Zoon is panisch voor honden

lost zich vanzelf op

Het is toch niet zo'n rare angst? Sommige dieren kunnen ook gevaarlijk zijn. Als kind was ik doodsbenauwd voor honden, en ook wel voor andere dieren. We hadden thuis een hond en een kat maar dat was anders, die kende ik. Ik werd wel eens voor een boodschap naar de winkel gestuurd en als de hond van de buren op de stoep lag dan liep ik een heel eind om om maar niet langs die hond te hoeven. Ik heb heel wat benauwde momenten meegemaakt vanwege de aanwezigheid van enge hond of vals kijkende kat ha ha. Het gaat heus wel vanzelf over.
Als ik met mijn honden wandel dan kom ik vaak genoeg kinderen tegen die heel bang zijn voor mijn twee vriendelijke sullige honden. Toch neem ik dat serieus en ik laat de honden niet in de buurt van die kinderen komen. Ik zou dat absoluut geen genante situaties noemen.

Mijn kinderen waren ook bang voor honden...

..en daar zijn ze overheen gegroeid.
Als zij een hond zagen konden zij ook ineens rennend oversteken met alle gevolgen van dien. Zij hadden nooit nare ervaringen gehad met honden. Maar als ik er goed over nadenk hebben ze misschien onbewust wel angst gekregen door een paar situaties..

- Toen zij in de buggy zaten was ik altijd bang dat een hond ineens aan mijn kind ging snuffelen. Een buggy en honden zijn op gelijke hoogte.

- Mijn ouders hadden een Belgische Herder die nogal wild was. Als je bij hen binnen wilde komen wilde hij tegen je aanspringen. Daarom tilde ik ze op en hield ik ze weg van die hond.

Ik vermoed dat ze daarom bang werden van honden. Zij reageerden hetzelfde als jouw zoon. En hoe kwamen ze ervan af?
Mijn zoon is geleidelijk aan erover heen gegroeid. Hoe weet ik niet precies. Hij was een jaar of 10-11 toen hij er helemaal van af was.
Mijn dochter was lange tijd panisch voor honden. Op een keer ging ze bij mijn broer logeren die ook een hond had. Zij vond het leuk om bij haar nichtje te logeren. Zij zouden wel rekening daarmee houden. Groot was mijn verbazing dat toen mijn broer en schoonzus haar thuis brachten zij zelf die hond aan de lijn had! "Hoe hebben jullie dat nou voor elkaar gekregen?" vroeg ik toen. Ook dit ging heel geleidelijk aan en spelenderwijs..misschien heeft ze uiteindelijk geleerd dat die hond alleen maar wilde spelen en daar niet bang voor hoefde te zijn. Of ze wilde zich niet onderdoen voor haar nichtje, wie zal het zeggen? Zij was toen ook een jaar of 10-11. Dus er is nog hoop...

Inmiddels zijn ze 17 en 19 jaar. Nu vinden ze honden zelfs leuk.

Ik heb zelf niet aan therapie, etc. gedacht. Dit is vanzelf gegaan.

Maar wat ik wel denk is als kinderen een nare ervaring hebben gehad met een hond (gebeten worden), dat het dan een stuk moeilijker is om van die angst ervan af te komen. Er zijn ook veel volwassenen die bang zijn voor honden. En het is jammer dat men daar vaak geen rekening mee houdt.
Toen mijn ouders nog die hond hadden zetten ze hem altijd in een andere kamer als ze bezoek kregen, vooral als ze merkten dat de bezoeker bang was voor honden.

Vraagje aan Marjolein64

Heeft die jongen een keer hele nare ervaringen gehad met een hond of honden? Dat kan de oorzaak zijn van die angst.

Hetzelfde als met tandartsen. Als je als kind een hele nare ervaring hebt gehad met een tandarts, dan kan je daar de rest van je leven last van hebben. Je wil nooit meer naar een tandarts gaan.

Monique

Ik heb geen idee over nare ervaringen in zijn jongere jeugd, ik heb hem pas leren kennen toen hij al 12 was.

