lastig parket met vriendje dochter

Pennestreek

Afkicken. Ja zoiets. Ik heb de metafoor al gebruikt. Uitgelegd dat toen ik echt wilde stoppen met roken dat pakje voor noodgevallen dat ergens achter in de kast lag weg moest. Zelfs onder de kraan gehouden en geknakt voor ik ze in de vuilnisbak gooide , omdat ik mezelf er voor aanzag ze evt weer op te diepen s avonds laat in een zwak moment. Ik zal t nog een keer proberen. Idd expliciet vragen wat ze nodig heeft.

En weg/ uit logeren..,dat helpt niet ben ik bang. . what’s app, instagram en discord zijn overal. Altijd. Het is tegenwoordig een stuk moeilijker om uit iemands buurt te blijven. Alsof je een sigarettenautomaat in de hsl hebt hangen, met een pot kleingeld ernaast.

Dat er door Corona momenteel weer van alles op hold staat maakt het natuurlijk ook niet gemakkelijker. Het is niet zo eenvoudig om een nieuwe initiatieven te ontplooien of contacten te leggen in deze barre tijden. Zeker niet voor een eerstejaars student die bijna al haar oude contacten is kwijtgeraakt, en sowieso niet erg sterk is in initiatief nemen

Misschien toch aan het handje nemen?

Ik zou voor nu even meer zelf initiatief nemen. Dus ga eens met haar zitten en neem het lijstje met haar oude contacten samen door. Er zit vast iemand tussen waarvan ze (jij) zeker weet dat een appje beantwoord wordt. Begin klein. Eén vriendin van vroeger die ze in vertrouwen neemt, uitlegt wat er is gebeurd en die ze vraagt te helpen is al genoeg. Ze maakt de drempel op dit moment voor zichzelf veel te hoog. 'Ze zitten vast niet op mij te wachten'. Maar dat is invullen, je weet dat niet. Ja, het kan heel goed dat haar oude vrienden niet op haar zitten te wachten. Maar het kan zomaar zijn dat ze het juist heel erg leuk vinden om weer wat van haar te horen!
Blokker dat vriendje op alle mogelijke kanalen. Stel voor dat als ze de neiging voelt om contact op te nemen, dat ze jou dat meteen laat weten. En/of bedenk een alternatieve actie. Iets geks. Laat haar zich 10 keer opdrukken of zo. Fysieke afleiding werkt vaak heel erg goed. Alle begin is moeilijk, als ze de eerste maand door is zal ze zien dat het allemaal veel gemakkelijker gaat.

Oh, en wat mij nog te binnen schoot: ik heb in een moeilijke periode heel veel gehad aan een coach. Ik ben met haar vooral heel praktisch aan de slag gegaan met de 'niet-helpende gedachten' die ik had. Die term kende ik al van eerdere therapie, maar met haar heb ik daar heel gedrag gericht aan gewerkt en dat hielp heel goed. Weten hoe iets werkt wil vaak nog niet zeggen dat je er iets aan kunt doen/veranderen. Nieuwe paden maken door te DOEN wel. Een coach wordt alleen meestal niet vergoed, dat is wel jammer. Maar de wachtlijsten zijn korter/er niet en dat is ook wat waard.

Dingetje Geurtz?

Er circuleert hier weleens het advies om een bepaald boek te lezen, ben het even kwijt. Is dat niet iets voor haar?

Adviseren

Kun je inschatten in hoeverre ze iets van je zal aannemen? Als jullie nu zo close zijn (daar lijkt het op, ik hoop dat het zo is) en ze is eigenlijk ook heel blij zo zonder vriendje, dan zou het best eens kunnen dat ze juist graag van jou wil horen wat ze moet doen. Hoewel ik ook héél goed snap dat je daar voorzichtig mee wilt en moet zijn. Maar je zou het kunnen proberen. Dan vraag je eerst iets als: wil je dat ik met je meedenk? Wil je dat ik een voorstel doe?

En als het antwoord positief is, dan dus zo concreet mogelijk worden: dat joch op alle mogelijke kanalen blokkeren en de uitleg geven over afkicken. Dat ze door een moeilijke fase heen moet maar dat ze daarna blijer en vrijer zal zijn dan ze in tijden is geweest.

