Zoon verliefd op gecompliceerd meisje.
Ik heb een lieve zoon van 17 die sinds een 1/2 jaar verkering heeft met een meisje (zijn 1e serieuze relatie) die zich n.m.i. nogal alarmerend gedraagt.
Hij is een leuke sportieve knul die een hekel aan leugens heeft, is respectvol, juiste normen & waarden, rookt niet, geen drugs of drank, loyaal en trouw.
Ik weet het, klinkt te mooi om waar te zijn en heb hem wel eens "verweten" met een gekke kop dat hij veel te braaf is. Ik denk dat zijn minpunt is dat hij een diepe afkeer heeft van conflicten waardoor hij anderen snel tegemoet komt. Een zekere struisvogelpolitiek mag hem wel verweten worden.
Zij heeft er moeite mee dat hij soms met vrienden optrekt. Vertelde zelf dat ze niet echt vrienden heeft en dat veel mensen haar niet aardig vinden.
Ik vind haar buitengewoon negatief. Zegt veel: "ik haat haar, ik haat dat vak, ik haat etc etc etc. Mijn eten is vies, wij eten te laat. Gebruikt kleinerende humor en noemde zo bv. mijn dochter van 13 voor de grap de schoolslet omdat ze had gezoend met een jongen op school. Ze verdenkt mijn zoon van het omgaan met andere meisjes en controleert en ondervraagt hem. Ze belde me laatst op in tranen omdat hij waarschijnlijk verongelukt was omdat hij nog niet thuis was terwijl hij 20 minuten daarvoor had verteld dat hij van school naar huis was gegaan en hij nam niet op. Ze noemt zichzelf verwend en een stalker en lacht dan..
Ze bleef (ja verleden tijd omdat ik haar na de zoveelste emotionele uitbarsting nu sinds kort toegang tot ons huis verboden heb) veel bij ons slapen waarbij ze vaak emotionele uitbarstingen (huilbuien) had door jaloezie of misverstanden. Ze is nogal onzeker en betrekt alles op zichzelf dus een foute opmerking is zo gemaakt. Ze is enigskind van zeer liefhebbende ouders waarvan ik nog geen slechte indruk heb tot dusver. Ze loopt bij een psycholoog maar ik weet niet waarvoor, mijn zoon wil er niet zo veel over kwijt.
Ik twijfel er niet aan dat ze dolverliefd is op mijn zoon en doet het heel goed op school op hoog niveau.
Bij de 1e ontmoeting voelde ik dat ze anders was (niet perse negatief) en keek alles aan zonder me al teveel er mee te bemoeien maar gaandeweg kreeg ik steeds meer de indruk dat mijn ietwat naieve en meegaande zoon zich meer afkeerde van zijn vrienden (ze mogen haar niet) en steeds meer op zijn tenen gaat lopen om haar te kalmeren/gelukkig te houden. Daarbij zondert hij zich af van het gezin op zijn kamer want ze eisen elkaar compleet op via skype.
Het lijkt mij dat hij voor haar gemaakt is terwijl zij zijn nachtmerrie zou moeten zijn met al die conflicten.
Nu ze hier niet meer welkom is is de bom gebarsten en gaat hij blind voor haar. Ik doe alles fout, misgun hem zijn geluk, dit wordt zijn toekomstige vrouw en ik ben niet voor hun toekomstig huwelijk uitgenodigd en ik kan fluiten naar mijn kleinkinderen waarna ik er uitkachelde dat hij dan maar heel snel een andere huisvesting mag zoeken. Stress, ruzie/stiltes, verdriet en 2 mensen die niet meer normaal met elkaar kunnen praten. Mijn gezond verstand zegt me dat ik mijn kop moet houden en het hem zelf moet laten uitvinden maar mijn angst voor zijn toekomst weerhoudt me en zeg ik foute dingen in een poging om hem wakker te schudden.
Ik heb nooit gepretendeerd een perfecte moeder te zijn, ik maak veel fouten net als iedereen en soms meer maar alles was wel altijd bespreekbaar en bij te leggen.
