18 jarige inwonend voor 6 maanden

zelf weggaan?

Is het een optie om zelf te vertrekken? Dan moeten vader en zoon het wel samen uitzoeken. Ik zou ook geen zin hebben om zo voor het blok te worden gezet, los van hoe het voor de jongen in kwestie is.
Respectloos gedrag van andere kinderen dan mijn eigen kind beantwoord ik altijd met de vriendelijke vraag hoe ze het zouden vinden als ik zo'n toon zou aanslaan en de aanmoediging om het eens op een andere manier te proberen als ze iets van mij gedaan willen krijgen. Mijn eigen kind krijgt die vriendelijkheid niet, die negeer ik gewoon straal als ze respectloos is (is nu niet meer aan de orde, maar toen ze puber was deed ik dat).
Verder gewoon vriendelijk voet bij stuk houden, als hij zijn was niet in de wasmand gooit is het zijn probleem. Ik denk dat je gewoon alles waar hij problemen mee heeft vriendelijk bij hem moet terugleggen: het is ZIJN probleem, niet dat van jou. De jongen is geen baby meer, hij is volwassen.
Ik verbaas me wel een beetje over wat de 18 jarigen hier allemaal nog niet kunnen. In mijn vriendenkring is het heel normaal dat pubers vanaf een jaar of 15 zelfstandig een maaltijd kunnen bereiden, een vaatwasser kunnen in- en uitruimen en hun kamer kunnen bijhouden, inclusief bed verschonen. De meesten hebben ook een baantje. En ze halen allemaal keurig een diploma, ieder op zijn/haar eigen niveau.

Vader zadelt mij op...

Daar hoef je natuurlijk niet akkoord mee te gaan.

Dymo

"Ik verbaas me wel een beetje over wat de 18 jarigen hier allemaal nog niet kunnen. In mijn vriendenkring is het heel normaal dat pubers vanaf een jaar of 15 zelfstandig een maaltijd kunnen bereiden, een vaatwasser kunnen in- en uitruimen en hun kamer kunnen bijhouden, inclusief bed verschonen. De meesten hebben ook een baantje. En ze halen allemaal keurig een diploma, ieder op zijn/haar eigen niveau."

Waar lees jij dat 18 jarigen in deze topic dit niet kunnen?
Volgens mij wordt er alleen met name gezegd om niet te focussen op opvoeden of regels, maar meer op een goede verstandhouding.

Nou

ik kan het helemaal mis hebben, maar uit de manier waarop je over je partner spreekt, krijg ik niet het idee dat jullie een fijne relatie hebben. Een relatief onbekende en -als ik het zo lees- door jou niet leuk gevonden puber daar aan toevoegen lijkt mij een explosief recept.

Partner

Ik word toch heel nieuwsgierig naar waarom jij nog bij je partner bent. Ik hoor geen liefde in hoe jij over hem praat en geen respect in hoe hij jou behandelt. En in die dynamiek komt dan een jongvolwassene waar jij al helemaal niet op zit te wachten... hoeveel ruimte is er voor jou in die relatie?

