alleenstaande moeder met zoon van 20 met ODD/CD
Sinds twee jaar woont mijn zoon van 20 jaar weer bij mij na ruzie met zijn vader. Het contact tussen mij en mijn zoon is altijd vrij goed gegaan tot dat ik baarmoederhalskanker kreeg. Hij heeft de diagnose ODD/CD gekregen toen hij ongeveer 8 jaar was. Door deze stoornis heeft hij speciale en intensieve begeleiding nodig. Deze heb ik afgelopen twee jaren kunnen geven. Maar ik merk dat ik nu weinig energie heb om altijd begripvol te zijn. Vorige week hebben we ruzie gekregen en nu praat hij niet meer met mij. Weet iemand met wie ik zou kunnen praten om ondersteuning te krijgen in deze situatie. Ik ben op zoek naar iemand (psycholoog,mw met kennis van ODD).
Ik kan vanuit boosheid naar hem reageren maar ben bang dat de situatie dan kan gaat escaleren. Ik voel me zo onmachtig en kan dan vanuit woede gaan reageren.
Ik heb na de scheiding geen contact meer met zijn vader.
missmo
Lastige zware situatie. Staat hij al ingeschreven voor een begeleid wonen traject of zo? Dat lijkt mij in jou situatie toch echt de aangewezen weg. Maar dat is de langere termijn.
Heb je geen contact gehad met hulpverlening? Kun je bij diezelfde organisatie niet vragen wat de beste weg is?
Misschien kun je hem voor dit moment maar het beste mijden om escalatie te voorkomen. Maar was hij ook wel fysiek dwingend naar jou of zelfs agressief?
Ik zou naar de huisarts gaan
of de praktijkondersteuner. Die weten als het goed is de weg in jouw omgeving op dat vlak en kunnen je doorverwijzen.
Andere route kan nog zijn dat je contact opneemt met zijn oude behandelaar bij de jeugd GGZ (ik neem tenminste aan dat er ooit wel een vorm van begeleiding, behandeling of ondersteuning is geweest). Die kunnen je misschien ook helpen of in ieder geval vertellen waar je wel aan kan kloppen.
Ik zou ook voor je zoon eens kijken of er nog een vorm van therapie te vinden is waardoor hij leert omgaan met jouw ziekte/jouw ziekte leert accepteren. Je vertelt niet of je nog ziek bent, of inmiddels hersteld, dat zal ook nog uitmaken voor de situatie denk ik. Ik kan me voorstellen dat hij zijn vertrouwen kwijt is in dat je er altijd voor hem zult zijn. Of dat hij jouw ziekte voelt als een soort verraad aan hem. Ik hoop dat hij daar met de juiste hulp (en ik denk niet dat jij hem daarmee kunt helpen) overheen kan komen.
Ik kan me voorstellen dat je zelf niet de energie hebt om er goed mee om te gaan en dat je wel wat hulp kunt gebruiken. Dus trek bij de huisarts aan de bel. En zorg goed voor jezelf, in alle opzichten. Bouw rust in, tijd voor jezelf (zonder zoon dus). Heb je niemand in je netwerk die met je zoon een dagje op stap kan/wil, zodat jullie even een pauze in kunnen lassen en jij weer een dagje op kunt laden? Werkt hij, of doet hij nog een opleiding? Ik kan me ook voorstellen dat als hij nu vakantie heeft jullie meer op elkaars lip zitten en dat dat ook niet helpt.
En inderdaad, wat juf Ank ook zegt, het is goed om naar de toekomst te kijken en je zoon daarop voor te bereiden. Maar dat hoeft niet nu direct. Eerst maar eens de sfeer weer verbeteren.
vertrouwen kwijt
Dank jullie wel voor de reactie. @Viooltje, dank je wel. Ik heb er niet aan gedacht dat hij door mijn ziekte ook het vertrouwen in mij kan kwijt raken. Wat stom. Hij werkt en gaat naar school, dit gaat gelukkig allemaal wel erg goed. Alle hulpverlening is in verloop van tijd verdwenen maar ik ga nu zeker weer hulp in schakelen. Of ha of begeleiding via de oncoloog. En ja, ik ben nog ziek.
Dat heb ik vaker meegemaakt, vandaar mijn suggestie
Ik weet niet of dat ook de reden is van jullie verwijdering, maar dat heb ik vaker gezien. Het hoort natuurlijk ook helemaal bij zijn aandoening dat hij niet weet hoe te reageren op jouw ziekte. Goed dat je (weer) op zoek bent naar hulp.
Ik weet dat hij op dit moment niet met jou praat. Is er nog iemand anders in jullie directe omgeving waarmee hij wel praat? Die zou je nu in kunnen schakelen misschien om die stilte te doorbreken.
Fijn dat hij werkt, dan hebben jullie in ieder geval overdag even 'pauze'.
Wat voor hulp zou de oncoloog kunnen bieden? Dat zie ik zo gauw even niet. Je zoon heeft denk ik echt wel iemand nodig met verstand van zijn aandoening, anders sla je als hulpverlener al gauw de plank mis. Hij is natuurlijk wel al 20, dus hij zal het zelf moeten regelen. Dat wordt misschien nog lastig. Ook daarbij kun je misschien de hulp van een buitenstaander in kunnen/moeten schakelen. Zou ook de huisarts kunnen zijn. Of zoals ik al zei neem contact op met een van zijn eerdere behandelaars. Ook al is hij nu volwassen. Vaak valt daar wel een mouw aan te passen, en het is voor je zoon denk ik prettig een bekende te hebben. Trouwens ook voor jou, want waarschijnlijk ken je zelf de hulpverlener dan ook, dan weet je tenminste íets. Als hij nu bij een nieuw iemand terecht komt, als volwassene, heb jij als ouder geen enkel recht op informatie. Dat vind ik zelf een hele lastige situatie, heb ook een volwassen kind met issues, maar heb zelf dus geen contact (meer) met de hulpverlening. En kind deelt zelf niks 
.
Heel veel sterkte, het is een behoorlijk pittige tijd voor je. En nogmaals, vergeet niet ook goed voor jezelf te zorgen.