Elke week wel wat!
Hallo allemaal,
Ik zit op dit moment even met mijn handen in het haar. Mijn heerlijke puberzoon (13 jaar) is lekker bezig de laatste tijd (NOT!) Elke week is er wel iets. In de eerste 3 maanden van de brugklas is hij al 2x geschorst..1x voor een vechtpartij en 1x voor het verspreiden van een foto van een meisje op snapchat (dit was een normale foto van het meisje maar met de tekst: dit is echt een bitch erbij). Al meerdere keren de klas uitgestuurd voor niet luisteren naar docent..eieren kopen en die kapot gooien op auto's (al schade van 211 euro, betaald door zoon). Waterpistool in de klas en dan op het digibord spuiten. Buiten onnodig overlast veroorzaken door met takken op metaal bankje te slaan waardoor buurtbewoners de politie gingen bellen. Wc expres gesloopt op school. Liegen over dingen, bijvoorbeeld tijdens zijn straf dat hij naar de sportschool ging maar stiekem gewoon ging "chillen". En zo nog een lijst. Elke x geven wij hem straf. Eerst was het telefoon afpakken en niet meer naar buiten voor een week. Hielp niks. 2 weken telefoon afpakken en niet meer naar buiten..hielp niks. Maand straf..hielp niks. Het lijkt wel of hij héééél hard leers is. Vanochtend kwam hij 5 min voor school naar mij toe, oowja mam ik heb een wc gesloopt op school..kosten zijn voor onszelf en ze kunnen je bellen daarover. Eindstand..dit was dus vorige week al gebeurd maar meneer houd wijs zijn mond zodat hij nog lekker buiten kan chillen (zijn straf was net weer voorbij). Ik praat met hem erover en hij deed het uit verveling, hij loog er niet over maar hij verzweeg het. Nu is mijn man een stuk strenger en heeft school al gebeld dat kamp voor hem niet doorgaat volgende week. Ikzelf vind dit ergens wel sneu voor hem..eerste kamp op de middelbare..maar andere kant..hoevaak hij al gewaarschuwd is..hoevaak we hem al hebben gestraft..we krijgen nog net geen middelvinger van hem. Hij vindt dat hij nog 1 kans moet krijgen en als hij het dan verpest we alles mogen afpakken. Mijn man is het hier totaal niet mee eens en ik zit er middenin 😔 wat zouden jullie doen?
ik lees een kind dat zichzelf niet is/kan/mag zijn.
Aan de ene kant heel erg sociaal aangepast en aan de andere kant springt hij buitensporig uit de band.
Ik zou hulp zoeken en een gesprek aanvragen op school: face to face.
Daarnaast zou ik mijn partner ook aanspreken: verboden zoals niet mee op kamp worden niet zonder school genomen en al helemaal niet zonder mij. Nu zijn er gemixte signalen want ik kan me voorstellen dat school hem juist wel mee op kamp neemt omdat hier de groep wordt opgebouwd en hem niet meenemen dit gedrag misschien juist nog verder uit de hand laat lopen.
Je klinkt als een liefhebbende moeder, maar het wordt wel tijd je ogen te openen. Hij is niet beleefd, hij doet hier en daar beleefd en daar is een reden voor die helemaal niet zo positief hoeft te zijn...
en respect is niet iets waar je vooral over praat maar dat zit in gedrag: hij heeft geen respect: niet voor jullie, niet voor medeschoolgenoten en niet voor spullen.
Jaimy89 schreef op 18-06-2024 om 19:23:
[..]
Daar heb ik idd ook aan zitten denken om maatschappelijkwerk in te schakelen van school.
Thuis/privé gaat het goed. Wel heeft hij een zusje van 7,5 jaar jonger die veel aandacht opeist. Ook hier met hem over gepraat, ja hij vindt dat zn zusje veel aandacht eist, maar nee hij vindt niet dat we hem te weinig aandacht geven. Ik probeer het zo goed mogelijk te verdelen de aandacht maar als ik gezellig met mijn zoon wilt praten dan krijg je van die rollende ogen zo van mammmm moet dit echt?
We zijn bezig met stiefouderadoptie voor hem en mijn man (dit speelt sinds januari maar daarvoor al dit gedrag). En dit is trouwens wel op verzoek van hemzelf!
