Zoon (11j) steeds angstiger
Beste mede forummers,
Onze zoon van 11 is al van kleins af aan angstig aangelegd. Hij liep weliswaar erg vroeg, maar vanaf een jaar of 2 is hij steeds meer risico's gaan vermijden. Fietsen vindt hij nu bv nog steeds spannend, in die zin, dat hij zn handen aan het stuur houdt en niet hard durft te gaan. Nu wonen wij in het buitenland en wordt hier niet op de openbare weg gefietst, maat toch.
Andere voorbeelden: hoogtevrees, bang voor insected, bang in enge ruimtes, niet in boom durven klimmen, houdt niet van contactsporten (zoals voetbal, omdat het zo ruw gaat zegt hij).
Deze vakantie zijn we weer in Nederland. Wat zouden we daar actief kunnen doen om hem te helpen (buiten wat we al doen: stimuleren, steunen, complimenteren, voorbeeld geven en rationaliseren)?
Welke therapieën kennen jullie?
Heeft iemand ook zo'n kind gehad en zijn ze er overheen gekomen?
Bij voorbaat dank,
Lucy
Waar zit het probleem?
Ik herken wat je schrijft bij mijn dochter. Ook hoogtevrees, bang voor insecten, hoogtevrees en houdt niet van contactsporten en sporten met een bal. Fietsen gaat wel oke, maar onverharde wegen vindt ze eng. Toch zie ik er niet zo'n probleem in en zijzelf ook niet. Het zit haar niet in de weg. Contact-/balsporten doet ze op school wel maar met frisse tegenzin. Spinnenangst is soms lastig, maar ja, is ze ook niet de enige in. Net als met hoogtevrees, wat ook best een functionele en logische angst is.
Waar zit bij jouw zoon wél het probleem? Belemmert het hem in zijn ontwikkeling? Heeft hij er last van? Heb jij er last van? Waarom wil je trouwens in Nederland iets aan zijn angst doen en niet op de plek waar jullie wonen?
Bij angsten kan het voorbeeld dat je zelf geeft ook meespelen. Fiets jij zelf zelfverzekerd? Ben je zelf onaangedaan als er een wesp bij je in de buurt is?
Minna
Dank voor je reactie.
Het probleem zit er denk ik in dat ik het idee heb dat de lijst met durf-ik-niets steeds langer lijkt te worden. Het beperkt hem (sociaal) gelukkig nog niet, maar dat is een kweste van tijd denk ik. Hij groeit op in een redelijk beschermde omgeving, maar hij is een makkelijk target. Ik zou graag achter de oorzaak komen om hem zo verder te kunnen helpen. Vader en ik zijn nergens echt bang voor. Zeker niet voor zaken die over het algemeen als normaal worden gezien.
De reden voor Nederland is dat we er redelijk lang zijn 's zomers, hij dan de tijd er voor heeft, ik via dit forum naar expertise kan vragen 
, en omdat ik denk dat we in Nederland goede mogelijkheden hebben.
Waar we wonen zou ik ook kunnen kijken natuurlijk. Ook dan zou ik voor mezelf een iets beter beeld willen hebben over hoe dit aan te pakken.
prof hulp?
Als de angsten en onzekerheden van je zoon steeds groter/meer worden is het misschien goed eens bij een huisarts of kinderpsychiater te rade te gaan in jullie eigen omgeving en daar te vragen naar goede behandelingen/therapieen?
Als het zich al jarenlang aan het opbouwen is en jullie eigen hulp en begeleiding weinig effect lijken te hebben dan lijkt het mij onwaarschijnlijk dat je dan met een paar weken(max 8 schat ik?) therapie of behandeling in Nederland echt zoden aan de dijk zet.
Bovendien zijn er hier natuurlijk de beroemde (bij niet spoed maandenlange) wachtlijsten. Tegen de tijd dat je zoon kan beginnen is de vakantie weer voorbij.
Mijn zoon heeft last gehad van een angst stoornis die zonder dat wij het in de gaten hadden progressief bleek: steeds meer, steeds groter. Hij werd langzamerhand gevangene van zijn eigen gedachten.
Onder begeleiding van een goede kindertherapeut is hij daar na driekwart jaar om de 2 weken een gesprek heel goed vanaf geholpen.
Mocht je kleinschaliger willen beginnen zou je kunnen informeren naar cursussen die heel algemeen de sociale en emotionele vaardigheden van je zoon kunnen trainen? Kanjer trainingen of rots/water trainingen oid? Ik ben daar niet in thuis dus geen idee of dat aansluit bij zijn problematiek en geen idee of je daar zonder doorverwijzing van een (huis)arts terecht kan ook.
Hier ook
Zelfde verhaal. Ze oefent nu met ons onder begeleiding van een kinderpsycholoog. Blootstelling in hele kleine stapjes tegen beloningen.
Even Anno en Sanne
Dank voor jullie reacties.
Rots en water training hebben we vorig jaar gedaan. Dat kennen ze hier niet en heeft hem zeker geholpen. Hij is zich daardoor meer bewust van zn lichaamstaal en assertieve geworden. Sociaal heeft hij nog geen problemen. Heeft altijd veel vriendjes gehad. Misschien maak ik me ook teveel zorgen, maar ik zie meer en meer dat hij dingen niet durft die vriendjes wel durven en wil voorkomen dat het echt een probleem gaat worden (met sociale problemen vandien).
Ik ga eens uitzoeken of er hier in de buurt iets is.
En anders wellicht occupational therapy om wat meer vertrouwen in zn fysieke kunnen te krijgen.
Professionele hulp is zeker ook een optie als het erger blijft gaan.
Deze zomer gaat hij op zeil(dag)kamp. Ben benieuwd hoe dat gaat.
Dank iig voor het reageren.
Angsten bij kinderen komen vaak voor.
Ons zoontje van 9 jaar lijdt aan de ergste graad angstaanvallen (weliswaar door fysieke mishandeling door biologische ouders) Mijn man heeft hem via binnenlandse adoptie geadopteerd. Dus dat kind heeft veel affectie nodig. Hij is erg gehecht aan mijn man. Elke dag komt hij tiental keren vragen aan papa voor een knuffel, kusje of papa-kind moment (samen iets doen, tv kijken of babbelen). Hij heeft heel veel nachtmerries en dus ook veel plasongelukjes. Maar we moeten vaak op controle met hem bij de specialist en we verschieten vaak van hoeveel mensen er komen met angstige kinderen. Vaak ook kindjes die het op latere leeftijd kregen of sinds peutertijd al. Specialist vertelde ons dat het aantal angstige kinderen met 25% gestegen is tegenover 2012.