Ik hoop dat het lukt.

Nou close?.

Het is een wankel evenwicht. Ze vertelt ons wel dingen ( zoals toen ze het uit wilde maken) maar lang niet alles. Ze weet deep down natuurlijk best wat wij van vriendje en relatie vinden. Daarvoor zijn er teveel nare dingen gebeurd. Ze vertelt/ vertelde dus ook regelmatig dingen niet. Dat ze zich kut voelde als vriend haar weer eens vreselijk behandelde. Want tja, op een gegeven moment werden wij ook een soort v overslaande grammofoonplaat. Goh. Vind je het ok als iemand zo met je omgaat? Was je niet boos/ verdrietig/ teleurgesteld? (Hoe) laat je dat merken? Waarom accepteer je dat eigenlijk?

Net een stuk met haar gewandeld. En gepraat. Moeilijk. Want zescilinder eigenlijk niet praten. Wil het allemaal alleen dien. Waarom? Geen idee. Wil niet met (Oude, bestaande) vriendinnen praten. Liever nieuwe mensen ontmoeten? Ze heeft echt behoefte aan een nieuw leven. Maar dat start lastig op als je zo onzeker bent, en we in een halve lockdown leven.

Ze jokt ook tegen me. Over app. contact met vriendje. Zegt dat ze m niet meer spreekt terwijl ik aan haar gezicht kan zien dat dat niet waar is. Heb de metafoor van stoppen met roken weer v stal gehaald. Inclusief de ontwenningsverschijnselen waar je doorheen moet. en het stiekeme pakje achter in de voorraadkast dat echt doorMidden gebroken in de vuilniszak moet.

Ik zie dat het ergens wel landt, dat ze het snapt. En het ook wil. Maar ( t is idd net roken) ze denkt dat als zij ( en hij?) verandert ze wel weer bij elkaar gaan komen. Net als een roker, die denkt dat ie na t afkicken wel ‘ alleen op feestjes’ een peukje kan nemen.

Wat is dat toch in haar dat ze denkt dat ze het allemaal alleen moet doen? Geen hulp wil aanvaarden/ vragen. Heb t haar ook zelf gevraagd, maar krijg geen echt antwoord..

Enfin. Afspraak gemaakt ( ze wil dat echt, zei ze heel zacht, maar wel zelf) dat ze vanmiddag alle social media connecties met hem gaat verwijderen. Blokkeren op de app. Alles.

En vanaf daar afkicken. Helpen waar t kan. En hopen dat het lukt.

Ernaast gaan zitten dan!

Als ze die connecties gaat verwijderen. Niet als controleur, maar als steun! En beloon haar daarna. Zeg dat je trots op haar bent en deze enorme stap wil vieren met pizza (of wat ze dan ook maar het allerlekkerst vindt).

En zorg dat je je geduld bewaart. Alle verandering is moeilijk. Ook als je diep van binnen weet dat het beter is. Dus kleine stapjes, vier die (zie boven), en stap goedmoedig en opgewekt over terugvallen heen. Zo gaat het altijd in het leven, twee stappen vooruit en 1 2 of soms zelfs 3 terug. Maar uiteindelijk gaat het erom dat je op de lange duur vooruit blijft gaan. Houd vol.

Kon dat maar he, met een toverstokje zwaaien en dat dan alles anders of opgelost is. Maar zo gaat het gelukkig niet. Want juist van het proces leer je. Leert ze weer op zichzelf vertrouwen. Niet wanhopen, zij niet, maar jij ook niet. Het komt echt goed, maar niet morgen al. Ik vind het heel positief dat ze af en toe wel met je praat. Dat is in deze omstandigheden een groot goed. Koester dat, waardeer dat, in woorden en daden.

En dat niet om hulp kunnen of willen vragen: hoe goed kan jij dat? Eerlijk? Ook hier is opvoeden voorleven...

Normaal

Dit is hoe het meestal gaat. De meeste vrouwen hebben 7 pogingen nodig voordat het ze lukt om zich definitief los te maken van een mishandelende man. Voor een relatie zonder samenwonen zou het zo erg niet moeten zijn. Maar dan nog... Wat nu gebeurt is eerder regel dan uitzondering. Het is niet haar schuld.

