebrek aan vaderliefde in zijn leven niet te compenseren door dit soort gedrag te accepteren. Daar help je hem niet mee. Het komt vaker voor dat ouders in lastige situaties (ziekte, verdriet, spanningen) en ook in de periode daarna meer van hun kinderen accepteren dan gezond is. Het is alleen niet in het belang van het kind. 
Jouw kind heeft wel een leeftijd dat hij dat moet kunnen inzien en begrijpen.