Ook bang

Ik was ook altijd bang voor honden na een aantal nare ervaringen als kind (ik ben gebeten). Ook mijn kinderen waren bang.
Het heeft bij mij jaren geduurd. Ik vond het vreselijk, was constant op mijn hoede, liep staatjes om, ging naar de overkant van de weg, durfde niet bij mensen met honden naar binnen etc. Ik wilde ooit dierenarts worden echec het om deze reden niet kunnen doen.
In jouw geval lijkt het me ook af en toe gevaarlijke situaties op te leveren, de straat op rennen enzo....
Wat mij hielp was veel lezen over honden gedrag, lichaamstaal en zo te herkennen welke hond ik in welke situatie kon vertrouwen en daarmee dus op mezelf te vertrouwen. Jouw zoontje is hier natuurlijk nog wat jong voor, maar je zou hem wel kunnen helpen door iemand in je omgeving met een betrouwbare hond te vragen om eens heel geleidelijk te wennen.
Inmiddels hebben ik zelf zoveel geleerd en vertrouwen op gedaan dat we zelf een hond hebben. Nog steeds vind ik sommige honden eng, maar ik weet waar ik op moet letten en dat helpt.

tja

Panisch en gillend wegrennen vind ik wat te veel, daar moet je iets aan doen. Als hij gewoon rustig kan blijven is zijn angst te hanteren maar zo niet.

Ik denk dat je toch eens moet rondvragen in je vriendenkring tot je iemand hebt met een rustige, evenwichtige en goed opgevoede hond en die samen met de eigenaar gaan gebruiken.

Leg je kind uit dat dit niet werkbaar is voor de rest van zijn leven want honden zal hij altijd tegenkomen. Leg ook uit dat hij best bang mag zijn, dat hij naar de begeleider mag roepen om de hond vast te houden omdat hij bang is maar gillend weglopen is gewoon niet handig in je leven. Vertel dat je hem stapje voor stapje gaat laten wennen aan honden en dat je daarvoor vooral je ademhaling moet controleren. Leer hem buikademhalen (hand op je buik leggen en die naar boven laten komen ipv borstademhaling) en als hij dat kent gaat hij eerst eens op een door hem gekozen afstand naar die hond kijken. Als hij de ademhaling rustig heeft moet hij wat dichterbij gaan staan en weer dichterbij als hij weer de ademhaling rustig heeft. Zo ga je stap voor stap dichterbij komen en daar mag je best meerdere dagen over doen als hij maar rustig kan ademhalen bij de laatste stap.

Dikke kans dat het net zo afloopt als bij de dochter van Monique al hoeft dat niet eens. Gewoon langs de hond lopen als die vast zit zonder te gillen is al voldoende.

vroeger

door een paard gebeten en vervolgens panisch geworden. Kwam er een paard de straat in dan ging ik een blokje om, evenals op het strand enz.
Toen besloten dat het genoeg was geweest (op 9e gebeten) en op 16-jarige leeftijd de confrontatie aangegaan en op paardrijles gegaan voor 4 jaar. Heeft niet 100% geholpen, maar heeft wel een groot deel van de angst weggenomen. Ik aai nu paarden en loop er niet meer voor weg.

Je zoontje heeft het eigenlijk wel met alle dieren zeg je.
Is het niet een optie om met baby-stapjes dieren in zijn leven te introduceren?
Dus regelmatig naar de dierentuin, dierenwinkel, kinderboerderij enz., waar hij op afstand dieren kan bekijken, foto's nemen, over praten en zo heel langzaam hem zijn angst te laten overwinnen?
Daarmee bedoel ik niet dat hij een liefhebber hoeft te worden of dat je zelf dieren in huis hoeft te nemen, maar dat het onrealistisch panische er misschien wat af gaat?

Poes

Onze zoon was ook panisch voor honden. Tot het moment dst hij in paniek de straat op liep omdat er een kat aan kwam lopen. Toen waren wij er klaar mee. Er moest wat gebeuren. Je hoeft honden of andere dieren niet leuk te vinden maar ze zijn er en je moet er wel mee om kunnen gaan.

