Ik weet het niet meer

Wij hadden in die tijd relatietherapie. Onze relatiecrisis viel min of meer samen met uitval van zoon op school. Hij bleek autistisch en ADD te hebben, dat verklaarde zijn problemen. En onze problemen hielpen natuurlijk niet mee. Maar bij de therapie hebben we het eigenlijk nooit over zoon gehad. Wat hem betreft zaten we gelukkig altijd op 1 lijn. Wat bij ons erg hielp was dat man een half jaar vrij heeft genomen (zelfstandig ondernemer, dus dat kon) om zoon te ondersteunen. Maar die luxe is natuurlijk uitzonderlijk. Hij heeft gelukkig ook nooit een doodswens gehad. Al ben ik daar zelf wel even bang voor geweest, maar dat bleek niet nodig.
Het heeft uiteindelijk ons als gezin wel hechter en sterker gemaakt. En daar plukken we nu, bijna 6 jaar later, nog de vruchten van. Zoon heeft het overigens nog steeds niet gemakkelijk, maar is niet meer depressief. Zijn vriendin wel. Is ook suïcidaal geweest. Is ook lastig. Heb ik een draadje over (gehad). Maar ze lijken intussen in iets rustiger vaarwater te zijn beland. Met de nadruk op iets 
Sterkte voor iedereen in deze moeilijke positie.

Mijn kind is opgeknapt door de ad .
Weet je wel dat de eerste weken de kans op suïcide iets toe neemt ?
Goed dat je naar de huisarts gaat
Kan de zorgverzekeraar ook nog bemiddelen ?
Is er nog een optie voor particuliere hulp 
Psycholoog?

Jonagold schreef op 28-09-2022 om 11:02:

[..]

Eens! Ik zie dat ik dat vergeten ben in mijn post. Ik zou zeker (laten) kijken naar medicatie. Soms heb je die ondersteuning gewoon nodig. Zelf ben ik sinds 2 weken aan een lichte dosis AD omdat ik al mijn hele leven vecht tegen lichte depressie en laag zelfbeeld. Ik ben echt verbaasd over het verschil dat een uitermate lage dosering in zo'n korte tijd al maakt!

Ik hoop ook dat er nu wel medicatie voorgeschreven gaat worden. Ik stond er zelf eerst wat sceptisch tegenover, of eigenlijk vond ik het gewoon eng. Maar gezien de situatie wil ik mijn kind niet onnodig langer laten lijden. 

Wat fijn dat je na 2 weken al verschil merkt! 

hier ook helaas ervaring. Recent gestart met medicatie na 3 jaar therapie. We hopen dat dit het verschil gaat maken. Verder hebben we intensieve systeemtherapie (2 tot 3 sessies per week) en puber 1 keer per week therapie en begeleiding op school.

hopelijk kan de huisarts wat druk zetten op de wachtlijst. Wat daarin kan werken is dat de betrokkene vanuit de gemeente dit onderschrijft. De gemeente betaalt deze hulpverlening ook dus dat moet geen probleem zijn. Ook kan je school vragen de jeugdarts mee te laten kijken. Ook die kan druk zetten.

Ciska78 schreef op 28-09-2022 om 13:34:

We hebben vanochtend een gesprek gehad op school met de zorgcoordinator, en die ziet echt de noodzaak in van heel snel hulp, zo ook haar jeugdgids die we via de gemeente hebben.
we gaan zo ook de huisarts bellen voor een afspraak om de mogelijkheden te bespreken voor eventueel AD.

dochter heeft al 2 diagnoses, autisme en adhd, dus dat maakt het ook niet makkelijker voor haar.

Maar inderdaad, de onmacht is zo groot als je hoort dat je kind niet wil leven, gewoon niet weten hoe je haar daar dan in kan ondersteunen.

Wat onwijs moedig dat jullie als ouders in systeemtherapie gaan. Jullie dochter heeft geluk met jullie!