Probeer het gesprek aan te gaan over wat haar 'obstakels' zijn.
Voelt ze zich onveilig bij contact verbreken of nee zeggen? Komt hij haar steeds "toevallig" tegen? Dreigt hij zichzelf iets aan te doen? Hebben ze dezelfde vriendenkring en speelt dat een rol? Voelt ze zich verplicht om hem nog een kans te geven? Denkt ze dat hij veranderd is?

Als ze obstakels benoemt, kun je hulp aanbieden. Maar bedenk wel dat zij hem het beste kent en hem het beste kan voorspellen. Als je je in je advies te veel laat leiden door je "rechtvaardigheidsgevoel", dan geef je adviezen waar ze niet veel mee kan.

Als ze vooral benoemd dat ze geen hulp kan gebruiken (bijvoorbeeld omdat ze denkt dat hij veranderd is...) dan kan het helpen om haar verwachtingen voor de toekomst te laten uitspreken: hoe zou ze het liefst willen dat het verder gaat; hoe verwacht ze dat het verder gaat; waar ligt de grens dat ze constateert dat het niet goed verder gaat? Laat haar zelf die grens aangeven, dan zal ze 'm eerder herkennen als die bereikt wordt. (NB bij "grens" gaat het niet alleen om onacceptabele gedragingen, maar ook om hoe lang ze bereid is te wachten op verbeteringen/beloftes.)

https://lundybancroft.com/five-central-concepts-in-getting-free-from-abuse/

trauma bond

individuen als het vriendje van je dochter veroorzaken vaak een zogeheten trauma bond of double bind in een relatie. Dat is een verslaving aan die toxische persoon door het inconsistente gedrag: dan weer normaal dan weer vervelend of onlogisch of (emotioneel) mishandelend.

Het is dus echt een verslaving: het slachtoffer weet dat het niet goed voor haar is, maar kan er bijna niet van weg blijven. Helaas bestaan er voor dit soort verslavingen nog geen interventies, je moet het zelf uitzoeken.

Ik zou, samen met haar, googlen op trauma b
onding. Daar zal ze veel inzichten van krijgen. hier alvast een voorzet:

https://psychcentral.com/blog/how-to-recognize-the-signs-of-trauma-bonding/

Syboor

Mooi, zoals je in je laatste de vragen omschrijft. Bij mij waren dat idd de vragen die mij de ogen openden. En tot actie hebben geholpen. Idd, na een keer of 5 teruggevallen te zijn.
@TS en dochter, sterkte!

Goed stuk

Syboor, wat een geweldig goede link. Ik wou dat ik dat had gelezen toen ik er middenin zat. Vooral dat je als je er middenin zit continue denkt dat het door jezelf komt. En je dat ook telkens verteld wordt.

Wat lief,

Al jullie reacties en links. Ik neem het allemaal mee. Wil dochter niet overvoeren met allemaal moeilijke gesprekkendus ik ga er gedoseerd, maar structureel mee aan de slag. Intussen hopen we op een snelle start bij de psycholoog.

Of juist

de focus af van vriend, ook van afkomen van hem.
Ik snap het wel en het zou wel ook mijn impuls zijn.
Toch vraag ik me af of je daarmee juist niet de dynamiek (zij zwak en hij groot) in stand houdt.

Er zijn al zoveel mensen in mijn leven geweest die me van het roken af wilden helpen/stimuleren. Het hielp geen biet.
Nu maakte het sowieso niets uit wat anderen hierin zeiden, toch vond ik het altijd wel fijn als mensen zeiden: je stopt vast wel op je eigen moment.
Misschien omdat het ook zo kloppend voelt voor mij.
Ik ben gestopt ermee omdat IK, en ik alleen wilde stoppen ermee.
En wat er voor nodig is? Een wil, maar ook een bepaalde kracht. Die moet er eerst zijn. Die komt niet door stoppen met roken, het moet andersom.