Onze zoon was toen 9 jaar. Wij hebben toen besloten om twee katten in huis te halen. Twee schattige kittens. En dat hielp. Door de onberekenbaarheid was onze katten weet hij dat dat niet eng is. Een kat springt nou een maal wel eens ergens bovenop.

Nu zeg ik niet dat je een kat of hond moet nemen maar het werkte bij ons wel. Katten zijn nu drie jaar en soms aait hij ze zelfs. Hij rent ook niet meer weg bij het zien van een hond. De hond van mijn broer wordt door hem ook geaaid.

Niet gewend

Ik lees vooral dat je zoon dieren niet gewend is en dat hij eigenlijk voor alle dieren een beetje bang is. Misschien is het een idee om dan toch wat vaker dieren op te zoeken. Je kan misschien eens meegaan naar een vriendje dat juist wel een hond heeft, zodat hij er geleidelijk aan kan wennen. Dan moeten die ouders er ook wel handig mee om gaan natuurlijk en zijn angst respecteren.
Hier was zoon, inmiddels 10, zo rond zijn 6e jaar ook bang voor honden. Was eens gebeten door een klein keffertje (en de moeder van het vriendje bij wie dat gebeurde ontkende dit stellig). Daarna ging hij nog eens spelen bij een ander vriendje met een grote hond, ik moest mee van hem. Deze moeder weigerde de hond, die voortdurend rond liep te snuffelen, uit de kamer te houden. Tja, dan houdt het op hoor. Zoon ging dus weer mee naar huis toen ik ging. Sommige mensen begrijpen het echt niet.
Zoon is er geleidelijk aan over heen gekomen. Hij is nu niet dol op honden, maar ook niet angstig meer.
Ik ken echter een meisje, voormalig vriendin van dochter, die wel panisch was voor honden. Bij haar had ik ook wel het idee dat haar moeder het erg in stand hield, door het er altijd maar over te hebben en altijd maar mensen te vragen of ze hun hond uit haar buurt wilden houden. Toen het meisje eenmaal naar de middelbare school ging groeide ze er overheen. Nu fietst ze zelfs door gebieden waar ze best wel honden tegen kan komen. Dat durfde ze op de basisschool absoluut niet.

Ter aanvulling

Ik bedoel met bovenstaande niet dat je het zelf in stand houdt hoor. Er zijn wel therapieen voor maar ik zou eerst proberen het zelf aan te pakken. Mocht dat niet lukken dan kan therapie altijd nog.

Therapie

We hadden dochter aangemeld voor therapie wegens hondenagst. Bij het intakegesprek vertelde de therapeut wat we zelf konden doen en dat lukte zo goed dat de therapie niet meer hoefde.

Het gaat om kleine stapjes, hele kleine stapjes. Begin niet eens met echte dieren, maar met boeken, films enz. Héél rustig. Dan dieren achter glas oid. Dan kijken naar dieren op afstand. Wat doen ze.
Trek er maar een jaar voor uit. Maar het kan wel!

Loes

Konijnen

Konijnen zijn banger voor jou dan jij voor hen. Wel goeiige exemplaren nemen, want sommige konijnen bijten als ze in het nauw gedreven worden, maar de meesten zullen dat onder geen enkele omstandigheid doen.

Loes

Een jaar? Ga weg

Dat zou betekenen dat je een kind van acht eerst minstens een maand verhalen gaat vertellen over dieren, daarna een maand plaatjes kijken, daarna een maand naar filmpjes op tv als je het richting een jaar wil laten gaan. ALS je dat al zou doen maak je er wel heel veel van, lijkt me niet goed. Laat zien dat zoiets veel sneller kan, dat geeft hem ook vertrouwen. Een jaar aanmodderen lijkt me vreselijk (oh nee he, komt ze weer met het boek of de film....) wat een energie ben je er dan aan kwijt en elke keer weer dat negatieve van het moeten wennen.

dat duurt (en tango off topic)

gemiddeld een paar maanden tot een half jaar, afhankelijk van de ernst. Het is een van de problemen die heel goed te "behandelen" is. Maar grote kans dat als dit jongetje meer met dieren wordt geconfronteerd in het dagelijks leven, er langzamerhand vanzelf verandering in gaat komen en al die dingen niet nodig zijn.

