Ik weet het niet meer

Ik kom hier gewoon even knuffels uitdelen.
Onze jongste is bijna 20, bijna aan het samenwonen maar man man man, wat een moeilijke periode hebben we ook met haar meegemaakt. 
Angststoornis, niet naar school willen, niet meer willen leven, stemmen in haar hoofd, een psychose waarbij de stemmen in haar hoofd haar opdracht gaven om haar zus en ons te vermoorden.....
Ik kreeg er zelf een burnout van.
Uiteindelijk kreeg ze de diagnose autisme wat ervoor gezorgd heeft dat er in ieder geval handvaten beschikbaar kwamen voor ons maar ook voor haar.
En wat was het een donkere tijd. Ik hoor net tijdens het lezen van jullie berichten het liedje van Nielson vertolkt door Jaap Reesema: Grijs. 
Ja dat was het. Donker, grijs.

Allemaal heel veel sterkte. Onze jongste is er nog steeds niet. Autisme zit haar dagelijks in de weg. Helaas heeft ze geen opleiding afgemaakt, heeft ze geen werk, komt ze niet in aanmerking voor een Wajong uitkering.
Gelukkig gaat ze nu wel weer naar de psycholoog en hopen we dat dit voor haar ook weer gaat helpen zodat ze weer aan haar toekomst kan werken.
Helaas blijft het 2 stappen vooruit, 1 achteruit en soms zelfs 3 achteruit. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze het gaat redden in de wereld.

Ik kom hier even knuffels in ontvangst nemen en uitdelen. Ik heb in het begin van dit draadje even meegeschreven dat kind zo goed leek te gaan op AD maar helaas heeft het maar kort mogen duren. Inmiddels gaat hij weer bijna niet naar school en kan ik niks tegen hem zeggen zonder binnen drie zinnen uitgekafferd te worden. De afgelopen twee weken zijn echt een aanhoudend bombardement van vijandigheid geweest over de lulligste dingen en vrijdag kwam ik op een punt dat ik er niet meer tegen kon. Ik ben afgelopen weekend helemaal geïmplodeerd en wil nu niet meer met hem praten. Ik voel me ook zo slecht dat ik denk dat ik me op het werk moet gaan ziekmelden. Ik kan gewoon niet meer normaal functioneren. Mijn hoofd doet pijn en ik kan niet meer normaal nadenken.

Ik heb intussen wel regie genomen en ik heb verschillende betrokken hulpverleners gebeld. Zijn persoonlijk begeleider begrijpt het nog niet echt, is mijn inschatting. Die denkt nog dat hij het met gedragsinterventies voor elkaar gaat krijgen. Bij de GGZ snappen ze godzijdank wel wat ik zeg en waar ik in zit. We zitten nog voor een advies en daar gaat nog wat tijd overheen. Maar tegelijkertijd is het eigenlijk goed dat het zo slecht gaat in de periode dat zij hun assessment doen. Ik hoop daarom ook dat die met zwaarder geschut komen dan de generalistische begeleiding waar we het nu al tweeënhalf jaar mee moeten doen. Zoon heeft totaal niet in de gaten hoe destructief zijn gedrag is voor zichzelf en voor mij. Heel pijnlijk vind ik het. Want hij is overduidelijk in nood. Hij doet niet aan zelfbeschadiging en spreekt ook niet uit dat hij dood wil maar emotioneel doet hij wel aan (zelf)beschadiging met zijn dwingende, neerbuigende en agressieve gedrag. Het is zo moeilijk om nog liefde voor hem te voelen op een gegeven moment. Ik weet dat het er is maar ik kan er gewoon niet meer bij. En ik voel zelf de waarde van mijn leven ook afnemen. Er is gewoon niks aan zo en het is te zwaar. Ik wil niet dood maar er komt soms wel zo’n gedachte in mij op: kon ik mezelf maar even een tijdje uitzetten. Of een harde reset, wat zou dat heerlijk zijn! Alles weer in de juiste volgorde teruggezet. Afijn, het helpt wel dat ik er weer wat mensen bij heb betrokken, dat ik er niet meer helemaal alleen mee zit en dat ik ook af en toe weer kan lachen om de idiotie van de hele toestand. Maar ik besef wel: wij hebben allebei echt heel erg dringend hulp nodig. 