En met die kracht kun je haar natuurlijk wel een beetje helpen. Uiteindelijk heeft ze daar ook veel meer aan, ze moet de rest van haar leven met zichzelf verder, of ze nu een vervelende man aan haar zijde heeft of niet.
Dat tekort aan kracht zit in haar en ligt niet aan hem.
Ik snap de zienswijze dat dit wel aan hem ligt wel, maar uiteindelijk maak je haar ermee klein(er) en hem groot(er).

One day at the time

Naar analogie van verslaving: ik ben lang geleden gestopt met roken doordat ik niet verder keek dan een dag. Ik hoefde alleen vandaag niet te roken. Iedere dag weer hoefde ik alleen maar vandaag niet te roken. De druk om voor altijd te stoppen was voor mij veel te hoog. Uiteindelijk ben ik wel weer af en toe gaan roken, met een vriendin bij een kopje koffie, op een feestje. Maar eigenlijk tot mijn verbazing bleef het echt bij incidenteel eentje. Ik tilde er gewoon niet meer zo zwaar aan en ik was gestopt er zwart-wit over te denken. Ik had 1 strikte regel: ik kocht zelf GEEN sigaretten. Ik bietste van anderen en kocht af en toe een pakje sigaretten voor degenen van wie ik dat deed. Zo ontstond er geen continuïteit.

Vertaald naar dochter: het belangrijkst lijkt het me dat ze het niet weer ‘aan’ maakt. Iedere dag dat ze geen contact met hem heeft is winst. Contact is niet per se ramp of ‘oh jee, daar gaan we weer’. Daarna kun je gewoon teruggaan naar ‘geen contact, one day at the time’. Misschien kan deze invalshoek wat lucht geven? Hoe dan ook is een verslaving echt wel een belastende toestand. Het is al goed als dochter inziet dat er zo’n dynamiek speelt!

Als je er zelf aan toe bent

Gloria kreeg dat soms te horen van mensen over het roken. Ik heb het ook wel eens als advies gegeven voor mensen die op het punt stonden weg te gaan uit een relatie. Anderen kunnen nog zo zeggen dat het slecht voor je is, die relatie, en ook aantonen en goede argumenten hebben. Maar dat helpt niet. Net zo min als je gaat houden van iemand waarvan anderen zeggen dat je van die persoon moet gaan houden.
De boodschap zou dan zijn: als je er zelf aan toe bent om een beslissing te nemen, dan ben ik er voor je. En als je het over je hart kunt verkrijgen kun je daaraan toevoegen: wat die beslissing ook is. Want ook als ze besluit te blijven, dan zal ze je steun heel hard nodig hebben, of in elk geval de wetenschap dat er altijd een plek is waar ze veilig naartoe kan gaan (zonder donderpreken, zie je nou wel, ik zei het toch).

Tsjor

Ik snap jullie.

En we hebben de afgelopen maanden ( jaar?) min of meer gedaan wat tsjor en ook Gloria min of meer zeggen: er voor haar zijn, haar stimuleren om sterker te worden, en aan haar onzekerheden te werken. En te hopen dat ze op een gegeven moment zelf ziet dat het genoeg is.

En dat moment was er dus opeens 2 weken terug. Helemaal vanuit haarzelf. Op een bepaalde manier was ze er dus klaar voor. Klaar mee. Ik vind het wel anders om haar nu een beetje te helpen bij de stap die ze zelf wilde zetten ( en ook gezet heeft!) dan om haar te pushen die stap te nemen terwijl ze dat zelf (nog) niet ziet.

Maar ik snap jullie punt. En ik laat haar ook weten ( deze week nog!) dat we er echt ALTIJD voor haar zijn. Ongeacht haar keuzes. Maar parallel daaraan is het denk ik niet erg om haar te ondersteunen bij haar al opgestarte stop-poging?

Een al gestopte roker stimuleer je thuis toch ook om vol te houden? Door rookwaren uit zijn buurt te houden, te roepen dat ie zo lekker ruikt en er al frisser uitziet, en op zwakke momenten op m inpraat even 10 minuten kauwgom te kauwen en het lastige after dinner moment gemakkelijker maakt door standaard een ommetje door de buurt Te maken na het avondeten....

zelf er aan toe zijn

áls er sprake is van een traumabonding ben je er nooit zelf aan toe voor je gevoel. Je hart en emoties snakken zo naar die persoon dat je denkt dat het liefde is.

