Opa en oma nemen moederrol over
Beste allemaal,
Het is een lang verhaal, maar ik heb dringend advies nodig.
Ik ben 41 jaar en heb twee dochters (13 & 15).
Sinds de jongste 1 jaar is ben ik een gescheiden vrouw. Zes jaar geleden kwam ik mijn huidige partner tegen( vader van 2 jongens - 11 & 15 jaar).
Mijn ouders hebben zo lang mijn kinderen er zijn een grote rol in hun leven gehad. Niet omdat het nodig was, maar omdat het zo liep. Ze kwamen vaak langs bij ons en wij bij hen. Lang zijn mijn dochters hun enige kleinkinderen geweest en ze werden dan ook behoorlijk verwend door opa en oma.
Sinds mijn nieuwe relatie zijn daar dingen veranderd. Zo bleef mijn moeder altijd slapen als de meiden jarig waren, want zo wilde ze dat graag en doet ze dat niet meer sinds ik samen woon. (4 jaar geleden). Ga ik niet meer ieder jaar mee op vakantie met hen, omdat ik met mijn eigen gezin ga en komen ze nauwelijks nog langs.
Wij hebben een goed leven. Allebei werk, mooi huis, geen financiële hulp nodig en in goede gezondheid. Dat is anders geweest toen ik alleen was. Ik had het financieel niet breed en mijn gezondheid was wankel. (Lees baarmoederhalskanker)
Ik heb nooit om hulp hoeven vragen, want ze waren er gewoon. Iets waar ik ze altijd dankbaar voor zal zijn.
Maar nogmaals het leven veranderde. Ik werd sterker en kon de dingen weer alleen en toen mijn huidige partner in beeld kwam werd mijn leven meer en meer als een ‘normaal gezin’.
Mijn meiden adoreerden hem. Hij nam ze op alsof van hemzelf. Er was geen onderscheid tussen zijn of mijn kinderen. Iedereen dezelfde behandeling en aandacht.
Nu is mijn oudste net 15. Door trauma in het verleden is haar pubergedrag behoorlijk. (Waren we ook voor gewaarschuwd door de psycholoog destijds)
Ze keert zich af tegen haar vader en zijn nieuwe vrouw, keert zich af tegen de regels binnen ons huishouden, maakt van school een toto uitslag en zet zich sinds afgelopen zomer ineens ook af tegen mijn man.
En niet zomaar, maar enorm.
Ze vertelt het alleen niet. Ze veranderde van gedrag. Was meer weg dan thuis, lapte alle regels aan haar laars en belde voor elke scheet mijn ouders.
Meermaals ben ik gebeld door mijn ouders en heb ik aangehoord dat de man in mijn leven een narcist zou zijn. Zijn kinderen voor trekt, er een kloof ontstaat tussen mij en mijn dochter door hem etc.
En nee ik aggeer niet. Het is een oneerlijke mening, maar ze hebben zoveel voor me gedaan vroeger dat ik ze respecteer en niet tegenspreek. Nooit.
Maar het is niet de werkelijkheid.
Nu heeft mijn dochter er bij haar vader een potje van gemaakt. Zijn vrouw is hoer genoemd door mijn dochter en de twee dreigen hierdoor uit elkaar te gaan. Wankele situatie. Hier kwam mijn dochter uithuilen en vertelde dat haar vader nooit haar kant kiest. Als ik hem moet geloven is het verhaal heel anders gegaan en speelt ze alles uit. Maar hetzelfde verhaal kreeg ik een paar uur later.... de narcist die ik volgens haar getrouwd ben maakt haar leven ondraaglijk en veroorzaakt, zo zegt ze paniekaanvallen. Om die reden heeft ze mijn ouders wederom gebeld en die hebben haar zonder mijn toestemming opgehaald. Twee lange weken heeft ze daar gezeten. Geen enkel contact.
