Dagboek gelezen...
Voordat ik het hele forum over me heen krijg...ja, ik kon me niet bedwingen en ja ik heb er veel spijt van dat ik het dagboek van mijn 14-jarige dochter gelezen heb....
En misschien boontje komt om zijn loontje, maar ik zit er gigantisch mee in mijn maag met wat ik gelezen heb.
Wil dit graag met dochter bespreken, maar dan weet ze dat ik haar dagboek gelezen heb.
Heeft iemand dit ook eens aan de hand gehad en hoe hebben jullie dit opgelost?
Kaaskopje
Wat jij schrijft over toch kijken kan ik me heel goed voorstellen.
Om eerlijk te zijn, ik heb dagboeken gewoonweg nooit begrepen, heb er dus ook nooit eentje gehad, zie mijn kinderen er ook niet zo snel eentje hebben. Dochterlief moet verplicht vanuit school een 'journal' bijhouden van minstens 5 regels per dag en dat is dgeliks vloeken en schelden om het op papier te krijgen (meestal: today I woke up. I went to school. We had PE. It was awesome. Now I'm done) die zie ik geen gevoelens aan papier toevertrouwen.
Vraag, puur nieuwsgierigheid, aan degenen wiens dagboek geleen werd: als je wist dat het elezen werd, waarom schreef je er dan in?
Bugs
Hoe en of je hier iets mee kunt doen is ontzettend afhankelijk van jullie verstandhouding op het moment.
Ik zou me in jouw geval ontzettend zorgen maken, maar het moeilijke is dat zowel iets doen als niets doen dingen kapot kan maken.
Ik denk dat ik voor mijn eventuele acties zou laten meespelen wie de andere partij was. Bij een nieuwgierige leeftijdsgenoot zou ik anders reageren dan bij de clubcasanova of een trainer. Zodra er een machtsverschil is (trainer, echt meer dan paar jaar leeftijdsverschil) zou ik eerder geneigd zijn iets te doen. Het blijft wel seks met een minderjarige, dus strafbaar, en zodra de ander door positie of leeftijd overwicht heeft is de kans dat het minder vrijwillig was groter.
Niet zeggen
ik zou het niet zeggen maar wel een gesprek hebben over voorlichting. Misschien bedoelt ze met ontmaagd niet 'de daad' maar op een andere manier sexen??
Dagboekenmens
Dirksmama, ik denk dat je een dagboekenmens bent of niet. Ik was in mijn jeugd en nog een stukje in de twintig echt een dagboekenmens, maar vanaf het moment dat ik mijn man leerde kennen, is die behoefte verdwenen. In plaats van mijn zieleroerselen aan papier toe te vertrouwen, deed ik dat voortaan aan mijn man.
Ik zeg maar niets...
Ik heb besloten dat ik er niet over begin. Ik hoop nog steeds dat ze naar mij toekomt, doet ze het niet, dan leg ik me er (voorlopig) bij neer. Misschien doet zich er een gelegenheid voor en dan kunnen we het er over hebben. De vraag was gesteld of het daadwerkelijk ging om ontmaagden, en dat is zo (ze schreef zelfs dat het een beetje pijn deed, maar wel heel fijn was). Ben er wel achter gekomen dat het een leuke jongen is, waar ze al heel lang vriendschappelijk mee omgaat. Nou ja, vriendschappelijk...
"Gelukkig" is ze ondertussen ook al ongesteld geworden dus mijn eerste vrees is even voorbij...
