Wat te doen: zoon 11 weigert sporttraining

Als hij

al weken loopt te mopperen en het eigenlijk niet zijn ding is om zich op die manier in te zetten (zie je andere voorbeelden) dan zou het voor mij over zijn.
Tot maart is in de ogen van een 11-jarige (ook in die van mij) erg lang.
Ik zou er een punt achter zetten. Niet willen is ook zonde van je geld en energie.
Dat hij dwars was is misschien niet leuk, maar de straf zou ik niet geven. Het is ook niet 1 keer dat hij er tegenop ziet, maar al weken.
Daarna zou ik een periode zonder sport inlassen en dan maar zorgen dat hij aan zijn dagelijkse beweging komt door fietsen, buitenspelen enz.
Uiteraard snap ik dat het leven altijd wel doorzetten is, maar als je iets dat niet leuk meer is kunt voorkomen dan is dat ook geen ramp toch? Sporten is geen werk of school.

hmm

Wat is nu precies de reden dat hij vandaag niet wilde? Is er een speciale reden of heeft hij gewoon helemaal geen zin meer in die sport?

Ik vond vroeger ook dat een kind maar het jaar moet afmaken maar daar ben ik op teruggekomen en beide zonen hebben 1x een 'break' gehad. Je moet tegenwoordig in april al doorgeven of je wil opzeggen en dan is er nog helemaal niets bekend over een teamsamenstelling.

Bij beide zonen ging dat dus een keer helemaal fout en oudste heeft er nog alles aan gedaan maar met de herfstvakantie heb ik hem 'uit zijn lijden verlost'. Bij jongste zal ik zelf het probleem al in juni, heb er nog over gemaild met de sportclub en toen inderdaad na 1 training al bleek dat gebeurde waar ik bang voor was is hij er ook vanaf gegaan. Beide keren heb ik niet het volle pond betaald voor de rest van het jaar.

Ik zeg niet dat je dat ook moet doen maar ik wil het je meegeven ter overweging.

tsja

Eigenlijk houd ik ook wel van streng, normaal gesproken. Maar dan streng in de zin van: ik doe streng en kind herpakt zich. In deze situatie is heel duidelijk dat je strenge houding totaal niet werkt, dus is het *blijkbaar* te streng. (straffen zou ik sowieso niet doen)
Ik heb een kind waarbij ik streng al heel lang heb laten varen, hij werd er doodongelukkig van. Ik dacht ook altijd; tsja, als hij er is is het toch wel leuk. Maar blijkbaar werkte het voor zoon toch echt anders. Met mijn zoon wil je trouwens niet in een strijd verwikkeld raken over dit soort dingen, dan wordt het echt niets meer. Weet niet of dit voor jouw zoon ook geldt, maar uit (elke!) strijd blijven is dan echt heel erg belangrijk. Samenwerken is het toverwoord hier geworden, moet ik mijn tong geregeld voor afbijten.

maar

Dank voor jullie reacties! Fijn om even een mening van een buitenstaander te horen...

Ons interesseert die sport eigenlijk ook niet zo, maar vinden het wel vervelend dat hij echt helemaal niet luistert. (En dat is tot nu toe eigenlijk nooit zo voorgekomen - puberteit?!) Verder vind ik het belangrijk dat hij ook dingen doet die niet leuk zijn. School, werk, tandartsbezoek. Mopperen mag, maar een beetje doorzetten en incasseren is ook nodig. Dat was mijn motivatie om boos te worden / straf te geven.

Misschien is dat in dit geval een beetje overdreven als ik jullie zo hoor...

Annika

"Verder vind ik het belangrijk dat hij ook dingen doet die niet leuk zijn."

Mee eens, maar daar zou sport niet onder moeten vallen. Al snap ik dat je in principe het uitgangspunt hebt dat hij het jaar zou moeten afmaken. Maar als hij echt niet meer wil wordt het voor jullie allemaal een hele lange zit, tot maart, en waarom eigenlijk? Je hoeft natuurlijk niet aan elke gril toe te geven, maar als hij al weken niet wil, dan is maart nog ver.