Ik daarentegen wel met mijn ouders. Ik heb ze voor het eerst gezegd dat ik hun actie, door haar weg te halen achterlijk vond, mijn moederrol overnamen en dat ze vooral mijn dochter in haar gelijk hadden gezet.
Dit is zo hoog opgelopen dat ze openlijk mijn man en daarmee mijn keuzes hebben afgekeurd en dat de verstandsverhouding met mijn dochter daarmee op het spel was gezet door mij.
Twee weken later is ze terug gekomen. Ik kan niks meer zeggen over haar gedrag omdat ze meteen mijn ouders belt.
Ik lig gevoelsmatig in een spagaat en voel me machteloos.
Wat te doen?
Heel erg verdrietig
Het klinkt alsof je dochter het helemaal niet goed in haar vel heeft. Maar ook dat jij je schrap zet om iedereen te verdedigen behalve haarzelf. Ik zou daar toch wat afstand van nemen. En vooral je ouders dankbaar zijn dat ze je dochter een fijne plek hebben geboden toen ze het in de gezinnen van haar beide ouders niet meer zag zitten.
Het gaat hier niet om wie dan ook het gelijk te geven, het gaat er om dat je dochter haar leven meer onder controle kan krijgen.
En ja, jij kunt wel vinden dat het gezinsleven er op vooruit is gegaan met je nieuwe partner, maar daar kan je dochter toch echt anders over denken.
Ook zoiets: "Nu heeft mijn dochter er bij haar vader een potje van gemaakt. Zijn vrouw is hoer genoemd door mijn dochter en de twee dreigen hierdoor uit elkaar te gaan." Zijn dit volwassen mensen die zich door het dwarse gedrag van een puber laten uitspelen?
Wat te doen? Ik zou het loslaten en rustig met je dochter spreken. Je weet inmiddels: pubers hebben benen en gaan waar ze willen. Wat je daar ook van vind.
Bespreek met haar hoe ze haar leven beter op de rails kan krijgen. En ga in conflicten geen kanten kiezen maar steun haar wel en ga gesprekjes met haar aan waarin jij meer luistert dan 'toespreekt'. Op die leeftijd zoeken ze zelfstandigheid en controle. Laat zien dat dat op een goede manier kan zonder iedereen op scherp te zetten. Goed voorbeeld doet goed volgen.
Jij voelt je machteloos, maar dat weerspiegelt mogelijk juist het gevoel van je dochter. Help haar dan haar leven goed op de rails te krijgen, met wat geduld.
Hoe gaat het op school? Wat valt daar aan te doen? Wat wil je dochter? Zonder direct van alles aan bedreigingen uit de kast te halen, maar focus vooral op redelijkheid en op de toekomst en op jou steun voor haar als zij zelf het pad gaat uitzetten.
Ik wens je heel veel sterkte. Pubers kunnen het leven van hun ouders nogal ontregelen, maar jij bent de volwassenen. Het is jou taak om kalm te blijven en steun te bieden en de juiste richting aan te geven.
waarom
noemen je ouders en je dochter je huidige man een narcist? Wat doet hij dat haar leven zuur maakt? Volgens haar en je ouders dan
Er doemt wel een beeld op van een meiske dat zich bij beide ouders tussen wal en schip voelt hangen en alleen bij haar grootouders rust vindt.
Inmenging ouders.
"Ik heb ze voor het eerst gezegd dat ik hun actie, door haar weg te halen achterlijk vond, mijn moederrol overnamen en dat ze vooral mijn dochter in haar gelijk hadden gezet."
Dat zie ik wat anders. Je ouders hebben altijd voor jou en je dochters gezorgd en de band is altijd goed geweest. Je dochter had ook een vriendin kunnen bellen of weglopen. Maar gelukkig heeft ze je ouders gebeld en was ze veilig. Dat is geen overnemen van jou moederrol of je dochter in haar gelijk zetten.
Ze waren op dat moment een veilige, rustige haven, ik zou daar dankbaar voor zijn.
