18 jarige dochter lapt alle regels aan haar laars
Ik ben een moeder van 2 kinderen een dochter van 18 jaar en een zoontje van 12.
2.5 jaar geleden ben ik van mijn man gescheiden. Onze dochter wilde geen co-ouderschap en besloot bij mij te gaan wonen. Niet omdat ze de vader niet wilde zien, maar om praktische redenen. Onze zoon wilde wel co-ouderschap.
Sinds een klein jaar heb ik een vriend. Nu ging het in het begin heel goed samen. Maar sinds een paar maanden gaat het niet goed. Nu moet ik zeggen dat dochterlief nooit echt de makkelijste is geweest en omdat ik mij heel schuldig voelde over de scheiding (kon er zelf niet veel aan doen, mijn ex is verliefd geworden op een ander, heeft ze heel veel vrijheden gekregen. Tuurlijk probeerde ik regels in te stellen en hadden we de nodige ruzies, maar ik was niet consequent.
Na heel wat ellende van dochterliefs kant (3 jaar achter elkaar blijven zitten, nachten wegblijven en niet vertellen waar ze is, mij midden in de nacht wakker bellen of ik haar kon ophalen, dronken van de fiets vallen, op festivals drugs gebruiken, met verschillende jongens naar bed gaan en geen condoom gebruiken, thuis werkelijk niks doen, de hele dag op bed liggen of op de bank (als je er wat van zegt krijg je de wind van voren en ben ik een kutmoeder). Ontslagen worden omdat ze heel chagerijnig kijkt (ze werkte in een winkel. Ruzie zoeken met mijn vriend en hem helemaal de grond inboren. Nu kan hij makkelijk van zich afbijten en tolereert haar gedrag naar mij niet.
Nu was ik haar gedrag helemaal zat en heb haar hele duidelijk regels gegeven. In mijn huis gelden mijn regels. Dus je helpt mee in het huishouden (afwassen, stofzuigen, je troep opruimen), voor 23.00 uur laat je mij weten of je thuis komt slapen. Maak je geen school af ga je fulltime werken en ga je kostgeld betalen of je gaat het huis uit, etc. Ik heb haar ook verteld als ze zich daar niet aan hield dat ze niet mee mocht met vakantie (ik wilde in de vakantie niet op mijn tenen lopen, omdat ze steeds ruzie loopt te zoeken met iedereen0 En het is nooit haar schuld. Ze is ook niet meegeweest op vakantie. De ellende is alleen nog maar erger geworden.
Als moeder wil ik haar heel graag helpen, maar weet alleen niet meer hoe. En ik moet nu eerlijk bekennen dat ik het liefst wil dat ze het huis uitgaat. Zelf ben ik nu helemaal op en wil graag mijn Eigen leven leiden zonder op mijn tenen te moeten lopen.
Hebben jullie misschien tips hoe ik dit het beste kan aanpakken?
Vraagje
Wil ze zelf niet het huis uit? Zoja: help haar daarmee.
Toch uit de strijd
Hoe dan ook moet je uit de strijdmodus komen.
Omdat je anders niks samen geregeld krijgt, en dit samen aangaan zal zoveel effectiever zijn.
De strijd levert je ook aantoonbaar niks op: ze blijft zich misdragen en jij bent uitgeput.
De strijd is onderdeel van jullie routine geworden en werkt wrs zelfs bevestigend. (kinderen voldoen graag aan verwachtingen)
Uit de strijd blijven is moeilijk, maar voor haar nog moeilijker, dus dat zullen jullie moeten doen.
En dan zou ik toch proberen met haar in gesprek te gaan.
Dweil
'Ik voel me schuldig' en 'Ik wil haar helpen', dat maakt je eigen positie nogal zwak. sorry voo de harde woorden, maar je presenteert jezelf een beetje als een dweil: jij (dochter) hebt door mij veel narigheid gehad en ik ga wil je daarom helpen.
Plotseling regels opstellen waar ze zich aan moet houden helpt nu niet meer. Je hebt te lang laten zien, dat de soep niet zo heet gegeten zal worden. De sanctie (niet mee mogen op vakantie) lijkt zwaar, totdat ze ontdekt wat je allemaal kunt doen als je moeder niet thuis is.
Een gezamenlijk gesprek kan beginnen met een gezamenlijk probleem: jullie samen in een huis, dat gaat niet meer. zij wil een eigen leven leiden, wat niet past in jouw huis; jij wil een eigen leven opbouwen, waar zij niet mee uit de voeten kan. Hoe gaat het nu verder? en dan kun je herhalen dat je haar niet het huis uit zet, maar een oplossing wil. Bjivoorbeeld: zij past zich aan aan jou (regels). Of: jij past je aan aan haar (stoort je nergens meer aan). Of toch: ieder apart gaan wonen.
Een relevante insteek om te praten over haar toekomst is de vraag wat er allemaal verandert nu ze 18 is en wie daarvoor gaat zorgen. Ziektekostenverzekering bijvoorbeeld.
Maak in elk geval duidelijk dat je haar niet meer gaat pamperen. Dat wat er gebeurt is in het verleden is voor dit moment niet belangrijk; mocht je ergens schuldig aan zijn, dan mag ze dat over 10 jaar komen vertellen; mocht ze ergens hulp bij nodig hebben, dan zal ze dat zelf moeten vragen. Jij bent vanaf nu de moeder van een volwassen dochter, iemand die haar wil begeleiden en ondersteunen, maar niet meer alles voor kind organiseert en oplost. En dat zonder enig schuldgevoel.
Tsjor
Vader
Vader is nog wel in beeld. Wat vindt hij ervan? Kan ze niet bij hem gaan wonen?
