Puber en schoolwerk...

Ze gaan pas plannen als ze gemerkt hebben dat het nodig is.

Bespreek een keer goed met hem wat de consequenties zijn van de tekortpunten en bespreek dat hij altijd om hulp mag vragen. En daarna: let it go! Ze moeten het echt zelf doen. 
Weet hij al wat hij hierna voor vervolgopleiding wil doen? Misschien helpt dat voor de motivatie?

je zoon geeft zelf al aan wat hij nodig heeft, dat jullie je er niet mee bemoeien want dat motiveert hem niet. Dus stop daarmee. Hij gooit nu zijn kont tegen de krib omdat jullie er zo bovenop zitten. Laat het hem zelf uitvogelen en Als hij blijft zitten dan is dat maar zo, dat is zijn probleem. Dat hoort ook bij autonomie en opgroeien,  Fouten maken en daar zelf de consequenties van ondervinden.

helemaal loslaten. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat hij blijft zitten? Of dat hij afstroomt?  Waarom is dat erg? Wat er in zit komt er ooit wel een keertje uit hoor

ik ben ook blijven zitten en afgestroomd  op de middelbare en daar heb ik juist heel veel van geleerd hoor.  Vooral omdat niet nog een keer te doen

Ga je bij zijn volgende school ook er weer achter aan lopen? 

Ben ik ff blij dat mn ouders zich niet zo bemoeiden met m'n schoolwerk. 

Zeg tegen hem dat je hebt nagedacht en dat je je er niet meer mee zal bemoeien en stop daar dan ook daadwerkelijk mee. Vraag of hij je wel wil laten weten of hij over is. Echt, hij moet het ooit zelf leren en dat moment is nu aangebroken. Ga op je handen zitten en bijt je tong eraf

heel simpel; bemoei je er niet mee. Wat is het ergste wat kan gebeuren? Doubleren, nou dan gebeurt dat, leert hij ook weer van.  Wat jij doet werkt niet, geeft hij zelf al aan dus laat het los.

Ik begrijp je zorgen wel. Mijn kind is een stuk jonger en heeft add, zij zit in de 1e. Dat nergens problemen in zien heeft zij ook. Ik heb nog de hoop dat ze de slag te pakken krijgt .

Blijven zitten zou idd zonde zijn. Misschien wil je zoon wel bijles voor wiskunde van iemand anders? Dat zou je aan hem kunnen voorstellen. Het is wel jammer dat hij het van je man niet wil aannemen, maar dat is ook puberen, je afzetten tegen je ouders. Misschien werkt het wel als een ander hem helpt. Huiswerkbegeleiding of een student of een oudere leerling van school.

Als hij voor de rest goede cijfers heeft, zou ik me daar niet meer mee bemoeien. Heeft hij die cijfers op eigen kracht gehaald of met jouw hulp? Meerdere keren per dag ernaar vragen, zou ik niet doen als dat zoveel irritatie opwekt. De planning is gemaakt, daar kun je hem af en toe aan herinneren. Je kunt aanbieden dat je af en toe wilt overhoren. Maar ik zou proberen om de vraag bij hem te laten, je kunt hem helpen als hij dat wil. Misschien kun je proberen zelf andere dingen te gaan doen en een beetje afleiding te zoeken als je er teveel stress van hebt.

Waar ik wel op blijf haken is dat zijn vrije tijd met gamen en youtube zo belangrijk is. Dat begrijp ik wel, maar ik weet niet hoe zijn tijdsgevoel is, het is heel makkelijk om met die activiteiten de tijd te vergeten en zeker met add. Daar zou ik denk ik wel eens met hem over praten. Hoe hij daarmee omgaat en om kan gaan. Heeft hij geen sport of een baantje? Een baantje kan ook goed zijn om bijv wat verantwoordelijkheidsgevoel te leren.

Hebben jullie al eens echt aan hem gevraagd wat hij denkt dat hem zou helpen ?

Voor mijn dochter werken "gewone" planningen niet. Ze kan niet "aan" gaan als de deadline niet dicht genoeg ligt.   Wat wel helpt, is bijvoorbeeld studeren samen met haar beste vriend.  Die heeft een "gewoon" (neurotypisch) brein en kan makkelijk aan een saaie taak beginnen.  Als die dus zegt "nu gaan ik leren" dan spiegelt mijn dochter zich bijvoorbeeld aan hem en gaat ook aan de slag. 
Verder zal ze nooit een pure studiebol worden - ze wordt het meest gemotiveerd door meteen "output" - voor praktijkwerk is ze altijd te porren, want dan zie je meteen resultaat van je werk. Dus ze heeft nu ook een hele hands-on vervolgstudie gekozen. 

De motivatie kan eeuwig extern vanuit jullie komen.  Dus laat hem zelf ontdekken hoe hij het in zichzelf kan vinden.

Je kind zit in de 4e, gaat volgend jaar examen doen. Dan gaat ie misschien wel naar het hbo en op kamers. Kan hij ongelimiteerd doen wat hij wil, zonder dat jullie daar inspraak op hebben. Ongelimiteerd gamen en YouTuben. Leer hem nu alvast die verantwoordelijkheid zelf te nemen. Het is geen kleuter meer. Schermtijd op je 16e(?), lol... 