Sorry voor deze lap tekst maar deze moeder ziet 't even niet meer zitten.
tja
Hij komt er toch echt eerder achter dat zij niet bij hem past als ze wel mag langskomen. Haar toegang tot het huis ontnemen zorgt er juist voor dat ze zich samrn tegen jullie richten en duurt dat eventuele wakker worden uit deze relatie nog langer. Ik zou het slapen dan wellicht niet toestaan maar dat komt gewoon omdat ik niet 's ochtends 'last' wil hebben van iemand. Overdag vind ik dat makkelijker te verteren. Spreek je zijn vrienden wel eens? Die kunnen je zoon beter bereiken, denk ik, dan jij.
overigens
Het kan best zijn dat ze over twee jaar leuk is opgedroogd uit de puberteit. Het kan ook dat het erger wordt of dat je zoon er klaar mee is als hij een ander meisje leert kennen. Ik zou haar niet zo afstoten. Het eten is al niet goed bij jou dus ze zullen toch wel vaker bij haar zitten.
Dat haat-geroep is een soort jongerentaal, net als alles saai noemen. Dat ze je dochter schoolslet noemt zou ik niet toestaan. Ik zou dan zeggen dat dat soort woorden niet in mijn huis gebruikt mogen worden maar daarvoor ontzeg ik niet de toegang tot mijn huis, ik zou dan zeggen dat ze nú mag vertrekken, dus die dag.
Lastige situatie hoor.
Doodknuffelen
Ik zou ze zoveel mogelijk bij elkaar laten zijn. Stuur ze samen op vakantie in zomer, of neem ze mee, waarbij ze een eigen plek krijgen op de camping. Week of drie in een tentje. Zeker geen negatieve dingen over haar zeggen of haar de toegang tot je huis ontzeggen. Dat werkt juist averrechts. Niets dat meer bindt dan een gezamenlijke vijand.
ze zijn 17
je gevoel slaat op hol over hun toekomst samen, die je zeer somber inziet, en je kunt het niet meer aan hen samen bij jou thuis te hebben
. Heel begrijpelijk - al die toestanden, dat is onplezierig. Je zegt dat je zoon graag conflicten vermijdt - en jij?
Stoot ze niet af, en besef dat ze 17 zijn. Dat lijkt heel wat maar het is een leeftijd waarop jongeren enorm in ontwikkeling zijn. Houd het contact open. Spiegel, als er opmerkelijke dingen gebeuren.
En, al is het lastig, neem dat meisje serieus. Wat is er zo te haten (inderdaad gebruikelijk om dat zo te noemen) in bepaalde personen, vakken, situaties. Hoe komt het dat het zo voelt voor haar.
Streef naar gezelligheid. Laat hen samen koken, wie weet hoe ze zichzelf en jou verrassen.
Deze fase moet je door, het is niet anders, en als je terugkijkt zul je zien hoe vormend en bijzonder te was, ook al geven de emoties veel onrust.
(hm dit stukje tekst moet weg: maar de computer doet even vreemd. Schrappen dus. Je gezonde verstand zegt wat anders - en ik denk dat dat gelijk heeft.
Verbieden werkt niet
Dat jaagt ze alleen maar steviger in elkaars armen.
Ik denk dat de Wim Sonneveld-methode beter werkt. Dat zeg ik met een knipoog, maar ook met een serieuzere ondertoon. "Ik begon hem te prijzen... Ik prees hem regelrecht het graf in."
https://www.youtube.com/watch?v=taPkaLphBPE
tekst: http://www.tigch.nl/sonneveld/jongens.htm
Drietje noemt het heel mooi "doodknuffelen". Ja, laat ze maar vaak bij elkaar zijn, op een gegeven moment slijt de verliefdheid toch wel.
Alles wat jullie zeggen is redelijk.
Heb het zelf ook gedacht en zou dit ook tegen een ander zeggen.
Ware het niet dat mijn zoon een "one woman man" is en van aard super serieus. Andere dames bestaan niet meer en ik herken het in zijn paps.
