zodra mijn zoon ergens moeite voor moet doen...
Wij hebben een zoon van 8. Hij is een (bijna 
) voorbeeldig kind, bijdehand en sociaal en eigenwijs.
De kwestie is, dat hij de handdoek in de ring gooit zodra hij ergens moeite voor moet doen. "Kan ik niet, is te moeilijk, doe ik niet".
Hij heeft nu blokfluitles, en het gaat heel lekker. Totdat hij een nieuw lastig stukje moet oefenen, dat wil hij dan niet want het is moeilijk. Hoog springen of laag springen, helpt niet. Alleen als ik meespeel krijg ik hem zover dat hij het probeert (hij fluit beter dan ik overigens, moet mij de noten uitleggen).
Dat blokfluiten is maar een voorbeeld trouwens, het speelt bij allerlei situaties. Hoe kunnen we hem hier het beste bij helpen? Kan dit met faalangst te maken hebben?
Herkenbaar
Mijn zoon is zes bijna zeven en heeft dat ook. Als hij denkt dat het lastig is, wilt hij niet.
Wat bij hem vooral geholpen heeft is regelmaat en doorzetten. Elke dag op hetzelfde moment een kwartiertje oefenen. Op die manier wordt het een gewoonte. En zeker als ze op een gegeven moment de vooruitgang gaan zien, motiveert dit. Tussendoor een keer wijzen op de vooruitgang.
Blokfluit is iets dat je met plezier doet, dat zul je wel in de gaten moeten houden. Vindt hij het nog leuk.
Wat ik ook merk bij mijn zoon is dat als hij iets echt leuk vindt, dan gaat hij er ook voor. Fietsen lukte eerste niet, omdat hij het elke keer lastig vond en daarom niet wou. Mijn man is elke avond met hem gaan fietsen en na een maand kon hij fietsen (was toen al zes). Zijn zwemdiploma heeft lang geduurd. Vrijdag mag hij op na twee en een half jaar zwemles. Toch is hij elke week hier met veel plezier heen gegaan, hij vindt zwemmen heel leuk. Wilt ook diploma B en C halen. Roept regelmatig dat hij zwemleraar wilt worden en hij wilt duiken.
Mijn zoon heeft volgens mij geen faalangst, maar kan wel onzeker zijn. Soms moet hij gewoon zeker weten dat hij het echt kan. Daarnaast is het een echt denkertje. Bij alles wat hij doet denkt hij na.
blokfluit
Idd vindt hij het wel leuk? Ik moest vroeger ook op blokfluitles en vond het verschrikkelijk. Tegenwoordig is het ook niet meer nodig om blokfluitles te nemen voordat je aan muziekles voor een andere instrument begint. Ik heb mijn kinderen dat daarom bespaard.
Bij welke situaties speelt het nog meer?
Ik herken het wel, vooral bij leren fietsen. Dat heeft bij mijn zoon erg lang geduurd, maar toen hij dacht dat hij het kon reed hij wel in 1 keer weg. Faalangst heeft hij gelukkig verder niet.
wat vindt hij moeilijk?
bij keyboard-oefenen thuis gebeurde dit ook regelmatig bij oudste, tijdens de eerste paar jaar.
ik snapte eerst niet wat het probleem was .. . en ja ik kan ook geen noten lezen dus ik kon hem inhoudelijk niet helpen. Maar eigenlijk was dat ook wel weer handig want ik kon het dus niet voor hem oplossen (mijn valkuil). En we moesten dus samen zoeken naar wat dan ongeveer het probleem was en wat er voor opties waren om te op te lossen. Dus we ontdekten youtube waar keyboard tutorials op stonden, hij ontdekte dat in het geheugen van het keyboard akkoorden stonden voorgedefinieerd, hij ontdekte dat wat hij nou wel en niet moeilijk vond (het couplet ging wel maar het refrein niet). Faalangst was het niet, het was 'niet overzien waarom het niet goed ging'. Als ik terugkijk is het dus het 'in stukken hakken' van het probleem en voor elk stukje een oplossing zoeken. En in latere jaren had hij dus meer 'truuks' om zich zelf te redden als hij het nummer niet helemaal begreep.
Weet niet of dit op blokfluiten toe te passen is, maar faalangst is het dus bij oudst niet geweest.
gr Angela
mijn zoon
Mijn zoon had vermijdingsangst. Als je er niet aan begint omdat je denkt dat het moeilijk is, is het ook niet moeilijk.
