Liegen, liegen, liegen...
Hallo,
Onze dochter van 12 is een slimme, leuke meid. Maar er is een probleem dat ontzettend vaak voorkomt, en dat is: liegen.
Sinds een paar jaar doet ze dat te pas en te onpas en echt over alles. Vooral over onbelangrijke dingen waar echt niet over gelogen hoeft te worden. Inmiddels weten we niet meer wat we eraan moeten doen.
Als ze nou zou liegen over dingen als stelen/roken/spijbelen (alsjeblieft allemaal niet natuurlijk!) etc. dan kun je daar nog een reden voor bedenken (dat het natuurlijk niet mag). Maar dit is niet zo, ze liegt over de normaalste dingen. Ze weet dat dit niet getolereerd wordt, en dat eerlijk zijn altijd belangrijk is. Over leugentjes om bestwil heb ik het niet, daar zul je ons ook niet zo snel over horen.
Een voorbeeld: Daarstraks zei ze ineens: ik ga mn fiets even omrijden naar de achterpoort. Ik zeg: hoezo, dat doe je vanmiddag toch, als je 'm niet meer nodig hebt? Zegt ze: ik doe het nu ook, heb ik gewoon zin in. Vervolgens zie ik haar bijna een half uur niet (geen jas aan, geen schoenen aan) terwijl het omrijden 2 minuten kost. Dus ik ging kijken waar ze bleef. Wat blijkt? Ze zat te whatsappen met een vriendinnetje, en die wilde haar even bellen om iets te vertellen. Dochter had geantwoord: maar ik zit in de kamer beneden. Vriendinnetje zei hierop logischerwijs: nou, dan ga je toch even naar boven? Heel simpel...
Maar dochter komt dan met de smoes dat ze haar fiets om wil rijden. Dit soort dingen gebeurt meerdere malen per week, en ik was er ineens helemaal klaar mee. Ze krijgt echt de vrijheid die ze nodig heeft, en we zitten absoluut niet op haar lip en gunnen haar haar privacy. Ik ben boos geworden, en heb haar gevraagd wat er in godsnaam de reden voor kan zijn om over zoiets normaals als een telefoontje te liegen. Waarom gaat ze dan niet gewoon even naar haar kamer??
Het vertrouwen in haar gaat op deze manier helemaal weg. Niet omdat het om grote ernstige dingen gaat. Maar juist, omdat ze dit voortdurend doet met alle kleine, onbelangrijke en normale dingen. Wie heeft er tips?
Groetjes,
macademia
Geef macademia (of wat) wel gelijk
iedereen is hier nogal opstandig tegenover vraagstelster; ik geef haar wel een beetje gelijk; dochter doet irritant en liegt. Ik zou dit gedrag ook niet tolereren. En, iedereen zegt 'je moet er niet bovenop zitten', ja natuurlijk is dat niet nodig. Ik denk misschien eerder dat je te makkelijk bent (even een ideetje). Zit ze juist niet te wachten op grenzen?????
Grenzen
Grenzen vind ik een soort slogan, wat betekent het eigenlijk Bertje? Wat stel je dan voor? Dochter doet irritant en liegt wat dan? Straffen tot ze ophoudt daarmee? En denk je dan dat ze dat ook gaat doen? Hoe ziet zoiets eruit? Hopelijk heeft hier iemand tekst bij want op mij komt zoiets gevoelsmatig ongevoelig over. Je hebt wel te maken met een persoon, een individu, ook al is het een jong kind, en pogingen om haar autonomie te vergroten veroordelen en bestraffen geeft mij niet het idee dat we daar samen iets gaan bereiken. Maar misschien vergis ik me wel.
Mobiel
Mijn kinderen hebben van ons een pre-paid smartphone gekregen. Onder een voorwaarde: Als mama en papa contact zoeken, reageer je. Ook al is het maar een smsje met een smilie. Dat is genoeg, maar een reactie moet.
Gek genoeg houden ze zich daaraan.
Als ik het verhaal over macademia's dochter lees, lees ik ook wel over een puber die moeite heeft met executieve vaardigheden.
Omschakelen van de ene 'activiteit' (op de bank liggen what appen) naar de andere (fiets op ruimen). Dingen afmaken waar ze aan begonnen is, ophouden met activiteiten. Zoals ik het lees, vergeet ze gewoon veel dingen. Een schone onderbroek aantrekken bijvoorbeeld. En als ze dan eenmaal aangekleed is, is het makkelijker om tegen mama: 'Jahaaaa.' te zeggen, dan eerlijk zijn. Want dan moet je alsnog een schone aandoen, en daar had ze geen zin in, want ze was juist zo lekker bezig met haar telefoon.
