Dochter negeert me

Ik denk niet dat je 'recht hebt op' geluk, zoals je het noemt. Ik denk wel dat je een relatie kunt aangaan en dat een (volwassen) dochter daar geen zeggenschap over heeft. 

Heb je eerder relaties gehad waar je dochter iets van vond? Zelf zou ik haar toch uitnodigen. Mijn dochter heeft mij ooit voor het blok willen  zetten: hij eruit of ik eruit. Ik heb toen meteen helder gesteld dat er geen keuze wordt gemaakt door mij. Zij is altijd welkom bij mij, met of zonder vriend. De keuze lag bij haar. Het heeft heel lang geduurd en het was voor geen van allen meteen makkelijk. In de loop van een paar jaar heeft ze kunnen merken dat ik er natuurlijk altijd ben voor haar. Maar ik weet niet wat de achtergrond is van jouw dochters gedrag en wat de geschiedenis is. Is ze bang dat je er nooit meer zult zijn voor haar? 

Een recht is iets wat je toekomt. Helaas komt geluk lang niet iedereen toe.

Juf_Ank schreef op 31-01-2021 om 17:51:

Emma, serieus??? Geen recht op geluk!

Echt wel!! Natascha...zeker heb je recht op geluk!! 

precies wat ik daar onder schrijf: 'Ik denk wel dat je een relatie kunt aangaan en dat een (volwassen) dochter daar geen zeggenschap over heeft'. 

Biscuitje beschrijft het goed: geluk komt je toe en daar heb je geen recht op. Soms is het hard werken en dan zijn er momenten van geluk. Zowel met je dochter als met je geliefde.

'Moet ik de eerste stap zetten of gewoon afwachten tot mijn dochter toenadering zoekt?'

Wie is de wijste? Of zou dat moeten zijn?

Het is nu jouw probleem, jij zit ermee, dus dan is het ook logisch dat je zelf gaat kijken wat je kunt doen om het op te lossen.

Tsjor

Hallo Natascha,

Zeker heb je recht op geluk, en dat komt je ook vast toe.

Wat je dochter betreft. Ga met haar het gesprek aan. Vraag wat er aan de hand is.

Ik heb in mijn leven niet al teveel geluk gehad met mensen. Zit een lang verhaal achter. Maar wat ik geleerd heb,is dat er niets vervelender, is dat iemand zwijgt. Als mensen dat doen,is dat heel erg naar en oneerlijk. Sterker nog, het is pasief agresief gedrag. Waarschijnlijk jou een wil opleggen. Als meerderjarige dochter zou ze dat anders moeten doen, als ze ergens niet mee eens is. Als het dat is? MIsschien is er wel wat anders.

Dus, ajb,doorbreek dat. Je kan nu beter, zonodig een conflict aangaan dan dit te laten etteren. 

En ik weet niet of de relatie allang duurt? Ik meen dat je zei 3 weken.Bedenk dat ook. Je zal vast verliefd zijn. Zorg ervoor dat je reltie hierdoor nu even niet te belangrijk wordt. Probeer even die verliefdheid aan de kant te zetten als je met je dochter praat.

Ik heb net opnieuw een relatie van 2 jaar achter de rug. Haar zoon klikte niet met mij. Maar er was achteraf heel veel aan de hand. De themas waren Autisme,Bindings angst en te beschermde opvoeding. Etc. Etc. Wij waren echt verliefd. Toen zag ik al die lastige themas als: Ach dat lossen we wel op. Tot dat de verliefdheid voorbij was en de relatie voor de 3e maal struikelde toen kwam bij mij de reliteits zin terug.

Probeer dat te zien bij je dochter. Je dochter is 1000 maal belangrijker dan een nieuwe liefde. ook al kan je dat niet makkelijk zien als je verliefd bent.

En ze vindt het vast lastig om haar moeder een nieuwe relatie te zien hebben.

Probeer je eens in haar te verplaatsen. Jou moeder, 35 jaar geleden,een relatie hebben met jullie buurman. (Ik hoop niet dat dat werkelijkheid was). Maar het gevoel dat er bij die gedacht bij je opkomt. Dat voelt je dochter.

Success

Ieder mens heeft recht op geluk!

Nee, je moet je relatie niet verbreken omdat zij dat zou willen. Je hebt niemands goedkeuring nodig. Dat zij het contact verbreekt is haar keuze. Dat ze dat tegen haar vriend zegt en niet tegen jou is ook haar keuze. Is er iemand die wel contact met haar heeft die misschien een bemiddelende rol kan spelen? Het is echt een rotsituatie. Kun je haar een mail sturen? 

