2 hanen in 1 kippenhok

Hmmm

De een het laatste restje, en de ander het op een na laatste restje?
Ik zou er die enkele keer dat je zoon thuis is geen halszaak van maken. Ik neem aan dat er niemand omkomt van de honger. En wat maakt het in 's hemelsnaam uit wie de auto bestuurt? Lekker juist, als je dat een keer niet hoeft te doen, en zo'n jongen moet toch ook rij-ervaring opdoen.
Een boomerangkind lijkt dan weer niet zo handig in jullie situatie, maar daar heeft hij zelf waarschijnlijk ook geen trek in.

ik snap het niet

Het klinkt alsof 'de volwassenen' bij jullie meer rechten hebben dan de kinderen. Dus recht op de beste plek, het laatste restje etc.

Nu je zoon zelf volwassen is wil hij die orde blijkbaar doorbreken. Dat lijkt me niet meer dan logisch. Zit hij op de beste plek dan hoeft hij niet op te staan voor zijn vader. Zijn er twee die nog trek hebben dan delen ze samen wat er nog over is.

Ik snap het ook niet

Maar dan andersom.

Dat kinderen voor volwassenen/ouders opstaan, ongeacht de leeftijd van de kinderen, is een kwesti van welke opvoeding je gegeven heb.
Mijn kinderen staan op voor mijn man en mij, opa en oma en in de bus voor andere ouderen.
En zoonlief kan zich naar de regels van het huis gedragen als hij thuis is.
En heeft niet de functie van "het Haantje" in ons huis.
In zijn huis heersen zijn regels, en die respecteer ik ook.

wat ik ervan vind

Deze zin:'terwijl mijn partner dat normaal gesproken (als we met z'n 3-en zijn) altijd zelf op eet.' en feit dat je het over het grootste stuk vlees hebt (bij ons wordt dit gewoon verdeeld; als een stuk veel groter is wordt dat eraf gehaald en verdeeld) geeft mij te denken.
Dit zou alleen een heel klein beetje logisch zijn, in mijn ogen, als hij zelf gekookt heeft. (En dat idee heb ik nou juist niet of wel dan?)
Het geeft mij het gevoel dat er bij jullie voor een bepaald gezag gehandhaaft wordt door 'de heer des huizes', een bepaalde vanzelfsprekend, waar ik de kriebels van krijg. Dat jij zelf of zoon dat laatste beetje niet opeet, is blijkbaar te vanzelfsprekend om het over te hebben.
In die zin kan ik mij goed voorstellen dat zoon van 20 hiertegen in opstand komt. het is een kwestie van tijd, in combinatie met karakter tot dat dit voor de jongste ook gaat gelden.
Persoonlijk zou ik het logischer vinden dat er gewoon gedeeld wordtof dat een van de zonen dit krijgt; onder het mom van 'jij moet er nog van groeien'.

Even afgezien daarvan, als dat de sfeer is die er bij jullie thuis heerst kun je bedenken of daar verder mee wil op die manier, maar goed dat is aan jou. Anders is het misschien inderdaad geen goed idee om oudste zoon weer in huis te halen. Dan zou je kunnen stellen dat het in die zin niet zo klikt. In die zin ben je dan geen ontaarde moeder, maar een moeder die verstandige keuzes maakt. Jij zal dan je 20 jarige duidelijkheid moeten verschaffen over wel dan niet bij jullie thuis te komen wonen. Want nu stel je je afhankelijk op naar je zoon of hij wel/ dan niet besluit thuis te gaan wonen, maar daar kun jij ook een mening in hebben en invloed op uit oefenen.
Je kunt ook met je zoon bespreken in hoeverre hij bereid is om een wat bescheidener rol op zich te nemen.Of wat volwassener. Want boos worden als de vla op is en perse een auto willen besturen die niet van jou is, neem ik aan, is natuurlijk niet echt een volwassen houding.

En om antwoord te geven op je vraag: ik heb geen ervaring in een samengesteld gezin maar heb eigenlijk niet het idee dat dit soort problemen uniek is voor samengestelde gezinnen. Het is gewoon een samenwonen en rekeninghoudenmetelkaar-dingetje.

koken

Euh.. zorgen dat je iets meer te eten kookt, lost al heel wat ergernis op. Maar iemand die een vaste plek op de bank opeist doet mij ook aan de jaren 60 denken...

opstaan

Ja mijn kinderen staan ook op voor ouderen, maar dat gaat niet om de beste plek op de bank. Dat is namelijk geen noodzaak. Dan gaat het bijvoorbeeld om een bepaalde stoel die veel geschikter is voor een oud iemand om op te zitten.

Een vader van een jongen van twintig is waarschijnlijk een veertiger of vijftiger? Niet de leeftijd waarop het meestal nodig is om een bepaalde plek op te eisen vanwege fysieke gebreken.

en hier..

