Zoon 15 jaar onhandelbaar

Hebben jullie wel psychoeducatie gehad over ASS?

Het is soms zoeken naar een modus om met je kind om te gaan om een manier te vinden om samen te spreken en je zoon te steunen in zijn hopelijk zelfspeurtocht naar wat een ASS voor hem betekent. Het helpt niet om het dan 'Problemen zijn niet zo heel ernstig wordt gezegd en het is gewoon stevig pubergedrag en afzetten' te noemen.

Regels en verbieden zijn alleen al vanwege de leeftijd niet zo erg treffend maar ook vanwege de patronen die je bij autisme ziet. Je wil vooral interne motivatie door letterlijk en duidelijk begrip van de situatie.

Je zoon is niet de enige hoewel dat zo voor hem kan voelen.

Drugs kunnen een manier zijn om angst en overprikkeling te dempen. Hoe beter je zoon zelf snapt hoe het werkt hoe beter hij daar zelf richting aan kan geven.

Elisa81 schreef op 01-05-2021 om 11:18:

[...]

Ik ben benieuwd wat een beetje gangbare tijd is voor een jongen van 15 . Doordeweeks en in het weekend. Hij zit niet op een sport ( wil hij niet) , heeft ontslag genomen bij zn baantje dus hij wil altijd " chillen" met vrienden.

ik hoop hier wat herkenning en ervaringsverhalen te vinden ( met een goede afloop)

Alvast bedankt voor het meedenken!

Ons kind spreekt in het weekend vaak af met wat vrienden (allemaal ca 15/16 jaar) en dan zijn ze/gaan ze rond 12 uur naar huis. (Ten tijde van avondklok uiteraard eerder).

Wie betaalt het chillen als hij geen baantje heeft (ik neem aan dat er fris en chips bij het chillen inbesloten is) - of kan hij dat van zijn zakgeld betalen?

Hallo Elisa81, ik heb jouw stukje al vaak gelezen en normaal schrijf ik geen reacties. Ik zie vaak reacties over jongeren voorbij komen, het zal aan de ouders liggen en als het mijn kind was dan.... Maar na lang overdenken, durf ik het toch aan. Wat jij hierboven omschrijft is voor mij heel herkenbaar. Wij hebben ook een zoon van 15 met ASS en ADD. Onze zoon trekt compleet zijn eigen plan. sávonds te laat thuis komen vindt hij heel normaal en zijn vrienden mogen dat ook. (zegt hij) Hij spijbelt al weken, maar wij krijgen hem niet naar school. Na een gesprek met de leerplichtambtenaar is hij nog steeds van mening dat hij niet naar school hoeft. Waar ik opzoek naar ben is wat voor consequentie kan ik aan zijn gedrag kan hangen. Zodat hij aan onze regels kan en moet houden. of hoe wij elkaar ergens in te gemoet kunnen komen. Hoe doe jij dat? Zeggen dat hij niet weg mag helpt niet, hij gaat gewoon. Zeggen dat hij naar school moet, hij doet het gewoon niet.
Fijn dat ik anoniem hierop kan reageren, ik heb altijd de indruk dat ik de enige ouder ben die het lastig vindt om hiermee om te gaan. Het lijkt bij de anderen zo makkelijk te gaan. Ik zou wel eens moeders willen ontmoeten die ook tegen dit soort problematiek aanlopen en dan eens flink ongenuanceerd klagen zonder oordeel. groet, M

mxx schreef op 02-12-2021 om 15:28:

Hallo Elisa81, ik heb jouw stukje al vaak gelezen en normaal schrijf ik geen reacties. Ik zie vaak reacties over jongeren voorbij komen, het zal aan de ouders liggen en als het mijn kind was dan.... Maar na lang overdenken, durf ik het toch aan. Wat jij hierboven omschrijft is voor mij heel herkenbaar. Wij hebben ook een zoon van 15 met ASS en ADD. Onze zoon trekt compleet zijn eigen plan. sávonds te laat thuis komen vindt hij heel normaal en zijn vrienden mogen dat ook. (zegt hij) Hij spijbelt al weken, maar wij krijgen hem niet naar school. Na een gesprek met de leerplichtambtenaar is hij nog steeds van mening dat hij niet naar school hoeft. Waar ik opzoek naar ben is wat voor consequentie kan ik aan zijn gedrag kan hangen. Zodat hij aan onze regels kan en moet houden. of hoe wij elkaar ergens in te gemoet kunnen komen. Hoe doe jij dat? Zeggen dat hij niet weg mag helpt niet, hij gaat gewoon. Zeggen dat hij naar school moet, hij doet het gewoon niet.
Fijn dat ik anoniem hierop kan reageren, ik heb altijd de indruk dat ik de enige ouder ben die het lastig vindt om hiermee om te gaan. Het lijkt bij de anderen zo makkelijk te gaan. Ik zou wel eens moeders willen ontmoeten die ook tegen dit soort problematiek aanlopen en dan eens flink ongenuanceerd klagen zonder oordeel. groet, M

