dochter zuigt energie
Ik zit met een "enorm" probleem: onze dochter van 19 zuigt al mijn/onze energie weg.
Even wat aanvullende informatie:
dochter, 19 jaar, sociaal niet vaardig (ondanks alle hulpverlening), lichamelijk is er ook van alles mis, gediagnostiseerd ADHD, geen broers/zussen.
Havo eindexamen gedaan.
Daarna jaar HBO in de verkeerde richting, dus afgehaakt.
Vervolgens ingestroomd in MBO4, waar ze nu in het examenjaar zit.
Technische leerweg (techniek is wel echt haar ding), dus klas met alleen maar jongens. Vervolgopleiding HBO, is gepland, evenals dat ze dan het huis uit gaat.
Al van kleins af aan zuigt ze energie. We hadden natuurlijk de hoop dat dit, naarmate ze ouder zou worden, minder zou zijn, omdat ze dan een eigen sociaal netwerk had met vrienden en 's avonds stappen en zo.
Nou, daar zijn we van teruggekomen: ze is, als ze niet naar school, stage, of onderzoeken/behandelingen moet, AL-TIJD thuis. Natuurlijk ook niet op haar eigen (behoorlijk grote) kamer, nee, standaard in de huiskamer, waar maar 1 gespreksonderwerp is, nl. dochter en haar problemen, klachten, pijntjes. Ieder gesprek weet ze zo te keren, dat het over haar gaat. Zeer vermoeiend dus.
Daarnaast is het tweede deel de school.
Niveaumatig gaat het prima (theoretisch iets overgekwalificeerd, praktisch op gelijk niveau).
Echter school, docenten en klasgenoten zijn gebrekkig met communicatie, programma's zijn er niet, of worden spontaan aangepast.
Er worden 2 blokuren verspild aan het installeren van een programma, dochter had dit zelf al voor elkaar, vroeg tweede blokuur om vervangende opdracht, maar kreeg die niet. Ze is toen naar huis gegaan. Helaas zijn er toen dingen besproken die roostertechnisch waren, maar vervolgens niet op de roostersite van school stonden.
Dit (en nog heel veel andere dingen) maakt school voor haar heel erg lastig. Natuurlijk zijn wij hier ook over in gesprek gegaan met school, maar school claimt "er volop mee bezig te zijn" en "tja, dan heeft ze eigenlijk een beetje pech".
Ze heeft nog 20 weken school, onderbroken door vakanties, en dan aansluitend nog 10 weken stage. Eerste stageperiode ging prima: structuur, duidelijkheid, interessant vakgebied.
Tweede stageperiode (bij hetzelfde bedrijf) zal dan ook geen enkel probleem geven, alleen:
voor we daar aangekomen zijn, ben IK zwaar overspannen, want wie kan er beter naar het geklaag luisteren dan mams (en paps, in mindere mate).
Ergens voel ik me een bedroevend slechte moeder, maar o, ik kan niet wachten tot ze het huis uit gaat, want het botst en botst, en kost zo verschrikkelijk veel energie....
Wie o wie herkent zich hierin en kan me helpen om de komende periode door te komen?
Nee leren zeggen
Er zijn bij jullie in het gezin duidelijk wat patronen geslopen waar je nu last van hebt. Namelijk dat jullie/jij altijd beschikbaar zijn voor dochter. En dat heeft, denk ik zo op afstand, voor een soort wisselwerking gezorgd. Zij is sociaal niet handig dus liever thuis. En jullie luisteren naar al haar leed en verhalen, dus heeft ze ook geen behoefte aan een sociaal leven.
Ik zou beginnen met langzaamaan die beschikbaarheid in te dammen. Om te beginnen kun je aangeven dat jullie behoefte hebben aan privacy, en haar dus vragen op haar eigen kamer te gaan zitten. Doen wij ook met regelmaat, als zitten onze pubers (18 en 16) meestal wel op hun eigen kamer tegenwoordig.
