zorgen over klasgenootje dochter
Mijn dochter heeft een meisje in de klas van 4.5, waarvan ze wel eens had verteld dat ze zo vervelend was omdat ze altijd ruzie met iedereen maakt. Gisteren was ik mee op excursie met de hele klas, waarbij zij in mijn groepje zat, en ik zag wel een paar dingen aan dit meisje die ik zorgelijk vind. Mijn vraag aan jullie is: moet ik hier iets mee doen of laat ik dit aan de juf?
Haar ouders zijn recentelijk gescheiden (of in ieder geval uit elkaar gegaan), en ze woont bij allebei. Het is een heel klein, teer poppetje, maar vreselijk agressief naar anderen toe. Ze begint meteen te trekken of te slaan, blijft ook echt doorslaan (met handen maar ook een keer met een dikke tak) ook als een kind door haar valt o.i.d., vertoont totaal geen sociaal gedrag naar andere kinderen, en als je haar (vriendelijk of boos) aanspreekt op het pijn doen van andere kinderen, rent ze weg of doet haar vingers in de oren. Ik denk dat ze in de 3 uur dat de excursie duurde wel in 5 of 6 vechtpartijen betrokken was met andere meisjes.
Op een gegeven moment had ze ook nog eens in haar broek gepoept. Ze zei dat dat wel vaker gebeurde. Dat lijkt me niet normaal voor een kind van 4.5, dan is er iets raars aan de hand, wellicht iets wat allemaal door stress wordt veroorzaakt?
Toen ik de moeder later sprak (die was niet meegeweest) vertelde ik dat ze in haar broek had gepoept en hoe ik het opgelost had (onderbroekje weggegooid). Daarna zei ik, op heel zachte toon zodat het een beetje vertrouwelijk was, dat ik dacht dat ze niet zo lekker in haar vel lijkt te zitten, vanwege dat broekpoepen en omdat ze steeds ruzie zoekt en niet heel happy lijkt. Ik deed het automatisch, ik begeleid (iets oudere) kinderen en heb vaker gesprekjes met ouders, dus ik zat een beetje in mijn rol als docent. Weet ook niet zo goed wat ik verwachtte als reactie, maar moeder zette grote ogen op en heeft daarna niets meer gezegd, er kwamen andere mensen tussen.
Is het mijn plaats om er iets van tegen de juf te zeggen? Ik vind eigenlijk dat ze dat zelf moet doen, en dat ik er als andere ouder eigenlijk niets mee te maken heb, maar maak me dus (meer als hulpverlener) wel echt zorgen, zeker omdat ik juist vaak hoor van kinderen met gedragsproblemen op oudere leeftijd, en ik dan denk: was er maar op jonge leeftijd ingegrepen...
Of is er een anoniem nummer van jeugdhulpverlening waar je zorgen over iemand kan uiten? Daar vind ik het eigenlijk ook weer niet extreem genoeg voor..
als ik het zo teruglees...
...denk ik eigenlijk dat ik als ik de moeder was ook niet zo goed had geweten hoe ik had moeten reageren. Je verwacht natuurlijk geen halve overdracht-met-analyse van een andere ouder 
Het ging per ongeluk, het zat zo in mijn hoofd dat ik dacht, oh, nu kan ik het met de ouder zelf delen..
Juf
Je was met school op excursie en dit kind viel je op. Dat zou ik toch echt aan de juf melden als het je blijft bezwaren. Goed overigens dat je in elk geval ook de ouder gemeld hebt, omdat je mee was. Dat is soms een overweging want ook school wil vooral dat je eerst naar de juf gaat, die kent de situatie van een kind beter en voor jou is het een momentopname. Wat denk je dat hulpverlening elders haar kan bieden? En hoeveel mensen moeten zich met haar gaan bemoeien? Dat loopt al snel uit de hand zonder dat een kind daar ook maar iets aan heeft.
Juf
Heeft het waarschijnlijk allang door en moeder ook, maar dit soort problemen vergt nu eenmaal een lange adem. Lijkt me idd bloedirritant als iedereen er steeds over begint.
Vertrouwenspersoon
Is er niet een vertrouwenspersoon op school? Als het goed is kan je daar ook terecht met zorgen om een ander kind. School zal dan misschien in gesprek gaan met moeder en als het goed is, is school ook al op de hoogte van de situatie. Ik zou het in eerste instantie ook niet fijn vinden om dit van een andere ouder te horen. Hoe goed uw bedoelingen ook zijn. Succes
Ongetwijfeld bedoel je het goed
maar ik zit hier toch een heel klein beetje met kromme tenen.