En gewetensvraag: zelf ooit een sportschoolabbonement gehad ?

Groeten,

Temet

mijn zoon

Weet niet of je er iets aan hebt, maar met mijn zoon werkt het zo; hij wil absoluut wel 'luisteren'. maar dan moet er, in zijn optiek, ook geluisterd worden naar hem. 'Stel je niet aan en ga', die boodschap betekent voor hem dat er niet naar hem geluisterd wordt. Vervolgens gaat mijn zoon net zo goed mokken en weigeren, ipv het gesprek aangaan. Maar goed, onze actie ('gewoon luisteren, gewoon gaan') is ook niet echt adequaat en assertief.
Dus, ik denk niet dat je zoon ongehoorzaam wordt door pubertijd, maar misschien wel meer van jou verwacht, meer wederkerigheid. Als kind pikken ze een hoop...

niet leuke dingen.

Weet je, hij is pas 11 en natuurlijk moet hij het leren, maar hij moet nog lang genoeg "niet leuke dingen die er wel bijhoren-dingen" doen. Sterker, zijn hele leven zal ermee doorspekt zijn. Dan is het niet zo erg hem zo af en toe van die dingen te ontlasten of, zoals Barvaux het omschreef: "uit zijn lijden verlossen".

Verder: langzamerhand zal hij de periode van niet luisteren ingaan, de confrontaties aangaan, conflicten veroorzaken, discussies uitmelken, beoordelen, veroordelen, een sterke eigen mening krijgen omdat het zo is(!). Dan is het leuke kneedbare knulletje van de afgelopen jaren even verdwenen. En dat is goed. Geniet dus nog maar even van hem en laat m maar uitleggen waarom en hoezo en wat hij vindt. Dáár wordt ie groot en sterk van

Afspraak maken

Ik zou nogmaals het gesprek aangaan met heel veel luisteren naar hem.
Je zou bijvoorbeeld kunnen komen tot een afspraak (wederzijds) dat hij nog 4 weken zonder mopperen gaat trainen en na elke training een cijfer geeft over hoe het was.
Na vier weken beslissen jullie samen of hij nog doorgaat met deze training.

Allerlei andere opties zijn natuurlijk ook mogelijk.

Annet, goed plan

Annet, dat vind ik wel een hele goeie en praktische oplossing. In mijn optiek verlossen we hem juist vaak heel snel "uit zijn lijden" zonder dat dar verder veel voor nodig is (omdat ik het dan zielig vindt en duizend excuses voor hem verzin). Ik wil best toegeven maar wat meer wederzijds toegeven en wat meer sámen nadenken en er over praten (daar is hij niet zo goed in) is denk ik ook wel goed.

maar

Zou hij dat met een eerlijk cijfer beoordelen denk je?
Persoonlijk zou ik daar namelijk niet eerlijk in zijn of het aandikken.
Als je moeilijk tot iets te brengen bent door angstjes, tegenop zien om wat voor reden ook, is soms een stukje rust wel prettig. Uiteraard ken jij je zoon het beste en weet wel wat bij hem zal werken.

toegeeflijk

Nogmaals, dat leren praten leert hij met jullie. Dat begint bij zijn eigen gevoel, bij zijn beleving. Eerst moet je je eigen beleving leren kennen, duiden en verwoorden. Dan pas kun je je gaan inleven in de ander, en dan kan er iets als onderhandeling gaan ontstaan. Als hij in die eerste fase te weinig geleerd heeft, zou ik een stapje terug doen.
En wat toegeeflijkheid betreft; daar kun je je in vergissen. Voor sommige kinderen zijn bepaalde zaken gewoon echt heel veel moeilijker en zwaarder om te doen. Kan zijn dat hij nu zijn grenzen begint aan te geven, iets om (ook) toe te juigen.

