Leef ik nog in de pre-historie of is zoon (12) 'gewoon' verwend?

Rode beuk

Die verlangens van mijn zoon accepteer ik inderdaad niet, merkte ik toen ik verder nadacht over jouw, inderdaad mooi geformuleerde en ook niet veroordelende (wat ik dus zelf over dit onderwerp wel doe) posting.
Dat ik die verlangens niet accepteer komt aan de ene kant omdat ik in strijd met hem raak. Hij brengt het allemaal erg dwingend naar voren, en vindt het erg vanzelfsprekend dat wat hij wil ook zou moeten krijgen.En als dat niet gebeurt, hebben wij hier een langdurig, intensief en vermoeiend huisdrama.
De andere kant is dat ik me zorgen maak omdat ik vind dat hij weinig interesses heeft en dure hobby's.Hij kan nauwlijks een leuk,niet zo duur kadootje verzinnen bijvoorbeeld. Het enige dat hem binnenshuis interesseert om te doen is iets met de computer/PSP/nintendo/tv.
Maar ik heb me gisteren daarnaast opeens met een schok gerealiseerd dat mijn man dezelfde euvels heeft...Die kan alleen hele dure dingen bedenken voor zijn verjaardag want 'die andere dingen koopt hij gewoon wel als het nodig is' en hij heeft computeren als voornaamste tijdverdrijf....
En wat betreft zoons onzekerheid: dat klopt.Hij is door omstandigheden 3 jaar geleden op deze school gekomen en hij heeft in het begin veel problemen gehad om te wennen. Deze klas is bijzonder hecht,veel groepjes kinderen waarvan de ouders ook weer close vrienden van elkaar zijn. En nog steeds merkt hij soms dat hij, als het erop aan komt, niet gekozen wordt in het muitersgroepje jongens waar hij zo tegenop kijkt en dat elkaar en hun ouders al sinds hun 4-de jaar kent. Zoiets blijft pijnlijk.
Daarnaast ben ik zelf ook nooit iemand geweest die zich zo conformeerde aan anderen, net als dochter nu eigenlijk. Ik kan me dat gevoel van hem dus eigenlijk sowieso moeilijker voorstellen.En ja, je hebt gelijk, het is inderdaad moeilijk om je eigen weg te vinden op deze leeftijd!

Olief

ik kan me voorstellen dat het moeilijk is als je man zo totaal anders is opgevoed.
Ik herken dat ook wel enigszins hier met mijn man.
Hij kreeg alles wat nodig was van zijn ouders, ik had al vanaf mijn 13-de bijbaantjes waarmee ik van alles financierde en bijbetaalde.
Maar het opmerkelijke is nu bij ons dat mijn man uiteindelijk zuiniger is geworden dan ik!
Voor jouw kinderen zal het misschien anders zijn omdat ze in Amerika opgroeien, alhoewel daar toch ook lang niet iedereen rijk is?

Amar

Bedankt voor je reactie.

Ik ben echt heel verdrietig en onzeker geweest in mijn pubertijd. Maar zelden kwam ik bij dat verdriet, meestal bleef ik hangen in protestgedrag en conflicten met mijn ouders. Dat nam een heel eigen leven aan. Ik was ook heel defensief en ging overal tegen in. Als iemand me toen had gevraagd 'wil je dat en dat graag hebben om erbij te horen en denk je dat er dan dit en dit gebeurt waardoor je je lekkerder voelt?'- dan zou ik dat bij hoog en bij laag ontkend hebben. Maar het zou me wel verder gebracht hebben dan discussies over wat er wel/niet kan.

Ik word misschien te persoonlijk - laat het dan maar liggen. Het raakt me gewoon dat ik toch nog een keer dat verdriet kan laten renderen hier

Ik denk als ik het zo hoor dat je echt meer rust kunt krijgen in huis door die scheiding aan te brengen tussen verlangen en eisen.