Wordt dochter en eventuele andere kinderen betrokken bik de systeemtherapie?

En de hulpverlening die er al is, in hoeverre hebben zij expertise op autisme bij vrouwen? Autismr bij vrouwen kenmerkt zich namelijk anders dan bij mannen. En vraagt dus een andere benadering. Zijn jullie al bekend bij Annelies vd Spek?

Mijn zoon (16) heeft een paar maanden geleden dit onderzoek gehad: https://epiggz.nl/kind-en-jeugd/qeeg/

Ze hebben dit gedaan omdat hij met ADHD-medicatie geen vooruitgang boekte en zijn problematiek en gedrag alsmaar ernstiger werden. Hij bleef in zijn bed liggen, ging nauwelijks meer naar school en was behalve depressief en angstig ook de hele tijd boos, dwingend en agressief. Op basis van het onderzoek heeft de psychiater hem toen een AD voorgeschreven. Hij slikt die nu een week of zes. Ik zie flinke verbetering in zijn stemming en gedrag. Waar hij vorig jaar drie keer per dag tegen me stond te schreeuwen, gebeurt dat nu bijna niet meer. Hij gedraagt zich nog wel eens boos en vervelend maar het is nu hanteerbaar en hij laat zich erop aanspreken. Hij is in dat opzicht nu meer een 'gewone puber'. Hij is minder dwingend, opener, vrolijker en hij kan weer luisteren en meebewegen. Hij is weer gemotiveerder om verbetering te brengen in zijn situatie en kan zich er weer voor inzetten. Hij accepteert ook weer hulpverlening.

Er blijven ook echt nog wel zorgen. Hij gaat veel te laat naar bed, heeft nog steeds erg veel moeite met opstaan en gaat dan (veel) te laat naar school. De psychiater wil de dosis nog gaan verhogen in hele kleine stappen (dat gaat bij dit middel in druppelvorm) om te kijken of er nog meer resultaat geboekt kan worden. 

Ik moet eerlijk zeggen dat ik er al mijn hoop op had gevestigd. Ik was aan het eind van mijn Latijn eind vorig schooljaar en ik vreesde dat hij uiteindelijk uit huis geplaatst zou moeten worden. Vooral vanwege zijn woede en agressie, ook fysiek, naar mij toe, naar zijn zus toe. Mijn zoon keert zich gewoon af van alles en iedereen dus hulpverlenen zit er dan ook niet in. Hij ervoer dat ook als een last, als voortdurende kritiek, dat hij het niet goed deed. Wat in feite ook zo is natuurlijk. Het is een enorme aanslag op je zelfvertrouwen en je ik-kracht als het je niet lukt een 'gewoon leven' te leiden. Hij had in het begin ook nog wel weerstand tegen de medicatie maar hij zag enerzijds zelf ook wel in dat het écht niet zo door kon gaan en anderzijds kon hij door gesprek ook beter aanvaarden dat medicatie nemen geen teken van zwakte is. Ik heb het nog wel spannend gevonden of hij het zou blijven nemen want de adhd-medicatie wilde hij steeds heel snel niet meer innemen omdat hij er zoveel bijwerkingen van had. Gelukkig heeft hij van dit middel geen enkele bijwerking, ook niet in de opbouwfase. In ieder geval niet zodanig dat hij erover klaagt. En wat ik dus merk is dat het hem nét genoeg boven een bepaald niveau uittilt om weer energie en motivatie te hebben om zich zelf in te zetten om een bevredigend leven te leiden. 