dingen doen die niet leuk zijn

'Verder vind ik het belangrijk dat hij ook dingen doet die niet leuk zijn. School, werk, tandartsbezoek. Mopperen mag, maar een beetje doorzetten en incasseren is ook nodig. Dat was mijn motivatie om boos te worden / straf te geven. '

Ik ken niemand die een hobby gekozen heeft die niet leuk is omdat je dingen moet doen die niet leuk zijn. Je zegt het zelf al, dat leer je door naar de tandarts te gaan, door een krantenwijk te nemen (beloning is dan geld) of naar school te gaan. Iemand dat willen leren door hem naar een sport te laten gaan klopt ergens niet. Mijn oudste zat op scouting toen hij 5-7 jaar was en hij is er mee gestopt omdat hij de kinderen daar niet kon 'handelen'. Hij kon er niet tegen dat als iemand een leuk spel ging uitleggen dat er dan altijd kinderen zijn die dwars deden, de boel door de war gooiden of alle aandacht trokken. Ja, die kinderen mogen er ook zijn en ja daar had hij al genoeg mee te maken in de klas maar niet als het zijn vrije tijd was. Dan mag hij iets doen wat hij echt leuk vindt vind ik.

pffff

Misschien ben ik te makkelijk, maar ik zou hier echt niet zo'n punt van maken. Je zoon geeft al een tijd aan dat hij niet meer wil en tot maart duurt nog lang. In mijn beleving doe je sport voor je plezier, dat is iets heel anders dan naar de tandarts moeten.
Dus als mijn kind duidelijk aangeeft niet meer te willen, dan zou het van mij gewoon niet meer hoeven.
En je straf vind ik echt te zwaar, ik vraag me ook af wat je ermee wil bereiken.

als hij nou steeds zou hoppen

maar hij doet deze sport al drie jaar. Soms ontgroei je iets, dat kan.
en een hobby doe je voor de leuk, niet omdat je iets moet doen omdat je moet leren omgaan met minder leuke dingen.
Als hij al weken aangeeft het niet meer leuk vind dan is het ook geen bevlieging, hij vind het echt niet meer leuk. Dan zou het voor mij ook einde verhaal zijn. en nee straf zou ik hier zeker niet voro geven. Anders krijg je hem dadelijk nooit meer op een andere sport.

sport=vrije tijd, toch?

bij mijn weten ga je ook op een sport in het kader van een leuke vrijetijdsbesteding en iets van lichaamsbeweging. Niet iets niet-leuks om te leren dat er ook minder leuke dingen zijn in het leven. In mijn omgeving zie ik ook wel kinderen die persé (met tegenzin) op een sport moeten, ik zie daar het nut zo van in. Een activiteit buiten school is wel belangrijk om de horizon te verbreden en lichaamsbeweging natuurlijk ook, maar dat kan ook muziekles zijn, toneel, in het weekend een flinke boswandeling, buitenspelen, 10 kilometer naar school fietsen, etc.

Ik heb er hier een die helemaal niets met sporten heeft, die zit nu op scouting. Komt hij ook in beweging, en heeft hij toch een activiteit die hij leuk vindt naast school.

Die straf vind ik niet zo'n goed idee, en slaat die niet meer op het feit dat je zoon niet goed luistert naar jullie, en dat hij geen doorzettingsvermogen heeft, in plaats van dat het iets met de sport te maken heeft? Ik weet niet of het nog werkt bij een 11-jarige, maar misschien kun je hem beter stimuleren iets te doen wat hij niet leuk vindt door hem wat leuks in het vooruitzicht te stellen. (hier zijn de kinderen wat jonger, maar hier bijv. als je vlot opruimt mag de tv aan. En hoe langer het opruimen duurt, hoe minder tv-tijd er is).

En een heel ander punt: je zegt dat hij elke minuut 'ergens op zit': de telefoon, spelcomputer. Mag hij misschien onbeperkt computeren? Dáár zou ik wat aan veranderen, kan best zijn dat je zoon een beetje verslaafd is aan die apparaten en moeite heeft zich los te weken van z'n schermpje.

