Stiefzoon en aandacht

Probeer iets flexibeler en zelfstandiger te zijn. Als je vriend liever bij zoon blijft ga je toch lekker alleen naar zo'n feestje?
En verder als voorbeeld de serie... kom op zeg doe niet zo zielig. Laat ze lekker die serie overnieuw gaan kijken en kijk jij weer mee als je op dat punt bent.

Arme jongen....  

Eerst een scheiding van zijn ouders meemaken wat voor elk kind een moeilijke periode is en daarna niet geaccepteerd worden door stiefmoeder. Zelfs samen een serie met die jongen kijken vindt TO teveel want : "weg romantisch avondje met vriend op de bank". 
TO; waarom in hemelsnaam ben jij een relatie aangegaan met jouw vriend/man, goed wetende dat hij een kind had? Wel de man willen maar niet het kind?? 
Ik vind je héél hard en liefdeloos overkomen!
Daarom: arm kind.

Stampertjebloempje schreef op 17-06-2024 om 17:05:

Het komt nu denk ik zo over, alsof ik stiefzoon helemaal geen aandacht wil geven. Maar zo is het niet bedoeld. Ik vind het niet erg om een aantal dagen in de week aandacht aan hem te besteden, maar ik vind ook dat hij zelf zijn dingen moet gaan doen. Ik kreeg vroeger op die leeftijd ook niet 100% alle aandacht van mijn ouders, dat wilde ik niet eens. En nemen jullie je (stief)kinder(en) overal mee naar toe?Dus ook als het duidelijk alleen voor volwassenen is?

Ja als kind liever niet alleen thuis blijft wel ja. Of ik ga zelf niet als het iets is waar kinderen niet bij mogen zijn ( komt hier zeer weinig voor). Je stiefzoon ziet zijn vader om de week dus dan is het logisch dat hij op die dagen bij hem wil zijn, hij heeft zijn vader imners een week niet gezien. Hoe het bij jou thuis ging vroeger en hoe jij het vroeger ervaarde is niet relevant; elk kind is anders.

Gingergirl schreef op 17-06-2024 om 20:13:

[..]

Ja als kind liever niet alleen thuis blijft wel ja. Of ik ga zelf niet. Je stiefzoon ziet zijn vader om de week dus dan is het logisch dat hij op die dagen bij hem wil zijn, hij heeft zijn vader imners een week niet gezien. Hoe het bij jou thuis ging vroeger en hoe jij het vroeger ervaarde is niet relevant; elk kind is anders.

Hier vragen we ook altijd wie er mee wil. Soms wil niemand mee, soms ineens iedereen. We zijn dan van te voren wel helder over de verwachtingen (‘we gaan twee uurtjes’, ‘ik denk dat er geen andere pubers zijn’), maar als ze dan nog steeds mee willen: prima. Ik heb overigens ook geen last van een puber die een heel feestje op z’n telefoon zit. Dat moet ‘ie zelf weten (zolang ‘ie maar netjes antwoord geeft als hem iets gevraagd wordt). 

-Nienke- schreef op 17-06-2024 om 20:12:

[..]

Dit, woord voor woord. Ik ben zelf stiefmoeder (van drie pubers) en ja, soms vind ik het irritant dat ik niet rustig met m’n vriend een serie kan kijken omdat er altijd wel iemand mee wil kijken en/of z’n vader nodig heeft en/of iets wil vertellen. Gelukkig heb ik me jaren geleden al voorgenomen dat ik niet ga concurreren met z’n kinderen en ga ik gewoon iets voor mezelf doen op zo’n moment. Helemaal prima. Op die manier houden we het al 13 jaar vol.

Wat een lieve stiefmama ben jij!  ♥️

Stampertjebloempje schreef op 17-06-2024 om 17:05:

Het komt nu denk ik zo over, alsof ik stiefzoon helemaal geen aandacht wil geven. Maar zo is het niet bedoeld. Ik vind het niet erg om een aantal dagen in de week aandacht aan hem te besteden, maar ik vind ook dat hij zelf zijn dingen moet gaan doen. Ik kreeg vroeger op die leeftijd ook niet 100% alle aandacht van mijn ouders, dat wilde ik niet eens. En nemen jullie je (stief)kinder(en) overal mee naar toe?Dus ook als het duidelijk alleen voor volwassenen is?

Ik kreeg ook niet 100% alle aandacht als puber. Mijn ouders waren ook wel eens een avondje weg, zonder mij. En soms een dagje weg, naar de stad, sauna oid. Dat kwam denk ik max 1x/week ofzo voor. 1-2 x per 14 dagen.

Jouw stiefzoon is 7 van de 14 dagen weg. Jullie hoeven dus 7 van de 14 dagen hem niet overal mee naartoe te nemen. 7 van de 14 dagen kun je 'romantisch' op de bank hangen. Jullie vrienden zien jullie dus regelmatig zonder stiefzoon bij gelegenheden. Hij is er dus niet 'altijd' bij. Het zal neerkomen op ca 50%. Niet de 100% die jij aangeeft. 

Dan had je niet met een man met kind een relatie moeten beginnen of in ieder geval er niet mee samen moeten gaan wonen.

En zoon krijgt ook niet 100% aandacht, want hij is er maar de helft van de tijd.