Hier ook
Dochter van 9 heeft hetzelfde. Zodra er moeite moet gedaan worden bij iets haakt ze bij voorkeur af. Vooral bij huiswerk en toetsen leren. Zoals hierboven al genoemd overzag zij ook niet hoe ze iets moest aanpakken. Daar helpen we haar dus bij. En blijven motiveren helpt ook. Successen helpen haar ook. Zo was topo leren ook een ramp maar we hebben een manier gevonden om het overzichtelijk te maken en nu gaat dat goed.
en hier ook
Zoon van 5.5. Bij hem is het duidelijk gerelateerd aan het feit dat veel dingen 'makkelijk' voor hem zijn en dat hij daarmee dingen die net wat meer oefening vereisen of die net even niet zo vanzelfsprekend makkelijk gaan, soms gewoon vertikt. 'kan ik niet'. Te moeilijk, is dan het devies. Terwijl dat echt niet zo is, maar hij denkt dat dan. Of hij kan het of niet, een tussenweg met leren en oefenen is er nauwelijks bij. Leren fietsen was hier inderdaad ook een crime, terwijl we zagen dat hij het nagenoeg kon. Bang om toch te vallen. UIteindelijk is het gelukt door alleen maar simpelweg zijn capuchon vast te houden. Dat gaf hem de houvast die hij nodig had en na 1 rondje fietste hij zelf. Hij hing er toen al maanden tegenaan. Op school zien we hetzelfde. Hij is makkelijk, leest al vrij goed, maar hij raadt ook vaak, omdat hij denkt te weten wat er staat en dan gaat het dus mis. Puzzelen: de eerste keer was altijd dramatisch bij een nieuwe puzzel. Na 1 keer samendoen legde hij hem er zonder mokken in. En dat is m.i. dus de sleutel, blijven samendoen, vertrouwen blijven geven dat hij het kan, de lat ook echt wel hoog genoeg leggen, motiveren, stimuleren enz. En ook benoemen dat je niet altijd alles in 1 keer kan. Want dat is het bij ons in elk geval, een houding van: ik kan het of ik doe het niet (want ik kan het niet) in plaats van, dan ga ik mijn best doen het te leren. En daar werken we langzaam maar zeker aan.
Sneeuwitje
blokfluiten
Ja, hij vindt het leuk dat blokfluiten, hij loopt zelfs blokfluitend over straat. Hij doet dit juist zodat hij straks een gefundeerde keuze kan maken, ze maken ook kennis met allerlei andere instrumenten. Hij was er van overtuigd dat je een instrument in 2 weken kon leren en daarna doe je gewoon een ander instrument.
Ik hield vroeger ook niet van blokfluiten, maar ik mòest. Mijn zoon is heel enthousiast totdat ie een hobbeltje op zijn pad tegenkomt. En dan moet ik hem "aan de haren" erbij slepen, want hij doet het dan niet.
Het speelt ook bij lezen, sporten, koken... ik ben bang dat hij gaat onderpresteren omdat hij dingen niet probeert. Terwijl hij, àls hij iets doet, hij het heel snel oppakt. De meeste dingen komen hem aanwaaien.
CAmilla, vermijdingsangst? Dat klinkt ook als faalangst?
Zaken in stukken hakken, ik ga er eens over denken hoe ik dat aan zal pakken.
ja hier ook,
dochter is inmiddels 13 en het gaat nu wel een stuk beter. Door ervaring is ze er achter gekomen dat het heel normaal is om te oefenen. Zowel voor de muziek als voor schoolwerk. Het was hier ook vaak: dat kan ik niet dus ik begin er maar niet aan. Een toets van biologie met oneindig veel categorieen... toen ze er na veel aandringen toch aan begon had ze het ook in een paar uur geleerd.
Met muziek doen we inderdaad veel samen, en we wijzen haar ook op de successen en de problemen die ze zag. Dus niet alleen: je kan het goed, maar ook: weet je nog dat je dacht dat je het niet kon? Merk je dat je na 2x oefenen / een uur leren al heel ver gekomen bent?
Sneeuwitje
Dat klinkt als een jongere uitvoering van mijn kind! Ook dat radend lezen, maar bij 8 jaar is dat iets dat niet meer zo hoort. Ja, stimuleren, motiveren, toch uitdagen. Ik probeer het maar het is helaas een strijd.
en ook nog
Nu wil hij ook nog niet meedoen aan het leerlingoptreden dit jaar. Bang dat hij niet goed genoeg is en een foutje maakt. Hij is een van de besten in zijn klasje... en een foutje mag heus als je 8 bent en net een paar weken musiceert. Maar ik kan hem niet overtuigen.