Oh gut

Ik ben volgens mij een sukkel in dit soort dingen. Mijn oudste is wel eens twee weken na aanvang van het seizoen afgehaakt omdat ze de groep (theater) niet leuk vond. Dan kan ik op mijn kop gaan staan maar ze gaat echt niet, al zou ik straffen met wat dan ook. Zelf doe ik ook niet graag iets tegen mijn wil, en als het dan nog geacht wordt een leuke vrijetijdsbesteding te zijn.

dochter sport niet

ze vind sporten echt vreselijk. zwembad te druk, te galmend geluid. balsporten eng want stel je voor een bal in je gezicht.
Ik heb van alles geprobeerd en inderdaad ook vaker na drie maanden weer ervan afgehaald. Nu zit ze op scouting en pianoles. ze fietst iedere dag naar school wat bij elkaar toch bijna 50 minuten fietsen is. Ik laat het zo.

Andere sport op zaterdags

Vraag eens aan je zoon welke sport hij zou willen doen. Er zijn genoeg opties op de zaterdagmorgen, zoals schaatsen, squashen of BMX-fietsen etc. Dan hoef jij ook minder rekening te houden met het avondeten. Misschien is dat wel zo prettig voor jullie beiden dan die strijd iedere keer. Sport dient ontspannend te zijn.

Hier koos het kind voor schaatsers, in een groep maar in eigen tempo. Geweldig zoals die groep elkaar toch probeerde bij te houden. Geweldig je kind te zien genieten, zodat je zelf ook je schaatsen aantrekt-.

Oh het ging om sporten

Dat had ik even gemist, sport kan natuurlijk ook leuk zijn.
Mijn kinderen sporten niet. De oudste fietst twee keer een half uur per dag, en jongste zit bij een jeugdcircus. Dat lijkt mij voldoende in combinatie met gym op school.

"Geen zin".

Geen zin kan ook een antwoord zijn omdat je de waarheid niet wilt vertellen, je schaamt bijvoorbeeld. Mijn zoon durfde niet te vertellen dat hij in de herfst/winter bang was om in het donker te fietsen naar de sportclub. Sport was ook rond etenstijd
Of je kind wordt gepest, of wil niet douchen met anderen. Hier was er vaak een achterliggende reden voor "geen zin." Maar als dat wel de reden is na 3 jaar dan zou hij er van mij mee mogen stoppen.

Creabea - computeren en andere ativiteiten

Wat veel en veel zinnige reacties! Fijn.

De "logica" achter deze straf was dat hij inderdaad het liefst achter een scherm zit, samen of met vriendjes. Niet onbeperkt maar wel heel veel.

Deze sport heeft hij ooit zelf gekozen, als minst slechte optie denk ik, maar kennelijk loopt hij niet warm voor sport. Hij doet ook nooit mee als ze op school iets van een balspel doen. Andere clubjes, muziek of zo, wil hij ook niet. Het boeit hem niet, vindt het zonde van zijn tijd.

We hebben inmiddels al besloten dat we volgend seizoen niet verder gaan, maar nu zitten we nog met het punt hoelang nog door te gaan met de competitie? Hij zit in een heel klein team, dus een afwezige wordt gemist. Zelfs een die niet meewerkt... in een team waar een grote meerderheid zit die niet gemotiveerd is, hm. Ook dat speelt mee denk ik.

Twee dingen

Ik zou persoonlijk wel straf geven voor het niet luisteren. Dat staat voor mij los van de sport. Echter ongehoorzaam zijn als ik rechtstreeks iets vraag = altijd straf. Dat kan ik niet negeren. Dat staat helemaal los van het onderwerp waarover de ruzie gaat.