Verder kun je af en toe haar verhaal afkappen, bijvoorbeeld als je met iets bezig bent. Of aangeven dat je het al eerder van haar hebt gehoord en dat ze het dus niet nog eens hoeft te vertellen.
Kortom, week haar een beetje los van jullie.
Verder bedenk ik nog dat jullie misschien wat moeten doen, samen. Museum, film, theater. Dingen waarbij de focus niet ligt op praten over kwaaltjes maar op wat je ziet of meemaakt. Of juist niet praat.
Heeft ze naast haar school en stage nog activiteiten voor haarzelf? Hobby, sport, bijbaan? Zo nee, dan zou ik dat allemaal stimuleren. Onze oudste is enorm opgebloeid bij een op het lijf geschreven bijbaan.
Heeft ze echt helemaal geen vrienden en vriendinnen op school? Daar valt misschien ook nog winst te boeken. Als ze een project met iemand moet doen, vraag dan of diegene bij jullie thuis kan komen om te werken. Nodig je ze uit om mee te eten, misschien groeit daar dan een dieper contact uit. Oudste hier heeft trouwens ook weinig tot geen contacten buiten school (speciaal onderwijs en diagnose ASS, dus dat is een lastige omgeving voor sociale contacten...). Daarbuiten welgeteld een persoon waar wel eens mee wordt afgesproken. Maar wel wat contact via sociale media. En verder tegen ons nogal gesloten, dus juist wat dat betreft het andere uiterste...
Ik lees niets geks
Of althans, dat is ook hoe het hier gaat met een 19-jarige met ASS. Ik begrijp het ook wel. Het is niet niks om alles te moeten doen en regelen voor school. En ik ben overdag aan het werk, moet ook haar zusje nog veel begeleiden met huiswerk, dus vanaf een uur of 21.30 ziet ze haar kans schoon.
Het is wat het is. Ik ga mijn kinderen niet uit de huiskamer jagen.
bedankt alvast voor de reacties
@pennestreek:
ondanks alles doen we wel dingen samen, soms, heel soms, gaat dat ook wel goed, maar het kost moeite.
Enkele jaren geleden zelfs gezinsbegeleiding gehad, waaruit bleek dat de verstandhouding haar-mij niet helemaal goed was (wat was er eerder, kip of het ei), maar goed. Nee zeggen werkt voor andere dingen prima, in dat opzicht geen probleem, het is echt het "klitten", vastgeplakt zitten. Altijd en eeuwig de driehoek....
Bijbaan heeft ze gehad, is, momenteel lichamelijk, uitgesloten, idem met sporten. Projectgroep voor school is lastig: al haar medeleerlingen komen precies van de andere kant van de provincie, dus dat regelen ze op school.
Ik heb dus echt wel moeite met focussen op haar 's avonds (je hebt zelf tenslotte ook niet altijd een geslaagde werkdag), daarnaast kan ze enorm gefocust zijn op dingen die mij gewoon echt geen bal interesseren, waarover ze dan alleen maar wil vertellen.
Sociale contacten veelal via social media, maar nooit/zelden in real life.... en als het dat wel is, is het vaak van het manlijk geslacht, en nu niet het meest betrouwbare type (hier haakt ze dan gelukkig zelf wel snel af).
@phryne: hier enkel diagnose ADHD, kon me daar wel in vinden (niet het hele erge H-gedeelte), maar vooral het sociale vlak, het enorme "rechtvaardigheidsgevoel" baart me zorgen.
met rechtvaardigheidsgevoel bedoel ik : eerlijkheid zoals zij die ziet.
In plaats van ermee te leren leven dat de wereld niet eerlijk ís, en daar zoveel mogelijk zelf aan te werken, blijft ze hangen als een grammofoon met een kras: het is niet eerlijk dat......
Dat herken ik en is ook heel lastig. Mijn dochter vraagt soms mijn mening over iets, zonder nadere toelichting. En dan blijkt dat zij daarover juist discussie had gehad met studiegenoten of vriendinnen, die dan een ander plan trekken. Ik begrijp de frustratie, maar dat is nu eenmaal iets waar je je hele leven mee te maken krijgt. Ze stapt ook niet snel over iets heen, en er komen regelmatig oude koeien uit de sloot.