pirata
Enige wat ik je kan zeggen is: wees er ontzettend alert op. Het is een ingewikkeld probleem. Wij leven daar helaas in de praktijk van alledag mee, in zoverre dat hij erg lijkt op zijn vader. Die is ontzettend slim, maar heeft nooit geleerd te leren en is op de universiteit uitgevallen. Dat is dus echt mijn nachtmerrie dat hem dat ook gaat overkomen. Natuurlijk kunnen we dat niet voorzien, en in die zin zijn we er ook gewoon rustig onder, want panieken helpt niet, maar het maakt ons wel alert. Hoe leert hij, hoe gaat hij om met dingen, hoe gaat hij om met winnen/ verliezen. Hoe leert hij 'oefenen'. Maar ook dus op school: hoe krijgen we een kind wat wel uitgedaagd blijft aan de ene kant, maar aan de kant niet te grote stappen hoeft te nemen zodat hij niet het gevoel heeft dat hij 'zwemt'. Die balans zoeken, moet je blijven doen, maar is erg moeilijk bij tijd en wijle. De strijd herken ik. En je wordt er soms zelfs moedeloos of zelfs boos van (omdat hij zelf ook boos wordt), maar rustig blijven is het enige dat helpt, weet ik inmiddels uit ervaring 
Voor wat betreft het blokfluiten/ optreden: misschien helpt het als de juf tegen hem iets zegt daarover? Als is het maar een opmerking dat ze zegt dat ze er van uit gaat dat hij meedoet omdat het zo goed gaat? of zo?
En verder: nabespreken wat thursday next doet doen wij dus ook (ja, zo jong als ie is). Zie je wel dat je het toch kon? En ons gezamenlijke motto is: je kunt niet alles, maar dan kun je het wel proberen te leren of proberen beter te worden. Het leuke is dat ze dit ook oppakken met bijv. spelen van een spelletje. mijn dochter zei laatst ook al: ik heb verloren, maar ik heb wel mijn eigen score verbeterd
Sneeuwitje
spijker op de kop Sneeuwitje
Dat is precies het scenario dat ik voor me zie gebeuren als we nu niet gaan bijsturen. Ik ben er zelf ook zo eentje als je man dus been there, done that. Dat wil ik niet voor mijn kind, een carriere als uitgevallen student. Hoewel ik zelf ook niet exact in de goot terecht ben gekomen, maar ik heb nogal wat kansen laten liggen. Deels omdat ik nooit iets had hoeven doen, deels omdat ik dacht dat wát ik deed wel gelijk goed moest zijn (dus deed ik het liever helemaal niet).
Dat blokfluiten is misschien wel heel goed om te leren oefenen en doorzetten. Zou de leerkracht hier ook iets mee kunnen, vraag ik me af?
vragen
Ik zou het op school zeker vragen. Hoe deed hij het met tafels oefenen? vond hij dat leuk, makkelijk, moeilijk? dat lijkt me namelijk ook zo'n frutratiedingetje. Komt hij makkelijk mee op school? Misschien gewoon eens aan de juf vragen hoe hij omgaat op school met dingen die hij niet in 1 keer snapt, en als dat nooit het geval is, wel...dan moeten ze op school de lat misschien ook wat hoger gaan leggen?
Sneeuwitje
optreden
Juist meedoen aan het optreden lijkt me heel belangrijk. Meedoen om het meedoen, niet om als beste te spelen. Leg uit dat het om de gezelligheid gaat, om anderen te laten zien hoe leuk het is. Niet hoe goed hij is.
Verder: leer hem dat fouten maken mag. Leer hem dat leren een proces is. Niet alleen het doel geldt, maar de (leer)weg er naar toe. Dat leren in kleine stapjes gaat, dat je langzaam beter wordt.
Tsja, wijze woorden die ik zelf ook niet in de praktijk heb kunnen brengen hoor! Hier nl een tiener op het VO (die toen hij jonger was net zo was als die van jou) en die nu alle vakken die hij niet met een half oog in een kwartiertje kan leren, niet kan, nooit kan en nooit zal kunnen .... zucht.
blij met de reacties
Ik ben heel blij met jullie reacties. De meeste dingen probeer ik al, dus ik zie het als een steuntje in de rug. Ik besef dat ik hem niet kan kneden tot een jongen die met vreugde alle moeilijker zaken als een uitdaging ziet. Maar een béétje moeite ergens insteken zonder het gelijk op een gillen te zetten zou wel fijn zijn.
Gaat het verder wel goed met jouw zoon op het VO, GS? Probeer je hem nog op te porren in deze?
porren
Porren blijf je als ouder gewoon doen. Op allerlei manieren. 
Op zich doet hij het niet eens slecht, maar of hij zich nou echt inspant? Ik weet het niet. Er zijn een paar vakken waar hij een bloedhekel aan heeft (talen) want die gaan niet van een leien dakje. Maar sinds kort heeft hij online een overhoor site en dat vindt hij zelfs leuk. Zie hem dus al de hele week met die site aan de gang. Hoe is het mogelijk?! Moed er in houden dus, Pirata!
