Ik weet het niet meer
het gaat super slecht met mijn 15 jarige dochter.
Heeft een zeer laag zelfbeeld, vind zichzelf te dik, waardoor ze veel momenten heeft dat ze weinig/niet eet.
Heeft depressieve gevoelens, ziet “schaduwen” in huis, waardoor ze het eng vind alleen te zijn, te gaan slapen, snachts te gaan plassen. Wat er in resulteert dat ze vaak om 2 uur nog wakker is omdat ze afleiding zoekt beeldscherm.
Paniekaanvalle, stress van school, zelfverminking..
Ze ziet het leven niet meer zitten.
ze staat op de wachtlijst voor hulp, maar dit gaat zo traag. De jeugdgids die we eindelijk hebben ziet de spoed er wel van in en school, nadat ze vorige week op schoolreis in Tsjechie naar het ziekenhuis is geweest omdat het niet goed ging, ziet nu eindelijk de spoed er ook wel van in.
Maar ja, ondertussen hebben we nog steeds geen hulp en zitten wij als ouders met ons handen in het haar.Geen idee hoe we momenteel ons meisje kunnen helpen.
Wie heeft er tips, ervaringen, wil met mij mee praten? Ik heb zo de behoefte om mijn ei kwijt te kunnen.
'De reden dat man daar de eerste 48 uur is geweest is omdat ze dat vanuit de gesloten afdeling heel erg aanbevelen, om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen en om als ouder het team ook dingen te vertellen over dochter.'
Toch merkwaardig, ik ken dit niet. Dochter maakte de overgang niet vanuit huis, maar vanuit de instelling. En informatie over je dochter kan gewoon in een gesprek, eventueel een vragenlijst en een gesprek. 48 uur zelf op de afdeling verblijven vind ik nogal zwaar, ook omdat je verder weinig kunt doen.
Watervogel, ik ben wel benieuwd wat je bedoelt met 'echte behandeling'. Als het om stemmen gaat kan medicatie al zo'n groot verschil maken, dat het op zich al een waardevolle behandeling is.
Tsjor
Ciska78 schreef op 03-01-2023 om 10:16:
Medicatie wil dochter niet, maar is wel iets wat we in de zitting ter sprake willen brengen, om dat in de crisismaatregel erbij te zetten.
Er lag vanuit IHT wel een behandelplan, maar dingen zijn de afgelopen weken allemaal in sneltrein gegaan dat ik gewoon geen idee meer heb hoe en wat.
De reden dat man daar de eerste 48 uur is geweest is omdat ze dat vanuit de gesloten afdeling heel erg aanbevelen, om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen en om als ouder het team ook dingen te vertellen over dochter.
Ik heb net maar even de huisarts gebeld om iets te krijgen om een nachtje door te kunnen slapen.
Wat goed dat je voor jezelf de huisarts gebeld hebt!
Ook al is het zwaar, ik vind het wel mooi en goed dat jullie alles gezin er zo bij betrokken worden om ervoor te zorgen dat het team jullie dochter leert kennen.
Ik werk zelf in een andere tak van de zorg en kom daar regelmatig kritische ouders/ verwanten tegen.
Als begeleider is dat soms lastig omdat je niet aan alle eisen kan voldoen. Maar ik zeg altijd tegen collega's "Vergeet niet dat er niemand is die de cliënt zo goed kent als de ouder".
Ik vind het altijd fijn als ik zoveel mogelijk informatie krijg en als ouders betrokken kunnen zijn. Maar ik weet ook hoe lastig dit is.
Ik heb al zoveel ouders zien struggelen met de zorg uit handen geven aan onbekenden, voor zichzelf zorgen en moeten accepteren dat de zorg te zwaar is. Een continue strijd tussen wat je als ouder wil en wat en als ouder kan. Een vrijwel onmogelijke keuze.
Ciska goed dat je slaapmedicatie hebt gevraagd. Dat heb je nu echt nodig om op de been te blijven.
Trekt je man het nog een beetje?
Ik hoop echt dat ze medicatie gaat krijgen, het is echt nodig lijkt me.
Maar weer een dikke knuffel voor jullie.
Hier wordt aan jullie gedacht.