Ik blijf nog wel een beetje in het verleden hangen, merk ik. Ik ben er nog niet gerust op, ben nog op mijn hoede. Ik snap dat ook heel goed van mezelf. Er zijn vaker periodes geweest dat het wat beter leek te gaan en dat de boel dan toch weer spectaculair in elkaar stortte, nog erger dan voorheen. Wat iemand ook zei: je moet weer moeder worden, geen hulpverlener. Dat is niet zo gemakkelijk want je leeft in wezen met een 'psychiatrische patiënt' in huis. Het is een illusie dat je daar 'gewoon moeder' voor kunt zijn want je bent de hele tijd aan het monitoren hoe de vlag erbij hangt, op eieren aan het lopen om niks te triggeren en wanhopige pogingen aan het doen om in ieder geval niet nóg verder af te zakken. Ik heb echt wel mijn best gedaan, en dat is ook wel gelukt, om ook nog positieve dingen met mijn zoon te doen, bijvoorbeeld door te wandelen of samen een serie te kijken. Maar het moest wel uit mijn tenen komen. Maar ik kom nu in een fase dat de mogelijkheid 'gewoon moeder te zijn' weer in zicht komt: ongelooflijk! Ik kan het nog niet helemaal geloven. 

Je dochter heeft twee diagnoses, schrijf je. Heeft ze daar al begeleiding en/of medicatie voor gehad? Hoe meer er al aan vooraf is gegaan, hoe minder geduld ik zou hebben met wat wordt aangeboden en hoe meer ik zelf op zoek zou gaan naar passende hulpverlening. Bij ons zijn ze veel te lang blijven hangen in generalistische hulpverlening. Daar hebben we tweeënhalf jaar mee aan zitten klooien. 

Ciska78 schreef op 29-09-2022 om 08:47:

mijn dochter heeft wel vriendinnen, maar die weten allemaal een klein beetje van hoe ze zich voelt. Grote probleem is dat dochter niet te motiveren is.
Maar misschien een duidelijke afspraak maken om in ieder geval 1x per dag naar buiten te gaan.
Het werkt ook niet mee dat ze het liefst niemand tegen komt buiten.

Mijn dochter sport, alleen momenteel heeft ze een break omdat ze pas een oogoperatie heeft gehad.

Zilvergray, hoe is jullie gesrpek gegaan? Erg he om te horen als je kind niet meer wil leven.

We hebben gekeken naar wachtlijstbemiddeling, maar als ik dat zo lees kan dat alleen bij ziekenhuisbehandelingen.

Huisarts is ingepland, daar gaan we het hebben over AD medicatie, hulp bij de wachtlijst, eventuele andere medicatie voor haar ADHD.

Jeugdarts is ook een goede.

Tatemae: wij hebben geen systeemtherapie, we hebben momenteel nog helemaal niets.

Mijn dochter heeft de afgelopen anderhalf jaar al begeleiding gehad voor haar autisme en adhd.

Ach lieverd mijn hart breekt voor jullie, ik voel zo met jullie mee: die wachtlijsten, terwijl je als ouder (en kind zelf natuurlijk) het gevoel hebt dat het “2 voor 12” is; geen tijd te verliezen! 

Het gesprek ging gisteren goed; meteen a.s maandag een gesprek met het Intensive Home Treatment (IHT). Maar waarschijnlijk pas over 3 maanden een gesprek met een Psychiater voor medicatie. Eerlijk gezegd duurt me dat veeeeeel te lang.

Maar goed eerst op korte termijn dus een team van specialisten die bij ons thuis komen en ons begeleiden en ondersteunen.

Man o man, wat kwam dat gisteren hard binnen toen de behandelaar aangaf dat ons kind gemiddeld 7(!!!!) x per dag aan zelfdoding denkt en er zelfs over nadenkt hoe ze het wil gaan doen…

Ik weet even niet hoe ik dit moet handelen eigenlijk, en wat zo dubbel is, soms lijkt er niks met haar aan de hand. Zonet ook voordat ze naar school ging, hoorde ik haar lachen om een grappig Tik Tok filmpje “mam ik heb een leuk filmpje, ik stuur ‘m je zo door hoor”…