Krijgt je dochter nu een behandeling voor haar trauma? Misschien is ze extreem aan het puberen en is daar wat hulp bij nodig?
Wat een rot situatie
Mijn advies is er denk ik eentje uit de categorie ‘makkelijker gezegd dan gedaan’ maar uit ervaring weet ik (situatie natuurlijk nooit letterlijk t zelfde) dat het wel te doen is en bij ons heeft het gewerkt
Wat is er belangrijk? Mij lijkt belangrijk dat alle betrokken kinderen zich geborgen voelen en het idee hebben dat er een vangnet is, ook als ze uit de bocht gieren of de weg kwijt zijn. Ten tweede lijkt mij belangrijk dat alle betrokkenen (ook de volwassenen) zich gezien en gehoord voelen in hun goede intentie en dat er contact is, ook al is dat soms stroef en lastig.
Dat laatste is altijd mijn stokpaardje geweest, ik heb een samengesteld gezin en ik vind het vreselijk als de andere ouder het contact verbreekt, dat geeft mij het gevoel dat ik bevroren word in een ongewenste situatie zonder mogelijkheid om dat te verbeteren.
Ik denk dat je ouders met de beste bedoelingen hebben gehandeld. Ik denk ook dat objectief gezien een afkoelingsperiode helemaal zo slecht niet is. Wat beslist beter kan is het ‘hoor en wederhoor’.
Ik denk ook dat jij teveel opgepot hebt waar door je vanuit je emoties hebt gereageerd wat begrijpelijk is maar niet handig.
Dus mijn advies; probeer te accepteren dat de dingen gaan zoals ze gaan en vanuit daar in contact te komen met alle betrokkenen, wat is jullie gemeenschappelijke doel? Dat het beter gaat met dochter en jullie niet uitgespeeld worden door haar. (Gok ik). Vanuit daar met elkaar in gesprek. Misschien is de oplossing wel dat opa en oma het vluchtoord voor haar moeten zijn, ik denk dat daar juist kansen zitten. Maar je hebt wel wat nodig daarin; ik denk communicatie en openheid, dat kan je bespreken toch?
Nogmaals ik realiseer me dat het schrijven het makkelijkste is 😊
Mijn kinderen
Zijn door dat mijn ex het bezoekrecht niet naleefde ook deels bij mijn ex schoonouders opgegroeid.3 dagen per week waren ze daar ipv bij de papa.Ik had wel een goeie band met mijn schoonouders.Mijn dochter is nu 14 en ligt ook geregeld overhoop met haar zelf.Als het er hier hevig aan toe is gegaan ‘vlucht’ ze vaak nog naar haar oma.Niet voor 14 dagen alhoewel ik er geen probleem mee zou hebben dat ze daar zou blijven logeren.Ik stuur meestal een SMS naar mijn schoonmoeder dat ze onderweg is ze wonen hier op 1 km vandaan en zij stuurt dan dat ze daar is toegekomen.Het was wel een beetje verkeerd om ze zomaar mee te nemen vind ik daar zou ik ook niet blij mee zijn maar toch liever dat dan bij een vriendin ofzo...Ik heb ook regelmatig problemen met mijn dochter haar woordenschat haar houding...Ze kwetst me vaak met haar woorden en ik heb de laatste maanden zeer veel stress door haar gedrag,..Dus,ik begrijp heel goed dat je bij momenten het bos door de bomen niet meer ziet.Maar praten op rustige momenten en blij zijn dat ze haar toevlucht zoekt bij haar grootouders...Verder kunnen we niet veel doen dan deze periode uitzitten vrees ik...
Dank!
Dank jullie wel voor alle adviezen en reacties. De situatie is complex en niet ‘snel’ te verwoorden in een samenvatting.
Mijn ouders zijn er inderdaad altijd voor mijn kinderen. Iets wat ik waardeer vanuit de grond van mijn hart. En natuurlijk ben ik blij met dit vangnet, beter dan welk vangnet ook.
