Ik hoor mezelf zoveel mopperen
Getsie, ik ben m'n relaxte zelf even kwijt... ondanks dat ik net voor de tweede keer het hilarische en herkenbare boek 'help ik heb een puber' heb gelezen. Ik twijfelde of ik dit topic hier moest plaatsen of onder psyche.
Ik hoor mezelf al een paar dagen flink mopperen tegen mijn pubers. Pfff, ik vind het genant te zeggen maar ik erger me aan van alles, ook al heb ik mijn verwachtingen echt al flink bijgesteld (1 met autisme, 1 met adhd, het gaat hier vaak al een tikkeltje anders...).
Het meest irritante vind ik het gehang binnen. Na school is het gamen, tiktok, youtube, whatever. Het liefst tot het eten en daarna weer verder. En o wat zijn ze dan vrolijk en blij. Af en toe wordt er wat huiswerk gemaakt, maar verder dus niks anders. Ja, mijn kasten leegvreten en flink zuchten tijdens het avondeten. Het is nazomer! Ga lekker naar buiten! Zwemmen! Hangen op de hoek van de straat! Whatever... onderneem iets. Mijn jongste klaart daar echt van op, afspreken met vrienden, raakt ie lekker z'n energie kwijt. Maar hij heeft 'geen zin, laat me met rust'. Gelukkig heeft hij nog wel een sport. En hij is gewoon vrolijk verder. Behalve als ik 'weer zit te zeuren'.
Voor komend weekend heb ik al van alles voorgesteld met water, maar bij alles is het 'geen zin'. Vast een nieuwe fase in de puberteit? Vooral bij m'n jongste (13) vind ik het opvallend. En het erge vind ik dus dat ik zo -vooral op hem- loop te mopperen. En dingen roep als; doe niet zo verslaafd, ga eens nar buiten, doe wat. Kortom, reuzegezellig hier. Not.
Dus. Nu ze zich allebei weer op hun kamer hebben verschanst en ik een koffietje drink in de tuin; wie haalt mij uit de moppermodus? En zegt dat alles heus wel goed komt? En dat dwingen toch geen zin heeft?
Nou, ik weet niet wat voor een opvoeding jij hebt genoten Auwereel, maar ik herken dat totaal niet. En lijkt me ook compleet onnodig en ongezond om zaken op die manier op de spits te moeten drijven.
Eens lekker mopperen lijkt me niet zo ongezond. Om ouders gelijk een schuldgevoel te geven als ze lopen te mopperen omdat pubers lopen te puberen omdat ze daarmee als ouders zaken op de spits drijven, dat lijkt me ongezond. Dat TO stilstaat bij het hoeveelheid gemopper kan beslist geen kwaad, kan het minder, maar om al het gemopper op één hoop te gooien onder het motto van "slecht ouderschap" is voorbij gaan aan het waar het vandaan komt, het losmakingsproces van weerszijden, van kind en van ouder.
Ik vond het fijn om op mezelf te gaan destijds, maar het was ook fijn om af en toe weer bij mijn ouders langs te gaan. Bij mijn dochter net zo, en ik ben benieuwd hoe het dadelijk met mijn zoon gaat.
Dat bedoelde ik helemaal niet. Ik bedoel jouw bizarre vergelijking met het dierenrijk.
Waarom zou nu net die vergelijking bizar zijn? Een mens is ook een levend wezen met z'n emoties en hormonen. Ik maak me geen illusies dat we zover boven dieren uitsteken in dat opzicht.
En ook daar gaat het me niet om.
Natuurlijk hoort gemopper erbij en is het welhaast onmogelijk pubertijd door te komen zonder gemopper over en weer.
Maar er zit natuurlijk een hele wereld tussen nooit mopperen en non-stop proberen te micro managen, hetgeen nooit lukt en dus een hele hoop gemopper tot gevolg heeft.
Mijn dochter heeft vaak genoeg gemopperd dat ik teveel mopper
en dat heb ik me heus aangetrokken. Op handen zitten, tong bijten, ogen afplakken en uiteindelijk is dat echt voor iedereen fijner.
Pinokkio schreef op 08-09-2023 om 00:22:
Natuurlijk hoort gemopper erbij en is het welhaast onmogelijk pubertijd door te komen zonder gemopper over en weer.
Maar er zit natuurlijk een hele wereld tussen nooit mopperen en non-stop proberen te micro managen, hetgeen nooit lukt en dus een hele hoop gemopper tot gevolg heeft.