Ik kap haar ook wel eens af, nu even niet. Of we spreken een ander tijdstip af om het verder te bespreken.
Kanaliseren
Je mag haar best wat inperken, ze hoeft niet de hele tijd aan het woord te zijn.
En dan wil een koptelefoon ook best wel eens helpen.
Ze hoeven wat mij betreft niet uit de woonkamer, maar permanent de onverdeelde aandacht gaat mij ook wat ver. Dus af en toe ga ik demonstratief lezen (of op Ouders Online 
. Ik heb ook recht op me time!
Geluk
Dan heb ik nog geluk dus 😉
Hier komt zoon thuis van, nu werk en vroeger school en dan begint hij te spuien. Wat ik ook aan het doen ben of hoe ik er ook bij zit, er komt een ellenlang, saai, niet te stoppen betoog over hoe moeilijk hij het heeft, hoe fout de rest van de wereld zit en hoe dom andere mensen zijn. Dat kan rustig een uurtje duren.
Het is ook niet te stoppen en ik hoef ook niks te zeggen. Als ik eens iets wil opmerken dan praat hij er ook gewoon over heen. Hij komt nu rond etenstijd thuis en het slimste wat ik kan doen is er zo snel mogelijk voedsel in mikken 😂 Dat verbetert zijn humeur en zijn kaken hebben wat anders te doen.
Na het eten vertrekt hij dan naar boven en zie ik hem amper nog.
Ook niet fijn, dat eruit gooien van alle door de dag opgebouwde frustraties maar vergeleken bij de draadstarter prijs ik me gelukkig.
Maar ik moet zeggen dat ik het ook wel fijn vind dat hij zijn ergernissen kwijt kan. Dat is belangrijk voor hem natuurlijk en ik ben de enige waar hij dat bij kan. Hij heeft verder geen contacten, zijn broers hebben daar echt geen geduld voor en hij heeft slecht/geen contact met zijn vader.
Ik vraag me af hoe dat moet als hij op zichzelf gaat wonen.
De volle laag
Als er iets is krijg ik van mijn dochter (18 jaar) als eerste en enige de volle laag. Ik ben blijkbaar degene bij wie ze dat kan doen. Soms gaat dat best ver, belt ze me middenin een vergadering om te jammeren dat ze ruzie heeft met een leraar en er is te weinig te eten in huis en/of het is f*kking koud 😡🙄
Bij anderen is ze de volwassenheid zelve, snapt ze alles en kan ze zich inhouden. Bij mij is er geen enkele rem of uitgestelde aandacht, of filter of hoe je het ook moet noemen.
Soms reageer ik niet, dan doe ik net of mijn telefoon ergens anders ligt en dan lost het zich vanzelf op. Of ik zeg dat ze eerst twee leuke mededelingen moet doen voordat de klaagzang begint. Of eerst iemand op school spreken voordat ze mij belt.
Het gaat langzaam beter. Ze heeft niet veel vriendinnen, maar sinds een jaar worden het er meer. Ze gaat wel eens de stad in met ze op een zaterdagavond. Dan is ze om 21:30 weer thuis hoor, van de mc Donalds wel te verstaan 😄😉
Ze zit ook altijd in de kamer. Je moet het voor je zien: mijn vriend en ik op de bank en zij aan tafel met koptelefoon en schermpje 😂 En af en toe een opmerking over school ofzo. Ik zal haar nooit wegsturen, maar het straalt ervan af: wij willen samen zijn en zij blijft hardnekkig aan tafel zitten.
Het komt langzaam, je moet af en toe je grenzen stellen, niet te hard, want het leven is ingewikkeld voor een add'ster. Soms mag het inderdaad wel wat sneller gaan, maar wat Phryne zegt: het is wat het is.
Alison
Dan belt ie jou...
Ginny
Daar ben ik ook bang voor. Waarschijnlijk zit ik op m'n ouwedag nog naar hem te luisteren 😂
ow..