Dat is natuurlijk heel mooi en best zeldzaam maar dit meisje zal denk ik proberen om hem te isoleren en ik ben bang dat ze helemaal psycho wordt als ze huis / haard en kinderen gaan delen. (ja ik weet, ze zijn nog jong, het is nog zo ver weg)
Ik ben normaal een optimist, leven en laten leven, er op vertrouwen dat mijn kinderen in staat zijn om gezonde keuzes te maken, ook als het niet mijn keuze zou zijn.
Maar dit meisje baart me zorgen en doet mijn alarmbellen rinkelen.
Hij tuttelt over haar alsof ze een breekbaar vogeltje is terwijl ze dingen zegt die grenzen aan chantage om vervolgens hartverscheurend te huilen en zeggen dat ze zo doet omdat ze bv. haar pil een weekje doorslikt. Weet hij veel... vrouwen zijn best rare wezens toch? :p
En nee ik ben niet conflict vermijdend en pak graag de koe bij de horens, dat is soms best lastig voor anderen.
Voor nu lijkt de optie van elkaar dood te laten knuffelen het beste maar ik ben slecht in doen alsof en mijn dochter kan haar inmiddels niet meer uitstaan door haar nare opmerkingen. Moeilijk hoor.
Kostelijke link 
Dank je wel daarvoor, moet er inderdaad smakelijk om lachen maar jeetje, mijn acteertalent is best hopeloos.
lastig
Punt is dat je hoe dan ook verliest...
(ja sommige mensen kunnen een gezin ontwrichten)
Punt is dat je met je huidige insteek het grootste risico loopt, denk ik.
Je hebt geen ingang meer bij zoon, dus hij krijgt nog minder reality-checks.
Meisje heb je ook geen invloed meer op, dus haar kun je niet meer corrigeren.
Mooiste zou zijn als je toch met beiden een goede band (weer) zou krijgen, zonder dat het teveel negatieve impact op jou heeft. Opdat je ook iets kunt betekenen voor ze. Ze zullen zich alleen iets van je aantrekken als de band goed is... En dan nog zou ik heel voorzichtig zijn met corrigeren en het vooral houden bij goede voorbeeld geven en subtiele boodschappen.
Grenzen
Tegelijk moet je natuurlijk ook je dochter in bescherming nemen. Het kan natuurlijk ook niet zo zijn dat zij in huis niet veilig is en wordt uitgescholden. Dat is wel een grens die ik zou stellen. Ik zou niet iemand in huis ontvangen die mijn kind beledigd.
Natuurlijk wil je zoon niet van je vervreemden maar tegelijk kan je wel een grens stellen aan gedrag.
Net zoals je ook zeggen dat je bepaald taalgebruik (zoals haten niet wil horen)
Dan hou je het bij je zelf.
Mits zij zich hier aan houdt is ze dan wel welkom.
17 is nog jong maar tegelijk zijn er natuurlijk ook genoeg 17jarigen die wel bij hun partner blijven hangen. Je kan de relatie dus best serieus nemen en ook het meisje serieus nemen.
Maar tegelijk wel duidelijk grenzen aangeven wat in jouw huis toelaatbaar is (zowel van je zoon als vriendin)
Zoon
Is je zoon er ongelukkig over? Ik zou het met hem eens hebben over grenzen stellen in het algemeen. Dat is nooit weg. Verder vind ik dat je dat meisje wel heel negatief neerzet tegenover je zoon die je als een heilige beschrijft. Sommige meisjes (en mensen in het algemeen) zijn nu eenmaal wat minder makkelijk in de omgang. Ze lopen vanzelf wel een keer tegen de gevolgen aan van zulk gedrag.
losmaken?
Ergens triggert mij jouw manier van beschrijven. Je hebt een geweldige zoon, sprekend z'n vader , een echte one-woman man; waar vindt je ze nog? , meisje misschien wel heel gewone ouders maar verder claimend en instabiel gedrag.
En dat meisje palmt jouw geweldige zoon in, ruïneert z'n toekomst.
Hallo, ze zijn 17 jaar. Toch nog niet getrouwd en kids. Je loopt wel erg hard van stapel. Je zoon ook maar die is verliefd.