Eigen ruimte

Elastgirl, met het lijstje van @Maro weet je wat haar kinderen doen, maar dat is iets wat zij opgebouwd heeft in de loop van de tijd. Dat wil niet zeggen dat de jongen dat ook zo ineens allemaal zal gaan doen. Bereid je dus voor op teleurstellingen en herhalingen.
Ik kan me voorstellen dat je je klem gezet voelde: '"zij doet het wel, punt, geen discussie". Maar het is de vraag of je je daar zo bij neer moet leggen. Het voorstel om dan zelf 300 euro te betalen aan moeder maakt dat je aan kunt geven: ik wil dit niet en er is een andere oplossing. Iedereen, vader en moeder, zullen dan aanvoelen hoe belachelijk het is dat jij daarvoor zou moeten betalen. Het geeft je een plek in wat nu geen discussie is. Je maakt er dan namelijk wel een discussie van: ik doe het niet en wil het probleem wel oplossen (met 300 euro). Dat verlegt de discussie naar wat het werkelijke probleem is, namelijk die luizige 300 euro (en dat voor een jongen die 3 volwassenen om zich heen heeft met ieder genoeg geld. Hoe is het mogelijk).
Jouw belang is dat je niet zonder discussie iets moet accepteren, je moet dus ruimte scheppen voor jezelf om er wel een discussie van te maken en om daarin je eigen standpunt naar voren te brengen. Nu heb je onvrede (terecht) over het feit dat je zomaar iets in de schoenen geworpen wordt en die onvrede keer je niet tegen de sterksten (vader en moeder) maar tegen de zwakste (zoon). Zoon is de enige die het geld niet heeft, tenzij vader vanaf zijn 18de de kinderalimentatie rechtstreeks naar zoon overmaakt.
Je tweede onderhandelingspunt, daar ga je niet op in, namelijk van vader eisen dat hij op de dagen dat jij er niet bent met zoon zorgt voor het eten.
Je kunt er nog een onderhandelingspunt aan toevoegen, namelijk dat de kinderalimentatie dan aan jou wordt overgemaakt.

Met andere woorden, als je niet het gevoel wil hebben dat je klemgezet wordt heb je een (beperkt) aantal mogelijkheden om ruimte te scheppen voor jezelf, zodat je wel een rol speelt in het hele verhaal en niet zomaar klakkeloos iets gedaan krijgt.
Ondertussen kun je zelf nadenken over wat jij wil. afwegingen maken tussen toch de zoon 6 maanden in huis, of 300 euro betalen (wat waarschijnlijk niet mand zal toelaten, maar je bereidheid daartoe geeft je de ruimte), of confrontatie met vader aangaan over de dagen dat je werkt, of de confrontatie met vader en moeder aangaan over de kinderalimentatie. Daar liggen jouw keuzemogelijkheden, daar ligt jouw ruimte.

Tsjor

Je hebt gewoon de verkeerde partner gekozen.
De negativiteit straalt van je verhaal af en ik lees weinig onderlinge verdraagzaamheid of warmte en zie een workaholic die goed kan delegeren aan iemand die de jongen niet wil ( sorry..feit toch?).

Ik zou zonder compromissen geen deal sluiten. Want het probleem hoort bij de ouders.

Wel sneu dat een kind zo terechtkomt met van die ego's als ouders.
Nouja hoogstwaarschijnlijk voelt hij zich toch zo weggejaagd, hoeft ie ook het huishouden niet voor te leren.
Dat is nl. wel wat me verbaasd als zijnde je hoofdvraag terwijl jullie echt pittige problemen hebben stuk voor stuk.

Elastigirl

Ik ben wel benieuwd hoe het met je gaat.

Heb je nog met je partner gesproken over wat jij (niet) wilt, n.a.v. alle rescties hier?

Waar heeft het toe geleid?

Hoe kijk je nu tegen de situatie aan?

Ben benieuwd

Hoe het afgelopen is.
Wij hebben nu ook eventjes een 18-jarige te gast, en ik vind het nog niet zo'n probleem. Het is een beetje inschikken met zo'n gast maar wij hoeven hem niet op te voeden (dat is al gebeurd en anders is het toch te laat...) en zolang hij zich aan de afspraken houdt dan loopt het wel.
Nou hebben wij hier wel mee ingestemd, dat scheelt natuurlijk ook, en hij zit hier vrijwillig.
Deze kan overigens ook niet koken, maar wel aardig de rest van zijn leven vormgeven (opleiding, baantje, verzekering,toeslagen etc). We gaan nog wel even bekijken of we wat kunnen ondersteunen, en wie weet wat kooklessen geven .
Dat is ook een kwestie van interesse denk ik hoor, mijn jongste twee kunnen wel koken maar mijn oudste zoon niet. Het boeit hem gewoon niet.
Ik vermoed dat noodzaak een hoop doet, als je er alleen voor staat dan ga je vanzelf wel bedenken hoe je gaat koken en internet staat vol recepten. Zo gaat dat meestal als ze uit huis gaan, ik kon zelf ook niet koken op mijn 18de. Mijn moeder liet niemand toe in de keuken.