Maar de manier waarop, zonder overleg, zonder contact en erg belerend wanneer het er wel is.
Wanneer ik nu mijn dochter hoor praten hoor ik mijn vader. Alsof ze me de les leert en dat op een toon en met woorden als: van opa mag het wel. Dus doe niet moeilijk mens!
Mijn huidige partner is oprecht een goed mens, met waarden en dus ook normen zoals we die samen voelen en delen. Niet veel anders dan mijn waarden en normen daarvoor. Maar hier en daar wel anders als die van mijn ouders.
Je neemt uit je jeugd de goede en minder leuke dingen mee.
Daarmee probeert iedere ouder zijn of haar eigen opvoeding mee te doen. Allemaal naar eer en geweten, want bovenal is het liefde wat ons doet handelen.
Maar zo zijn de tijden wel veranderd ten opzichte van mijn eigen jeugd.
En ik wil mijn meiden graag mijn eigen dingen meegeven.
Volgende week heeft ze een gesprek met een maatschappelijk werkster op aanraden van school en de huisarts omdat ze nergens meer lijkt ‘veilig’ te voelen en ‘thuis’ te zijn.
Natuurlijk maakt het me intens verdrietig en bovenal angstig.
Ik neem jullie adviezen mee, nogmaals dank daarvoor
Behoefte aan Aandacht
Zoals je dochter over de relatie van haar vader sprak en zich ook negatief uitlaat over jouw partner, naar je ouders rent omdat ze van hen vol op aandacht krijgt, ( zoals vroeger), lees ik als een schreeuw om aandacht. Of dat terecht is, is maar de vraag, maar die trauma en de puberteit zullen daar een rol in meespelen.
Het is wel jammer dat je ouders mee gaan in die kritiek op je man. Dat maakt een tijdelijk logeren bij opa en oma ( paar maanden) , juist zo twijfelachtig. Je gunt haar rust, maar geen verwijdering. Je ouders zouden jullie juist kunnen helpen als bemiddelaars.
Vlug in gesprek met een psycholoog, die bekend is met hetgeen waar ze vroeger mee te maken had gekregen.
——
Wat pubermeisjes ook wel eens fijn vinden, is met mama wat quality-time; met zijn tweeën naar een beautysalon of schaatsen of bioscoop. Dus toch dat beetje extra aandacht.
PS. Heeft ze een paar vriendinnen, of voelt ze zich wat eenzaam en reageert ze zo van zich af?
Ach
Ze pubert gewoon. Mogelijk wat heftiger door een trauma, maar ook kinderen zonder trauma kunnen heftig puberen en zoeken zwakke schakels op, zeker in hun opvoedingsomgeving. Een stiefpa is per definitie een (potentieel) zwakke schakel.
Luister naar haar en 'zie' haar, maar neem het tegelijkertijd niet al te serieus en te zwaar op, relativeer het en plaats in juiste context.
En je ouders, daar zou ik alleen maar blij mee zijn. Neem ook hen niet al te serieus, je hebt hun goedkeuring niet nodig. (en zij de jouwe niet)
ik denk
Dat je er goed aan doet de band met je ouders aan te halen.
In een bepaalde periode hebben ze je -zo te horen- eindeloos gesteund. Toen kwam er een periode dat dat minder nodig was en misschien voelen zij zich daardoor afgedankt. Dat kan meespelen: misschien hebben zij wel het idee dat dat door je nieuwe vriend komt en zijn zij daardoor geneigd negatief over hem te oordelen.
je had ze juist in die twee weken bij hen kunnen voorstellen om met zijn 4 of 5 in gesprek te gaan. Even een rustperiode en dan proberen thuis het vertrouwen weer op te bouwen. Dat kun je nu alsnog doen. gebruik maken van hun zienswijze en juist door je vriend te betrekken hen in laten zien dat jullie niets te verbergen hebben dat hij niet narcistisch is en het beste met jullie voor heeft.