Mijn dochter heeft vaak genoeg gemopperd dat ik teveel mopper
Het idee dat mopperen oplucht is een illusie. Van je boosheid uiten word je alleen maar bozer. Dan focus je immers juist op wat er misgaat en hoe oneerlijk het allemaal is en hoe tekorfgedaan je bent.
Van niet mopperen en je op de positieve dingen richten en gewoon even opruimen en dan genieten dat de rommel weg is word je gelukkiger dan van blijven lopen zeuren.
Hier doen ze ook niet veel aan opruimen. Maar als ik vraag of er iemand kan koken omdat partner en ik laat thuis zijn dan regelen ze dat wel en dan ga ik niet zeuren dat het minder lekker is of dat er vieze pannen staan. En de zoon die totaal niet kan of wil koken of boodschappen doen, helpt mij wel altijd om weer in een beter humeur te komen, hij gaat mee de hond uitlaten zodat dat minder een “klus” is en meer een uitje en hij is al dagen (ongevraagd, en de eettafel staat dus steeds vol) bezig een computer om te bouwen zodat ik daar straks weer mijn spelletjes op kan spelen. Het licht schijnt ook wel eens door kleine raampjes.
Die vieze sokken raap ik wel gewoon van zijn vloer. eigenlijk vind ik het wel prima om de gewone huishouddingen te doen, podcastje op en gaan. En dat gehang, ja, misschien moeten moeders ook wat meer hangen. Rondhangen (of lekker iets doen waar je wel zin in hebt) is best gezond. En beter voor je humeur en de sfeer.
TO, Ken je de kernkwadranten oefening van Ofman?
Waar je allergisch voor bent bij een ander, zegt iets over jou. Misschien kun je zelf best een beetje meer chillen. Gooi die slavendrijver uit je hoofd en geef jezelf toestemming om te lamballen, lanterfanteren en lummelen.
1. Het zijn pubers. 2. Eén met autisme en één met ADHD. 3. Het is 30 graden. 4. De scholen zijn net weer begonnen.
Logisch dat ze niks willen, ze zijn moe. Ik zou ze lekker laten. Zolang ze naar school gaan, hun huiswerk (min of meer) maken en tijdens het eten aan tafel zitten zonder device zou ik mijn zegeningen tellen.
Wie weet wil er een keer iemand een spelletje doen. Hier is puber soms wel te porren voor ‘Keer op keer’. Of we doen samen een computerspelletje. Of we halen een ijsje.
Ik lees mee.
Hier een beginnend puber met autisme.
Het hangen en eindeloos scherm kijken herken ik ook. En het teveel mopperen en ergeren eraan herken ik ook bij mezelf 
Voor ons werkt het goed om de dag vantevoren duidelijk afspraken te maken en voor te bereiden.
- als je uit school komt, dan ga je eerst wat eten en drinken. Dan huiswerk maken en om 1700 mag je iets kijken/gamen etc tot 1800.
Ik merk dat als we dat doen, het meestal wel goed gaat. Vergeten we die afspraken dan kijkt soms ie veel te lang, komt ie te laat op training, wordt er geen huiswerk gemaakt.
Maar ik probeer daar niet teveel van te zeggen, de verantwoordelijkheid bij hem te laten (te laat bij training krijgt hij van de coaches wel te horen), en te focussen op wat wel goed gaat en daar ook aandacht en complimenten voor te geven.
Ik ga ervanuit dat deze sturing de komende jaren nog wel nodig is, pubers denken alles te weten maar dat is natuurlijk niet zo.
Verder denk ik dat alle pubers aan hun scherm vastgekleefd zitten. Ik denk dat je het niet volledig kan voorkomen, maar je kan bijvoorbeeld wel afspreken dat je bijvoorbeeld op zondag 1 activiteit als gezin gaat doen, zonder schermen.
En probeer je er niet teveel aan te ergeren, loop weg of ga zelf iets anders doen, goed voor je eigen humeur en daarmee ook goed voor de band tussen jullie.
Zijn er dingen die je kinderen specifiek leuk vinden om te doen? Dan dat ook stimuleren.
Onze zoon vindt het leuk om te koken en om dat feestelijk op te dienen, dus daar kan ik hem vaak wel mee lokken, weg van de schermen.
En samen wandelen door de natuur, vaak ga ik zelf, roept jij dat hij niet wil maar komt me later toch achterna.
Lizzyliz schreef op 08-09-2023 om 09:24:
1. Het zijn pubers. 2. Eén met autisme en één met ADHD. 3. Het is 30 graden. 4. De scholen zijn net weer begonnen.
Logisch dat ze niks willen, ze zijn moe. Ik zou ze lekker laten. Zolang ze naar school gaan, hun huiswerk (min of meer) maken en tijdens het eten aan tafel zitten zonder device zou ik mijn zegeningen tellen.