EDIT: zie nu dat het mosterd is bij wat Meesje zegt, maar Meesje heeft dus groot gelijk.

Eens met anderen: tel je zegeningen. 
De helft van de tijd geen kind om je heen is echt wel luxe en daar valt echt wel heel wat van te maken, als je wilt. Maar dat vergt echt een andere mindset. 
Want ik snap je heus wel. Hier alleen eigen kinderen maar ook die was ik, zeker in hun pubertijd, ook geregeld goed zat. En dan zijn het nog mijn eigen kinderen. Hier vroegen ze soms (altijd onverwacht natuurlijk) best veel en ik miste geregeld best tijd zónder ze. 
Maar het is niet anders, vond en vind ik. 
Het is hoe dan ook tijdelijk. 
(maar natuurlijk heb ik er ook enorm van genoten en nog!) 
Belangrijker nog, jij hoeft natuurlijk niets met hem. Richt je op jezelf, ga leuke en/of nuttige dingen doen en geef ze de ruimte samen. Alleen maar win-win, zo blijft je relatie ook leuker, kun je er echt wat van maken in de week samen. 

Ik ben zelf moeder van vijf en stiefmoeder van drie. Wij latten. In principe ben ik bij hem als mijn kinderen bij hun vader zijn maar ik kies er tegenwoordig vaker voor om toch ook weer naar mijn eigen stekkie te gaan. Alle kinderen zijn puber en zijn dus later op. Wat helemaal prima is. Ik erger mij echter vooral wel eens aan mijn vriend die A en B zegt maar vervolgens niet consequent is. Zoals dochter van 12 die om 9u in bed moet liggen (zijn woorden) maar dan zo alles treuzelt dat het tien uur wordt. En wij gaan om half 11 naar bed. Ik heb wel een prikkelarm uurtje nodig voor het slapen (ivm hersenaandoening). 
Dat heeft niets met de kinderen zelf te maken. Dus kies ik ervoor om ‘de situatie uit de weg te gaan’

Het zijn allemaal lieve kinderen met een soort rugzakje en ik zou ze echt niet willen missen, alleen maar soms  

Van dit soort topics krijg ik altijd een naar gevoel. Je zou maar dat kind zijn.
Fijn juist dat vader kind aandacht geeft. En ook precies zoals het hoort en schijnbaar heeft zoon die nabijheid ook nodig nog.

Wat ik vooral erg vind is dat je zelf niet inziet hoe 'fout' je klinkt. Jullie heben het, vanuit jou oogpunt bekeken al luxe, met 1 week zonder kids, maar je vergeet het oogpunt van je man en zijn zoon daarin mee te wegen; dat zij een opgebroken gezin zijn en elkaar een week steeds moeten missen. Daar zit verdriet, gemis en moeten dealen met een ' gezinssituatie' die nooit meer hetzelfde zou zijn in de basis, achter.

Het zou je vooral sieren dat je zijn zoon een welkom en een thuisgevoel geeft.

Waarschijnlijk staat de afkeer elke keer op je gezicht te lezen. Het klinkt niet zoals ik het voor mijn kinderen zou wensen. Integendeel. Ik denk dat dit de schrik is van elke moeder die dit 'aan mag zien' ten aanzien van haar kind.

Ik ben het een keer met je eens @BridgetJones007, mag ook gezegd worden!

DeOnbekende schreef op 18-06-2024 om 22:01:

Ik ben het een keer met je eens @BridgetJones007, mag ook gezegd worden!

....meestal niet dan? Even heel nieuwsschierig in welke situatie dan niet? Mag natuurlijk.

TO: misschien moet je je ook realiseren dat jij bij je vriend en zijn zoon in bent gaan wonen. Jij lijkt het namelijk te zien als 'jullie' huis waar de zoon van je vriend elke keer een week komt logeren. Maar dat is omdat zijn ouders uit elkaar zijn. Zijn moeders en vadershuis, dat is gewoon zijn thuis, punt. Een andere 'mindset' hierover aannemen, want het lijkt mij schadelijk voor dit kind, die prima aanvoelt dat hij niet echt gewenst aanwezig is, door jou uitstraling.

Heb je zelf kinderen? Want dat je kind je alles is waar je onvoorwaardelijk van houdt dat is zo'n natuurlijk oergevoel en zo sterk.....dat begrip of besef of invoeling lijkt bij jou te ontbreken op dit punt. Want dan had gesnapt dat zoon door de scheiding van zijn ouders in een situatie zit, waardoor hij in twee huizen steeds zijn plekje moet vinden. Niet zijn keus.

Voor een feest alleen voor volwassenen hadden jullie misschien ook met moeder kunnen overleggen om een weekend te veranderen? 

Maar het lijkt alsof je jalours bent op zijn zoon en de aandacht die hij krijgt...echt hoe dan? Het is zijn kind.

Als jij verbinding en verdieping zoekt tussen jou en je vriend dan kan je dat bespreekbaar maken. Maar stop ermee als je dit aan kind dmv je houding laat blijken dat je niet op zijn aanwezigheid zit te wachten, dat is gewoon echt heel erg schadelijk!

hoe ervaart jou vriend jou houding ten aanzien van zijn zoon?