zoon 8 enig kind en weinig vriendjes

ik zou zeggen...

Jij hebt een probleem, maar heeft hij dat ook?
Als volwassene zijn we vaak geneigd om onze kinderen te beschermen tegen van alles en nog wat. Maar is dat echt nodig?
Je moet hem helemaal niet stimuleren om meer vriendjes te maken; wie zegt dat eigenlijk? Jouw zoon stelt zich gewoon onafhankelijk op van andere kinderen en zoekt veiligheid bij zijn kat o.a. Daar is werkelijk niets mis mee!
Mag ik je een tip geven?
Laat het lekker los en laat die jongen zich ontwikkelen zoals hij is. Probeer hem niet een bepaalde kant op te duwen maar laat hem lekker gaan. Als hij graag alleen is, alleen speelt mag dat toch?
En natuurlijk is het soms even pijnlijk, zoals dat bij de buren het feestje is waar hij niet hoefde te komen... Op die momenten moet je hem even koesteren, misschien even iets anders gaan doen om hem af te leiden, maar maak er niet meer van dan dat het is.

Hoogbegaafdheid

Ik herken veel van wat je schrijft. Maar dan van mijn 8-jarig meisje, ook een enig kind in een dorp, alleen is hier de hond de beste vriend en doet ze gelukkig wel mee met dorpsactiviteiten zolang het geen bal- of contactsport is. Bij groepsgebeuren in de klas staat mijn dochter ook wat meer aan de kant. Dat doet ze ook zelf. Ze denkt bij gym en handvaardigheid bijvoorbeeld te ver door in wat mis kan gaan door haar intelligentie (vergelijkbare kloof met cijfers tussen 129 en 91) en door haar motorische achterstand, gaat het toch niet zoals ze wil dus begint ze er niet aan. Iets met perfectionisme en faalangst.... En als ze ze een periode te vol zit met frustraties door verveling, stress, onmacht of andere emoties kan ze last hebben van driftbuien en spreekt ze ook amper af. Daarnaast merk je aan veel dat ze met leeftijdsgenoten langs elkaar heen praten en elkaar niet helemaal begrijpen. Door therapie heeft ze in ieder geval geleerd dat ze aan de bel moet trekken voordat ze om niets bijzonders ontploft. Dat laatste is ook niet handig in contacten met vriendinnetjes en haar imago bij ouders... En als er dan net in een moeilijke periode een vriendinnetje een feest geeft, heeft ze helaas pech en valt ze buiten de boot. Terwijl datzelfde kind een aantal weken later weer kind aan huis is. Ik vind het sneu en jammer, maar ik heb dat ook wat losgelaten. De dingen gaan zoals ze gaan. Ze hoort niet tot de kliek, maar wordt ook niet gepest en als ze behoefte heeft dan heeft ze vriendinnen om mee af te spreken. Dus laat het wat los. Zolang hij zich wel veilig voelt op school en als hij behoefte heeft, ook iemand heeft om mee te spelen is het genoeg. Niet iedereen is een sociaal dier en vrienden op zijn denkniveau komt hij later in zijn leven nog wel tegen.

Maar even wat anders, ik neem aan dat de wisc3 is afgenomen? Je noemt een verbaal iq van 142 en een performaal iq van 100 (o.a. ruimtelijk inzicht)... dat is een gigantische V/p kloof, waardoor zijn totale iq niet gegeven mag worden. Maar bij 142 is hij verbaal gezien wel hoogbegaafd. Er zijn trouwens steeds meer stemmen op om het getal van 130 los te laten bij de diagnose hoogbegaafdheid. Er zijn kinderen met een totaal iq van 135 die nergens last van hebben en andersom kinderen met een iq van 125 die wel kenmerken hebben die je ziet in de hoogbegaafdheidsproblematiek. Dat ten eerste. Maar het maakt eigenlijk niet uit wat hij wel of niet heeft. Zolang hij maar een passend onderwijsaanbod krijgt. Hij is versneld. Voor rekenen zal hij, gok ik, goed mee kunnen en enige moeite moeten doen om een hoog cijfer te krijgen, maar dat hij bij de meer talige vakken zich verveeld. Het onderwijs is, ook bij het rekenen trouwens, heel talig. Hoe gaat het met dingen als automatiseren, werkhouding en werktempo? En krijgt hij nog wel andere uitdagingen op school qua pluswerk? Oftewel je hebt hem laten testen en heeft dat gewerkt qua school? Want als hij op dat punt goed in zijn vel zit, heeft hij wellicht ook meer behoefte en ruimte voor sociale activiteiten.