Aan de andere kant ben ik het met Tsjor eens: mensen willen niet van anderen horen wat ze moeten doen op liefdesgebied en al zeker niet van je moeder.

Toch zal er, als er sprake is van die double bind bij de persoon ook een gevoel van wanhoop zijn: ik voel dat dit niet goed voor me is, ik ga er aan kapot maar ik kan het ook niet laten.

Mij heeft het erg geholpen op zo'n moment te lezen over hoe dit soort dingen kunnen werken. En ook dat je in sommige situaties voor je verstand moet kiezen en doorzetten op wilskracht om er vanaf te komen.

Maar dat het aanbieden van dit soort info een precaire kwestie is die goede afstemming behoeft en dat de beslissing uiteindelijk bij haar gelaten moet worden, ben ik het helemaal mee eens

Het is al uit

Inderdaad, het is al uit gelukkig. Nu zit je in de volgende fase. Maar volgens mij is het ook je vraag of het wel uit blijft op deze manier of dat je dochter misschien onverhoopt binnenkort weer in zijn armen belandt? In elk geval: stimuleren om vol te houden ja!

Bovendien ben je haar moeder. Dat is toch ook een andere positie dan vrienden onder elkaar. Je mag, naar mijn idee, als moeder echt wel wat dringender adviseren.

Nee

Ik niet, ik had 0 behoefte aan steun vanuit omgeving om te stoppen met roken. Als mensen dat hadden geprobeerd zou ik dat zeer irritant hebben gevonden en van de weersomstuit misschien wel weer zijn gaan roken.

Het enige, maar dan ook het enige dat eventueel gekund zou hebben is dat iemand op mijn vraag een interventie zou hebben gedaan. Maar alleen op mijn nadrukkelijke vraag!!

De rest werkt voor MIJ volkomen contraproductief.
Nu ben ik je dochter niet en ken ik je dochter niet, maar ik wil je alleen maar laten weten hoe het voor sommige mensen dus ook kan werken.

Lou

Dat dringendere advies, dat heeft ts al gegeven. Zou ik ook hebben gedaan, zeker als moeder. Maar vraag is hoe nu verder.

Ik zou

als moeder vooral willen uitstralen dat, buiten dat ik natuurijk hoop dat ze die waardeloze vent dumpt, het nu ook weer niet zo ontzettend belangrijk is.
Ze is veel meer dan een jonge vrouw met een waardeloze vent. Ik zou het gegeven van die KEUZE van haar om nog geen definitief afscheid te nemen van hem graag juist kleiner willen maken dan groter.

Want nogmaals, probleem ligt niet bij hem, maar bij haar. Als je hem loost komt er een volgend probleem. Door haar nu in een slachtofferrol te manoeuvreren maak je haar willoosheid alleen maar groter.

Maar Gloria

Het is wel belangrijk. Deze waardeloze vent heeft haar de afgelopen 2 jaar langzaam gereduceerd tot een schim van haar oorspronkelijke zelf. Ze wordt ( werd) geestelijk mishandeld. En misschien ook wel fysiek. Ze was voor ze een relatie met hem begon een verlegen en wat onzeker meisje, maar is sinds ze onder zijn invloed terecht is gekomen alleen maar onzekerder en afhankelijker geworden. Geïsoleerd van het normale leven. Ze vindt dingen normaal die volstrekt onacceptabel zijn. Ze gaat er aan onderdoor. En ik denk dat het met hem een stuk moeilijker is om zichzelf te herpakken dan zonder hem. Dus ja, het is wel belangrijk dat ze ( nu ze stap 1 zelf gezet heeft) als t maar even kan een tijdje buiten zijn invloedssfeer blijft...

Als het drugs waren zou een afkickkliniek een goed idee zijn.

