Pubergedrag of karakter?
Mijn dochter heeft gedrag wat ik niet weet wat ik daar mee aan moet. Ik ben gescheiden al 7 jaar en mijn dochter heeft altijd bij mij gewoond maar sinds vorig jaar woont ze bij haar vader. Op woensdag en om het weekend komt ze bij mij. Maar sinds n tijdje is het elke keer op woensdag n probleem om naar mij te komen schijnbaar want dan krijg ik n sms met een of ander smoesje. Ik heb haar gevraagd of ze liever niet meer bij mij komt op woensdag omdat het steeds misloopt maar dat was niet ze wilde graag komen nog op woensdag. Maar gelijk de eerste woensdag na dat gesprek is ze weer niet geweest. Als ik haar daar op aan wil spreken, bel of sms laat ze niks weten. Ik vind dit keionbeschoft zo heb ik haar niet opgevoed. De afspraak was ook met de vakantie 3 weken bij mij,maar na 2 weken is ze de deur uitgegaan en bleek dat ze bij haar vader was. Hier haar op aangesproken natuurlijk maar het boeit haar allemaal niet. Ze is dus de 3de week niet meer bij ons geweest. Is dit nu pubergedrag? Zelf denk ik dat het haar karakter is en ik vind het onbeschoft zoals ze met mij omgaat. Iemand ook ervaring hiermee of tips hoe ik met haar om moet gaan?
Werken
Er bestaat ook nog zoiets als werken? Ik heb trouwens gisteren nog gepost en ben blij met alle reacties of het nu positief of negatief is dat maakt me niet uit maar heb niet elke minuut van de dag tijd om aan de comp te zitten vandaar.
Het doet echt heel zeer
ja, want zo is het hier dus gegaan. Ik heb altijd alles gedaan voor haar en papa niks en hij is nu ook de beste en mij ziet ze niet staan. Zo voelt het tenminste. Enkel en alleen omdat daar alles mag en er geen regels zijn en hier wel. Ze kiest voor de makkelijkste weg.
Het tegen haar zeggen
Dochter wilde dus zelf een vaste dag bij jou komen, maar ze laat je dan weer zitten. Heb je haar niet gezegd dat je het niet leuk vindt dat ze zonder enig overleg niet komt en jou met het eten (wat je speciaal voor haar hebt gekookt) laat zitten? En waarom gaat ze eerder met haar vader mee als hij haar voorstelt om op die woensdag wat te doen? Waarom kan ze dan niet tegen haar vader zeggen dat het woensdag is en dan naar haar moeder gaat? Hoe is haar reactie hierop als je haar hiermee confronteert? Als zij van die flauwe antwoorden geeft als "vergeten" dan zou ik afwachten (afspreken) of ze op die woensdag daarop dan wel komt. Mocht zij weer op die dag verstek laten gaan zonder enige reactie van haar kant dan vraag ik mij af hoe het zit met de relatie tussen jouw dochter en jou. Praten jullie wel eens met elkaar? Of stappen jullie van die vaste woensdagen af en laat haar "binnenwaaien" als het haar uitkomt. Natuurlijk moet het jou ook uitkomen... Misschien werkt dat toch beter. Hoe reageert ze eigenlijk als je haar ter verantwoording roept? Zegt ze dan bijvoorbeeld: "zanik niet zo, mens"? dan kan je het best wel aangeven dat je dit onbeschoft vindt, zeker als ze zich niet aan haar afspraken houdt.
Zo vaak
Ik heb zo vaak gezegd dat ik het niet leuk vind als ze zegt zeker te komen en dan zonder bericht niet op komt dagen! Ook heb ik gezegd:hoe zou jij het vinden als ik in het weekend dat jij eigenlijk hier zou komen ik helemaal niks laat weten en dat je dan vrijdagavond aan de gesloten deur komt?! Dan zegt ze: niet leuk maar ze doet het keer op keer. En de reden dat ze met papa wel gaat is omdat hij ze paait met leuke dingen en dat ze daar alles van krijgt. En ik praat heel veel met haar maar ik krijg bijna nooit een reactie. Ja ze zegt wel van ik zal het niet meer doen maar ze doet het toch steeds weer.Of ze zegt helemaal niks...Ik heb haar vandaag ook gebeld en gezegd dat ik geen afspraken meer met haar maak want dat dat toch niet opschiet. Gezegd dat ze hier altijd welkom is op welke dag dan ook maar dan dus zonder dat ik zit te wachten.
Scrappertje
"dat vind ik geen pubergedrag..." En dat is het dus wel, ze is een puber en zal dit soort dingen moeten leren. Je kunt van een puber niet verlangen dat ze alles zo goed aanpakken als een volwassene,dat is een leerproces, wat de een sneller onder de knie heeft dan de ander. Jij voelt je gekwetst en in de steek gelaten.
Zij snapt waarchijnlijk niet waarom dit zo belangrijk is voor jou. Dat uitleggen heeft misschien meer effect dan kwaad worden en stampvoetend op je strepen staan. Daarmee jaag je haar weg.
Dus ze is gewoon een puber
ik vind Albana's verhaal zo duidelijk.
Echt, laat het los.
Geef aan dat je van haar houdt en haar mist, wees daar gewoon eerlijk in. Maar ga haar niet aan afspraken houden, ook alis ze er zelf mee gekomen - zij wist vast van te voren ook niet precies wat het ou gaan inhouden. Zeg dat je aar op dit punt vrijheid EN verantwoordelijkheid geeft (op tijd bellen dat ze WEL komt).
Ga je niet uitsloven op woensdag met lievelingseten, dat had je ook niet gedaan als ze bij je gewoond had. Blijf haar 'gewoon' behandelen.