Ik was geloof ik ook zo'n puber, alleen bij mij was die telefoon een boek. Ik verslond pulp (leni saris, boeketserie etc). Ik kan er dus wel wat in meevoelen.
Ja hoofd en leven
Wat ik 'mis' in de berichtjes en andere mening reacties is enigzins 'begrip' voor het puber zijn op zich. Puber zijn is niet makkelijk....je hebt allerlei onzekerheden die er eerder niet waren, je lichaam veranderd razendsnel en je sociale omgeving ook nog (v.o.). Eigenlijk is het behoorlijk ellendig om puber te zijn
Je raakt je zekerheden (papa,mama die erg belangrijk zijn) kwijt en moet i.p.v. dat een sociale omgeving creëren. En dan zijn ze nog moe, hardstikke moe van dat gegroei en omdat je slaapritme veranderd. Heb toch een beetje begrip daarvoor, leef een beetje mee.....En omdat je meeleeft zie je kleinigheidjes door de vingers en geef je wél duidelijk grenzen aan die écht belangrijk zijn. Begrip voor jouw of je gezin hoef je voorlopig niet te verwachten. Niet omdat ze zo zijn, maar gewoon omdat er nu voorlopig géén plaats is in hun hoofd en leven voor jouw. Dat hoofd is al zó druk om alles op een rijtje te krijgen.....Zolang ze die écht belangrijke grenzen niet overschrijden (daaronder valt ook voor mij dat niet reageren als ze onderweg is) laat je het gaan. Bij écht belangrijker dingen grijp je in en stel je grenzen en wel op een enigzins humorvolle wijze en niet enorm kinderachtig. Dat zal je verder brengen en zorgen voor minder strubbelingen en meer begrip en waardering ook van je dochter naar jouw toe. En dan komt tussen die buien door je échte dochter tevoorschijn die omdat haar moeder zo lekker begripvol is jouw opzoekt. Dat zul je de komende jaren ook nog hard nodig hebben om de moed erin te houden.
groeten albana
Nog leuk sms misverstand........
Over sms-en: Vorige week sms't 19 jarige mij. Ze is op stage (30 km ver weg) en ik in centrum. Bericht luid: 'Als je in het centrum bent, neem dan even geld mee voor mij XXXX' Huh? Spijbelt ze? Heeft ze onverwachts vrij? Of smst ze de verkeerde? Bedoeld ze eigenlijk haar stageadres en is ze daar in het centrum om even wat te halen? Of...er speelt ook een nieuwe liefde, ze heeft toch niks geks gedaan om af te spreken ofzo? (doet ze normaal nooit hoor, maar je weet hoe de hoofden van moeders op 'hol' kunnen slaan...) Ik sms terug iets van of ze niet in de war is of de verkeerde sms't? Dochter sms't ook terug dat zij mij niet snapt....hoezo in de war? Hoezo de verkeerde?
Het misverstand blijft 6 smsjes over en weer bestaan.
Uiteindelijk belt dochter mij....ze bedoelde 'gel' en géén 'geld'. Ik moest gewoon even voor haar gel kopen voor haar haren
Typfoutje
groeten albana
Grenzen
Laat ik voorop stellen dat mijn oudste dochter verder gewoon een schat is, een lieve, leuke, slimme en mooie meid. Mij ging het in dit draadje alleen om hoe anderen omgaan met liegden/leugentjes. De voorbeelden van de schone onderbroek etc. is ook natuurlijk geen dagelijks gebeuren, maar zo nu en dan. Stinken wil ze ook niet 
, ze is op die momenten gewoon te lui.
Verder is het haar ophalen, of ergens heen brengen geen straf voor haar, ze vindt het niet stom, maar juist gezellig. Het scheelt dat iedereen ook altijd bij ons thuis zit, vriendinnen etc. en dat ze het altijd zo gezellig vinden.
Maar dan de grenzen...Een puber is ook gewoon een kind, dat grenzen nodig heeft. Dat biedt veiligheid en heeft met normen, waarden en duidelijkheid te maken, niet met straffen. Ik vind niet dat alles maar getolereerd moet worden omdat 'puber zijn moeilijk is'. Er is zoveel moeilijk als je kind bent, echt niet alleen maar puber zijn.
Ik kan haar steunen, we hebben begrip, we maken het haar niet te moeilijk, houden rekening met een heel aantal dingen, maar dat wil niet zeggen dat ze alles maar kan maken. Laatst hoorde ik een vriendinnetje tegen haar moeder gillen: "Wat ben jij een toch een KUTmoeder!!" (omdat ze geen zakje chips kreeg). De moeder haalde haar schouders op, dan valt mijn mond open 
. Wij roepen toch ook niet: "Wat ben jij toch een KUTkind!" Mijn dochters waren erbij, die keken hetzelfde als ik (SORRY???!!). En een vriendin zei tegen haar broertje: "Rot op! Ik wou dat je NOOIT geboren was!" (om een kleinigheidje...) Dit soort dingen gaat mij te ver, en vind ik echt erg om te horen. Gelukkig denken we daar allevier hetzelfde over in ons gezin, dat scheelt )).