Sterker voelen

Misschien... Als hulp van een psycholoog nog lang duurt, kan je dochter eens op zoek naar psychosomatische fysiotherapie.
Voordelen: je kunt daar vaak snel terecht, het wordt vaak vergoed (deels) en het belangrijkste, het gaat er niet om praten. Door deze vorm van therapie leer je veel beter waar te nemen wat goed voelt en wat niet en wanneer je stress ervaart en wanneer je echt ontspant. Dat kan confronterend zijn, maar het kan ook juist helpen om beter begrip te krijgen van jezelf en jezelf sterker te voelen. Het kan een behandeling bij een psycholoog ook makkelijker maken.
Ik geef het maar als tip mee, want het lijkt me een vreselijk moeilijke situatie elke goede hulp kan welkom zijn.

Afkickkliniek

Weetje, natuurlijk wil je dat ze van hem af komt.
Maar dat is nu eenmaal niet gelukt.
Ooit gaat haar dat vast wel lukken, maar je weet heel goed dat dat niet opeens een fijn leven voor haar gaat betekenen.
Meer gevoel van autonomie kan haar dat wel enigzins gaan geven.
Als je haar meer steunt in haar idee van zelf kiezen kun je haar daarin bekrachtigen.
(om bij roken te blijven: het helpt mij echt enorm als ik geloof toch ECHT ZELF de keuze te hebben om al dan niet te roken.

Maar een afkickkliniek kan ook helpen, tuurlijk. Die kun je voor je dochter ook organiseren. Ga met haar op wereldreis, laat haar ergens anders ver weg een jaartje werken, er valt genoeg te verzinnen.

Buiten invloedssfeer

Naar 'ergens ver weg' gaan is nu wat lastiger, aangezien sociale media vrijwel overal toegankelijk zijn. En een afkickkliniek is er volgens mij niet voor deze vorm van relatie-afhankelijkheid. Een psycholoog is pas effectief als ze echt zelf wil.
Wat wellicht kan helpen:
- de problematiek met één vast woord aanduiden en dat bij jezelf houden: ik noem het 'trauma bounding' (is er geen beter Nederlands woord voor). Het gaat er dan niet om te bewijzen dat je gelijk hebt, alleen dat je haar (eventuele) verhalen steeds in dat kader kunt plaatsen, ook voor haar.
- als het lukt: echt de open vraag stellen: wat zoek je nu, bijvoorbeeld op de mobiele telefoon. Waar ben je naar op zoek? Het gaat dan niet zozeer om het antwoord als wel om de vraag, die dan steeds in haar hoofd kan blijven rondzingen: wat zoek ik hier eigenlijk;
- en toch de geruststelling: als het moment daar is stap je eruit. Eventueel eraan toevoegen: ik hoop dat het op tijd is. Dat kan je ook de gelegenheid geven om na te denken en te bespreken wanneer het voor jou te laat zou zijn: waar ben je echt bang voor? Bijvoorbeeld: verlies van zelfvertrouwen, geen studie/werk/toekomst, geen geld, hij laat haar niet gaan, stalken, etc.
Jouw (terechte) overtuiging alleen, dat hij slecht is voor haar, dat zal niet de basis zijn waarop zij haar beslissingen neemt.

Tsjor

Andere invalshoek: ‘zelfmedicatie’

Er wordt nu veel een beroep gedaan op haar inzicht in zichzelf en de dynamiek tussen die jongeman en haarzelf. Je zou ook op zoek kunnen gaan naar ‘welke spanningen probeert zij te dempen door in contact met hem te blijven?’ Net zoals mensen drugs gebruiken terwijl ze eigenlijk medicatie of behandeling nodig hebben, kan hier ook zoiets aan de hand zijn. De ‘slechte oplossing’ ligt aan de oppervlakte maar de behoefte aan verlichting van de onderliggende spanning wordt niet (voldoende) geadresseerd. Bij jullie gebeurt dat overigens wel, met die therapie bijvoorbeeld. Maar je kunt je afvragen of er andere interventies zijn die haar negatieve gevoelens en spanningen kunnen verminderen. Dat kan vanalles zijn: sporten, wandelen, een hobby, muziek maken maar ook ‘echte’ medicatie tegen de spanning. Ik kan me voorstellen dat dat laatste een hele drempel is maar wat er nu met haar gebeurt is ook schadelijk: het gebeuren zelf en de machteloosheid die ze ervaart. Als afname van de spanning ertoe kan leiden dat zij meer grip op zichzelf ervaart, is dat enorme winst. Is dat met die therapeut te bespreken?

