ben in shock. Zelfmoord
Vanwege de herkenbaarheid vind ik het moeilijk om hierover te schrijven. Er staan momenteel een paar dorpen in Nederland op zijn kop vanwege deze gebeurtenis. Maar toch, ik wil er iets over kwijt.
In mijn familie, niet heel dichtbij voor mij maar toch, heeft een jongen van 20 jaar zichzelf, totaal onverwacht, van het leven beroofd. Een jongen die een volkomen normaal leven leidde, die uit een leuk gezin kwam waarin geen grote zorgen zijn of waren. Een jongen die vrienden had, een studie deed en dromen en passies met anderen deelde.
Een doodnormale twintigjarige die geen enkel signaal afgaf maar deze daad, dat bleek uit de verhalen, heel precies heeft voorbereid. Nogmaals, ik wil niet teveel details prijsgeven maar vooral mijn enorme verbijstering delen. En ook mijn grote, grote schrik. Dat dit zomaar kan gebeuren met je kind. Betrokken ouders en andere gezinsleden die werkelijk niets in de gaten hebben gehad. Wat doet dat met een mens? Hoe komt het ooit weer goed in dit gezin? Wat kun je doen als je normaal gesproken niet heel veel contact had met deze familieleden, maar wel op goede voet staat met elkaar? We wonen niet bij elkaar in de buurt.
Niemand weet wat te zeggen en heeft het alleen maar over "er zijn geen woorden voor". Maar woorden zijn wel nodig. Ik probeer toch woorden te vinden en heb ook iets gezegd. Maar weet natuurlijk niet of het de goede waren. Kan er in zo'n situatie iets zijn wat je helpt?
Wat dan?
Ja verschrikkelijk
Als omstander voel je je gewoon machteloos en sprakeloos. Een kind verliezen door zelfmoord of andere narigheid blijft onbegrijpelijk. Wat je er ook over zegt. Nou ja, luisteren en het verhaal inprenten kan helpen.
En de naam onthouden van de jongere en die later nog eens benoemen als iedereen het voorval al vergeten lijkt, kan soms een troost zijn. De relatie die je toch al met elkaar hebt.
Iets anders meegemaakt
En mijn ervaring is dat er zijn het belangrijkste is.
Soms zijn er inderdaad gewoon geen woorden voorhanden. Maar een knuffel, en wat liefde en aandacht is minstens net zo helpvol. En vooral niet alleen nu, maar ook over 3-4-5 maanden of een jaar of ?.
Een van mijn vriendinnen, die zelf ook wel wat verlies heeft meegemaakt, kwam juist 3 of 4 maanden er nog eens specifiek op terug. Wilde speciaal voor de vakantie nog een keer afspreken om te kijken hoe het met mij was en evt. praten. Ik heb hechtere vriendschappen en die zijn er zeker ook voor mij als ik dat nodig heb, maar deze geste van haar deed mij zo goed.
Het zijn dat soort kleine dingen die het verschil maken.
Sterkte Jutta
Ik heb meegemaakt dat mijn vriendin een poging heeft gedaan en gelukkig kon ik er met haar over napraten. Ik ken haar 40 jaar en toch was ik verbijsterd over alles waar ze mee rondgelopen had. Ook al denk je iemand te kennen, weet je alleen wat de ander laat zien en kwijt wil.
Vreselijk dat zo'n jonge knul geen andere uitweg zag. Laat weten dat ze je altijd mogen bellen als daar behoefte aan is. Ga er een keer op bezoek. Verder kun je niet veel verkeerd doen als je intenties goed zijn, zolang je hen maar volgt in waar ze ruimte voor hebben en je jezelf niet opdringt.
Herinnering levend houden
Wat AnneJ en Ginny ook al zeiden: blijf zijn naam levend houden, ook na maanden en jaren. In het begin is iedereen geschokt en uitermate betrokken. Ik weet uit ervaring hoe snel die belangstelling weg ebt.