De sport is een ander verhaal.Daarover zou ik overleggen. Ten eerste tot wanneer hebben jullie al betaald? Krijgen jullie een deel van het geld terug? Als er een financieel verlies is doordat hij eerder stopt zou hij misschien een deel van die consequentie zelf kunnen dragen. Dan kan hij zelf bepalen of hij liever blijft sporten of een deel van zijn spaargeld aanspreekt. Dan geef je hem zelf meer verantwoordelijkheid.

Het probleem met de team genoten is ook belangrijk. Hoe staat hij daar tegenover? Als het grootste deel van het team niet meer gemotiveerd is dan is dat misschien inderdaad geen reden om te blijven sporten. Hoe ziet hij dat het team zich moet redden zonder hem? Is er een logisch moment voor hem om te stoppen waarmee hij het team minder schade aanbrengt?

Ik zou er niet zo'n probleem mee hebben om een kind te laten stoppen met een sport waar hij geen zin meer in heeft maar ik zou het kind wel aanmoedigen om na te denken over de consequenties van het stoppen (voor jullie, voor hem, voor het team) en dan samen met hem tot een oplossing komen. Die oplossing kan dan best stoppen betekenen maar in elk geval is er dan nagedacht over de consequenties.

Als jullie het vanuit de opvoeding belangrijk vinden dat hij een activiteit buitenshuis heeft dan zou ik hem daar ook voor waarschuwen: dat hij dan dus wel wat anders moet verzinnen. Maakt het jullie niet uit of hij een activiteit heeft buitenshuis dan is dat geen overweging verder.

In elk geval zou ik in dit geval zeker straf geven voor het niet gehoorzamen maar daarnaast wel de ruimte geven om binnenkort te stoppen met de sport als dat enigszins mogelijk is zonder het team helemaal in de misère te storten.

Opmerking Jaina

"Als er een financieel verlies is doordat hij eerder stopt zou hij misschien een deel van die consequentie zelf kunnen dragen. Dan kan hij zelf bepalen of hij liever blijft sporten of een deel van zijn spaargeld aanspreekt. Dan geef je hem zelf meer verantwoordelijkheid."

Dit vind ik geen verantwoordelijkheid geven, dit wordt voor deze jongen waarschijnlijk het kiezen tussen twee kwaden. Hij voelt zich niet op zijn gemak daar, dat is me wel duidelijk. En moet hij daarvoor dan gestraft worden door zelf te betalen?

En straf geven, daar heb ik ook niet zoveel mee, het lijkt me beter dat je er samen over gaat praten en er samen uit ziet te komen.

Agatha

Kiezen tussen twee kwaden... ja, dat klopt. Helaas zijn er soms geen goede keuzes. Soms maak je de keuze voor het minste kwaad. Als het bedrag voor het hele seizoen al is betaald en er is geen mogelijkheid om het geld terug te krijgen dan is er dus sprake van een financieel verlies. Je mag een kind best leren dat er consequenties zitten aan acties. Zijn ouders hebben geld betaald zodat hij een hobby kan hebben. Dat is een privilege. Hij heeft nu halverwege het seizoen besloten dat hij niet meer met die hobby verder wil. Dat kan. Maar daar zitten consequenties aan. Voor zijn ouders die hun geld besteden aan een sport voor hun kind. Voor zijn teamgenoten die het nu zonder hem moeten doen. Als hij nu zo maar kan stoppen dan zitten er dus voor iedereen consequenties aan vast behalve voor hem zelf. Dat vind ik niet nodig. Ik zou hem dus zelf laten nadenken over die consequenties en inderdaad een deel daarvan zelf dragen. Dat kan financieel zijn. Dat kan ook zijn door er voor te kiezen om door te gaan tot het einde van het seizoen zodat zijn teamgenoten niet lijden onder zijn vertrek. Of misschien wel door een vervanger te zoeken voor zijn plaats waardoor er geen nadelen zitten voor anderen aan zijn vertrek.