Mogelijk zullen de "langdurige, intensieve en vermoeiende huisdrama's" toch wat veranderen als je zijn gevoel erkent en laat zijn.

Ik herken namelijk dat dramagebeuren heel goed, meestal heeft dat ook te maken met je-niet-gehoord-voelen.

Grappig ook dat dit eigenlijk bij alle leeftijden hoort. Mijn kinderen zijn nog een stuk jonger maar bij hen zijn ook heel veel onrealistische wensen die aanmerkelijk verzwakken als je ze uit en te na bespreekt. Gisteren waren hier mensen met een jonge pup, net opgehaald. Zegt mijn zoon dat ie van Sint een hond wil... ja logisch! Ik heb een hekel aan het gedoe van een huisdier maar daar zit zoonlief niet op te wachten. Dus ik ben maar weer eens over mijn schaduw heengestapt. Heb gevraagd wat ie er leuk aan vind, beetje gebazeld over dat ze heel schattig en heel lief zijn, en gevraagd welke kleur hond hij zou willen. Lekker ruimte geven aan die wens.

Er zal mogelijk een tijd zijn dat mijn kinderen me hierom zullen vervloeken, mogelijk ook hun hart spuien op fora als die nog bestaan over 30 jaar... maar voor het moment kon mijn zoon zijn wens uiten. Ik denk ook dat het belangrijk is dat ik geen trucje uithaal, maar dat ik oprecht open sta voor zijn wens. Ik mag niet te berekenend zijn zo van lekker laten kletsen dan houdt hij er zo over op. Maar écht luisteren, beamen dat het leuk is, en dan afwachten of hij nog begint over het echt willen. Dat is dan pas het moment om het te hebben over of de wens realiseerbaar is.

Met gadgets en hockeysticks en pubers ligt het mogelijk anders.. lekker praten over functies en eigenschappen van die producten en aansluitend over hoe die markt werkt, dat de telecommarkt een verdringingsmarkt is waardoor er voortdurend nepinnovatie is.. dat kan misschien wel.

Zelf bijbetalen en zelf abonnement betalen

110 euro voor een verjaardagscadeau? Lijkt me rijkelijk veel. Ik zou zeggen tegen die van mij : 60 a 70 euro en de rest mag je zelf bijbetalen. Leert hij tenminste dat dingen geld kosten.Ik zou ook niet voor een abonnement kiezen: veel jongeren maken tegenwoordig schulden door hun mobiel.

Damajo

Prepaidkaart

Prepaidkaart bedoel ik natuurlijk.Die kan hij ook voor zijn verjaardag vragen als hij slim is.Ik kocht altijd een kaart van 20 euro per 3 mnd. Daar moest hij het dan mee doen.

Rode beuk

dank voor je bericht weer! Het voelt helemaal niet als te persoonlijk wat je mailt hoor, juist prettig, en ik waardeer zelf altijd persoonlijke opmerkingen.
Ik denk eigenlijk dat ik door allerlei persoonlijke omstandigheden, die ik hier niet uit de doeken kan doen, te veel in het leven van zoon heb meegegaan in al zijn wensen en verlangens en te weinig grenzen ( ook daarin) heb gesteld. Ik ben de laatste jaren bezig die grenzen te (her)stellen, en dat vind ik soms heel moeilijk, vooral ook omdat zoon heel erg dwingend kan zijn en voortdurend alle grenzen opzoekt/provoceert.
Dat heeft voor mijn gevoel niet te maken met 'niet gehoord worden',maar meer met zijn zin willen krijgen en ook op een negatieve manier aandacht zoeken. Begrijpelijk vanuit zijn voorgeschiedenis,maar niet de bedoeling dat dit zich voortzet in zijn leven.
Voor dwingelandij heb ik een allergie ontwikkeld omdat ik ook daarin te lang over mijn eigen grenzen ben heengegaan. Daarom reageer ik, denk ik, te sterk op zijn wensen. Dat voorbeeld van die puppiewens herken ik trouwens, ik vind en vond het zelf ook altijd leuk en herkenbaar als (mijn)kinderen daarover fantaseren/fantaseerden en deed daar dan zelf aan mee.Het krijgen was, en is, een tweede.
groeten van amar

Wederom heel herkenbaar amar

moet het nu kort houden, zo weg met oudste om Sint te helpen..