Hi,

Hier ook een soortgelijk probleem, ik zie erg veel herkenbaarheid in je verhaal. Echter heeft onze zoon geen diagnose, wel onderzocht maar kwam niets uit wat kan herleiden naar zijn gedrag. Maar goed, diagnose of niet we dealen allemaal met nagenoeg dezelfde problemen. Ik zou zeker graag met andere willen delen waar we tegenaan lopen, maar wel liever meer in een privé setting dan openbaar op internet. Misschien zijn er meer moeders die zich willen aansluiten in een privé chat/app?

Groet Jade

Hoi Elisa, MXX en Jade, je bent niet alleen. Ik denk dat heel veel ouders van IADH-kinderen hiermee worstelen. Het is zo triest om te zien hoe deze kinderen soms vastlopen in het schoolsysteem en met zichzelf. 
Zelf heb ik dit probleem gehad met mijn dochter van toen 16,5 - 17 jaar. Vanuit de hulpverlening (aan ons), was het advies vooral om de verantwoordelijkheid voor haar gedrag bij haar te leggen. Als ouder ben je vaak gewend problemen vóór te zijn en/of achteraf op te lossen, zeker als je een kind met AD(H)D of ASS ofzo hebt. 

Nu moest ik de verantwoordelijkheid bij haar leggen. Dus niet naar school, dan maar blijven zitten of niveautje lager en hopelijk tot inzicht komen. Geldproblemen door aankoop van wiet en xtc, of boetes voor zwartrijden, mobiel kapot gesmeten? Dochter moest zelf een oplossing aandragen en/of zelf actief om onze hulp vragen. Zo niet, dan moesten we niet zelf hulp aanbieden. (Dus niet: "Je krijgt mijn oude mobiel wel", "oké, we geven je wat meer zakgeld"). Wel volop aangeven dat we er voor haar zijn en complimenten geven voor de dingen die wel goed gingen.. 
Dit zou ook een advies voor jullie omgang met jullie zoons kunnen zijn. Ze zijn geloof ik nog wat jonger, dus jullie hebben ook nog wat meer en langer invloed op hen. 

Bij mijn dochter heeft deze 'eigen verantwoordelijkheid'-aanpak helaas (nog) niet geholpen. Met haar ging het daarvoor al te slecht. Van school gestuurd worden was alleen maar een enorme opluchting. Bijbaantje kon ze echt niet aan, voor zover ze al werd aangenomen (haar problemen straalden van haar af). 
Ze vond een makkelijkere oplossing middels een fout vriendje en via de (lichte) criminaliteit. Ze is grotendeels uit ons zicht verdwenen.
Wel is ze nu echt volledig verantwoordelijk voor de gevolgen van haar gedrag, zoals de hulpverleners wilden.  Ik hoop echt dat ze binnenkort het omslagpunt bereikt en uit zichzelf de weg om hoog weer vindt. Voor zover we kunnen, houden we contact, stellen ons positief op (of zwijgen) en hopen er ooit weer voor haar te mogen zijn. 
Ik weet eerlijk gezegd ook niet of een andere aanpak verdere problemen had voorkomen. 
Ik hoop dat je voor het tij bij jullie zoons wel keert voor ze 18 jaar zijn. Zeker vanuit het besef dat deze jongens het waarschijnlijk ook heel moeilijk hebben met zichzelf.

Lieve moeders,

Ik wil graag reageren op dit bericht vanuit mijn ervaring met een zoon met ASS en ADHD. Mijn zoon vond tussen 14-16 jaar dat hij veel beslissingen zelf mocht nemen en veel zelf bepalen. Het ging niet over spijbelen, te laat thuis komen, gebruik van middelen. Wel was hij flink aan het puberen.