Onhandig van je haar de toegang te weigeren; had je kunnen bedenken dat je lijnrecht tegenover je zoon zou komen te staan.
Ik vraag me af of dit de manier is waarop zoon zich losmaakt van jou. Uit je eerste beschrijving krijg ik het idee dat je zoon nog niet pubert, zich niet losmaakt. (krijgt hij de kans?) Nu grijpt hij de kans- geholpen door stapels vlinders. Dit zou wel eens veel meer kunnen betekenen dan enkel verliefd op 'fout' vriendinnetje.
En geen idee of ik gelijk heb, het is maar een gevoel wat ik krijg uit je verhaal; losmaken van jou kan voor je zoon wel eens heel moeilijk zijn. Ik vraag me af of jij dat handelen kan.
Als het allemaal flauwekul is wat ik schrijf leg het dan gewoon naast je neer. Geenszins de bedoeling je voor het hoofd te stoten. Maar misschien kun je er wat mee.
Praktisch gezien; doodknuffelen dat meisje. Je grenzen aangeven en meer kun je niet doen.
lastig
maar als je niet toestaat dat het meisje bij jullie thuis komt, dan drijf je hen alleen maar meer naar elkaar toe. Je hoeft natuurlijk niet alles te accepteren als ze bij jullie is zoals bepaald taalgebruik. Het kan best gebeuren dat de oogkleppen van je zoon na verloop van tijd wel wat verdwijnen. Of dat hij toch wat meer de behoefte krijgt om met vrienden om te gaan en niet alleen met haar.
Ik beticht haar er niet van dat ze kwaadaardig is.
Eerder vreemd klunzig met haar woordkeuze en ze manipuleert zonder het in de gaten te lijken hebben.
Aan tafel met een gezellig gesprek is ze in zichzelf gekeerd om vervolgens er iets uit te flappen dat vaak niets met ons onderwerp te maken heeft maar wel alles met haar. Meestal negatieve mening over iets.
Er is binnen ons gezin weinig censuur maar wel zonder te schelden en we noemen dingen bij de naam.
Haten is een sterk woord maar maar ieder van ons bezigt hem wel eens.
Wel heb ik haar eens gezegd dat ik liever hoor wat ze wél leuk vindt.
De toon hierin ontgaat haar compleet.
Ze loopt niet te schelden maar haar humor is snijdend en ten koste van anderen, hoe vraag ik haar om alsjeblieft wat minder grappig te zijn?
Ik vind dit dus echt ingewikkeld. Vooral omdat ik me geforceerd voel om me op opvoedingsgebied te gaan begeven bij een persoon bij wie nuances ontgaat.
Beetjeanders
Kan het zijn dat je te hoge eisen stelt aan iemand die het niet gewend is met broers/zussen in één huis te leven? Ze zegt al dat ze geen vrienden heeft dus daar heeft ze het ook niet echt kunnen leren en al heb je vaak vrienden over de vloer: dat is niet te vergelijken met broers en zussen die er ALTIJD zijn en waar je dus altijd rekening mee moet houden en waarvan je weet dat ze niet over twee uur weer naar huis gaan.
Kortom: je moet haar een beetje opvoeden, gewoon duidelijk en consequent zijn en je accepteert ook van haar niet wat je van je dochter of zoon niet zou accepteren. Nodig haar uit en praat samen met je zoon erbij wat je van haar verwacht, vertel dat je niet wil dat er andere personen in jouw huis gekwetst worden door haar en dat ze welkom is als ze zich daar aan houdt.
Ik herken het wel
Ik was zelf zo en mijn dochter kan ook af en toe wat haaibaaiig uit de hoek komen. Die scherpe kantjes gaan er vanzelf af als je ouder wordt, door je neus te stoten.
Blues (maar ook de andere reacties heb ik gelezen en gewaardeerd
Ook dat is door mijn gedachten gegaan.
Dit heerlijk ongecompliceerd kind staat in ene lijnrecht t.o. mij.
Ja ik ben een dominant mens, niet zo geboren maar wel zo geworden. Ik weet dit en waak er voor om niet overboard te gaan.