Dat stellen en herstellen van grenzen is waarschijnlijk work in progress.. het gulden middenweg-zoeken... daar zijn we zoet mee tot in het behaardenhuis..

Kan verfrissend zijn om je te realiseren dat je daar niet alleen in staat. Heel veel ouders moeten regelmatig ijken en herijken.

Persoonlijk (gaan we weer, ik bedoelde vooral dat ik misschien te veel van mezelf uit ga of over mezelf vertel) vind ik het bij dat balans zoeken niet alleen lastig om te kiezen wat nu goed is voor mijn zoon, maar ook om mijn eigen ervaringen niet in de weg te laten zitten. Pffff.... we gaan!

Behaardenhuis...

..rode beuk, ik kom niet meer bij hier, dit blijft de grap van de dag!
En ja, mijn bezoeken hier op OOL komen voort uit het zoeken en vinden van ondersteuning in die voortdurende herijking van alles. Ik vind niet dat je te veel over jezelf vertelt. En daarnaast kan herkenning juist helpen, vind ik althans.
Maar ik denk ook dat voortdurend (over)compenseren van wat vroeger bij mezelf dwars zat of niet goed is geweest ( wat ik dus deed), ook averechts kan uitpakken.
Het blijft voortdurend bijstellen.
veel sintplezier.

Hihi

Het is trouwens wel zo, mijn gezichtshaar wordt al wat meer... iets in je hormonenbalans verandert idd. Ben nu 40 trouwens.

Bij mij is het dit weekend herijken voor wat betreft rapporten trouwens. Mijn zoon kwam thuis met een rapport met rare beoordelingen die ik niet herken. In en uit. pfff... je blijft bezig inderdaad.

Ik heb nu al een of twee wilde haren die ik af en toe wegknip in mijn gezicht

En nog even gekeken op het toetsenbord: h ligt naast de j .....

Jij ook een fijn weekend..

Ervaring

Ook mijn ervaring is dat veel pubers erg dure mobieltjes willen en soms ook hebben. Maar een dure mobel heeft vaak ook een duur abonnement nodig. En vaak moet er apart worden bijbetaald voor zaken als internet. En wat te denken van een (dure!) verzekering. De aanschaf is het probleem niet, de maandelijkse kosten zijn dat wel en die blijven vaak 2 jaar doorlopen. Daarbij een goedkoop abonnement heeft vaak dure belminuten of een hoge bijbetaling (het geld voor dit dure toestel moet toch betaald worden). Kan je zoon dit ook betalen? Ga dus met hem in overleg en kijk naar zijn maandelijkse inkomsten en uitgaven. Bedenk ook dat het abonnement ook blijft doorlopen als de mobiel kapot gaat of gestolen wordt (ik ken iemand die een jaar 50 euro per maand moest betalen voor een mobiel die er niet meer was. Ouders hebben op een gegeven moment uit nood de deurwaarder etc maar betaald om het niet teveel uit de hand te laten lopen).

Ik zou dus niet zomaar akkoord gaan. Gezien zijn leeftijd zal zijn inkomen niet al te hoog zijn. De kans op schade en diefstal bij deze toestellen is heel erg hoog en groter dan hij kan overzien. Dit soort toestellen gaat de vriendengroep/klas rond maar als er iets kapot gaat heeft niemand het gedaan....

Ik zou het dus niet doen en wachten tot hij wat ouder is en de kosten kan overzien (en betalen....)