Zoon van 9 praat niet over wat hem bezig houdt

maakbaar

Je hebt blijkbaar heel sterk een beeld van hoe het leven van je zoon eruit zou moeten zijn. Vol vriendjes en plezier. Dat hij elke dag vrolijk naar school gaat en blij weer thuis komt (mèt een vriendje), dat hij overal met je praat over en altijd meteen precies vertelt wat hem dwars zit. Alle dagen mooi weer.

Maar zo is het leven niet.

Ziet jouw leven er dan wel zo uit? Of heb je ook wel eens geen zin om te gaan werken. Zo'n dag dat je liever in bed blijft, zonder dat daar nou direct een aanleiding voor is. Ben je ook wel eens liever alleen dan met anderen? En wil jij altijd op ieder moment overal over praten? Kun jij altijd benoemen waarom je de ene dag wat minder vrolijk bent dan de andere?

Daarbij: het is ook nog een jongen, en jongens zijn toch al wat minder van het 'praten over hoe ze zich voelen en wat ze dwars zit'. Niet altijd allemaal natuurlijk, maar toch.

Ik herken wel e.e.a. 1 van mijn kinderen vertelt echt helemaal nooit iets. Soms merk je wel aan hem dat er iets dwars zit, maar het is -tot op heden- onmogelijk gebleken om er ooit uit te krijgen wat dat dan is. Soms ontdekken we pas een hele poos later wat er nou was. Soms nooit. Maar alles gaat altijd ook weer over. Zoon is inmiddels bijna 14. En, nou ja, zo is hij nou eenmaal. Overigens kan ik nog het beste met hem praten als we ondertussen samen iets (actiefs) doen, maar ook dan: het blijft zeer beperkt wat hij met mij deelt.

Maar weet je, je kunt een kind ook verstikken door overbezorgd te zijn. Door hem steeds het gevoel te geven dat het niet goed is wat hij doet: dat je niet blij bent als hij eens niet afspreekt, dat het je dwars zit als hij niet wil (of kan) praten over wat hem dwarszit. Dat hem helemaal niks dwarszit maar hij gewoon even een baaldag heeft en jij hem het gevoel geeft dat dat 'heel erg niet goed' is. Zo maak je je kind onzeker.

Laat hem merken dat je er voor hem bent en dat je belangstelling hebt voor zijn leven, maar laat hem ook toch vooral zichzelf zijn. En ja er gaan ook vervelende dingen gebeuren in zijn leven. Aan jou om hem het vertrouwen te geven dat hij daar -zelf- mee om kan gaan.

Zolang je geen heel duidelijke signalen hebt dat het niet goed met hem gaat, zou ik je vooral aanraden wat stappen terug te zetten. Niet zo bovenop hem zitten en elk ongemakje uitvergroten en analyseren. Gun je kind zijn eigen leven.

Laat los!

Kinderen zijn niet scheutig met wat ze vertellen. Vraag een gemiddeld kind naar z'n schooldag en het antwoord is 'gewoon', of 'leuk'. Laat staan dat een kind écht vertelt wat hem bezighoudt... Wil je dat weten, dan zal je het eruit moeten sleuren (en dat wordt richting puberteit alleen maar erger, dan weet je dat alvast ).

Buikpijn door iets wat op school speelt... sja, dat kan, maar is niet direct een drama. Mijn zoon had het van een naderende spreekbeurt, een vergeten opdracht of een verprutste topotoets. Of gewoon omdat hij geen zin had in school.

En waarom moet hij zo nodig afspreken? Ik heb een zoon zonder vrienden (in z'n hele schooltijd misschien 2-3 keer afgesproken) en eentje met veel vrienden, maar ook die sprak maar af en toe met iemand af. Allebei vonden ze het prima zo.

Kinderen zitten al de hele dag in een groep op school, op de BSO, daarna nog sporten... voor sommige kinderen is dat genoeg, die vinden het fijn om thuis gewoon rust te hebben en hun eigen ding kunnen doen.

Leg dat vergrootglas weg en laat los!

jeetje

gaat het wel goed met je? Je komt inderdaad wel erg overbezorgd over.

Snap het wel

Ik heb een zoon die ook een binnenvetter is en weinig praat. Dit in tegenstelling tot mijn andere kinderen die zeer expressief zijn. En dat laatste ligt mij ook beter. Ik vind het moeilijk dat ik niet altijd hoogte kan krijgen van hoe hij dingen ervaart en wat hij vindt van zaken. Hij is heel gesloten. En ik krijg dan vlug het idee dat ik aan het drammen ben als ik hem dingen vraag (en dat ziet hij denk ik ook zo). En ik wil zeker respecteren hoe hij is maar tegelijk vind ik het moeilijk want ik ben soms bang dat ik iets mis. Stel voor dat hij heel ongelukkig is maar ik merk het niet. Ik was zelf vroeger ook meer gesloten maar heb juist geleerd om meer te praten over wat me bezig houdt. Nadat in mijn omgeving zich onverwacht enkele mensen van het leven hebben beroofd heb ik geprobeerd om opener te worden. Juist omdat hierbij de naast omgeving ook geen idee had wat er omging in hun hoofd en welke problemen er speelden. En hoewel ik bij mijn zoon niet het idee heb dat hij ongelukkig is had ik dat bij die vriend toen ook niet.
Dus ik hoop dat als er echt wat is hij wel zal praten.

