Kind boos om nieuwe partner (na overlijden vader)
1,5 jaar geleden is mijn man overleden. Totaal onverwachts. De periode na het overlijden was verschrikkelijk en ik dacht dat ik nooit meer uit deze zwarte periode zou komen. Langzamerhand met steun van fantastische vrienden hebben we als gezin toch de draad weer op kunnen pakken. En nu is er een fantastisch lieve man ook weer onverwachts in mijn leven gekomen. Zo nu en dan spreken we af en het is erg fijn. Mijn kind is het hier helemaal niet mee eens (13 jr). Gisteren barsste de bom en hij vond mij een verrader. Hij vroeg zich waarom ik met X afspreek en dat hij hem stom vindt. Als papa nog geleefd had had ik dan ook met X afgesproken. Dat was zijn vraag. Nee dus. Ik heb hem geprobeerd uit te leggen dat ik papa nooit zou vergeten en dat hij zich nu druk maakt om iets wat er nog niet is maar dat er wel een kans bestaat dat er een nieuwe man komt maar dat deze meneer nooit papa's plaats in zal nemen.
Hoe moet ik dit aanpakken?
Geduld
Blijkbaar moet je zoon er nog erg aan wennen dat zaken anders gaan nu zijn vader er niet meer is. En het geeft hem mogelijk ook een gevoel van verlies dat zaken anders gaan alsof hij zo verder van zijn vader afdrijft.
Ik zou hem gewoon even de tijd geven en met hem spreken. Over zijn vader en over je leven en hoe dat verder gaat zonder dat zijn vader vergeten wordt.
Geef hem de tijd om er over na te denken.
En besteed mogelijk wat extra aandacht aan foto's herinneringen, bezoek aan het graf.
Leg uit hoe het voor jou met liefde werkt en dat het elkaar niet verdringt maar toevoegt.
Maar vooral veel begrip en geduld. En toch afspreken want je bent er zelf ook nog.
Bevestig zijn gevoel dat het echt wel even wennen is om iemand anders naast je moeder te zien dan je vader.
Moeilijk
Ik kan me het van jullie beiden zo goed voorstellen. Dit lijkt me vreselijk moeilijk. Geen oplossing van mij uit denk ik. Of misschien toch. Ik hoorde ooit van een gezin dat na het overlijden van een zusje voor sommige andere kinderen op rouw gerichte therapie heeft ingeschakeld. Wie weet wat voor jullie.
AnneJ's tip om toch af te spreken vind ik een moeilijke. Als het voor je kind niet gaat, zou ik niet samen afspreken. Dus ik bedoel niet met je kind erbij. Ik zou denk ik mijn kind leidend houden hierin. Maar ik weet het dus niet, wellicht kun je daar bij een psycholoog toch goede info over vinden.
Veel praten, denk ik, of liever luisteren. Hem (en eventuele andere kinderen!) ruimte geven zijn gevoelens te verwoorden. Of als hij dat niet goed kan, samen knutselen of zo. Je verdriet uiten in ene tekening of een mosaïek...
Hebben jullie gezamenlijke rituelen? Dat helpt ook. Of proberen uit te leggen dat dingen naast elkaar kunnen bestaan. Dat je verdriet kunt hebben om je man, maar daarnaast kunt genieten van een nieuwe vriendschap. Net zoals hij toch met vriendjes lol kan hebben. Wat niet betekent dat hij op dat moment zijn vader vergeten is.
Veel sterkte voor jullie.
Anne J bedoelt volgens mij ook helemaal niet dat er met kind afgesproken moet worden. Dat zou wel heel raar zijn als je een jongen van 13 wil dwingen tot een afspraak. Geloof me, dat kan Anne J niet boeld hebben! Toch Anne?
Zij zegt heel duidelijk dat je wel met hem moet kunnen afspreken: jij bent er ook nog. Daar ben ik het mee eens.
Daarnaast is het logisch dat je zoon er wat heftig op reageert. Misschien is het handig als hij hier eens met iemand anders over praat. Maar daarnaast is het vooral belangrijk dat je benadrukt dat zijn vader nooit vervangen kan worden. Hij heeft zijn vader aan het begin van de puberteit verloren, wat een klap voor die jongen. Dat kan allemaal heel gevoelig liggen, dus ik wens je heel veel geduld en sterkte met je zoon.
En jij, je hoeft je niet schuldig te voelen. het is prima dat jij je leven weer oppakt en niet alleen maar zit te treuren. Houd dat ook voor ogen, want schuldgevoel zal je niet helpen. Daar gaat alleen negatieve energie in zitten. En die energie heb je voor andere dingen nodig!
Sterkte
Nee hoor
Ik zou er alleen niet teveel drama van maken en zorgen dat zoon goed ondergebracht is en tevreden en dan zelf ook een afspraak maken.
Als een vanzelfsprekendheid. Uiteindelijk willen kinderen ook dat het met jou goed gaat. En dat jij ook plezier hebt.
En dat ze jou daarbij niet kwijtraken. En dat jij er altijd voor ze zal zijn, zeker als ze al een ouder verloren hebben. En dat ze bij jou op de eerste plaats komen ook al besteed je aandacht aan je werk, je familie, je vrienden, dat hoort erbij. Dat gun je hun ook.
Ik had geen andere partner, geen behoefte aan, maar wel behoefte aan vriendinnen. Gelukkig een vriendin vlakbij. Dan belde dochter om de haverklap en soms moest ik ook even terug, maar ik bleef gaan omdat ik zelf ook anderen nodig had om plezier te hebben en het vol te houden.
geen 'met iemand praten'
Zoals ik het hier lees zou ik nu niet kiezen voor 'met iemand praten'. Dan lijkt het net alsof hij fout zit met zijn gevoelens. Terwijl die gevoelens zijn er en hij uit ze ook nog eens bij jou. Fantastisch! Wat Mirreke aan het eind schrijft spreekt mij aan: leg uit dat je ook nog steeds verdriet hebt maar dat dit net betekent dat er geen ruimte is voor vriendschap. En doe het verder vooral rustig aan met partner zodat kind tijd krijgt er aan te wennen. En er ook iets van te vinden.
Moeilijk
Als vader overleden is is het kind niet, zoals bij gescheiden ouders, de helft van de tijd bij de andere ouder. Maar 100% van de tijd bij moeder. Onderbrengen en logeren kan af en toe, maar een kind van 13 gaat op een gegeven moment in de contramine. Als hij weet dat zijn moeder afspreekt met haar nieuwe vriend wanneer hij uit logeren is, dan gaat hij op een gegeven moment ook weigeren.
Als je wil dat die relatie kans van slagen heeft zou ik het langzaam aanpakken. Hopelijk heeft je vriend begrip voor je situatie en is hij bereid om rustig af te wachten dat je zoon aan de situatie went. En misschien is het een idee om een andere man in je familie (een oom, opa, vriend van je overleden man) te vragen om je zoon op sleeptouw mee te nemen? Hij komt op een leeftijd dat hij zijn vader enorm gaat missen als rolmodel in het ontwikkelen van zijn eigen "man-zijn".
Let op dat hij niet probeert om zelf "de man in je leven te worden", dat gebeurt zo vaak met zonen van gescheiden moeders en/of weduwen. En vergeet niet aan jezelf te denken. Je hebt alle recht om weer gelukkig te worden.
Succes
Sini