Een dikke knuffel naar de andere ploeterouders. Zorg ook goed voor jezelf! En hopelijk wordt de weg omhoog zo goed en zo kwaad als dat gaat weer gevonden.

Omnik schreef op 02-11-2022 om 16:04:

Ik kom hier even knuffels in ontvangst nemen en uitdelen. Ik heb in het begin van dit draadje even meegeschreven dat kind zo goed leek te gaan op AD maar helaas heeft het maar kort mogen duren. Inmiddels gaat hij weer bijna niet naar school en kan ik niks tegen hem zeggen zonder binnen drie zinnen uitgekafferd te worden. De afgelopen twee weken zijn echt een aanhoudend bombardement van vijandigheid geweest over de lulligste dingen en vrijdag kwam ik op een punt dat ik er niet meer tegen kon. Ik ben afgelopen weekend helemaal geïmplodeerd en wil nu niet meer met hem praten. Ik voel me ook zo slecht dat ik denk dat ik me op het werk moet gaan ziekmelden. Ik kan gewoon niet meer normaal functioneren. Mijn hoofd doet pijn en ik kan niet meer normaal nadenken.

Ik heb intussen wel regie genomen en ik heb verschillende betrokken hulpverleners gebeld. Zijn persoonlijk begeleider begrijpt het nog niet echt, is mijn inschatting. Die denkt nog dat hij het met gedragsinterventies voor elkaar gaat krijgen. Bij de GGZ snappen ze godzijdank wel wat ik zeg en waar ik in zit. We zitten nog voor een advies en daar gaat nog wat tijd overheen. Maar tegelijkertijd is het eigenlijk goed dat het zo slecht gaat in de periode dat zij hun assessment doen. Ik hoop daarom ook dat die met zwaarder geschut komen dan de generalistische begeleiding waar we het nu al tweeënhalf jaar mee moeten doen. Zoon heeft totaal niet in de gaten hoe destructief zijn gedrag is voor zichzelf en voor mij. Heel pijnlijk vind ik het. Want hij is overduidelijk in nood. Hij doet niet aan zelfbeschadiging en spreekt ook niet uit dat hij dood wil maar emotioneel doet hij wel aan (zelf)beschadiging met zijn dwingende, neerbuigende en agressieve gedrag. Het is zo moeilijk om nog liefde voor hem te voelen op een gegeven moment. Ik weet dat het er is maar ik kan er gewoon niet meer bij. En ik voel zelf de waarde van mijn leven ook afnemen. Er is gewoon niks aan zo en het is te zwaar. Ik wil niet dood maar er komt soms wel zo’n gedachte in mij op: kon ik mezelf maar even een tijdje uitzetten. Of een harde reset, wat zou dat heerlijk zijn! Alles weer in de juiste volgorde teruggezet. Afijn, het helpt wel dat ik er weer wat mensen bij heb betrokken, dat ik er niet meer helemaal alleen mee zit en dat ik ook af en toe weer kan lachen om de idiotie van de hele toestand. Maar ik besef wel: wij hebben allebei echt heel erg dringend hulp nodig.

Een dikke knuffel naar de andere ploeterouders. Zorg ook goed voor jezelf! En hopelijk wordt de weg omhoog zo goed en zo kwaad als dat gaat weer gevonden.

Wat erg Omnik! 

Ik kan me voorstellen dat je niet in staat bent om te werken als je dit alles thuis voor je kiezen krijgt! Thuis zou je je rust en ontspanning moeten vinden! Daar lijkt hier geen sprake van! Waarom is je zoon dan zo boos? En hoelang denkt men bij GGZ nog dat het gaat duren? Dit is geen houdbare situatie. Ontzettend verdrietig dit!