Buikpijn

Mijn zoon van 10 heeft ook regelmatig buikpijn. Vaak als er iets komt dat spannend is. En dat kan iets zijn dat ik niet eens heel bijzonder vind zoals weer naar school gaan na een vakantie. Ik heb er begrip voor, hij is gewoon best gevoelig voor dit soort dingen, maar hij moet wel gewoon gaan natuurlijk. Tenzij hij echt ziek is.
Zoon vertelt ook weinig over school, het wordt iets meer omdat hij nu in een groep zit waar hij sociaal emotioneel meer aansluiting heeft. Hij kan dus eigenlijk beter volgen wat er speelt. Afspreken doet hij wel minder de laatste tijd. Hij blijft weleens op het schoolplein om wat te voetballen met vriendjes maar komt daarna gewoon alleen naar huis. Blijkbaar heeft hij er niet zoveel behoefte aan momenteel. Ik laat het maar zo, al vind ik het soms wel jammer op een lange woensdagmiddag want dan zit hij vooral achter de computer. Kinderen uit de buurt zoekt hij ook niet op.
Verder komt hij genoeg in contact met andere kinderen, op school, bij de voetbal en 1 dag BSO dus heel veel zorgen maak ik me er niet over. Heb ik wel gedaan hoor, maar ieder kind is nu eenmaal anders en ik heb niet het idee dat zoon ongelukkig is.
Doet jouw zoon verder iets buiten schooltijd?
En verder zou ik ook zo'n opmerking als 'had je geen zin?'achterwege laten. Gewoon naar huis gaan en samen iets gezelligs doen is toch ook prima. Als je er wel iets van blijft zeggen voelt hij dit misschien toch aan alsof hij niet goed is zoals hij is.
Wat doet hij als hij thuis is? Vraagt hij dan veel aandacht van jou of gaat hij gewoon zelf spelen?

Hier een 10 jarige:

Hoe was het op school: Mmmmm
Nog wat leuks gedaan: Mmmmm
Nog wat gebeurt: Mmmmmmm.....mag ik op de Ipad.....

Zit ik dan met mijn goede gedrag

het feit dat je het uitspreekt dat je overbezorgd bent en er wat mee doet vind ik een pluim waard hoor! En vragen om herkenning is toch fijn?

Wat mij wel bij je bezig houd is dat je doordat je bovenop hem zit, hem misschien het gevoel geeft dat hij denkt " ik hou mijn mond maar anders krijg ik de hele rambam weer over mij heen"...snap je wat ik bedoel? Omdat hij weet dat je overbezorgd bent kan het ook wel eens zo zijn dat hij op een gegeven moment niets meer wil zeggen om je niet ongerust te maken....

goed dat je er aan werkt in ieder geval!

...want dat was wel mijn gedachte: Als je zó bezorgd bent, waar komt dat dan door? Het lijkt me heel vervelend om niet ontspannen naar je kind te kunnen kijken. Verder snap ik het wel een beetje hoor. Hier zijn de kinderen een tijdje terug van school gewisseld en toen was het ook wel spannend of ze wel aansluiting zouden vinden op de nieuwe school. Met name met de oudste (ook 9 jaar), dat was in de loop van groep 5 dat we overstapten en dan zijn vriendschappen op school misschien al gevormd. Gelukkig was hij een soort 'new kid in town' en was er aan belangstelling geen gebrek. Voor zover ik weet heeft hij een handjevol vaste vriendjes op de nieuwe school met wij hij ook na schooltijd afspreekt (niet elke dag, want daar heeft hij geen zin in. Daarnaast speelt hij op het schoolplein ook nog met andere kinderen en beide kinderen blijven heel graag over op school. Dus dat zal wel goed zitten... en dat je zoon buikpijn heeft: hier heerst ook vanalles aan buikgriepjes, dus misschien is hij gewoon wel een beetje ziek.

Ik zou het type vriendschap belangrijker vinden dan het aantal afspraakjes overigens. Liever 1x per week afspreken met een vriendje waar je kind het echt leuk mee kan vinden dan elke dag kinderen over de vloer die alleen komen voor een bepaald soort speelgoed of videogame.