Weer een update.

Het is nog steeds uit. Psycholoog traject is 2 weken terug eindelijk begonnen. Gelukkig. Dochter oogt iets meer zichzelf. Frisse nieuwe kleren gekocht. Iets minder op haar kamer. Wat voorzichtige nieuwe digitale contacten via studie. Allemaal heel positief. trots op dochter!

Maar nu.....

Eerst even een (lange) knip/ plak uit een eerdere post uit dit draadje, van een jaar terug of zo:, toen ze nog met haar vriendje was.

“Maar van de week ontdekten we op een nare manier dat er andere dingen speelden: ze had een iemand gevonden om te praten over de moeilijke zaken in haar relatie met vriendje: het was de (veel) oudere broer van een vriend van vriendje. Een volwassen man. Het voelt aan alsof ze ook volledig naïef onder zijn invloed gekomen is. Twijfelachtig wat hij met haar voor had. Vriendje heeft ontdekt dat ze met hem praatte, en dochter verboden contact te hebben met deze figuur en haar ( dramatische schreeuwpartijen in ons huis waar ik niet bij was. Man viel erg middenin) terug geclaimd. Of zoiets.. Wij snappen ( nog) niet zo veel van wat er nu precies gebeurt, maar de signalen zijn/ waren zo zorgwekkend dat ik ( weet het, mag niet) op een gegeven moment haar telefoon heb gepakt en de laatste paar berichtjes op haar startscherm heb gelezen. Die waren van vriendje. Ik ben daar echt waanzinnig van geschrokken. Uit alles wat hij zegt klinkt door dat hij haar volstrekt in zijn greep heeft, haar kleineert, domineert, en manipuleert. En ze accepteert het. Ik ben echt uit bezorgdheid zo boos geworden.... heb haar gevraagd wat in godsnaam maakt dat ze dit pikt, zich zo laat behandelen. Ze is bij de coach om te werken aan haar zelfvertrouwen, maar dat lukt op deze manier nooit. Het voelt alsof ze volledig in zijn macht is. ( en trouwens net zo gemakkelijk onder invloed raakt van wie dan ook maar aandacht voor haar heeft) Ik had eerder flarden van telefoongesprekken opgevangen waarin ze met die ( buitenlandse) man urenlang aan de praat was. Daarin ging het ook over ‘dingen met vriendje’’ die ze nog nooit met iemand had durven bespreken.’”

Bij deze man is ze overigens in augustus, toen ze nog verkering had , een aantal keren langs geweest. Hebben wij per ongeluk ontdekt. Was toen best raar en eng. Ze kende hem eigenlijk alleen digitaal, en is volledig in het geheim een paar keer bij hem langs geweest. Hij is 27, ( zij 19, en erg jong voor haar leeftijd), buitenlands, woont op zichzelf. Studeert niet, werkt weinig.

Dat was toen wij dat per ongeluk ontdekten nog best even een vreemde en zorgelijke discussie. In je uppie bij iemand t huis binnenstappen die je alleen digitaal kent, en niemand over je plannen vertellen is niet verstandig. Dit alles naast een bestaande relatie...ook niet helemaal zuivere koffie... ze kon ook niet zo goed uitleggen waarom ze dat zo had gedaan.

Gisteren heeft dochter ons verteld dat ze de banden met hem ( in eerste instantie door haar verbroken, ze voelde zelf ook dat dat niet ok was) weer heeft aangehaald. Sinds 2 weken weer intensief digitaal contact, en nu is ze naar hem toe. Wij hebben haar gevraagd wat ze in gedachten heeft ( ‘ gewoon vriendschap’ ) en haar aangeraden misschien eerst eens met de psycholoog en/ of vriendin ( heeft ze amper) te praten of en hoe deze ‘ vriendschap’ past in haar huidige leven, en het traject waar ze nu in zit om zichzelf weer een beetje terug te vinden. Ze heeft naar ons geluisterd, maar is vandaag wel vertrokken.