Ik heb hem meerdere malen, in gesprekken, aangegeven dat zolang ik verantwoordelijk ben voor zijn welzijn, er regels zijn waar hij zich aan moest houden. Daarnaast, zorgt het "samenwonen" er voor dat er regels ontstaan, omdat we rekening met elkaar moeten houden en de één de ander niet tot last mag zijn. Is hij het niet mee eens en houdt hij zich daar niet aan, dan zit er niks anders op dan dat hij elders gaat wonen. Wil hij niet elders wonen (bij vader), dan is uithuisplaatsing de enige optie nog. 

Dat ik niet ga toekijken hoe hij de vernieling ingaat en dat de rest van het gezin daar ook last van heeft door zijn gedrag, is inmiddels al lang duidelijk. We hebben veel gepraat, keer op keer, ik heb veel geluisterd en doorgevraagd, uitgelegd hoe ik het een en ander zie en waar ik bang voor ben. 

Alle regels hebben een verklaring (uit zorgen of overlast) en inmiddels is hij 18. Hij zit nog op het VO en doet het prima. We hebben geen ruzies meer, hij houdt zich aan de regels voor zo ver het hem lukt. Het gaat prima en hij heeft steeds meer ruimte om zelf beslissingen te nemen, binnen de gestelde grenzen.

Ik ben heel duidelijk geweest en het heeft ons veel energie en frustratie gekost, maar het was het waard. Loslaten is geen optie bij een minderjarige, met of zonder diagnose. Bij ons geldt voor nu en in de toekomst: ga je naar school, dan neem je daar verantwoordelijkheid voor. Lukt het je niet, dan accepteer je hulp. Stop je met school, dan ga je fulltime werken als je thuis wil blijven wonen en houd je rekening met je huisgenoten. Dit is nog lang niet aan de orde voor hem. 

Duidelijkheid en grenzen hebben hier geholpen. Ook uitleggen dat ik het soms toch echt beter weet en wat ik van hem verwacht. 

Op dit moment heb ik concreet als regel dat er niet gegamed mag worden tot het avondeten, op schooldagen. Die tijd is voor huiswerk enz. Natuurlijk zit hij dan ook op zijn telefoon, of vooral dat. Maar dan nog. Gamen mag door de week tot 21:30. Daarna is het klaar. Gaan we in het weekend eerder of later naar bed? Dan mag hij verder gamen als wij er geen last van hebben, dus wordt er niet gekletst (want dat horen wij). 

Zodra het met de cijfers goed gaat (5VWO) bemoei ik mij absoluut niet met huiswerk. Ik stel wel vragen rondom toetsen, maar ik overhoor niet en check geen huiswerk. Gaat het slechter mer de cijfers, dan gaan we in gesprek en kijken we samen wat hij nodig heeft en hoe hij daarin geholpen kan worden. 

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben! 

Children are rebellious

Hoi,

Soortgelijk probleem, ik zie erg veel herkenbaarheid in jullie verhalen. Onze zoon heeft geen diagnose meer.Wel onderzocht op de basisschool  toen het allemaal  begon  maar er kwam eruit dat hij kenmerken had van ADHD ,moest hij wel beginnen  met ADHD medicatie  en als het zal aanslaan  dat ging we meer verder maar krijgt heel veel rebounds  van was echt zielig om te zien maar dat was het enige  optie  dat we hadden dat hij toegelaat kunt worden  op de specialeonderwijs .met heel veel beloofde van hulpverleners dat zijn niet waargemaakt   en zijn gedrag  is alleen  maar erger geworden.Zit zolang met hulp instanties  komen met alles nog wat maar geen oplossing of hulp voor mijn zoon.ik moet zelf dingen  opzoeken  wat het zal kunnen  zijn en om dan te krijgen  te horen  nee dat is het niet maar wat wel .Maar goed, diagnose of niet we dealen allemaal met nagenoeg dezelfde problemen. Ik zou zeker graag met andere willen delen waar we tegenaan lopen, maar wel liever  ook meer in een privé setting dan openbaar op internet. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken meer ,hij is nog 15 en hoop tot een oplossing  te komen  wat werkt voor hem en voor mij te komen. Alle tips zijn welkom