Toekomst van ons zoontje

Wat je schetst zo zie ik de toekomst van ons zoontje, nu vijf jaar. Op zich best veel vriendjes, maar na een uur samen spelen is hij er wel klaar mee en wil hij ‘rust’. Heeft ook meer meisjes vrienden dan jongens vrienden want meisjes zijn ‘rustiger’ en houden minder van fysiek spelen. Geen broertjes en zusjes, geen neefjes en nichtjes. Een doordenkertje dat vaker de gevaren ziet dan het plezier in een spel. Kan wel enorm genieten als hij eenmaal over een drempel is geholpen. Ik heb er eens over gesproken met een therapeut en die zei ook: je projecteert je eigen gevoelens op je zoon. Hoe hij zich erbij voelt kun je niet weten. Hij maakt een blije gelukkige indruk en ik denk dat hij misschien eenzaam is. Is niet zo. Maar als ik denk over de toekomst dan hoop ik echt op een schare hechte vrienden voor hem waar hij op kan terugvallen. Terwijl ik dat zelf ook niet echt heb en daar ook totaal geen behoefte aan heb. Misschien is hij wel hetzelfde? Gewoon zelfstandig en onafhankelijk, niks mis mee. Maar ik begrijp wel precies wat je bedoelt.

Lijkt op onze zoon

10 jaar geleden.

En ik maakte mij ook zorgen. Stimuleerde hem om te spelen en af te spreken. Hij deed het soms maar was net zo lief, liever eigenlijk dek ik nu, alleen. Met z'n boeken, z 'n wereldkaart, z'n sterrenclub.
Ook getest. Ook VP kloof. Mensen om ons heen begonnen wel eens over autisme, over contactstoornissen. Was niet uit de testen gekomen en ergens geloofde ik dat ook niet.

En toen ging hij naar het gymnasium.
Binnen een paar weken hadden we een ander kind. Hij had vrienden, sprak af, z'n mobiel werd belangrijk, had feestjes.
Hij heeft een geweldige tijd gehad op 't gymnasium. Met name gezellig;-( Z'n ijver van de basisschool was ver te zoeken. Heeft het gehaald. Is megasociaal, heeft verschillende vriendengroepen, werkelijk nooit thuis, leuke bijbaan en is net terug van een wereldreis van een half jaar.

Ofwel; hij zit goed in zijn vel en heeft , eigen woorden, een geweldig mooi leven.

Nu ik terugkijk heb ik spijt dat ik zoveel nadruk legde op conacten, vriendschappen ed.Bij nader inzien vond hij verkeren in een groep de hele dag meer dan genoeg. Kwam hij tot rust op z'n kamer met z'n boeken. Scouting was hierocerigens nog wel een succes, nog steeds trouwens; hij geeft nu leiding.

Als ik het over mocht doen zou ik hem meer met rust laten. Niet mijn wensen opdringen, meer kijken naar wat hij nodig heeft. Dat zou ons beiden veel stress gescheeld hebben.

Hm..

Als ik dit zo lees komt jou kind op mij over als een kind wat misschien niet opvalt. Hij is lief, meegaand misschien enz. Het ligt dus niet aan jou kind. Maar stel dat hij gewoon erg op de achtergrond is dan komen andere kindjes niet op het idee om hem uit te nodigen. Dat is wat in mij op komt. Kinderen die durven, meer praten enz. vallen ook meer op. Nogmaals aan jou kind ligt het heus niet. Zoek er niet teveel achter aub.

oh ja

Mijn zoon van nu 12 was op de basisschool ook zo. Had nooit vriendjes, wilde niet afspreken na school. Tot hij (2 jaar geleden) naar het gymnasium ging. Opeens had hij een hele vriendengroep. Hij spreekt nu elke week wel wel af en in vakanties bijna dagelijks. We staan er nog steeds van te kijken...

Dus ook ik zeg: wees gerust en wees geduldig, het komt wel als het komt!

Tja

Hier een vergelijkbaar kind. Wel gewoon een druk ventje wat lekker actief is enzo maar net andere dingen leuk vindt als de meeste jongens van zijn leeftijd. Is ook niet van de tuttige meiden dingen dus zoekt feitelijk een jongetje van ongeveer zoals hij of een stoer meisje.

Met voetbal of stoere computerspelletjes hoef je bij hem niet aan te komen. Wel met een fiets of een step of gewoon klauteren of dingen wat hij kan bestuderen en rollenspellen. Maar als hij dan wel eens een kind heeft wat met hem speelt op school en die meeneemt naar huis is het vaak zo'n hangertje wat al moe is bij het zien van een speeltuin.

Efke, ben je er nog?