Boos zijn mag, opstandig zijn, stem verheffen soms, gooien met een deur, maar er wordt NIET tegen elkaar gescholden op een dergelijke manier. Ook als je boos bent, kun je nog altijd respect tonen voor elkaar. Ik vind dat een kind dat moet leren, puber of niet.
Fijne dag in ieder geval allen .
Macademia
Mama 5
Mama 5 ,
Dochter is er ook zo een. We noemden haar vroeger altijd Belle, van Belle en het Beest. Ze MOET lezen. Het is mobielen of dansen of lezen. Op vakantie neemt ze zo 8 boeken mee. In de tuin hebben we 2 hangmatten zomers, en daar kan ze echt uuuuuuuuren in schommelen met haar boeken.
Op die momenten is ze ook echt zóooo vaag, dat we haar ontzien als het gaat om dingen vergeten etc. . Haar jongere zus moet haar dan ook lekker met rust laten.
Je slaat de spijker op zn kop met je laatste stukje. Zo is ze precies . De laatste dagen doet ze erg haar best, en dat is superfijn.
Laatst moest ze huilen, en toen zei ze: ik wíl helemaal niet zo lelijk doen, maar het gebeurt gewoon. En hoe kan het dan dat jullie daarna dan weer gewoon lief tegen me doen en geen hekel aan me krijgen ((. AAAHHHHHH, dat is wel echte puberonzekerheid. Dus dan neem ik haar gewoon net als vroeger op schoot met dat lange lijfje, en dan knuffen we en zeggen we dat we heel veel van haar houden, en dat het nog 'maar' een jaar of 4 duurt, dat echte pubergedoe. En dan moeten we eigenlijk heel hard lachen met elkaar )))).
Wat ik bedoel is
Dat het voor haar op dat moment makkelijker leek om een leugentje te vertellen dan precies aan jou uit de doeken te doen wat ze zou gaan doen, met alle discussies en gedoe dat daar dan evt. bij zou horen.
Ik noem dat altijd de binnenbocht nemen. Dus niet liegen om er beter van te worden, maar omdat dat even makkelijker is (of voelt). Sommige mensen doen dit nu eenmaal automatisch. En om redenen waarvan anderen denken: ja maar daar hoef je toch niet over te liegen... Ik denk dat dit soort beslissingen vaak in een splitsecond genomen worden.
Ik controleer mijn zoon vaker. En vertel hem dat vertrouwen te voet komt en te paard gaat. En dat snapt ie. Maar helemaal weggaan doet het niet. Het is sterker dan hemzelf, lijkt het. Ik vraag in ieder geval altijd flink door hij hem. Het is nogal een binnenvetter, dus dan sta je sowieso wel eens voorrassingen.
Makkelijk
Een ander kind van mij (ja ik het er in verschillende soorten en maten) heeft er ook een handje van om met haar kleren in bed te kruipen. Ik vind dit echt niet prettig (een van mijn battles dus) en ik heb haar avondritueel nu aangepast. Ze moet eerst haar pyjama aan en dan pas mag ze nog even opblijven, tandenpoetsen en naar bed. Ze weet dat ik dat niet leuk vind, en ze ondervind nu zelf de consequenties van haar gedrag, want ze vindt het fijner om langer beneden te blijven en dan in noodvaart haar avondritueel af te werken.
En zo doe ik dat bij mijn zoon dus eigenlijk ook. Ik ga uit van vertrouwen en als dat er niet is ga ik er meer bovenop zitten. Voor wat betreft de zaken die ik belangrijk vind. Over dat telefoontje zou ik dus geen woorden vuil maken, hooguit aangeven dat ik hem betrap en nogal verbaasd ben. Mij speerpunt is hier meer school en huiswerk. En daar kijk ik serieus in mee.
Inderdaad
Dit laat me inderdaad nog een andere kant zien van reden voor een leugentje waar ik nooit eerder bij stil heb gestaan: omdat het makkelijker is.
Dat past ook bij haar, liegen om te misleiden/bedriegen niet. Raar dat ik daar niet aan heb gedacht, dus erg bedankt voor je post!
groetjes,
Macademia
Graag gedaan
Liegen - moeilijk probleem!