Ik wil je topic niet kapen, maar ik moet zo enorm mijn ei kwijt   

Toevallig dacht ik er zelf aan gisteren om een topic te openen. Maar vind dat toch ook zo confronterend. Dus was zo “blij” met dit topic. Dankjewel dat ik hier mag schrijven ♥️

Oh wat veel heftige verhalen, mijn hart breekt voor jullie! Een kind met zoveel issues is een ware uitdaging voor papa’s en mama’s. Ik wens jullie allen heel veel liefde, wijsheid, kracht en ondersteuning van hulpverleners toe 

Dat is ook niet te bevatten, als je kind zo vaak aan zelfdoding denkt. En dan helpt de berichtgeving vandaag ook niet mee, kan ik me zo voorstellen... 
Aantal jongeren met suïcidale gedachten ook na corona hoog (nos.nl)

Ik heb even geen wijze woorden, maar wil jullie allemaal heel veel sterkte wensen. Het enige dat je kunt doen is volgens mij blijven wijzen op het feit dat de hersenen van pubers nog lang niet uitontwikkeld zijn en dat er echt, echt, echt een moment komt waarop het beter gaat. Maar ik weet zelf hoe die zwarte gedachten, soms op heel onverwachte momenten, je kunnen overvallen. En ik kan me heel goed voorstellen dat er een dag komt dat je ernaar handelt. Ik heb mijn AD gewoon via de huisarts gekregen. Misschien is dat voor jullie kinderen ook nog een optie?

Ach Zilver wat heftig
Misschien raar om te zeggen maar wel uit ervaring.
Zorg goed voor jezelf. Doe je nog dingen waar je energie van krijgt . 

Wat een heftig verhaal. Ik hoop echt dat er snel passende hulp komt.
Voor nu zou ik zoveel mogelijk haar proberen te steunen en aan haar vragen wat je voor haar kunt doen/wat ze fijn vindt. Maar wel elke dag even naar buiten en iets doen, al is het maar één klein dingetje. Als dat lukt, is dat wel een positief gevoel. 
En hoe zwart het soms ook is in haar hoofd, het kan écht beter worden.
Waarschijnlijk wil ze niet echt dood, maar niet op deze manier verder. En dat is begrijpelijk. Want op deze manier is het leven niet leefbaar en menswaardig. En juist daarom is het belangrijk dat er snel hulp komt, zodat er weer een lichtje kan gaan schijnen aan het einde van de donkere tunnel.

herkenning hier ook. Mijn dochter heeft een zware depressie gehad, een periode die een half jaar geduurd heeft. Ze ging niet meer naar school, lag alleen maar in bed en kon er letterlijk niet uitkomen. Ze was een zombie, reageerde nergens op en kon haar gevoel niet onder woorden brengen. Sterker nog er kwam geen enkele samenhangende zin meer uit. De huisarts bleef maar zeggen dat ze zelf moest komen. Op een dag heb ik hem weer gebeld en gevraagd of hij op huisbezoek wilde komen. Toen hij mijn dochter zag heeft hij direct specialistische ggz ingeschakeld. Ze kreeg toen systeemtherapie en heel langzaam ging het iets beter. Het heeft jaren geduurd voordat ze besefte en onder woorden kon brengen dat ze angst en depressieve gevoelens had. Geen doodswens maar wel gedachten als 'als ik er niet meer zou zijn zou dat well chill zijn'. Ze heeft AD gekregen die een beetje hielp. 
Nu, een paar jaar later, zegt ze dat destijds met die pillen ze fysiek weer wat kon (naar school fietsen) maar haar gevoel was nog hetzelfde. Ze heeft toen een paar keer bij de spoorweg gestaan en toen de gedachte gehad 'wat als ik nou...'. hier schrok ze zelf van. Godzijdank bleef het daarbij, maar zelf denkt ze dat het aan de AD lag. Let daarom, als je dochter ermee zou beginnen, supergoed op haar, zeker in het begin! 

Ik zou zsm de specialistische ggz inschakelen.