Mijn dochter (met adhd) is net 10. Elke dag uit school komt er eerst een minstens half uur durende opsomming over alles wat er gebeurd en gezegd is. Daarna gaat het wel weer (even). Ik was nog hoopvol dat ze daar overheen zou groeien, maar dit lezende denk ik dat ik er op moet rekenen dat dat niet zo zal zijn.
Ik zie het zo: ze beleeft alles heel intens, en thuis is de plek waar ze in plaats van vooral absorberen, ook kan loslaten. Ik hoop dat ik altijd genoeg geduld zal hebben om daar de ruimte voor te bieden.
Neemt niet weg dat ook dit zijn grenzen kent. Dus zorg er vooral voor dat je ook af en toe eens niet beschikbaar bent. Desnoods door buitenshuis iets te ondernemen.
Maud
ik weet niet of het iets is, maar zou je zelf eventueel ookt iets in de richting van add/adhd symptomen kunnen hebben?
Er is maar 1 reden waarom ik het toch even wil noemen en dat is hoe je omschrijft hoe je je 's avonds voelt. En dat er vrijwel altijd ergens een erfelijke component aanwezig is bij het kind in kwestie (maar dat hoeft natuurlijk niet bij jou vandaan te komen!!) . Sinds ik zelf ook de diagnose add heb (eerste kind kreeg diagnose met ruim 14, andere met bijna 14 en ik zelf daar tussenin op m'n 48e ) én daarbij methylfenidaat ben gaan slikken herken ik veel beter de enorme impact die hun gedrag op mijn prikkelgevoeligheid en chaos-gedrag heeft. Het is verder zoals het is en ik vind het ook een mooie ontdekkingstocht om samen hierin te 'leren' maar sjonge jonge wat houd ik ontzettend veel energie óver dankzij de rust die inzicht+methylfenidaat me kunnen geven.
Groet,
Karla
Karla
Het vermoeden is wel gerezen, vooral omdat ik het beste functioneer bij een strakke structuur. Het is ook wel terug te leiden, alleen zou ze "normaal gesproken" meer van all errlei problemen bespreken met bijvoorbeeld vriendinnen, en zijn wij nu volledig zelf de klos....
Ik ben het er ook wel mee eens, en altijd geweest: thuis is een veilige haven, maar het botst steeds vaker. Vooral op de momenten dat we aangeven : Nu even niet... .
Juist omdat we altijd met zijn drieën zijn, voelt ze zich ook makkelijk buitengesloten.
Eigen kamer?
Is er misschien ruimte over in huis voor een kamer voor jou? Een plek voor jezelf waar je je er even aan kunt onttrekken? Waar je een bureau of een tafel neerzet zodat je er rustig nog iets aan je werk kunt doen, een hobby kunt uitoefenen of desnoods de administratie?
Keuken
Zelf weggaan kan helpen. Mijn voormalige energiezuiger is soms nog steeds erg aanwezig, wij kunnen dan lekker even weglopen naar de barkrukken in de keuken.
Maar meestal is het niet meer nodig, hij zit meestal te skypen met zijn vrienden. Spelen ze moordenaartje of weerwolven ofzo.
Maar het energie slurpen ken ik nog van vroeger. En dat weinig mensen het snapten.
Dat weinig mensen het snappen
Ja, vandaag nog. Ik zei (in een ander topic) dat ik vreesde dat ze tot haar 25e thuis blijft wonen. Werd gelijk gecorrigeerd, want dat moet je fijn vinden.
Phryne
Ik snap dat wel. Want alle kinderen kosten je natuurlijk energie, maar sommigen dubbel. En soms heb je als ouder toch ook wel een moment nodig om bij te tanken.
Toen onze zoon ging puberen vertrok hij vanzelf vaker naar zijn kamer. Die hebben we nu ook wel extra comfortabel gemaakt met een bankje en salontafeltje en goede wifi. En misschien gaat het ook beter door de voedingssupplementen die hij krijgt, maar zeker weten doe ik dat niet.