Deels herkenbaar, hier een zoon van 16 met ADHD. Wij zitten er als ouders niet teveel bovenop, maar laten het zeker niet helemaal los. Want leuk allemaal, dat zittenblijven ook kan, maar dat is natuurlijk hartstikke zonde met 1 onvoldoende én is (bewezen) funest voor de motivatie. 
Wat hier werkt bij onze pubers:
- Op een rustig moment het gesprek aangaan over je zorgen. Liefst op een moment dat puber je niet hoeft aan te kijken: tijdens een wandeling, autorit of klusje doen. 
- Niet blijven vragen. Ik maak ook een planning met zoon, vraag hem de ochtends naar z’n plannen die dag, vraag of hij nog iets van mij/ons nodig heeft en dat is het. Ik ga dus ook niet controleren of ‘ie het daadwerkelijk doet. Wel vraag ik bijvoorbeeld aan het einde van de dag of het gelukt is.
- Voor wiskunde dezelfde strategie. Wat bij dit soort dingen nog wel eens werkt hier: tweesporenbeleid. Oké, je zegt dat je zelf je cijfer gaat verbeteren. We geven je die kans. Lukt dat nog steeds niet, dan...(bijles/wat dan ook). Zo geef je kind een kans om z’n eigen oplossing uit te proberen, maar niet tot in den eeuwigheid onvoldoendes te halen.

Tot slot, trek je niet teveel aan van het gemopper . Ik ben jaren mentor geweest van havo 4 en 5 en pubers hebben liever betrokken ouders (al mopperen ze dus hard!), dan ouders die ‘zoek het zelf maar uit’ roepen. Dat lukt ze namelijk vaak helemaal nog niet, met stress/frustratie/verdriet/paniek tot gevolg.  

Ik heb een insteek die anders is dan de houding in deze discussie. Als plannen (en meer) slechts een kwestie was van de uitleg, zou hij het ondertussen wel begrepen hebben, toch? En als je het kan, doe je het ook. Maw het is geen kwestie van slechts een uitleg en iemand laten vallen. Leer je plannen van blijven zitten? Natuurlijk niet. Het eerste deel van het jaar gaat alles je makkelijk af en het tweede deel gaat het je te snel. Ga je van verveling stilstaan bij iets dat je niet kan en niet in begeleid wordt? Hoe groot is die kans?

 
Voor mijn kind (met add) heb ik gezocht naar iemand die wekelijks langskomt om de planning (huiswerk, toetsen, werkstukken) en leerstrategiën aanreikt en bespreekt. Dat is via de gemeente geregeld (wij hebben er geen kosten aan). Daarvoor hebben wel de psychiater moeten afzeggen (dus mocht je nog tegen een verhoging van de medicatie aanhikken, neem die dan eerst mee) omdat je maar 1 hulpverlener per keer mag inzetten per periode. Wij merkten wel dat de gemeente heel traag werkt dus wij zijn zelf op zoek gegaan en hebben eerst contact gelegd met dit instituut (en hen de aanvraag bij de gemeente laten doen).
Alle respect voor de ouders die dit zelf oppakken met hun pubers. Ik vond het heel moeizaam omdat je meteen in ouder-kind rol zit met tegendraads pubergedrag. Daarvan wordt het niet gezelliger aan de eettafel. Bovendien staat je puber opener voor advies ed. Het werkt heel goed voor kind en ook heel goed voor mij als ouder!

Oeh herkenbaar. Hier een bijna 16-jarige met adhd die zelf vindt dat ie enorm hard werkt voor school. Wij zien hem thuis nooit iets doen eigenlijk… Hij haalt vijven en zessen en soms een 7 of 8.
Voor ons werkt het redelijk om af te spreken dat hij zelf verantwoordelijk is, en niet wij. En dan ook echt los te laten of en hoe hij die verantwoordelijkheid neemt. Als ie een voldoende haalt zijn we blij, als ie een onvoldoende haalt dan bespreken we hoe dit komt: te moeilijk, te weinig geleerd, niet optimaal meegedaan in de les? En vragen of ie geïnteresseerd is in onze visie hoe het beter zou kunnen. Meestal niet, en dan houden we dus onze mond. 
Voor toetsweken komt vanuit school per mail altijd een overzicht met het verzoek aan ouders om dit goed door te nemen met hun kind. Dit doen we dan ook braaf, en we checken per vak of hij weet welke lesstof hij moet leren en waar dat te vinden is (nadat hij een keer voor meerdere vakken totaal verkeerde lesstof had geleerd vindt ie het toch wel handig dat we daarin meekijken). We helpen met heg maken van een planning, en herinneren hem er regelmatig aan dat die planning bestaat en misschien ook gevolgd zou kunnen worden. En ook daar laten we het verder los. Niet altijd makkelijk, maar scheelt zò veel gezeur en gedoe hier in huis! 

ja maar… ja maar…
Als docente en mentor op een middelbare school weet ik juist uit ervaring dat kinderen met ADD het niet redden zonder de steun van ouders (en school). Bij een NADH kind zou ik zeggen laat maar op zijn/haar b… gaan, een kind met ADD heeft echt hulp en steun nodig.
Het gamen is ook een vorm van zelfmedicatie he? Heeft je kind wel medicatie en/of therapie? Zo niet wordt het tijd om het in te zetten.
Sini