Ah! Ik denk dat hem hier de kneep zit. Jouw partner is dus niet zijn echte vader en hij heeft een zusje waarvan je partner wel de echte vader is? Dat zusje vraagt heel veel aandacht? Ik denk dat hij in de knoop zit met zichzelf en dat dat vanwege de adoptieprocedure nog versterkt wordt. En dat jouw partner veel strenger is, zal bij je zoon het beeld kunnen oproepen, dat hij toch niet zo heel gewenst is. Door zijn echte vader ook al niet.
Evaluna schreef op 19-06-2024 om 07:09:
Waar ik op aan sla in dit verhaal is dat zijn vader niet in beeld is. Weet hij wat over zijn vader? Is het bespreekbaar, vraagt hij weleens naar zijn vader?
Hoe was zijn vader? Zou het iets genetisch kunnen zijn?
Ik quote mezelf maar even, maar echt, dit kan zo meespelen
felija schreef op 19-06-2024 om 10:49:
[..]
Ah! Ik denk dat hem hier de kneep zit. Jouw partner is dus niet zijn echte vader en hij heeft een zusje waarvan je partner wel de echte vader is? Dat zusje vraagt heel veel aandacht? Ik denk dat hij in de knoop zit met zichzelf en dat dat vanwege de adoptieprocedure nog versterkt wordt. En dat jouw partner veel strenger is, zal bij je zoon het beeld kunnen oproepen, dat hij toch niet zo heel gewenst is. Door zijn echte vader ook al niet.
Ja ik ben het hier helemaal mee eens! Denk je eens in wat het voor een heftige gevoelens kan oproepen dat je op je 13e in een adoptieprocedure zit omdat je vader het op heel jonge leeftijd al heeft af laten weten. Heftig, en dan met al je hormonen en puberkwesties nog op de koop toe! Het zou echt niet verwonderlijk zijn dat deze zaken bewust of onbewust sterk meespelen. Verder is de nieuwe vader mogelijk ook wat autoritair, sterk leidinggevend? Dat leid ik af uit het feit dat hij zonder enig overleg met moeder tot deze straf komt. Ik zou heel sterk gaan inzetten op verbinding, een machtsstrijd ga je op den duur niet winnen van een puber want leidt tot heimelijk gedrag, steeds meer buiten de deur uitspoken etc. Hij is nu pas 13, met welke straffen wil je komen als hij 16 is? Overleg natuurlijk eerst met school, maar ik zou zeggen dat jullie erover nagedacht hebben en dat jullie het jammer/verdrietig voor hem zouden vinden als hij niet mee op kamp zou kunnen, dat jullie hem daarom toch nog de kans willen geven alsnog te gaan als teken van jullie goede wil en liefde voor hem. Daarbij natuurlijk duidelijke afspraken maken mbt gewenst en ongewenst gedrag. En met school bespreken of een mentor/docent elke dag even kort met hem bespreekt hoe het gaat. Stok achter de deur: je wordt opgehaald als het niet gaat. En dan de komende tijd blijven inzetten op verbinding, moeder alleen met hem of hij met man alleen/met z’n drieën en soms natuurlijk ook vieren wat gezellige dingen doen met aandacht voor wat hem bezig houdt. Verbinding is key, vanuit verharding/straf gaat zijn gedrag waarschijnlijk steeds meer escaleren…
Je noemt het een adoptieprocedure, betekent dat ook niet dat zijn wettelijke vader hier mee in moet stemmen? Of in elk geval om instemming gevraagd moet worden? Het lijkt me een heftige procedure voor een net puber.
Pippeltje schreef op 19-06-2024 om 10:16:
Oh ja, en wat kamp betreft: ook in deze moet je niet zo maar beslissingen nemen zonder overleg met school. Kamp is onderdeel van het schoolprogramma wat wordt aangeboden en is belangrijk om mee te maken wat betreft de groepsvorming. En dat is weer heel belangrijk voor hoe hij in de groep ligt: als hij er uit ligt bijvoorbeeld heb je kans dat hij nog veel meer gaat 'schreeuwen' of te laten zien dat hij er is en dat de anderen hem betrekken in de groepsinteractie.