Liefs ♥️
ja, mij lijkt medicatie ook echt noodzakelijk, dat kan echt een redding zijn. (Eigen ervaring hierin, medicatie heeft mijn moeders leven gered)
tsjor schreef op 03-01-2023 om 11:17:
'De reden dat man daar de eerste 48 uur is geweest is omdat ze dat vanuit de gesloten afdeling heel erg aanbevelen, om de overgang zo soepel mogelijk te laten verlopen en om als ouder het team ook dingen te vertellen over dochter.'
Toch merkwaardig, ik ken dit niet. Dochter maakte de overgang niet vanuit huis, maar vanuit de instelling. En informatie over je dochter kan gewoon in een gesprek, eventueel een vragenlijst en een gesprek. 48 uur zelf op de afdeling verblijven vind ik nogal zwaar, ook omdat je verder weinig kunt doen.
Watervogel, ik ben wel benieuwd wat je bedoelt met 'echte behandeling'. Als het om stemmen gaat kan medicatie al zo'n groot verschil maken, dat het op zich al een waardevolle behandeling is.
Tsjor
Tjor bij ons kind zeiden de stemmen dat ze nietswaard was, en als straf niet mocht eten. Daardoor is anorexia ontstaan. Toen de stemmen minder werden, moest ze daar de strijd tegen gaan beginnen. Toen ze begon te beseffen wat de gevolgen van de stemmen waren geweest, werd ze weer depressief, ging het beter met de strijd tegen anorexia dan namen de depressies weer toe, omdat ze meer ging voelen. Daarvoor is ze dus jaren onder behandeling geweest. Vandaar dat ik schreef dat toen de behandeling echt begon. Wat ik er dus mee bedoelde te zeggen, dat het zwijgen van de stemmen voor haar de eerste stap naar genezing was, maar dat er nog vele moesten volgen, met terug vallen totdat ze gekomen is waar ze nu is.
Wat super zwaar voor jullie weer!
Ik werk in ggz maar niet met jongeren.
Ik vind het idee om ouders tijdelijk mee te laten verblijven juist heel mooi.
Doorgaans is de relatie tussen zorgverleners en familie niet altijd zo best.
Wat ik me wel afvroeg, omdat ze alles wat ze als ‘helpend’ ervaart afwijst, kan dat ook de reden zijn dat ze jullie daar niet wil hebben?
Nog even over inmenging van politie: ook wij, binnen kliniek, doen geregeld beroep op politie inzet. Dat is vaak naar en soms traumatiserend, maar ik zie zo snel geen goed alternatief. Politie heeft veel meer tools om situaties veilig en verantwoord te laten verlopen. Alleen al iets als handboeien kan veel leed voorkomen. Leed bij patiënt zelf en omgeving.
Ciska, sterkte!
even in het kort, crisismaatregel is verlengd met 3 weken.
Heel dubbel, ook al wisten we dat dit eraan zat te komen.
Dochter na de uitspraak erg boos en wilde ons niet meer zien.
Ik moet dit even laten inklinken.
Ciska 
helpt het je als je je bedenkt dat het haar ziekte is die je dit kwalijk neemt en niet zijzelf? Het zijn de stemmen in haar hoofd die zich bedreigd voelen en daar moet ze helaas nog steeds naar luisteren.
Eigenlijk is het grootste gedeelte van de Nederlandse behandeling van psychiatrische patiënten gericht op dat ze zelf herstel moeten willen. En laat dát nou net zijn wat mensen in psychose/anorexia oid niet hebben; ziekte inzicht. Want die stemmen die je doen weglopen, honger lijden of doen denken dat er groene ufo’s overvliegen, zijn heel normaal. Dus waarom zou je die moeten stillen?
Ik denk dat die worsteling, tussen zien wat je kind nodig heeft versus de psychiatrische ‘je moet er zelf om vragen totdat het levensbedreigend wordt en dan vragen we de politie erbij’, maakt dat ouders de zorg niet zo goed vinden. Het heeft mij in elk geval altijd behoorlijk gefrustreerd, het pappen en nathouden en maar opnemen tot iemand is ingesteld op medicijnen ipv een behandeling. Want thuis is behandeling beter.
Als ze willen ja. Maar die wil is er, in geval van mijn kind, net zolang als dat de opname duurt. En verdwijnt daarna meteen weer.
Ciska
Ach meis
Knuffel Ciska, het is naar voor jullie allemaal.
Wat zwaar moet dat voor jullie zijn
♥️