Negeren

Ik zou haar afkeuring zoveel mogelijk negeren, gewoon contact met haar zoeken, afspreken, over koetjes en kalfjes praten. En een praatje instuderen voor als zij erover begint. Zoiets als: 'Ik snap dat het voor jou wennen is. Ik begrijp ook dat je niet meteen staat te springen. Ik vind het ook een hele verandering en ik heb er ook heel wat mee uit te zoeken. Het maakt ook dat ik weer voel dat ik een eigen leven heb, onafhankelijk van jou en je broer. Het is goed voor mij om een beetje losser te komen van mijn moederrol, zeker nu jullie zelfstandig zijn: mijn taak als moeder is niet meer zo groot. Ik snap dat jij hecht aan hoe de dingen waren maar dat kan sowieso niet blijven: nu jullie je eigen leven opbouwen veranderen er dingen in onze relatie. We zullen wel wat moeten zoeken voor we weer onze draai hebben gevonden. Dat is normaal.' En dan laat je haar nog één keer iets zeggen en dan breek je het gesprek af. Het heeft totaal geen zin om hier heel lang over door te emmeren. Integendeel, dat jaagt de emoties alleen maar op en er is geen andere oplossing dan dat zij respect opbrengt voor jouw onafhankelijkheid. Je moet haar in feite geen ruimte geven om daarover te argumenteren: als jij erop ingaat, je verdedigt, geef je het signaal dat ze er dús iets over te zeggen heeft. Niet doen! 

Wat mij opvalt is dat jij zelf in je denken meteen in het extreme schiet: je dochter heeft iets afkeurends gezegd, zoekt een paar weken geen contact, en nu denk je na over of jij je prille relatie zou moeten verbreken omdat zij die niet ziet zitten. Nee, natuurlijk niet! Het normale zou zijn dat je haar een tijd laat pruttelen terwijl jij de gewone dingen blijft doen en dat de weerstand dan afneemt. Kennelijk verwacht jij niet dat dat gebeurt. Maar realiseer je dat je dochter grip op jou heeft via jouw angst. Ze hoeft maar een keer te blaffen en te mokken en jij denkt al over het verbreken van je relatie! Laat haar om te beginnen maar gewoon eens een tijdje in haar sop gaarkoken terwijl jij net doet alsof er niks aan de hand is. Als dat niet werkt, is het nog tijd genoeg voor ferme gesprekken. 

Hoe deed je dat eigenlijk voorheen, als ze zich zo dwingend gedroeg? Daar zul je toch ook wel je strategieën voor hebben ontwikkeld in de loop der tijd? 

In alle opzichten de beste strategie Mija, behalve dan dat de dochter niet reageert en niet communiceert. Dat maakt het wel lastig. Even laten "pruttelen" klinkt prima, maar voor hoe lang? 

Is er dan een alternatief?

Tja, als dochter niet reageert en niet communiceert, zit er sowieso niets anders op dan haar in haar sop te laten gaarkoken. Heb je dan al contact proberen te zoeken Natascha? In je eerste post vraag je je nog af of je zelf initiatief zal nemen, toch? 

Een dreigement als 'ik wil niet met mijn moeder praten', wat dan via vriend bij moeder terechtkomt, is in mijn ogen manipulatief. Wat je via via hoort, kun je gewoon negeren. Het best lijkt me het hoofd koel te houden, af en toe een vriendelijk appje te sturen, eens te proberen te bellen, een kaartje te sturen, zonder aan de kwestie een woord vuil te maken en/of jammerklachten van haar kant kalm en beslist af te kappen. En dan af te wachten of de soep net zo heet wordt gegeten als ze wordt opgediend. Blijf vooral kalm en laat haar niet teveel emoties zien. Als het manipulatie is, zullen jouw boosheid of verdriet haar de bevestiging geven dat ze je kan beïnvloeden. Deel je emoties maar met andere mensen dan je dochter, lieve vrienden of zo. Met dochter kan het contact voor dit moment beter een beetje 'koeler' blijven, dat geeft minder kans op ontsporingen. 

Lees eens iets over omgaan met borderline, narcisme of emotionele chantage. Niet omdat ik zo nodig een etiket op je dochter wil plakken maar omdat je via die termen veel informatie kunt vinden over omgaan met dwingende persoonlijkheden. Je kunt dan uitfilteren wat voor jou van toepassing is. 

Je bent pas 2 jaar alleen? Hoe ging ze om dan met eerdere partner(s) van je?

Waarin wilde zij de baas spelen? Waar gingen de conflicten over? Heeft ze het overlijden van haar vader goed kunnen verwerken?

Mijn mening is: zolang je nieuwe vriend zich niet bemoeit met de relatie van jou en je dochter, heeft zij zich niet te bemoeien met de relatie van haar moeder. Wat is dat voor dwingelandij?  Ik zou een kaartje sturen met "de deur staat altijd open voor je". Je zou er bij kunnen zetten: "maar de invulling van mijn leven bepaal ik zelf". Maar dat kan je ook gewoon denken en in je achterhoofd houden want het polariseert misschien onnodig. sterkte