..komt onze zoon van 24 minimaal één maal per jaar op vakantie en zet met humor en een lach zijn vader op de tweede plaats, die altijd ff moet wennen aan weer een (extra) man in huis maar er dan gelukkig quasi klagend tegen mij kan zeggen dat hij nu niet de pan mag uitschrapen maar er, meestal na een dag, ook om kan lachen.
Dat jij je schuldig voelt of ontaarde moeder dat je er niet aan moet denken dat zoon weer in huis komt, niet doen.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar ik wil ook liever niet dat ze terug komen in huis waar wij (man en ik) nu samen een andere manier van leven inmiddels gevonden hebben.
Natuurlijk als er een 'noodgeval' is, is 't andere zaak (werkeloosheid of wat dan ook).

En ik snap het wel

Het gaat niet over dat eten of de plek. Maar wel om de plek in het gezin.
Met jullie 3 gaat het in harmonie en als zoon thuis is wil hij ook een plek.
En dan wel graag de plek die hij in gedachten heeft. ( niet letterlijk,maar figuurlijk)
Ik gok dat hij in zijn studentenleven weinig rekening heeft te houden met anderen en al helemaal niet met gezinsleden.
Wat je er aan kan doen?
Voor de lieve vrede hou ik me in, maar soms knettert het hier ook. Geen samengesteld gezin, maar wel een 19 jarige die nodig op zichzelf moet en wil. Maar het toch weer uitstelt.
Nu per week 3 nachten weg en dat geeft rust.
Ook ik voel me ontaard, maar zij waarschijnlijk ook.

Dit jaar gaat mijn dochter ook weg

Mijn jongste gaat komende zomer verhuizen. Deze dochter zit vol vaste gewoontes. Dingen horen op een bepaalde manier te gaan. Ik ben daarom wel benieuwd hoe zich dat zal ontwikkelen als ze in het weekend thuis komt. Qua gezelligheid lijkt het mij heerlijk als ze elk weekend thuiskomt, maar of het allemaal ideaal zal worden vraag ik me af. Ze zal haar eigen gewoontes gaan krijgen, die afwijken van wat de gezinsgewoontes zijn/waren. Haar kennende kan dat wel eens tot irritatie gaan leiden. Mezelf kennende zal ik me een beetje proberen te schikken. Ze gaat tenslotte na twee dagen weer weg. Stel dat dochter hier tijdens de weekenden echt het 'baasje' zou gaan uithangen, laat ik wel merken dat dat niet de bedoeling is. We moeten het samen leuk maken en houden.

Laatste restje

Wat apart dat je partner en zoon de maaltijd zo ongemakkelijk laten worden door dat 'laatste beetje'. Heeft je partner standaard recht op dat laatste beetje? Zo werkt dat bij ons niet hoor. En als je zoon zo graag chocoladevla eet als toetje, hoe groot is de moeite dan om dat voor het weekend voldoende in huis te halen?

Voor de rest lijkt me niet dat het uitgesproken 'samengesteld gezin' gedrag is. Kinderen die het huis uit zijn gegaan en om wat voor reden dan ook weer terug moeten naar huis, hebben vaak moeite om zich daar weer in te moeten voegen. Dus een langere terugkeer is niet ideaal. Maar voor weekendjes moet het toch mogelijk zijn om je zoon ook een beetje tegemoet te komen? Dan éét hij het laatste restje op, tjonge... de rest van de week volgen er nog vier of vijf laatste restjes. Fijn toch dat je zoon daar zo van geniet? Ik vind eigenlijk dat het een nogal ouderwets signaal afgeeft aan je zoons da de man des huizes recht zou hebben op dat laatste restje. Net als het grootste stuk vlees. Niemand heeft daar 'recht op'. De ene keer is het de een en de andere keer de ander die dat laatste restje op eet. Je jongste bijvoorbeeld.

Ik mis in je bericht een beetje de wil om flexibel met de situatie om te gaan tijdens de weekenden. Als hij weer voor langer terug komt, moeten er duidelijke afspraken gemaakt worden en moet hij actief op zoek naar woonruimte.

Gezinsharmonie

Grappig, hoe sociale media werken.. ik had helemaal niet in de gaten dat mijn berichtje het idee gaf dat we een soort van jaren 50 'Pa is het Hoofd van het Gezin'gezin zijn.. Nee hoor, zo erg is het niet. Ik bedoelde meer de automatische gezinsharmonie, waarin iedereen een eigen plek heeft. En waar oudste nu niet meer zo automatisch in past.
Paal, jij sloeg de spijker op z'n kop. In het studentenhuis hoeft zoon met niemand rekening te houden en hier thuis wel. En dat botst. Daarnaast heeft hij nog wat moeite om helemaal los te laten. Hij woont daar, en toch ook nog hier. Ik merk dat het voor hem nog niet makkelijk is. Vrije weekenden of vrije dagen betekent automatisch naar huis, hij zal er niet over peinzen om daar (studentenflat) alleen te blijven. Hij heeft duidelijk behoefte aan een eigen, vaste, plek.
Dank allemaal dat jullie me hebben gerustgesteld. Nee, het is geen drama, het was alleen een akkefietje. Mijn enige zorg was meer dat samengesteld gezin gedoe.. en dat blijkt het dus gelukkig waarschijnlijk niet te zijn.