de twee verdwenen meisjes
... in midden Amerika.
Ik lag er vannacht wakker van - en dat gebeurt me zelden. Hier ook reislustigen in het gezin, twee goeie vriendinnen, slimme meiden, van plan samen erop uit te gaan, ver weg.
Ineens slaat me de angst om het hart. Overal kun je op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn, ook in je eigen woonplaats, dat weet ik wel. Het leven is kwetsbaar en zonder vertrouwen kom je nergens.
Maar brr, ik leef zo intens mee met die ouders en alle anderen die in grote onzekerheid verkeren.
hier ook
Mijn dochter wil ook naar Zuid America en wel alleen. Als je dit zo ziet komt het wel dichtbij. Gelukkig kunnen we nog op een goede afloop hopen.
Nachtmerrie
Wordt werkelijkheid. Zie net op teletekst dat er weefsel van Lisanne blijkt te zijn gevonden in de menselijke resten. Wat een afschuwelijk drama zo je dochter te verliezen...
erg
Ik vind het heel erg. Leef erg mee met de nabestaanden.
Het lijkt me ook zo naar dat er maar zo weinig van ze over is. Moeilijk afscheid nemen lijkt me dat. En het lijkt me ook lastig om er nu nog achter te komen wat er met ze is gebeurt. En dat zou ik als ouder denk ik wel willen weten.
Verschrikkelijk
Ik hoopte op een goede afloop, dus dit komt hard aan en had ik ook niet verwacht.
De kwetsbaarheid van het leven
Mooi verwoord Tonny ( "Het leven is kwetsbaar en zonder vertrouwen kom je nergens") en voor mij is het ook de kern van het ouderschap. Als je niet durft loslaten uit angst wat er allemaal kan gebeuren, beperk je jezelf (en je kinderen) toch heel erg.
Maar makkelijk is het geenszins natuurlijk. Zeker niet na dergelijke gruwelijke berichten.
Het gaat niet over
Zelf ben ik moeder van 4 levenslustige pubers/ jong volwassenen en stadsgenoot van Kris en Lisanne. De broer van één van de meiden zat bij mijn kind in de klas, ik ken de moeder van school. De vader van de ander is een oud collega van mij; het is zo concreet en dichtbij. Hij mopperde wel eens over het gepuber thuis zoals massa's ouders het alledaagse gedoe met hun pubergebroet weleens zat zijn.
Er is geld ingezameld en geflyerd in de stad, leeftijdsgenoten van de meiden collecteerden 's nachts in de kroegen, er is van alles georganiseerd. De meiden komen niet meer terug en dit gaat nooit meer over. Het is enorm beangstigend als mensen zo dichtbij je ergste nachtmerrie moeten leven, het is zo compleet onvoorstelbaar hoe dit voor de ouders moet zijn en voor de broers van de meiden. En het had zomaar mijn kind kunnen zijn.
Wat vreselijk stadsgenoot
Wat afschuwelijk, zo dichtbij. Onvoorstelbaar. Wat een pijn.