Kom zelf uit een gezin waar een chaos was en amper wetten of redelijkheid. De kunst was om zo doeltreffend mogelijk de poten onder elkaar weg te zagen en ik was de jongste. Niks zielig maar ik ben nogal gevoelig voor onredelijkheid maar ook de beste als ik op mijn hart getrapt wordt helaas. Zal altijd mijn aandachtspuntje blijven en ik denk dat ik het best goed doe.
Ik denk dat ik redelijk gepokt en gemazeld ben, heb ook nog een zoon van 26 en die is beslist anders om het even zacht uit te drukken. Ook mijn jongste is een schat maar weer anders dan de middelste en oudste en heeft een sterk willetje.
Het zal je waarschijnlijk verbazen dat ik bij de middelste er juist wel eens over gehad heb om wat meer gek te doen (niet te gek :p) Hij is niet sprekend zijn vader overigens maar wel t.a.v. zijn verwachtingen aan een relatie.
Als hij ooit vreemd zou gaan eet ik m'n hoed op (die ik overigens niet heb) Hij is een brave Hendrik en daarom maak ik me juist meer zorgen om hem en weegt het feit dat hij nog maar 17 is anders dan bij losbolleriger types.
Evengoed snap ik wel waarom je de indruk kreeg van de boze stiefmoeder
Vesper Lynd
Juist door mijn eigen wankel verleden heb ik altijd hard getimmerd aan een gezond ego van mijn kinderen. Ik moedig ze aan een eigen mening te hebben. Ze zijn geliefd, gewaardeerd en gewenst. Ze weten het en handelen meestal daar naar.
Als ik ergens trots op ben dan is het dat wel. Maar mijn zoon heeft nu een lief kwetsbaar vogeltje gevonden die telkens excuses vindt voor haar gedrag en hij geloofd haar. Ik zie hem op zijn tenen lopen. Mijn huis was altijd vol vrienden, die blijven nu weg.
School bijna afgelopen dus risico is dat ze weg blijven.
Ze gaat zijn gangen na, huilbuien als een meisje van school iets op zijn insta liked. Ik zie haar als een serieus probleem.
Hij is meegaand van aard en zij neemt hem mee.
Jij zegt dat je ook haaibaaiig was en dat het slijt maar ik ben bang dat er met dit meisje meer aan de hand is.
Beetjeanders
Je moet ook bedenken dat jouw zoon er misschien moeite mee heeft als hij een losbol van een meisje krijgt die zelf constant naar andere jongens kijkt en het niets interesseert wat jouw zoon met andere meisjes doet.
Ik zeg niet dat je de ideale schoondochter hebt maar jouw zoon zou van zo'n type ook niks begrijpen.
Ik denk echt dat je het los moeten laten, het meisje thuis uitnodigen, een gesprek met haar voeren over wat echt niet kan bij jullie in huis en er dan op vertrouwen dat ze óf goed opdroogt óf dat jouw zoon in ziet dat zij niet bij hem past. Dit gaat echt veel langer duren door het stel zo tegenover jou te zetten.
dat isoleren
is juist wat ze doet. (of liever gezegd wat haar onmacht haar laat doen, of, in pessimistische bewoordingen, haar stoornis..)
Geef haar die macht niet en verzet je. Nu verliest hij jou, straks zn vrienden, en..
Haar grip op hem neemt ook alleen maar toe dan.
Zie het als een opvoeddingetje en als een proces, dus geef het tijd.
Hoe beter de relatie hoe meer grip jij hebt. Door bijv rustig te reageren in een crisis van haar, ipv erin mee te gaan. Of door zijn gedachten ook eens op iets anders te kunnen richten dan alleen zijn relatie.
Wow Maria
Je hebt de toon bij mij gevonden. Het is in andere woorden eerder gezegd maar door te stellen dat stap 1 in het isolementplan is als ik me van hem keer/opgeef viel er een kwartje in de lege emmer.
Ik weet dat ze het niet met opzet doet maar ze doet het intussen wel en ik ga eens goed achter mijn oren krabben hoe ik in de praktijk hiermee moet omgaan.