Ik geef je een dikke knuffel    ik hoop dat er nu snel de juiste hulp voor jullie komt.

pind@ schreef op 02-11-2022 om 15:26:

Ik kom hier gewoon even knuffels uitdelen.
Onze jongste is bijna 20, bijna aan het samenwonen maar man man man, wat een moeilijke periode hebben we ook met haar meegemaakt.
Angststoornis, niet naar school willen, niet meer willen leven, stemmen in haar hoofd, een psychose waarbij de stemmen in haar hoofd haar opdracht gaven om haar zus en ons te vermoorden.....
Ik kreeg er zelf een burnout van.
Uiteindelijk kreeg ze de diagnose autisme wat ervoor gezorgd heeft dat er in ieder geval handvaten beschikbaar kwamen voor ons maar ook voor haar.
En wat was het een donkere tijd. Ik hoor net tijdens het lezen van jullie berichten het liedje van Nielson vertolkt door Jaap Reesema: Grijs.
Ja dat was het. Donker, grijs.

Allemaal heel veel sterkte. Onze jongste is er nog steeds niet. Autisme zit haar dagelijks in de weg. Helaas heeft ze geen opleiding afgemaakt, heeft ze geen werk, komt ze niet in aanmerking voor een Wajong uitkering.
Gelukkig gaat ze nu wel weer naar de psycholoog en hopen we dat dit voor haar ook weer gaat helpen zodat ze weer aan haar toekomst kan werken.
Helaas blijft het 2 stappen vooruit, 1 achteruit en soms zelfs 3 achteruit. Maar ik ben ervan overtuigd dat ze het gaat redden in de wereld.

Moeilijk hoor! Het belangrijkste is nu dat ze handvaten krijgt om met haar autisme om te gaan, weer plezier krijgt in het leven, dan komt opleiding/ werk vanzelf.

Sterkte en een dikke knuffel 

Zilver_gray schreef op 02-11-2022 om 16:50:

[..]

Wat erg Omnik!

Ik kan me voorstellen dat je niet in staat bent om te werken als je dit alles thuis voor je kiezen krijgt! Thuis zou je je rust en ontspanning moeten vinden! Daar lijkt hier geen sprake van! Waarom is je zoon dan zo boos? En hoelang denkt men bij GGZ nog dat het gaat duren? Dit is geen houdbare situatie. Ontzettend verdrietig dit!

Ik geef je een dikke knuffel ik hoop dat er nu snel de juiste hulp voor jullie komt.

Nee, rust is er thuis niet te vinden. Dat maakt ziek melden ook zo dubbel. Eigenlijk wil ik ook niet maar ik kan mijn werk gewoon niet doen op dit moment. Ik ga morgen maar eens in gesprek met mijn leidinggevende. 

Een psychiater die onlangs kort betrokken is geweest, heeft de term MCDD laten vallen. Ik moet zeggen dat ik het daardoor wel beter ben gaan snappen. Autisme paste nooit echt. Maar dit, helaas, wel. Hij heeft totaal geen grip op zijn emoties, vooral niet op zijn boosheid. En hij gaat dan ook uit de realiteit. Hij verliest zichzelf erin. Het komt heel ‘borderlinerig’ over, heb ik het eerder wel eens genoemd. Hij reageert zijn pijn af op anderen maar in feite ook op zichzelf. Hij is op dit moment (weer) ontzettend ontregeld, heeft een enorme hekel aan zichzelf en ervaart niet dat hij grip heeft op zijn situatie. Deels waarschijnlijk juist omdat hijzelf ook weer even hoop had dat hij ‘normaal’ zou kunnen zijn. Hij wil koste wat kost hetzelfde zijn als anderen. Ik weet al dat dat niet kan. Maar hij aanvaardt dat niet en oefent dus ook veel te veel druk uit op zichzelf. En dan moet ik het helaas ook ontgelden. Ik heb altijd ergens wel gesnapt dat dat vechten met mij een functie vervult, het lijkt zijn manier om in contact te zijn over de pijn die hij voelt, anders stikt hij erin! En tot op zekere hoogte, kan ik daar zelfs nog wel wat mee dealen (veel negeren, adem in adem uit) maar als het te gek wordt, gaat hij serieuze schade toebrengen in relaties en dat is ook al enkele periodes (dit gaat met golven) aan de hand geweest. En ook nu weer dus. Dit kan dus inderdaad niet te lang duren. De GGZ brengt over enkele weken een advies uit. Maar het is ook maar de vraag in hoeverre hij hieraan gaat meewerken. Het kon dus nog wel eens spannend worden. 