Je zegt het zelf al, ouders net gescheiden en zo, kan goed zijn dat het kind het afreageert, of dat ze autistisch is, of dat ze haar dag niet had. Of nee, want je dochter had al gezegd dat het meisje een ruziemaakster was. Misschien is dit gewoon een iets moeilijker meisje. Maar hoezo moet er dan meteen wat van gezegd worden, ergens iets gemeld worden, en er iets aan gedaan worden...
En dan ook nog op zachtere stem aan de ouder mededelen dat je vermoedt dat ze niet zo lekker in haar vel zit. Een moeder van school die meegaat op een uitje en dat dan meent te moeten zeggen.
Ik weet niet of ik wel zo blij zou zijn als ik die andere moeder was, dat er ouders mee op uitjes gaan die menen dit soort uitspraken te mogen doen. Je zegt dat je iets oudere kinderen begeleidt en vaker dit soort gesprekjes met ouders hebt. Maar ik vind het niet professioneel zo. Je gaat aan de autoriteit van de juf voorbij en ook aan het ouderschap van de moeder. Als er echt wat met het meisje zou zijn, dan heeft de juf dat allang in de smiezen en die moeder ook.
Het lijkt erop dat die campagnes van de overheid goed werken.
Misschien een eerste stap naar hulp
Ik kan heel goed begrijpen dat jij hier de moeder over aangesproken hebt. Toch moet het voor haar ook niet makkelijk geweest zijn om hierop te reageren. Ikzelf zou ook niet graag hebben dat een mama van een ander kindje in de klas opmerkingen maakt over mijn zonen. Waarschijnlijk weten de juf en de mama wel dat dit meisje wat problemen heeft. Hopelijk beseft de mama nu wel dat ze beter hulp zoekt voor haar dochter. Ik zou er voorlopig niet meer over beginnen tegen de moeder.
nee
Ik zou niet mee naar de juf gaan en al helemaal niet naar een of andere instantie.
Een kind van 4,5 dan bedoel je toch vierenenhalf? Zo gek is het niet dat die wel eens in haar broek poept, en zeker niet tijdens perioden van stress. Scheiden geeft nu eenmaal stress en kinderen uiten zich dat door korter lontje of terugval in zindelijkheid.
Goed dat je het de moeder hebt gezegd, maar ik vrees dat het op een iets verkeerde toon was waardoor haar nekharen overeind gingen staan. Joh, net gescheiden, heel normaal dat het kind niet lekker in d'r vel zit.
De juf zal hier heus vanaf weten en er wat mee doen, het is al moeilijk genoeg voor die moeder.
Gewoon lief blijven tegen het meisje en je hebt het poeponderbroekdilemma prima opgelost.
Relatie
Het stoort mij een beetje dat je zo snel en relatie legt tussen 'ouders zijn gescheiden' als mogelijke oorzaak (stress) van de problemen van het kind. Het omgekeerde is vaker aan de orde: een moeilijk kind leidt tot problemen in de relatie en dat leidt dan weer tot een echtscheiding.
Als je iets aan de juf vertelt zou ik het bij mezelf houden: ik vond het moeilijk om met X om te gaan, omdat ze zo vaak ruzie maakte en ik haar niet kon bereiken.
Je laat nu je 'professionaliteit als hulpverlener en 'ouder zijn van (een ander kind)' door elkaar lopen. Dat is niet helder.
Tsjor
juf
ik had mijn zorgen aan de juf verteld en aan haar de taak om extra op te letten en er mee naar de ouders te gaa. overigens dat boekpoepen.. ik ken een moeder die altijd heeeeel kwaad werd op haar kinderen als ze in hun broek plasten of poepten.. mijn eigen kinderen zeggen het nog steeds... mam.. jij zei er nooit wat van.. hoe kan dat... nou omdat ik er totaal geen moeite mee had.. ze zijn nu 13 en 16 en hebben vanaf 8 jaar geen ongelukjes gehad...daarvoor wel en ik zei altijd hup schone broek vuile in de was en doorrrr.. maar het feit dat ze het nog weten van ons buurmeisje... zegt toch wel hoeveel impact dat heeft op kinderen.. en dan waren de mijne alleen nog maar toeschouwers laat staan als je het kind zelf bent...