Mogelijk kan hij onder bepaalde voorwaarden mee op kamp: bijv. niet bij de anderen op kamer slapen, (misschien zelfs onder direct toezicht van een leraar) zonder telefoon mee, bepaalde gedragsafspraken.
Kinderen bij ons die niet mee gaan op kamp moet wel gewoon naar school en lessen bijwonen in andere klassen. Het is gewoon schooltijd.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Deze straf kan weleens het omgekeerde effect hebben van wat je eigenlijk wil bereiken.
Goede afspraken en begeleiding kunnen ervoor zorgen dat hij juist gaat leren tijdens kamp hoe om te gaan met groepsdruk, erbij willen horen, etc
Ik denk ook dat je partner een grote rol speelt in dit verhaal. Misschien kunnen ze samen gaan fietsen, vissen, klimmen of iets anders leuks doen. Om zo de band positief te versterken. Dat streng zijn werkt helemaal averechts.
Evaluna schreef op 19-06-2024 om 07:09:
Waar ik op aan sla in dit verhaal is dat zijn vader niet in beeld is. Weet hij wat over zijn vader? Is het bespreekbaar, vraagt hij weleens naar zijn vader?
Hoe was zijn vader? Zou het iets genetisch kunnen zijn?
Hij weet alles over zijn vader (alleen de echt extreme dingen niet, daar vind ik hem nog te jong voor). Het is zeker bespreekbaar hier in huis. Hij weet ook dat als hij de behoefte heeft om hem op te zoeken of contact te hebben dat dat altijd mag en kan. Helaas heeft zijn biologische vader nooit moeite gedaan voor hem. Hij zegt zelf dat mijn man zijn echte vader is en zijn biologische niet.
Hmm kort door de bocht..een pathologische leugenaar die drugs belangrijker vond dan zijn gezin.
kaatjecato schreef op 19-06-2024 om 15:43:
[..]
Hier ben ik het helemaal mee eens. Deze straf kan weleens het omgekeerde effect hebben van wat je eigenlijk wil bereiken.
Goede afspraken en begeleiding kunnen ervoor zorgen dat hij juist gaat leren tijdens kamp hoe om te gaan met groepsdruk, erbij willen horen, etc
We hebben school gesproken en hij gaat toch gewoon mee op kamp. Dit omdat school verder ook niet inziet waarom hij niet mee zou kunnen, vanuit hun optiek. Iedereen vindt hem verder een leuke, lieve, sociale en behulpzame jongen. Hun denken ook dat het bewijsdrang is.
Moree schreef op 19-06-2024 om 08:00:
[..]
Voorbeeldje hier. Hij is beleefd en 1 van de weinige die altijd netjes groet en vraagt of alles goed gaat aan de docent.
Wil je zoon dit wel? Of is dit meer aangeleerd gedrag wat jullie vinden dat hij moet doen? Omdat het zo hoort en het netjes is?
Ik vroeg vroeger op de middelbare school echt niet hoe het met mijn docent ging. En niemand in mijn klas van wat ik me kan herinneren.
Misschien helpt het om te evalueren hoe jullie ( jij je man) naar anderen staan en kijken. Als jullie die dingen als beleefdheid, respekt, behulpzaam zijn altijd voorop hebben staan en hier behoorlijk de nadruk op hebben gelegd tijdens de opvoeding kan het zijn dat je zoon dit dus overneemt want dat zijn de normen van de ouders maar hij eigenlijk voelt dat er geen ruimte is voor eventuele andere gevoelens.
Neee helemaal niet. Toen ik dit van zijn mentor hoorde keken mijn man en ik elkaar aan van huhhh? Onze zoon? Tuurlijk hebben we hem bepaalde waarde en normen meegegeven maar zeker niet erin gestampt of opgedrongen! En al helemaal niet dat je tegen andere alleen maar ja en amen moet zeggen. Hij heeft zijn bekkie verder echt wel bij hoor. En dat behulpzame merken we thuis weinig van. Dan moeten we echt dingen 100x vragen (echte puber dus 😅) en op bijv school doet hij dit uit zichzelf!
Daglichtlamp schreef op 19-06-2024 om 12:07:
Je noemt het een adoptieprocedure, betekent dat ook niet dat zijn wettelijke vader hier mee in moet stemmen? Of in elk geval om instemming gevraagd moet worden? Het lijkt me een heftige procedure voor een net puber.