Heel veel sterkte voor alle ouders die het zo zwaar hebben! Hou vol! 

Ciska78 schreef op 02-11-2022 om 15:12:

al jullie berichten helpen echt hoor, vind het ook erg fijn ze te lezen en ervaringen uit te wisselen.
En inderdaad, ik lees je berichten ook graag Jonagold.
Even een update van de afgelopen 2 dagen. Gisteren gesprek met thuisbegeleiding, systeemtherapeut en psychiater gehad. De psychiater was er bij om haar gemoedstoestand te peilen. Hieruit blijkt wel dat dochter veel psychotische kenmerken heeft en dat die momenteel ook veel erger aan het worden zijn, denk dat vooral aan schimmen zien en de stemmen in haar hoofd die voor haar bepalen wat ze wel, maar vooral niet mag en welke straf erop staat als ze wel iets doet wat ze niet mag van die stemmen. Erg ingewikkeld, hier komt ook heel erg de zelfbeschadiging vandaan.
Kwa medicatie, ze gaat nu weer starten met de methylfendidaat, ook op aangeven van dochter zelf. Vrijdag hebben we dan weer overleg met de psychiater om te kijken of we voor het weekend ook de andere medicatie op gaan hogen. Want dat er iets moet veranderen is wel duidelijk.

Gisteren had ze ook een redelijk boze dag,

Fijn dat hulpverlening er bovenop zit. Ik hoop enorm dat de nieuwe medicatie aanslaat. 
Jullie moeten ook uitgeput zijn. 

Waarom had je dochter een boze dag? En hoe gaan jullie daarmee om?

Ik merk nl dat ik het zelf lastig vind om met boosheid (in het algemeen van mensen denk ik) van dochter om te gaan. Vooral nu in deze toestand ben ik geneigd snel toe te geven, haar het extra naar de zin te maken want “ze heeft het al zo zwaar”.

Zilver_gray schreef op 02-11-2022 om 17:14:

[..]

Ik merk nl dat ik het zelf lastig vind om met boosheid (in het algemeen van mensen denk ik) van dochter om te gaan. Vooral nu in deze toestand ben ik geneigd snel toe te geven, haar het extra naar de zin te maken want “ze heeft het al zo zwaar”.

Ik vind dat tot op zekere hoogte aanvaardbaar. Ik probeer dan wel een soort intuïtieve antenne aan te zetten: wordt dit instrumenteel en structureel of is het pure onmacht. Het is in feite vaak iets van allebei maar als ik het als ‘oprecht‘ beoordeel (meestal want als semi-autist is hij niet zo heel goed in het echte manipuleren. Hij gaat er vaak met gestrekt been en lomp-dom in) en het wordt niet structureel, ben ik meer geneigd om deze battle niet te picken, zeg maar. Ik zeg er dan vaak wel zoiets bij als: voor deze keer, ik zie dat je het lastig hebt, bij uitzondering etc. In periodes dat hij doorschiet in zijn boosheid, dat het teveel wordt, zoals nu, doe ik dit niet meer. Ik breng het dan ook niet meer op om ruimte te maken voor toegeeflijkheid. Ik probeer dat, kort, ook wel te verwoorden, dat je alleen een beroep kunt doen op mensen die je fatsoenlijk en redelijk behandelt. De boosheid moet onder controle zijn en enigszins teruggenomen kunnen worden, anders sluit een mens zich van je af. Ik vind het ook niet goed om zo ver mee te gaan dat hij op de een of andere manier in zijn hoofd kan gaan halen dat het liefde is als iemand onder zoveel druk nog steeds dingen voor je doet. Ik wil hem een reeel beeld van liefde en zorgzaamheid voorleven, geen opofferende moeder zijn. 