Hier een kind wat alleen maar de waarheid kan vertellen (makkelijk soms dat aspie gedrag!) en een ander kind wat niet altijd eerlijk is...
uiteindelijk hebben we dat weten te tackelen met het gebrek aan vertrouwen dat wij kregen... dus, eindeloos andere ouders bellen en checken, niet laten gaan naar spannende avonturen/uitjes, zelf brengen en halen... het was een onzekerheid, of we het wel goed zouden vinden, of weten dat we het niet goed zouden vinden, en dus maar een praatje maken... of ons niet willen teleurstellen. na jaren er over heen gegroeid en vindt het nog steeds niet gemakkelijk om toestemming voor iets groots te vragen, of negatieve ervaringen te vertellen, maar het gebeurt nu gelukkig wel...
succes!
Herkenbaar
Heel herkenbaar en begrijpelijk dat dit je frustreert. Zowel het liegen/jokken als het mobieltje. Die van mij is 14 en heeft sinds begin dit jaar een mobiel met internet bekostigd door haar vader, mijn ex. Inmiddels al duizenden tweets verstuurd, school lijdt eronder, dus inleveren tot het beter gaat.
Ook alles vergeten, behalve dan wat zij zelf belangrijk vindt. Liever 's ochtends een half uur make-uppen dan haar tanden poetsen en ontbijten. Er staan al een week 2 kratten met schone was op haar kamer, maar opruimen ho maar. Ons credo is: als jij laat zien dat je verantwoordelijkheid kunt nemen, dan krijg je vanzelf meer vrijheid. Dit helpt dan heel even, maar na een week haar best doen denkt ze dat ze er is en laat alles weer gaan.
Afkicken dus!
Macademia, ik kan je echt heel goed begrijpen en zou me ook irriteren én zorgen maken. Dat verslavingsgedrag met haar mobiel vind ik echt verontrustend. Ik zou echt keihard ingrijpen en die mobiel uit haar handen sláán als ze niet eens meer normaal kan reageren, dat voorbeeld met die fiets vind ik een prachtvoorbeeld.
Ik zou absoluut paal en perk stellen daaraan en met haar praten over normale communicatie, zeggen wat je wil of bedoelt, en niet meer allerlei verzinsels en onzin uitkramen terwijl het niets oplevert.
Ze heeft een communicatieprobleem, dat is duidelijk.
Hoe communiceert zij met anderen? buiten het gezin ook dit soort gedrag? Als ze vreselijk gaat stuiteren van nog verdere beperking van haar what's app gedrag is ze overduidelijk addict. Net zoals sommige puberknullen meer dan 5 uur per dag achter een computerspel zitten oid. Dat wil je écht niet voor je kind. De oplossing heb ik niet maar ik zou echt wel in aktie komen, hoe dan ook.
Irritant
Ja het lijkt me inderdaad heel irritant als je dochter om onbenulligheden liegt, nergens voor nodig eigenlijk. Met de onderbroeken snap ik 'm inderdaad nu ook wel. Als ze n.l. nee zegt, dan moet ze waarschijnlijk naar boven om alsnog een nieuwe aan te doen en dat is teveel werk, dus zegt ze gewoon 'ja ik heb een schone aan'. (deed dochter vroeger ook wel) maar een smoes verzinnen om de fiets om te rijden en dan ondertussen te gaan whatsappen of bellen (op je sokken en zonder jas, was dat met dit weer?) slaat dan weer nergens op. In dat geval zou ik echt even de telefoon innemen en haar vragen waarom ze dit doet. (echt even de telefoon uit haar handen halen, want ik denk dat ze die heel graag z.s.m. terug wilt hebben, omdat ze haar gesprekken wilt blijven voeren). Ik herken dit deels als ik wel eens met een vriendin vroeger op msn zat, dan blééf ik ook maar doorbabbelen, dan zie je zo'n icoontje knipperen dat er weer een nieuwe reaktie is en dan 'moet' je kijken. Maar ja, ik heb maar een vriendin waarmee ik toen op msn zat (onze kinderen hebben er wel 20 denk ik (vriendinnen,klasgenoten enz) en ze doen het niet op de computer maar nu op hun telefoontje, dus ze komen er eigenlijk helemáál niet meer los van. Ik vermoed dan ook dat een normaal gesprek voeren alleen maar kan als de telefoon even uit staat of uit de buurt is.
Maar nogmaals, ik zou dus bij een onbenullige leugen echt willen uitpluizen bij haar wáárom ze dit zegt, en ik denk dat je het antwoord alleen krijgt als jij op dat moment haar mobiel in je achterzak stopt 
(en ik moest enorm lachen van het beeld van een liggende mobielende dochter op de bank met de fiets in de woonkamer 
je kan het ook met humor oplossen en iets zeggen van als je NU je fiets niet naar achter zet, dan zet ik 'm in je slaapkamer hoor!!! (als grap natuurlijk, want je gaat een fiets niet de trap op sjouwen