Ik wil iedereen heel hartelijk bedanken voor alle lieve en eerlijke comments
helaas
ervaring
Mijn broer had zo'n vriendinnetje...
(maar goede nieuws is dat dat ook voorbij gegaan is..
Dit soort relaties houden echt zelden stand. Gewoon te zwaar. Dus of ze verandert idd nog ten goede, kan best, of zijn emmer loopt vol uiteindelijk)
Beetje Anders
Mijn partner heeft in zijn (jonge) puberteit een vriendinnetje gekregen die hetzelfde gedrag vertoonde als het meisje van jouw zoon. Het werd erger en erger, totdat hij volkomen geïsoleerd was van zijn vrienden. Het heeft jarenlang geduurd. Op een gegeven moment wilde hij wel kappen, maar kon het gewoon niet omdat zij inmiddels zo'n claim op hem had gelegd en zo emotioneel afhankelijk van hem zei te zijn, dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen.
Jaren later bleek zij met borderline te hebben... In feite zo onzeker over jezelf zijn, geen intrinsiek gevoel van eigenwaarde hebben, dat je dat via anderen moet voelen. En hoeveel aandacht en liefde je er ook in giet, het is nooit genoeg alsof het in en bodemloze put valt.
Daarom noemen sommige mensen het ook wel bodemloos...
Ik reageer omdat ik zie dat er bij jou alarmbellen afgaan... Luister naar je alarmbellen!
Dat gezegd hebbende: hoe ga je hiermee om: ik denk doodknuffelen...! Probeer bij je zoon betrokken te blijlven. Een tactiek is het de partner isoleren van andere mensen, zodat ze samen een soort mini-universumpje bewonen... Wij tegen de wereld en zo...
Ik heb niet alles gelezen dus wellicht is het bij jou toch anders.
Oh ik lees nu pas dat jullie erge ruzie hadden
Laat je niet meeslepen in boze ruzies waarbij je er van alles uitflapt. niet doen! Je raakt hem zo kwijt, want zij is een gewillig oor en fluistert hem in dat hij jullie helemaal niet nodig heeft. Het zou heel goed kunnen dat haar ouders godsblij zijn met jouw zoon, omdat zij hopen dat hij haar helpt steviger op benen te staan, of in te vullen wat zij in haar leven mist.
Ik zou het subiet goedmaken, ook met je zoon, en zeggen dat je je liet meeslepen. Dat je het zo allemaal niet bedoelde, enz. enz. Als ze vaak bij jullie is kun je tenminste kijken wat er gebeurt, en weet jouw zoon dat jij het ook ziet en meekrijgt.
'In ons gezin'
Die triggerde mij.
Ach, toen ik, 30 was ik, in het gezin van mijn man kwam. Ik was ALLES wat zij niet waren in dat gezin. Dat probeerde mijn schoonmoeder bij te vormen, naar anders, gezellig en in haar blik 'gewoon'. Normerend. Het hielp niet. Ik ben ik, net zo goed als zij zij is.
Ze stopte met tegen me praten als het niet strikt functioneel was. Ze huilde lang en hard op onze bruiloft, en niet van ontroering. Ze vond het gruwelijk toen we het met ons kind ook nog zo anders deden dan hoe zij het De Norm vond.
Áls je zoon voor eeuwig bij dit meisje blijft, is dát dan het scenario wat je wilt schrijven?
Jij lijkt te weten wie je zoon is, wat hij nodig heeft, wie hij gaat worden, waar hij zich pijn aan gaat doen, waar hij uiteindelijk gelukkig van wordt. Snij die navelstreng eens door zou ik bijna zeggen. Hij is een man in wording, die zijn eigen fouten mag maken, mag ondervinden, uitvinden, veranderen. Als dit het ergste is, een zo te horen erg onzeker pubermeisje die zich slecht een houding weet te geven...
Als hij al een bepalende drama queen heeft uitgezocht, lijkt ze wel minstens een beetje op zijn moeder, niet? Geef hem eens een leuke vrouw die hem serieus neemt als voorbeeld zou ik zeggen
.