Als je iets wil betekenen, probeer dan te mikken op de lange termijn. Het hoeft niet heel intensief (ik begrijp dat je niet heel nauw betrokken bent bij dit gezin), maar af en toe een kaartje (ook na vijf of tien jaar) is zo ontzettend belangrijk.
De inhoud van je berichtjes is denk ik van minder belang. Het gaat erom dat je laat zien hem niet vergeten te zijn. Natuurlijk zijn mooie zinnen of gedichtjes fijn, maar zoals je zelf al zegt: eigenlijk zijn er gewoon geen woorden voor.
Veel sterkte gewenst, ook voor jezelf.
internet
Bedankt voor jullie berichtjes. Op dit moment struin ik het hele world wide web af voor meer informatie. Wie mijn geschiedenis erop na zou slaan zou denken dat ik zelf iets van plan ben. Maar nee, ik wil het begrijpen. Het boezemt zo'n schrik in bij mij, waarschijnlijk omdat ik ook twee jongens heb in de leeftijd 16-19. Natuurlijk verloopt niet alles altijd gladjes tijdens hun leven, ze moeten soms hulp vragen, ze moeten ergens opnieuw beginnen, maar nooit, nee nooit heb ik er in de verste verte rekening mee gehouden dat er vanuit het niets zo'n klap kan komen. Hoe kun je als ouders dan verder? Blijf je je niet je hele leven afvragen wat er waar is misgegaan? En hoe terecht is die schuldvraag? Misschien kon je er echt niets aan doen, ligt de oorzaak in de persoonlijkheid van het kind?
Het afscheid van deze jongen was zeer waardig. Nergens boosheid of kreten van extreme machteloosheid. Begrip eerder, medelijden. Maar heel veel gevoelens blijven ook onbenoemd. Want hij laat zo'n onvoorstelbaar spoor van verdriet achter.
stuk
De zoon van mijn beste vriendin heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd. Precies hetzelfde verhaal als dat van Jutta. Mijn vriendin en haar man zijn er helemaal stuk van. Ik denk niet dat dat ooit goed komt. Begrijpen zullen we het waarschijnlijk nooit, we houden het er maar op dat het er in zijn hoofd iets anders aan toeging dan bij de mensen om hem heen. Het schuldgevoel is groot bij mijn vriendin: wat heeft ze fout gedaan, wat heeft ze over het hoofd gezien? Ik kwam daar al over de vloer voordat de jongen werd geboren en het is altijd een ontzettend leuk gezin geweest, dus ik denk zeker niet dat het iemands schuld is.
Wat ik heel verdrietig vind, is dat mijn vriendin en haar man uit elkaar dreigen te groeien, omdat ze heel verschillend met het verdriet omgaan.
Ze wonen vlak bij me, dus ik ga (ook nu na een jaar nog) een paar keer per week even kijken. Soms ben ik met 5 minuten weg, soms zit ik er uren. Mijn eigen kind is met deze jongen opgegroeid en gaat ook vaak even langs. Dat wordt zeer gewaardeerd.
Verder kun je niet veel doen. Er zijn. En aanvoelen of ze de leuke verhalen over je eigen leven die dag wel of niet willen aanhoren. De ene dag wil mijn vriendin alles horen over de nieuwe studie van mijn kind en de feestjes die daarbij horen, de andere dag kan ze het niet opbrengen. Dat is ook prima, dat mag.
Na de eerste weken moet je niet teveel praktische dingen meer van ze overnemen, is mijn ervaring. Het is goed als ze zelf weer koken, zelf weer hun huishouden doen. Het leven wordt nooit meer normaal, maar er gaat toch een soort troost uit van de dagelijkse dingen. Mijn vriendin vond het bijvoorbeeld ook heerlijk om mij te helpen verven (ik zat net in een verbouwing). Radio aan, lekker kwasten. En dan kwam er soms een huilbui, ook goed.
Verder heb ik ook de wijsheid niet in pacht hoor, maar ik denk dat als de ouders weten dat je er oprecht voor ze wilt zijn, ze je eventuele blundertjes wel vergeven.