Met behulp van de tips die hier eerder gegeven zijn heb ik haar gevraagd om eens hardop te beschrijven hoe ze de komende tijd deze vriendschap voor zich ziet...hoe vaak ze hem ziet, ( digitaal) spreekt, wat ze met hem doet/ onderneemt... Daarin klonk overduidelijk door dat ze nu al op de rem moet trappen omdat het overduidelijk is dat dit als ze het laat begaan heel snel heel groot gaat worden in haar leven. Misschien door haarzelf ( ze is eenzaam, en heeft behoefte aan contact) , maar vast ook door hem ( ze heeft eerder uitgesproken dat deze man haar wel heeeel leuk vond). Ze is er dus nu heen om om dat uit te leggen.

We hebben redelijk goed met haar kunnen praten gisteren. Haar ook gecomplimenteerd dat ze ons dit eerlijk vertelde ipv (zoals eerder) dingen stiekem te doen. We hebben haar wel verteld over onze zorgen en gevraagd of als ze echt contact wil blijven houden met deze man of wij hem eens mogen zien. Reactie..snapte ze wel. Maar later. Nu moest ze eerst bij hem op bezoek.

Alles in ons schreeuwt dat dit niet ok is. Ze is kwetsbaar, en behoorlijk beschadigd door de relatie met ex vriend. In combinatie met haar huidige eenzaamheid, en naïviteit breekt zweet ons wel een beetje uit over wat hier nu gebeurt.

Voor ons staat voorop dat we de relatie tussen ons en haar goed en open willen houden. Haar nu ‘ kwijtraken’ willen we absoluut vermijden. Maar tegelijkertijd voelt het zo ‘niet goed’ wat er nu gebeurt...

Ik zwalk ( samen met man) heen en weer tussen allerlei gedachten over wat we wel of niet kunnen/ mogen/ moeten doen of juist laten.

Wat meedenken van jullie kant is meer dan welkom. Doen we het goed? Missen we dingen? Moeten we meer loslaten? Of juist niet?

Moeilijk!

Puur praktisch

Heel praktisch: heb je een naam en adres van deze meneer? Dat zou geloof ik mijn eerste prioriteit zijn.

Geen briljante inzichten verder, helaas. Krijg de indruk dat je alles al goed doet, eigenlijk, jammer dat je dochter desondanks dit soort bokkesprongen maakt...

Groeten,

Temet

Temet,

Ja, die heb ik gevraagd en gekregen. Ik geloof ook echt dat ik haar anders niet de deur uit had laten gaan. Er zijn grenzen.

Dank voor t compliment . Ik vind het echt &*€# moeilijk om te bedenken wat nu wijsheid is. En qua ‘uitvoering’ is t ook niet altijd niet even simpel om het dan ook echt zo te benaderen als je eigenlijk wilt.

Even praktisch: ik speel al 2 dagen met de gedachte om de psycholoog v dochter wat input te geven. Ik heb dochter gevraagd of ze deze zaken met haar gaat bepraten, en ze zegt ‘ ja’ , maar ik heb geen idee hoe ze de situatie daar gaat schetsen. (‘mijn bekrompen ouders misgunnen me deze vriendschap’ is ook een mogelijke versie ). Ze is een intelligente meid, en kan zich prima uitdrukken. Geen idee of een psycholoog daar ( zo snel, ze is nog maar 2 keer geweest) doorheen prikt. Maar het voelt aan de andere kant (te) bemoeizuchtig? Ze is mentaal hooguit 16/17, maar voor de wet natuurlijk gewoon minderjarig...

Heb ook geopperd om met haar enige overgebleven vriendin van de middelbare school al deze ontwikkelingen eens te bepraten. Hoop dat ze dat doet....

Samen?

Poeh... Wat een enorm lastige situatie.
Mag je niet een keer met haar mee naar de psycholoog? Met als doel jouw input en zorg in alle openheid te delen, maar ook jouw wens om haar als zelfstandig en volwassen te behandelen. Ik weet niet of dat kan en mag, maar ik zou dat veel fijner vinden (wel moeilijker) dan achter haar rug om te bellen met de psycholoog.
En verder... denk ik dat je het goed doet. Ze zal natuurlijk haar eigen fouten moeten maken, maar ik denk toch dat je er verstandig aan doet om de schade te willen beperken. Het is een lastige balanceeroefening.