Zolang er maar niks van komt
Er zijn hier boven al veel wijze woorden gezegd. Ik snap (als moeder van ook zo'n zoon) TS volledig.. Denk dat mijn tacktiek ook 'doodknuffelen' zou zijn. Om de communicatie met zoon open te kunnen houden en hem de kans te geven zijn eventuele voorzichtige twijfels bij je kwijt te kunnen. Verder mag ie zelf tot de conclusie komen dat dit niks is..
Er was maar 1 ding dat mij triggerde; dat stukje over hun eigen mini-universum. Ik weet niet hoe ver vriendin gaat om zoon "binnen te halen", maar ik zou wel mijn hart vasthouden voor een eventuele zwangerschap. Een open communicatie-kanaal met zoon lijkt me daarom extra van belang.
Sanne
Dat kan wel zo zijn maar je hoeft natuurlijk niet te accepteren dat iemand je dochter uitscheldt voor slet.
Dat ze een drama queen is allemaal best maar je mag best grenzen stellen.
Zeker als iemand in jouw huis komt en aan jouw tafel zit.
Ik ben het helemaal met je eens dat 17 niet zo jong meer is maar dat is dus ook oud genoeg om enige fatsoenlijke manieren te etaleren. Je aanstaande schoonzusje een slet noemen gaat veel te ver. En constant dat gedoe met haten ook. Daar zou ik echt wat van zeggen.
Meisje is welkom maar alleen als ze zich ook als de bijna volwassen vrouw die ze is weet te gedragen.
Sanne,
Het is míjn/óns gezin en niet die van mijn buurvrouw. Ik voel me verantwoordelijk voor het welbevinden van mijn minderjarige kinderen. Liefde maakt blind.
Ik ben ver van een verstikkende moeder maar ik treed wel op als er een dreiging is. Zoals een pubermeisje met alarmerende neigingen waar jij je blijkbaar in kan verplaatsen.
Naar voor je dat jouw ervaring slecht was overigens. Een schoonmoeder kan veel teweeg brengen evengoed als een schoondochter.
Ik heb mijn eigen leven, mijn kinderen zijn niet mijn bezit maar van zichzelf. Leek me te logisch om dat ook nog uit te moeten leggen.
Ik weet niet welk scenario jij voor ogen hebt maar het heeft niets met mij te maken en herken me er dan ook niet in.
Paasei en Jaina,
*Ook dat is door mijn hoofd geschoten maar het is nog te vroeg om dat te mogen zeggen denk ik. Ze lijkt wel heel ernstig met haar studie en ze lijkt wel redelijke ouders te hebben die hun vinger aan de pols lijken te houden. Hoewel.. mijn zoon werd wel vandaag aan de telefoon geroepen om een ruzie te beslechten tussen haar en haar ouders. Kweenie hoor, laten we hopen dat zwangerschap niet in dat koppie opkomt. Ze hebben het er al wel over, toekomstplannetjes maken.
* Dank je Jaina voor jouw support
Zalig forum dit met veel wijze mensen, het helpt me echt.
Mooi
Als je er niks in herkend zat ik er naast, des te beter! Herken mij ook niet in haar gedrag, gelukkig en vind het ook vrij borderline klinken, maar misschien ook gewone extreme onzekerheid.
En ja, grenzen stellen zou ik zeker doen, maar dat is iets anders dan niet meer mogen langskomen toch?
Hier ook
Maar dan een serieuze one man dochter. Heeft haar vriend leren kennen toen ze 15 was. Zal het hele verhaal niet uit de doeken doen, maar het lijkt erg op jouw verhaal.
Uiteindelijk het maar gewoon gelaten, want we waren bang dochter te verliezen. Kreeg hier ook dat advies. Het zou wel doodbloeden, dochter komt wel tot bezinning, ze zijn nog jong.
Nouja, ze is nu bijna 20 en ze zijn nog steeds samen. Het helpt niet wat je als ouder doet, ze maken hun eigen keus. Je kunt wel denken en willen dat het anders is, maar zo werkt het niet.