dikke knuffel voor al deze toegewijde ouders! Het is een pittige klus die we te klaren hebben. hopelijk komt er voor ieder snel een lichtpuntje.
Hier zijn we gisteren ook wat gedesillusioneerd terug gekomen van de psychiater. De antidepressiva lijkt wel wat te doen maar niet voldoende. Gevolg is dat puber wel opener is, meer voelt maar ook veel meer paniek en angst voelt. Advies is om antipsychotica erbij te gaan gebruiken, maar dat is nog een flinke hobbel. Ondertussen loopt de angst voor school op. 
Vanuit de gezinstherapie wordt ons aangegeven dat boosheid vanuit frustratie wel te beteugelen is maar boosheid uit angst leidt tot ongeleide projectielen en heel gevaarlijk is omdat het niet te sturen. Als ik het zo lees uit jullie verhalen lijkt er bij jullie kinderen vooral sprake van boosheid uit angst. 

Ach Omnik, ik was juist zo blij voor je dat de medicatie leek te werken! Terug bij af, dus, en een teleurstelling rijker. Ik kan me zo voorstellen dat je het niet meer trekt! Was hij nog maar jong genoeg voor een logeerweekend of zo he, dat jij even thuis op kon laden. Is er echt geen familie of een vriend van hem waar hij even naar toe kan? Ook voor hemzelf lijkt me dat wel fijn. Het is makkelijker om je sociaal wenselijk te gedragen in een andere omgeving. Ik denk dat jullie elkaar een beetje in de weg zitten. Een puber zet zich af tegen zijn ouders, en in jullie situatie, met zijn aandoening en omdat jullie alleen elkaar hebben, is dat wel heel erg intens…

Dankjewel voor je compliment over (ex-)schoondochter. Ze is echt een hoopje ellende momenteel. Heb haar vandaag geholpen met opruimen en schoonmaken en daarna hebben we samen de hond uitgelaten. Was erg lekker. Zoon is ook lief voor haar, gaat zo meteen even langs om haar ergens mee te helpen. Ik heb het gevoel dat het niet over is, maar dat de relatie te intens was en te stormachtig en dat hij daarom even afstand nodig heeft. Zij ziet dat ook. En hoopt dat het over een tijdje toch weer goed komt. Ik merk aan zoon dat hij het fijn vindt hier thuis te zijn. En wij vinden het ook heel gezellig. Ik ben benieuwd hoe het gaat als zijn zus ook weer thuis is.

Voor alle meeschrijvers: het is lastig om te bepalen hoe je met verschillend gedrag om moet gaan. Er is natuurlijk ook eigenlijk geen goed of fout. Je doet je best. Waar ligt de grens tussen onwil en onmacht? In hoeverre moet je stimuleren/dwingen, en wanneer moet je toegeven? Vragen waarop niemand het antwoord weet. Wij kregen van de systeemtherapeut te horen: als hij na een aantal klusjes instort, weet je dat het tegenstribbelen was vanwege overprikkeling. Kan hij het allemaal toch wel aan, dan was het de dwarse puber die je zag. Maar dat weet je dus pas achteraf.

Wat bij ons hielp was dat zoon nog jong was, 16 jaar, en altijd heel erg meegaand en gezeglijk. Het kwam eigenlijk niet in hem op om tegen ons in te gaan. Hij liet zich vrij gemakkelijk overhalen om naar buiten te gaan of creatief bezig te zijn, de hond uit te laten, bij opa en oma langs te gaan. Ook als hij er geen zin in had. Dus wat dat betreft hebben wij een heel andere ervaring dan de meesten van jullie.