Tango: als je kind gebeten is en dat wordt ontkend hoef je toch alleen maar de bijtafdrukken te laten zien om haar te overtuigen? Die staan er bij bijten in als blauwe plekken of kleine gaatjes, ook bij kleine hondjes die vaak hele scherpe tandjes hebben.

dieren

Dank voor alle reacties. Er is hier niet sprake van een gezonde angst maar echt van panisch gedrag. Dat als wij ergens zijn en zoon met een hond wordt geconfronteerd, mensen met opgetrokken wenkbrauwen zijn gedrag aanschouwen. Vandaar dat ik er iets aan wil doen.

Huisdieren in huis kan niet, want ik ben zelf allergisch maar ik zal idd toch vaker proberen naar de kinderboerderij te gaan. Zoon vind dieren achter een hek of glas niet eng maar wel als ze los lopen. Katten rennen vaak weg dus dan speelt het probleem niet zo, maar honden komen juist naar hem toe en dan ontstaan dit soort situaties.

Een jaar

Het hóeft geen jaar te duren. Het belangrijkste is wel dat je niet haast. Van we hebben nu al drie dagen plaatjes van zo'n toch al niet eng konijn gekeken, ga nu maar ontspannen aaien.
Tussen doodsbang en lekker spelen met een hond zat bij ons ruim een half jaar.
Loes

Verschil angst kind en volwassenen

Het voordeel is wel dat angsten bij kinderen vaak sneller verdwijnen dan angsten bij volwassenen. Kinderen groeien er snel overheen of kunnen wel hulp gebruiken, maar het verdwijnen van de angst gaat bij kinderen sneller dan bij volwassenen. Volwassenen zijn vaak gebaat bij een lange therapie.

Ik had als kind ook last van voor anderen onbegrijpelijke angsten: ballonnen en ook andere dingen die kunnen knallen, zoals klappertjespistolen, vuurwerk, etc., een enorme watervrees (douchen en haren wassen was een ramp, laat staan leren zwemmen) en angst om te vallen (daarom was leren schaatsen en fietsen een enorm probleem voor mij). Zelfs de lichtflitsen van fototoestellen vond ik eng (vroeger gaf de flitser van een fototoestel een heel fel licht). Gelukkig is dat allemaal goed gekomen, rond mijn 12e was ik van alle angsten af. Daar ben ik vanzelf overheen gegroeid.
Bij volwassenen ligt dat anders, zij hebben veel meer tijd om erover heen te komen en vaak is er een langere therapie hiervoor nodig. Kinderen zijn wat dat betreft een stuk flexibeler.

Blaffende honden

Ik was als kind niet bang voor honden, maar ze mochten niet blaffen.. (knalfobie).

angst

Heel belangrijk is om hem duidelijk te maken dat als hij wegrent de hond juist achter hem aangaat met eventuele gevolgen van dien.

Voor een hond kan het spelletje zijn om achter iemand aan te lopen/rennen. En al helemaal als ze wegrennen. Niet alleen bij kinderen maar ook andere dieren.

Er zijn inderdaad cursussen voor kinderen die echt panisch zijn voor honden. Ons nichtje van 9 was ook panisch voor honden. Als ik wist dat ze kwam zette ik de honden vast in hun ren.

Zij heeft hier wel heel veel aan gehad en durft nu gewoon tussen de honden door te lopen. Dol is ze er nog steeds niet op maar ze heeft ook geen angst meer. Hoe lang het duurt voor je kind is afhankelijk van. Dit is namelijk per kind anders. De een gaat heel snel en de ander is er een jaar mee bezig. Deze cursus werd gegeven bij een hondenschool.