Ik herinner me van het puberzijn vooral dat ik wilde dat mijn ouders 'gewoon' deden, en wat nou eigenlijk gewoondoen inhield? Geen idee, maar 't was meestal het tegendeel van wat ze deden.
Sloof je niet uit voor je dochter, ze heeft zo te zien al een papa die dat doet, wat heeft ze aan twee ouders die haar proberen te paaien?
Dat laatste
dat laatste:
"Ik heb haar vandaag ook gebeld en gezegd dat ik geen afspraken meer met haar maak want dat dat toch niet opschiet. Gezegd dat ze hier altijd welkom is op welke dag dan ook maar dan dus zonder dat ik zit te wachten."
Dat heb je héél goed gezegd!
Blijf haar ook vooral 'uitnodigen' b.v. met een verjaardag etc. dat geeft haar ook het signaal dat ze erbij hoort...
groeten albana
Al zo vaak uitgelegd
Ik heb het al zo vaak uitgelegd, keer op keer. Vandaar dat ik hier de streep trek en gewoon niks meer ga verwachten. Het komt denk ik ook omdat ze altijd bij mij heeft gewoond dus van elke dag zien tot bijna niet meer zien. Het is misschien stom om te zeggen maar soms voelt het gewoon als een rouwproces.
Ja zal ik ook altijd blijven doen
Want het is mijn kind en ik doe alles voor haar en zal dat ook altijd blijven doen! Bedankt voor alle reacties allemaal!
Fijn scrappertje
Het zal moeilijk zijn, maar hopelijk kijk je hier "later" toch goed op terug, sterkte !
Rouwproces
Scrappertje, de ene puber heeft het lastiger met afspraken dan de andere. Mijn persoonlijke ervaring: eentje die ook nog een breed sociaal netwerk heeft, heeft het nog lastiger.
Op de een of andere manier wil het ja-ren-lang niet lukken om op het moment dat er iemand voor je neus staat met 'iets leuks', of iemand belt met een lollige uitnodiging, niet lukken om je dan te herinneren dat je al een afspraak had.
En ja, ik heb me daar precies zo klote en afgewezen bij gevoeld als jij nu. Het is belangrijk dat je daar eerlijk over bent, maar die eerlijkheid begint niet met een verwijt over haar gedrag. Het begint werkelijk met het uiten van je eigen afgewezen gevoel.
En dat keer op keer, waarbij bij puber heel langzaam de vaardigheid zijn intrede doet om met die ander rekening te houden.
Pubers zijn impulsief. Ze reageren op directe impulsen. Een sms-je en alle afspraken die al gemaakt zijn, zijn gewist. Alsof een deel van het geheugen helemaal niet werkt. Zo is dat nu eenmaal.
"Het is misschien stom om te zeggen maar soms voelt het gewoon als een rouwproces. "
Dat is helemaal niet stom om te zeggen. Dat is gewoon waar. Er is niks mis met het erkennen van de rarigheden van je puber, maar ze is oud genoeg om kennis te nemen van jouw rarigheden en daarmee rekening te leren houden.
Voor jou is het een rouwproces, voor je puber is het een leerproces. Ze heeft jouw kwetsbaarheid nog nooit zo bekeken. Ze heeft al helemaal geen idee dat zij zelf zo belangrijk is dat ze je werkelijk kan kwetsen.
Pas als ze doorheeft dat ze er voor jou werkelijk toe doet, zal ze in staat zijn beter met jou rekening te houden.
Groet,
Miriam Lavell
Rouwproces en ideetje
Dat je een soort 'rouwproces' doormaakt snap ik best....Je voelt je afgewezen en krijgt door dat jij voor dochter niet zo belangrijk bent dan andersom.
Dat is onderdeel van het 'puberzijn' en moet je écht niet persoonlijk opvatten. Dat maken ouders die bij elkaar zijn ook mee, weliswaar anders, maar zeker wel.
En je moet je ook realiseren dat het maar een 'periode' is en dan wordt ook jouw puber weer zichzelf en leert wél rekening te houden met haar ouders en krijgt óók de behoefte om jouw te zien.
Bij ons was het tenslotte nog veel meer 'uit de hand gelopen' dan bij jouw en ook dat is goed gekomen. Wij wilden op een gegeven moment zélf naar mijn vader en hem weer zien, toch?
En verder schoot me nog een ideetje te binnen, als je zo graag wat lekkers kookt voor je dochter is het dan geen idee om totaal onverwachts op een dag dat het je uitkomt rond een uurtje of 4 je dochter te sms-en met " Wij eten vanavond .....(lievelingseten dochter)heb je zin om mee te eten? Om zoveel uur graag laten weten, groetjes mama"
Ofzoiets?
En dan niet teleurgesteld zijn als het niet kan of als ze niet wil en vooral niets verwachten of gaan zitten wachten. Ook als ze niet reageert, ook goed ga je gewoon verder zonder met haar rekenig te houden.
Ik weet dat een collega van mij (ook puberdochter die bij vader woont) zo het contact onderhoud met haar dochter. En dat dat de laatste tijd weer in een opwaartse spiraal is beland nadat het lange tijd vrijwel nihiel was.
Alleen al het feit dat je aan haar 'denkt' en sms't zal haar het idee ook geven dat je haar werkelijk mist en w.s. stimuleren om het contact goed te houden. Zelfs als ze niet kan of wil.
groeten albana
Scrappertje (off topic)
Scrappertje, het is handig als je in je titel zegt op wie je reageert. Als je deze draad doorleest, is bijna niet te volgen tegen wie je wat precies zegt.
Voor het overige, ik ben blij dat je iets kunt met alle reacties. Het is gewoon een lastige situatie, sterkte.