Vader
Vader is nog wel in beeld, maar is een Eigen leven begonnen met zijn vriendin. Dus is wel in beeld maar bemoeit zich niet zoveel met haar.
Dweil
Dank je wel voor je reactie, En het zijn zeer zeker geen harde woorden. Meer mensen zeggen dit.
Nu harder optreden is eigenlijk het sleutelwoord. En ja je kunt niks aan het verleden doen maar wel aan de toekomst. En nee ze wil het huis niet uit. Heb haar nu wel gezegd dat ik dit gedrag niet meer accepter en als ze de Eigen regels wil, ze dan ook een Eigen onderkomen gaat zoeken.
Geen woorden
maar daden. Dus niet in woorden harder optreden en harde regels stellen, maar meer in daden duidelijk maken dat je haar neit meer ziet als een kind, maar als een inwonende volwassene met onhebbelijke gewoontes, die zich niet geliefd maakt. Daden betekent bepaalde dingen niet meer voor haar doen, regelen etc. Waarbij je op de achtergrond wel in de gaten kunt houden wat er nodig is om het uit-de-bocht-vliegen enigszins te beperken als dat nodig mocht zijn.
Tsjor
Zwaarder geschut
Heb je al eens professionele hulp gezocht?
Dochter heeft de afgelopen jaren heel wat te verwerken gehad. Een scheiding, een afwezige ouder en een toegeeflijke ouder, beiden met hun hoofd bij nieuwe liefdes. Kind is volledig vastgelopen op school en ontloopt nu haar problemen met zaken die haar gezondheid bedreigen: alcholmisbruik, drugs en onbeschermde wisselende contacten.
Ik zou in jouw geval alles op alles zetten om dat tij te keren en haar weer wat toekomstperspectief te geven: vader aan zijn jasje trekken, en in samenspraak met hem gericht naar hulp zoeken. Iets van systeemtherapie wellicht. Dit overstijgt doorsnee puberproblematiek van te laat uit je nest komen, grote monden en slabakken. Nu ineens op je strepen gaan staan, regels stellen en haar de wasmand in de handen duwen heeft weinig zin meer. Daar is de problematiek te zwaar voor. Zoals het nu gaat is niet aan zelfstandig op kamers wonen toe, dat zou dan in begeleide vorm moeten zijn.
Kutmoeder kan niet door de beugel. Maar gewetensvraag: ben je gaan samenwonen met je nieuwe vriend en ervaar je haar als een stoorzender? En voelt ze dat misschien aan?
Met 18 ben je niet van de ene op de andere dag volwassen, ook al ben je het voor de wet. Het is aan ouders kinderen daar naar toe te begeleiden, ook als je geen partners meer bent.
Zwaarder geschut
We hebben professionele hulp gezocht, probleem is alleen dat zij moet willen. En ze accepteert geen hulp. Heeft gespreken gehad maar daarna wil ze niet meer. En met 18 jaar (trouwens al eerder kun je ze niet dwingen). We zijn nu wel weer bezig.
Ik ben gaan samenwonen met mijn nieuwe vriend en ervaar haar zeker niet als stoorzender. Ik erger me wel heel erg aan haar destructieve houding naar zichzelf maar ook naar mij. En we willen haar helpen en dat accepteert ze dus niet. En dat is dus het probleem.
En ik wil inderdaad ook mijn leven leiden hoe ik dat wil. Ik zal altijd er voor mijn kinderen er zijn. Maar ook ik heb recht op een Eigen leven.
Heel erg
Als je kind niet wil dat je haar helpt met de problemen, en je trekt het niet meer, dan ben je aan het einde van je mogelijkheden. Ook al kun je nog zoveel begrip opbrengen voor hoe moeilijk zij het heeft of heeft gehad, dat helpt haar niet.
Soms moeten de problemen tot een dieptepunt komen, het moment waarop ze zelf inziet dat ze hulp nodig heeft. Het kan heel erg moeilijk zijn om dat aan te moeten zien, maar daarna zijn er wel echte mogelijkheden voor haar om hulp te krijgen. Het betekent wel dat je haar duidelijk moet maken: dit is de grens, dit is voor mij niet meer acceptabel, alle problemen zijn oplosbaar, ik wil je daarbij helpen, zodra jij hulp wil. Maar dit wil ik niet in mijn huis.
Tsjor
Verschuiving
Op dit moment is het je vriend die de grenzen stelt en duidelijk maakt wat niet acceptabel is. Dat lijkt mij niet het handigste, want dan zal ze denken dat het door de vriend komt dat haar gedrag niet meer geaccepteerd wordt. Je vriend zal zich dus moeten terugtrekken en hij moet jou helpen om te herstellen van je toegeeflijke houding, om je eigen balans tussen helpen en opvoeden en je eigen rol daarin weer terug te vinden. Dit is echt iets tussen jou en dochter.
Tsjor
verschuiving
Je hebt gelijk als je zegt dat zij hem inderdaad als kwade brein ziet. We hebben inderdaad nu afgesproken dat mijn vriend zich zoveel mogelijk buiten onze discussies houdt. Het is inderdaad iets tussen mij en haar. Wat niet makkelijk is als zij iedereen in huis het leven zuur maakt. Dank je wel voor je advies. Even een ander vraagje: Ben jij psycholoog?
Nee
Echt niet, is ook niet mijn favoriete beroepsgroep. Wel sociaal beroep als basis en leeftijd als ervaring.
Tsjor
Nee
Ha oke. Je sloeg steeds de spijker op de kop. En zag (ziet) het juist in. Dus ik dacht dat je psycholoog was.