Hoe is het nu met alle kinderen?
Zoonlief is hier inmiddels zes, zit in groep 4 en heeft tot nu toe 1 feestje gehad van een klasgenootje... gelukkig speelt hij wel vaak met kinderen. Ik leg het hele feestjesgedoeinmiddels steeds makkelijker naast me neer

wel een beetje herkenbaar

Hier een zoon (10 jaar) die er op zich wel bij hoort, met bijna iedereen goed overweg kan en zelfs redelijk populair is in de klas, maar geen enkele goede vriend heeft. In het verleden veel kinderfeestjes en logeerpartijtjes gehad, nu is dat een beetje voorbij lijkt het. Nu in de kerstvakantie zou hij dolgraag met iemand afspreken maar hij heeft geen idee met wie. Dat zegt hij letterlijk.

Iedereen heeft al een 'beste vriend' en bovendien lijken de meesten andere interesses te hebben. Bij mijn zoon op school zitten voornamelijk 'voetbaljongens' die na schooltijd dus ook een balletje trappen of rondhangen of gamen. Wij vinden 1 uur per dag gamen wel voldoende en bovendien speelt zoon niet dezelfde games als anderen. En hij speelt met lego en tekent graag, iets wat de anderen allemaal niet doen. Áls er hier afgesproken wordt, vervelen zoon en het vriendje zich altijd. Ik vind het ook heel vervelend, zoon is namelijk wel een kind dat heel graag met anderen optrekt.

Mijn zoon

Had wel wat jongens op de basisschool waarmee hij speelde, maar echte vrienden niet. Voortgezet onderwijs begon het ook zo, totdat hij afstroomde. Inmiddels heeft hij een hechte vriendengroep.

Man en ik hebben trouwens ook pas op het voortgezet onze vriendengroep (pen) gekregen hoor.

Herkenbaar

Ik herken ook wat jullie schrijven. Mijn zoon van 8 is best geliefd op school (vooral bij de meisjes) , krijgt ook wel uitnodigingen voor feestjes, maar wordt dan weer vrijwel nooit gevraagd om te komen spelen. Hij wil dat zelf wél heel graag dus het is elke woensdag en vrijdag weer leuren en hij wordt dan vaak teleurgesteld. Ook in het weekend is het soms zoeken naar vriendjes. Hij is er ook nog steeds verdrietig om dat hij geen broertje of zusje heeft. Ik vind het heel rot voor hem en had hem graag ook zo'n fijne beste vriend gegund. Hij is onlangs begonnen op een teamsport (hij is ook geen voetballer maar stapt wel makkelijk op kinderen af en vond het dus zelf ook wel een goed idee om op een teamsport te gaan) en wellicht kan hij daar wat vriendjes buiten school maken. Maar het blijft lastig.

het blijft lastig

Hier is het dat als ik niets regel er ook niet gespeeld wordt, ik moet er altijd achter aan.. we wonen in een klein dorp en die ouders zijn allemaal vrienden van elkaar, behalve ik en dat is lastig.

Nu heeft de oudste gelukkig een jongetje waar ze wekelijks mee speelt, daar hoef ik zelden iets voor te regelen.

Voor de jongste kreeg ik gisteren voor het eerst (gr 6) een appje of ze zin had om te spelen bij iemand. Eindelijk! Het is een nieuw jongetje op school.

Gelukkig wordt hier wel vaak met een groepje buitengespeeld maar ik vind het lastig dat hier de ouders die vrienden zijn het vaak bepalen dat de kinderen alleen spelen met kinderen van hun vrienden.

Gelukkig hebben ze wel genoeg feestjes. Ook omdat dit hier klein is en ze normaal de klas of de meiden van de klas uitnodigen.

Herkenbaar Bregje

Hier ook een klein dorp met veel ouders die of familie of vrienden van elkaar zijn, mijn dochter zit in een kleine klas en de moeders van de meisjes bij haar in de klas zijn vriendinnen. Die meisjes spelen ook altijd samen, daar komt mijn dochter niet tussen. Nog twee jaar volhouden en dan ga ik ervan uit dat ze op het voortgezet onderwijs genoeg vriendinnen zal krijgen, net als haar broer en zus. Intussen zit ze op meerdere sporten waar geen kinderen uit haar klas op zitten en heeft daar daar genoeg contact met andere kinderen.

yaron

Ja vervelend is dat. Hier moet ze nog 1.50 jaar, ze kan niet wachten. Gelukkig zit ze in een ander dorp op toneel les en heeft ze daar haar vriendinnen. Ze wilt ook graag naar een school waar niemand op zit van haar klas. Een nieuw begin zonder kliekje, zo noemt ze het groepje tegenwoordig. Ze maakt zich nu al los van de klas.. met de optocht van carnaval doet ze liever alleen mee dan met het kliekje. Ze komt er wel!