Zoon van 7 heeft verlatingsangst door overlijden
Mijn zoon van 7 heeft 2 jaar geleden kort achter elkaar zijn twee oma’s moeten afstaan. Ik denk dat zijn gedrag wat hij nu laat zien daar de oorzaak van is. Sinds twee weken blijft hij bij me staan als ik hem naar school breng terwijl zijn tweeling broer wel gaat spelen tot de bel gaat. Hij zegt buikpijn te hebben of zich ineens niet lekker te voelen en wil het liefst met me mee terug naar huis. Hij zegt me te missen als ik weer weg ben. Hij wacht tot de bel gaat en loopt dan pas naar binnen. Eenmaal in de klas gaat het wel. En komt ook weer blij naar buiten als de school weer uit is.
Ik vind het vervelend voor hem. Wat kan ik doen. Op dit moment erken ik hem in zijn gevoel. Ik geef aan het te begrijpen en ik er straks gewoon ben als we thuis weer boterhammetjes gaan eten. Ik werk 24 uur dus ik ben veel thuis. Ook ondernemen we met het gezin leuke dingen. Daar genieten de kinderen van. Ik hoop dat het vanzelf over gaat. Zijn er dingen die ik kan doen zodat hij van dit gevoel af kan komen. Tips zijn zeer welkom.
Mijn kind
Ach wat verdrietig. ...
Maar mijn kind liet dit gedrag ook zien
Toen was het een zooitje in de klas, werden er andere kinderen gepest waar zij zich machteloos bij voelde en kwam ze niet mee met rekenen. Voordat die apen er allemaal uit waren.....
Dus ik weet niet hoor of de oma's ermee te maken hebben. Het k a n. Maar pas op voor tunnelvisie. Hoe gaat het op school?
rouw
Praten jullie nog over de oma's? Bezoeken jullie evt. het graf, of proosten jullie op de verjaardagen van de oma's, halen dan gebak in huis of maken een andere traditie?
Jullie zijn weer overgegaan tot het normale leven, dat is heel goed, maar misschien goed om samen een boek te lezen dat helpt bij rouwverwerking, naast er ook 'gewoon' over doen/praten, foto's kijken, herinneringen ophalen. Ik had voor mijn zoon een opaboek gemaakt, met foto's van hem samen met zijn opa
Hij kan bang zijn dat mensen ineens weg zijn, dat moet hij wel kunnen uitspreken in plaats van de hele tijd afleiding hebben en flink zijn.
Oorzaak?
Evelien, ik hoop maar dat het gedrag van je zoon niet de oorzaak is van het overlijden van zijn twee oma's, maar het gevolg.
Anders krijgt dit draadje wel een erg luguber tintje 
Verder zou ik eerlijk gezegd niet te snel conclusies trekken uit het gedrag van je zoon. Zoals Guera al zei: pas op voor tunnelvisie. Waarom denk je dat dit te maken heeft met een gebeurtenis van twee jaar geleden? Het kan zoveel zijn. Of het kan ook "zomaar" een periode zijn. Hoe dan ook: ik zou geloof ik ook niet teveel focussen op die rouw.
Ook op andere momenten?
Is hij ook angstig als hij bij een vriendje of buurkind gaat spelen of als hij gaat sporten? Of als je een avondje uit gaat en de oppas is er?
Het lijkt zich nu erg te beperken tot school, misschien is zijn angst school gerelateerd?
Dochter
Toen onze kinderen 8 en 5 waren overleed de oma waar ze heel veel waren en waar ze een enorm goede band mee hadden. Dat was natuurlijk heel erg verdrietig. Dochter was 5 en heeft nog jaren op verdrietige momenten teruggegrepen op dat verdriet om oma. Wij hadden zelf het gevoel dat ze dan vaak niet onder woorden kon brengen waar ze precies verdrietig (of boos) over was, maar 'oma' was daarvoor dan het woord dat ze bedacht. Want als we dan wat doorvroegen bleek er eigenlijk altijd wel iets anders te zijn waar ze over inzat. Ruzie met een vriendinnetje. Of ze had iets gedaan dat niet mocht en wij waren daar boos over geworden. Of er ging een uitstapje niet door vanwege slecht weer of zo. Daar reageerde ze dan niet direct op, maar het bleef duidelijk wel 'werken' in haar hoofd. Maar dat vond ze dan blijkbaar moeilijk uit te leggen, of ze had zelf niet eens dat verband door. Verdriet, angst, verwarring, boosheid, waren voor haar blijkbaar nog lang logischerwijs verbonden aan het verlies van oma. Dus dat zo'n verlies nog lang doorwerkt, dat kan, op allerlei manieren.
Het kan natuurlijk heel goed zo zijn dat hij, nu hij net even wat ouder en wijzer is, zich realiseert dat niet alleen (oude) oma's doodgaan, en dat hij nu inderdaad bang is dat hij jou/jullie kwijtraakt.
Maar als hij zelf niet met zoveel woorden over het verlies van de oma's praat, zou ik er niet zomaar vanuit gaan dat dat het gedrag verklaart. Het kán, maar het kan ook zeker wat anders zijn. Pesten op school, geen klik met de juf, gevoel van competitie met zijn broer. Ik zou daar toch eens op proberen door te vragen.