Wie weet wil er een keer iemand een spelletje doen. Hier is puber soms wel te porren voor ‘Keer op keer’. Of we doen samen een computerspelletje. Of we halen een ijsje.
Ook dit. Het is ook vermoeiend met school weer, clubjes, sport, huiswerk.
Als ik een hele drukke werkweek heb wil ik in het weekend ook het liefst hangen, niet teveel sociaal contact, niks moeten.
Lizzyliz schreef op 08-09-2023 om 09:24:
1. Het zijn pubers. 2. Eén met autisme en één met ADHD. 3. Het is 30 graden. 4. De scholen zijn net weer begonnen.
Logisch dat ze niks willen, ze zijn moe. Ik zou ze lekker laten. Zolang ze naar school gaan, hun huiswerk (min of meer) maken en tijdens het eten aan tafel zitten zonder device zou ik mijn zegeningen tellen.
Wie weet wil er een keer iemand een spelletje doen. Hier is puber soms wel te porren voor ‘Keer op keer’. Of we doen samen een computerspelletje. Of we halen een ijsje.
Dit. Echt, to, laat het los! Heb ik ook moeten leren. Sinds ik niet meer aan het zeuren ben, komt er van puber uit meer initiatief. Laat ze op deze manier bijtanken. Vroeger las ik graag, maar moest je maar naar buiten, nu gamen ze graag, maar je moet naar buiten. Waarom? Het gamen is ook sociaal bezig zijn met vrienden. Opeens zijn ze dan een halve dag weg, jawel: naar buiten!
Iedereen heeft zijn eigen gebruiksaanwijzing. Bij mijn jongvolwassen student met ASS (qua mentale leeftijd soms nog een echte puber) werkt het het beste om te vragen of hij bv vanmiddag voor 17 uur de vaatwasser wil uitruimen, of hij vanavond of morgenochtend wil douchen (soms doucht hij (te) lang niet, teveel prikkels), of hij voor het avondeten zijn spullen in de woonkamer opruimt, of hij voordat hij gaat slapen alle was uit zijn kamer in de wasmand gooit, dan kan ik morgenochtend wassen enz. Als je het hem vriendelijk vraagt, wil hij het best doen, maar als ik geïrriteerd zeg dat het NU moet, dan flipt hij.
Door je te ergeren, heb je voornamelijk jezelf. Dus om er nog naar een cliché tegenaan te gooien: pick your battles en probeer de rest zo goed en zo kwaad als het gaat te negeren.
'Af en toe wordt er wat huiswerk gemaakt, maar verder dus niks anders. Ja, mijn kasten leegvreten'
Dit vind ik zo onaardig. Akkoord, ik heb een ongebruikelijke flinke allergie voor het woord vreten (vanwege een moeder die zei: 'dan vreet je toch niet' als je een keer echt iets niet lustte), maar ook los van mijn gekleurde bril snap ik niet dat je die term gebruikt voor je kinderen. We hebben kinderen op de wereld gezet, die zijn in de groei en ze vergeten af en toe dat het wel zo aardig is ook wat koekjes voor een ander over te laten. Soit, het muntje zal uiteindelijk wel vallen. Pubers kunnen lastig zijn, alle begrip dat je geladen raakt van gehang en lamlendigheid, maar als je wederzijds respect wenst zou ik eerst beginnen dat zelf te tonen. Te beginnen bij het elimineren van het woord 'vreten'. Op die manier maak je het in je hoofd ook negatiever en groter dan nodig.
Wie is hier nou de snackbar?
Jij bent de ouder, dus jij maakt de regels. Een beetje respect voor regels en autoriteit bijbrengen zou zo geweldig zijn. Zichzelf even lekker in alle vrijheid ontplooien doen ze maar als ze op kamers gaan (hoezo moeten al die jongvolwassenen meteen een eigen huis?!?!). Hebben ze gelijk een reden om het huis uit te gaan.
Ouders willen echt te veel vrienden met hun kinderen zijn, ipv ze op te voeden. Klinkt alsof ze ook gewoon tijd te veel hebben. Nog wat hobby's / sporten / bijbaantjes erbij wellicht.
En nee, ik heb geen kinderen maar ik ben zelf natuurlijk wel een puber geweest en wij wisten thuis echt wel wie de baas was. En als je kamer een teringzooi was dan was het idd 'ongezellig' tot het weer opgeruimd was.
