Afstand houden en toch contact hebben

Eh....

Een beetje afstand van het probleem nemen en dan zien dat er _voor jou_ niet zoveel verschil is tussen deze kwestie en bijvoorbeeld, pak 'm beet, iets met haar gezondheid, of financiele situatie, of ruzie op haar werk.
Het is wel politiek correct om je niet te bemoeien met de relaties van je kinderen, maar daar gaat het je niet om. Het gaat je om het welzijn van je dochter.
Oh, nee, wacht, nog dieper: _Jij_ maakt je zorgen. Plaatsvervangend zit je te verzinnen wat er fout gaat en wat jij in die situatie zou doen. Met angst en beven zie je dat zij dat niet doet.
Je hebt dus ook niet genoeg aan 'mam, maak je om mij maar geen zorgen' of 'als ik het goed vind, dan is het goed'.
Dat lost jouw probleem niet op.
Probeer voor jezelf eens te formuleren waar _jouw_ pijn precies zit. Schrijf het eens op en begin met 'ik'.
Wie weet wat er boven komt. En wie weet wat dat allemaal oplost.
Groet,
Miriam Lavell

Ik weet het niet hoor

maar ik vind problemen met de gezondheid, financiele perikelen en ruzie van het werk niet echt van een andere orde als een moeizame relatie.

Alle dingen die het welzijn van je kind - ook al is het volwassen- benadelen, gaan je aan het hart. Niet dan?

Ik snap wel wat je bedoelt met je methode, maar hoe ziet het contact er in de praktijk dan uit?

Mond houden

niet alleen over relatie, ook over gezondheid.

Ook moeders die teveel over gezondheid vragen kunnen knap irritant zijn. Australische vriendin van me werd knetter van moeder die wekelijks belde en gaar de 'bowel movements' informeerde.
Vraag hoe gaat het met JOU? En laat initiatief over inhoud van mededelingen aan haar over.
Zorg dat je er bent als je nodig bent.

Eens met bovenstaande postingen

ben er als erom wordt gevraagd en laat het haar verder zelf uitzoeken. Ik werd ongelofelijk nerveus als mijn moeder een bepaald probleem maar bleef aansnijden en haar zorgen uitte. Dat legde veel meer druk op mij dan nodig. Ik moet het op mijn tempo en mijn manier doen en kon haar zorgen er niet bij hebben. Mijn moeder geeft me nu af en toe een extra knuffel en dan snappen we elkaar. Ik weet dat zij er mee zit, zij weet dat ik er evengoed mee zit en heel af en toe op mijn initiatief hebben we het er kort over. Of als zij het even móet weten, en dan stel ik haar kort gerust.
Dit klinkt of moeders zich enkel maar aan hun kinderen moeten aanpassen en dat vind ik niet juist, een kind blijft immers je kind. Geef haar de kans om er op haar manier, op haar tempo uit te komen, ik neem aan dat ze oud genoeg is om dat inmiddels te kunnen. En ook dan maken kinderen en ouders andere beslissingen dan je soms zou willen zien. Behalve de bloedband zijn we ook onze eigen persoonlijkheden. Jij kunt geen invloed uitoefenen op je dochter, enkel kun je door bemoeienis de verhoudingen verslechteren en in zo'n geval niet alleen de boze schoonmoeder, maar ook de boze moeder worden.
Dan gaat er zoveel kapot dat het alleen maar heel veel tijd gaat kosten dat te herstellen. Zonde van je tijd, je energie.
Als je advies wordt gevraagd, dan geef je het en verder zou ik het echt aan haarzelf overlaten en zelf (helaas misschien) slikken.
Sterkte, ik zie in mijn omgeving hoe lastig dat is en ik denk dat als je je oor te luisteren legt, er in veel families dit soort dingen aan de gang zijn.
Mijn ooms en tantes "mopperen" op de (schoon)kinderen en zij net zo hard op mijn ooms en tantes(mopperen is een understatement).
Mijn ouders zien mijn broer niet meer en ik ook niet en dat is echt niet wat je wilt..
Ik houd mijn kinderen altijd voor dat er niets ter wereld zo moeilijk is als het onderhouden en goedhouden van relaties. Dat is keihard werken.

En zij zelf?

Ik lees dat je omgeving wilt dat je niet meer met haar hier over praat en dat de schoonzoon dat niet wilt maar wat wil zij zelf? Wil zij wel met je praten over de relatie? Wil ze wel haar verhaal kwijt bij jou of (nu) niet? Dat is waar ik vanuit zou gaan. Klaar staan als ze hier met jou over wil spreken maar als zegt dat het nu even over iets ander moet gaan dan dit ook respecteren. Ik kan me namelijk voorstellen dat je in zo'n geval al eindeloos veel praat over die relatie, met je partner, met je vriendinnen, met je ouders... en dat het ook soms fijn is om er even een periode niet over te praten maar de dingen op zijn beloop te laten.

Ik zou dus haar laten weten dat zij moet aangeven wat ze kwijt wil en hoeveel ze wil praten & dat als ze het over hele andere dingen wil hebben dat je dat ook zult respecteren. En dat als ze wat kwijt wil je dag en nacht voor haar klaar staat.

Als je over bepaalde aspecten je echt zorgen maakt dan zou ik dat ook met haar delen en haar vragen of ze je af en toe even gerust wil stellen hierover of je oppervlakkig op de hoogte wilt houden.

Maar verder zou ik haar laten beslissen of ze hier over wil praten met jou en zo ja hoe intensief.

Ik heb mijn huwelijksproblemen ook niet altijd met mijn moeder besproken. Een paar jaar nadat we getrouwd waren hebben we een flinke crisis gehad. Zijn zelfs even uit elkaar geweest. Ik vond het niet fijn om hier met mijn moeder over te spreken omdat ze te dicht bij ons stond en een te groot belang had in het slagen van onze relatie. Ik sprak er liever over met vriendinnen; vooral vriendinnen die mijn man niet goed kenden of zelfs helemaal niet kenden. Bij andere problemen spreek ik juist weer liever met mijn moeder.

Ik zou dus naar haar neutraal blijven maar wel aangeven dat je openstaat voor wat ze maar wil bespreken mocht ze hier behoefte aan hebben.