Helaas wel ja. Hij is al bijna 11 jaar niet meer in mijn zoon zijn leven. Hier heeft mijn ex zelf voor gekozen hoor.
Vandaar ook de adoptie. Dan heeft die flapdrol niks meer over hem te zeggen. Wel weet mijn zoon dat mocht hij contact willen met zijn biologische vader dat dat altijd mag!
Ik zou voor de volgende keer wel eerst even rustig nadenken en bezinnen (samen met je man) voordat één van jullie roept dat hij iets niet mag wat met school te maken heeft, een excursie, sportdag of kamp.
Bewijsdrang, issues met adoptie, het kan allemaal een rol spelen en hoe begrijpelijk ook, dat is écht geenszins een excuus voor dit gedrag. Er zijn heel veel pubers met bewijsdrang en helaas ook te veel kinderen met een instabiele thuissituatie. Als die allemaal zo aan het slopen zouden slaan, zou menig school niet eens meer overeind staan.
'We hebben school gesproken en hij gaat toch gewoon mee op kamp. Dit omdat school verder ook niet inziet waarom hij niet mee zou kunnen, vanuit hun optiek. Iedereen vindt hem verder een leuke, lieve, sociale en behulpzame jongen. Hun denken ook dat het bewijsdrang is.'
Dat het een leuke, lieve, sociale en behulpzame jongen is, is dat ook de mening van het meisje, en van haar ouders? Van de auto-bezitters van wie de auto met eieren ondergegooid is? Van de directie die een nieuw digibord moet betalen, en een nieuwe wc, van de leerkrachten waarnaar hij niet luistert omdat hij ze niet mag?
En is 'bewijsdrang' de verklaring, waardoor er geen probleem meer is? Is die 'bewijsdrang' dan nu opgelost?
Wat heb je nu eigenlijk bereikt?
Tsjor
tsjor schreef op 21-06-2024 om 08:16:
'We hebben school gesproken en hij gaat toch gewoon mee op kamp. Dit omdat school verder ook niet inziet waarom hij niet mee zou kunnen, vanuit hun optiek. Iedereen vindt hem verder een leuke, lieve, sociale en behulpzame jongen. Hun denken ook dat het bewijsdrang is.'
Dat het een leuke, lieve, sociale en behulpzame jongen is, is dat ook de mening van het meisje, en van haar ouders? Van de auto-bezitters van wie de auto met eieren ondergegooid is? Van de directie die een nieuw digibord moet betalen, en een nieuwe wc, van de leerkrachten waarnaar hij niet luistert omdat hij ze niet mag?
En is 'bewijsdrang' de verklaring, waardoor er geen probleem meer is? Is die 'bewijsdrang' dan nu opgelost?
Wat heb je nu eigenlijk bereikt?
Tsjor
Ik ben een beetje verbaasd over de (wat vijandige?) toon van deze post. Alsof je niet tevreden bent met de uitkomst of de conclusie van TO? Alsof je vindt dat er meer genoegdoening moet zijn naar diegene die slachtoffer van zijn gedrag zijn geweest?
Of zijn er dingen die jij TO nog mee wil geven, waarvan je bang bent dat ze dat over het hoofd ziet, Tsjor? Stoort het je dat TO her goede in haar kind ziet, en verbaasd is door zijn recente gedrag?
TO komt hier duidelijk vragen om raad en is een stap verder gekomen. Ze heeft samen met school een beeld van waar het gedrag van haar zoon vandaan komt. En nieuwe inzichten over wat er mogelijk een rol speelt bij die bewijsdrang. Dus dat heeft ze bereikt. Aan hen om daar nu verder mee aan de slag te gaan.
Ik verbaas me er echt over dat zulk problematisch gedrag, op verschillende plekken, niet alleen op school, met slachtoffers waar nauwelijks enig herstel voor is (hooguit vergoeding materiële kosten) dat alles is opgelost als de jongen naar schoolkamp mag en dat het gedrag dan gelabeld is als 'bewijsdrang', terwijl de jongen de hemel in geprezen wordt. Door iedereen. Ik heb een aantal mensen genoemd die er mogelijk anders over zouden kunnen denken.
Ik zou aan de ouders van het meisje vragen of hij wel mee mag op schoolkamp.
Tsjor