Dat het geen leuke keuze is om te kiezen tussen geld betalen of een seizoen afmaken waar je geen zin in hebt ben ik helemaal met je eens. Ik zou er ook van balen als ik nog maanden iets moet doen waar ik helemaal geen zin in heb en ik zou ook geen zin hebben om nog maanden te betalen voor iets waar ik helemaal niet meer heen wil. Ik zou het ook geen fijne situatie vinden. Ik zou me ook schuldig voelen als ik teamgenoten in de steek zou laten. Maar ik zou zelf de consequenties moeten dragen van mijn beslissing, welke beslissing ik ook zou nemen. En dat is ook wat ik wil dat mijn kinderen doen, zelf verantwoordelijkheid nemen voor een beslissing en daar de consequenties van dragen, ook als het een vervelende beslissing is en alle keuzes onaantrekkelijk zijn.

Teamgenoten

Wat je zegt over teamgenoten 'in de steek laten' ben ik wel met je eens. Over het financiële gedeelte gaan we het niet eens worden.

teamgenoten

Ik denk dat als anderen de sport verlaten omdat het toch al geen team is dat gemotiveerd is, zij ook niet aan hem zullen denken. Ik weet niet of het een sport is waar een zomer/winterstop bij zit, maar bij verlaten verlaat je altijd je medesporters, wat voor reden er ook achter zit. Dat doen mensen ook als je zoekt naar een andere baan immers, als je gaat verhuizen, naar een andere school gaat enz.
Mensen verlaten elkaar nogal wat in het leven.

Verder: het jongetje is 11. Geen 15 of 16 met een aardige zelfverdiende som geld op de bank neem ik aan. Die 4 maanden lijken me voor ouders te overbruggen, anders had je het kind niet op een sport gedaan waar je voor een vol jaar betaalt. Ik zou hem zeggen dat het geld kost, dat dat jammer is, maar het daar bij laten als het bij mij zou gebeuren, want dan straf je hem in feite weer.

daarbij

'Als het bedrag voor het hele seizoen al is betaald en er is geen mogelijkheid om het geld terug te krijgen dan is er dus sprake van een financieel verlies.'

Nee, er is pas sprake van financieel verlies als deze jongen nu perse op iets anders wil én er geen geld terug komt van de eerste sport. Het kan nu zelfs financieel voordeel zijn: minder brengen en halen en geen dure autoritten naar uitwedstrijden.

Heeft hij echt gekozen voor deze sport?

Als hij van jullie een sport MOEST kiezen, dan zou ik hem gelijk laten stoppen.
Als hij zelf GRAAG deze sport wilde doen, dan ben je gebonden aan een team. Dat schept verantwoordelijkheden.

Mijn zoon mag elk jaar aan het eind van het seizoen kiezen of hij door wil gaan met zijn teamsport. Zo ja, dan zit hij daar voor een heel seizoen aan vast. Inderdaad vanwege verplichtingen naar je team.
Verhuizen is overmacht, zeker voor een kind.
Als er echt problemen zijn in het team, vind ik het ook wat anders.
Alleen geen zin betekent een serieus gesprek. Misschien is er iets veranderd bij de training? Andere training, vervelende teamgenoten, zoiets. Vindt hij de wedstrijden wel leuk?

vreemd hoor

Ik vind dat je een kind alleen voor de kosten op kunt laten draaien als dat vantevoren bekend was bij kind, voor de start van sport welteverstaan.
Maar jee, ja hier was ik allang blij als ik zoon zover kreeg dat hij sportte. Ik ging hem zeker vantevoren niet afschrikken met mogelijke consequenties van. Dochter die weleens een cursus deed die voor een heel jaar betaald werd, daar besprak ik dat wel mee. Maar die heeft ook weleens toch mogen stoppen van mij tussendoor, ze viel niet goed in de groep, en was nog erg jong.
Maar van dochter verwacht ik ook andere dingen, dan van zoon. Ze kan meer aan, die verantwoordelijkheid beter dragen. Beter verwoorden hoe zaken voor haar gaan.