Wat bij hem ook goed uit bleek te werken was dat hij 45 minuten moest fietsen naar zijn nieuwe school (VSO). Hij wilde niet met het OV, dat vond hij veel te veel prikkels. Fietsen gaf hem ruimte in zijn hoofd, ook al was het dwars door het centrum van Den Haag. En hij viel er lekker van af . Beweging is echt wel belangrijk. Maar ja, zie een onwillige puber maar eens in beweging te krijgen… Ik voel jullie pijn en onmacht. Ik wou dat ik jullie echt kon helpen. En ik duim dat al onze kinderen, als ze eenmaal de puberteit door zijn, tot rust komen en hun draai in de wereld kunnen vinden. Bij zoon zie ik dat wel goed komen. Hij is nu bezig met zoeken naar een opleiding. Daar wil hij in september mee starten. Ik hoop dat het hem lukt!

In een tijd dat ik weinig vertrouwen had in mensen en zodoende niet mijn diepste gevoelens, pijn aan anderen kon toevertrouwen, had ik wel enorme behoefte aan afleiding en genoot ik van de waardering voor mijn inzet. Ik zette mij in voor een groep ouderen in een zorgcentrum. Zo simpel kan het zijn om dankbaarheid te tonen, ging door mij heen. Mensen waar je geen binding mee hebt, maar die je bedanken als je hen een kop koffie of thee inschenkt  of die heel spontaan onverwachts iets vriendelijks zeggen, onbewust hoe fijn dat binnenkomst.
Ik heb zelfs mogen meemaken dat acht dames van 95plus, op mijn verjaardag voor mij gingen zingen, zo bijzonder dat er jaren later nog steeds een big smile verschijnt als ik daaraan terug denk.
Dit vrijwilligerswerk vond ik effectiever dan therapie sessies, dit vrijwilligerswerk hielp mij bij het in stapjes los laten van die opborrelde onrust.
Zou je dochter zoiets alleen of samen met jou willen uitproberen? Of vindt haar begeleider dit te hoog gehalte prikkel?
Sociale activiteiten die je uit het gevoel van betekenisloosheid trekken.

Ciska78 schreef op 02-11-2022 om 21:37:

even een kort berichtje over de boosheid, dochter hier kropt al zo lang haar emoties op dat we eigenlijk wel blij waren dat ze eindelijk eens boos werd. Ze is boos op ons, omdat ze perse dingen moet, boos omdat ze niets mag, boos omdat ze geen gesprekken wil en wat wij denken, vooral ook boos omdat het gewoon allemaal teveel is.
Ze krijgt nu ook 1x per week PMT om daar te leren haar emoties te uiten.

ik reageer morgen uitgebreider op iedereen.

Ik denk dat die boosheid ook goed is. Dat ze het een keer uit. De situatie is ook heel erg klote en zij heeft hier ook niet voor gekozen. Ik snap wel dat ze boos is op de situatie en haar eigen onmacht deze te veranderen. Onder dit soort boosheid zit vaak ook heel veel verdriet.

Jonagold schreef op 02-11-2022 om 19:53:

Ach Omnik, ik was juist zo blij voor je dat de medicatie leek te werken! Terug bij af, dus, en een teleurstelling rijker. Ik kan me zo voorstellen dat je het niet meer trekt! Was hij nog maar jong genoeg voor een logeerweekend of zo he, dat jij even thuis op kon laden. Is er echt geen familie of een vriend van hem waar hij even naar toe kan? Ook voor hemzelf lijkt me dat wel fijn. Het is makkelijker om je sociaal wenselijk te gedragen in een andere omgeving. Ik denk dat jullie elkaar een beetje in de weg zitten. Een puber zet zich af tegen zijn ouders, en in jullie situatie, met zijn aandoening en omdat jullie alleen elkaar hebben, is dat wel heel erg intens…

Het stomme is: hij wil nergens anders heen. Ik weet ook eigenlijk wel hoe dat komt. Juist omdat hij zich bij anderen moet inhouden. Hij zoekt gewoon die confrontatie omdat hij er zijn emoties in kwijt kan. Dat heeft hij niet in de gaten maar ik zie dat patroon heel duidelijk. Gisteren ging hij bijvoorbeeld bonken op zijn kamer om half twaalf terwijl hij weet (eerder al bij de hand gehad) dat ik dan naar boven kom om te zeggen dat hij dat niet moet doen ivm de buren. Gisteren heb ik het gelukkig recht weten te houden met hem maar voor hetzelfde geld ontaardt dat in een enorme schreeuwpartij van hem. Maar ik vind toch dat ik hem op het normale moet blijven wijzen. Ook voor mijn buren moet ik het op zijn minst proberen. 

Dankjewel voor je compliment over (ex-)schoondochter. Ze is echt een hoopje ellende momenteel. Heb haar vandaag geholpen met opruimen en schoonmaken en daarna hebben we samen de hond uitgelaten. Was erg lekker. Zoon is ook lief voor haar, gaat zo meteen even langs om haar ergens mee te helpen. Ik heb het gevoel dat het niet over is, maar dat de relatie te intens was en te stormachtig en dat hij daarom even afstand nodig heeft. Zij ziet dat ook. En hoopt dat het over een tijdje toch weer goed komt. Ik merk aan zoon dat hij het fijn vindt hier thuis te zijn. En wij vinden het ook heel gezellig. Ik ben benieuwd hoe het gaat als zijn zus ook weer thuis is.

Oh dat kan ik me ook wel voorstellen dat ze even uit elkaar moeten. Je kunt je emoties niet zomaar bij een ander droppen en je behoeftes vermengen. Dat wordt op den duur een drama. Gezond dat ze het zien. Hopelijk nemen ze er, ook als ze weer bij elkaar zouden komen, wat van mee de toekomst in. 

Voor alle meeschrijvers: het is lastig om te bepalen hoe je met verschillend gedrag om moet gaan. Er is natuurlijk ook eigenlijk geen goed of fout. Je doet je best. Waar ligt de grens tussen onwil en onmacht? In hoeverre moet je stimuleren/dwingen, en wanneer moet je toegeven? Vragen waarop niemand het antwoord weet. Wij kregen van de systeemtherapeut te horen: als hij na een aantal klusjes instort, weet je dat het tegenstribbelen was vanwege overprikkeling. Kan hij het allemaal toch wel aan, dan was het de dwarse puber die je zag. Maar dat weet je dus pas achteraf.

Wat bij ons hielp was dat zoon nog jong was, 16 jaar, en altijd heel erg meegaand en gezeglijk. Het kwam eigenlijk niet in hem op om tegen ons in te gaan. Hij liet zich vrij gemakkelijk overhalen om naar buiten te gaan of creatief bezig te zijn, de hond uit te laten, bij opa en oma langs te gaan. Ook als hij er geen zin in had. Dus wat dat betreft hebben wij een heel andere ervaring dan de meesten van jullie.

Wat bij hem ook goed uit bleek te werken was dat hij 45 minuten moest fietsen naar zijn nieuwe school (VSO). Hij wilde niet met het OV, dat vond hij veel te veel prikkels. Fietsen gaf hem ruimte in zijn hoofd, ook al was het dwars door het centrum van Den Haag. En hij viel er lekker van af . Beweging is echt wel belangrijk. Maar ja, zie een onwillige puber maar eens in beweging te krijgen… Ik voel jullie pijn en onmacht. Ik wou dat ik jullie echt kon helpen. En ik duim dat al onze kinderen, als ze eenmaal de puberteit door zijn, tot rust komen en hun draai in de wereld kunnen vinden. Bij zoon zie ik dat wel goed komen. Hij is nu bezig met zoeken naar een opleiding. Daar wil hij in september mee starten. Ik hoop dat het hem lukt!

Fijn om te lezen dat jullie gaandeweg vooruitgang hebben geboekt met jullie zoon. Ik heb daar ergens bij mijn zoon ook wel vertrouwen in maar als hij in korte tijd zover wegzakt als hij nu doet, schrik ik daar gewoon heel erg van. Hij gedraagt zich dan zo ontregeld dat je geen idee meer hebt waar het stopt. Het is dan moeilijk mijn blik op de toekomst gericht te houden en in contact te blijven met dat vertrouwen. Dan is het goed om een verhaal als het jouwe te lezen. Dankjewel voor het delen!