Wat te doen tegen liegen?

geloof haar maar

dat ze niet weet dat ze liegt
Ik heb er altijd zo weinig mogelijk aandacht aan geschonken, wel aan het algemene onderwerp op momenten dat het niet speelde. En vooral veel voorkomen dat ze liegen, niet in de situatie brengen dat ze 'gedwongen' worden te liegen. Ze komen vanzelf meer in de realiteit.

tja..

Geen tips, maar ik zou het dus zeker niet negeren. Als ouder kan dat misschien nog, maar waarschijnlijk liegt ze ook buitenshuis. Tegen de juf, ouders van vriendinnen, etc. Als dat doorgaat kan ze echt een slechte naam krijgen en daarom zou ik haar daar zeker op aanspreken.

slechte naam?

Een meisje van 9? Ik neem hetgeen kinderen van 9 me vertellen sowieso met een korreltje zout, ga er altijd vanuit dat ze zaken verkeerd interpreteren, uitleggen of er een stukje fantasie doorheen kunnen weven. Voor mij is dat geen liegen.
Negeren vind ik trouwens wel wat anders dan weinig aandacht eraan schenken. Laat als ouder gewoon weten wat de 'waarheid' is en straal uit dat je kind dat ook gewoon leert.
Maar goed, zolang er geen concrete voorbeelden zijn kun je ook niets invullen.

ja helga

Als haar klasgenoten haar niet meer geloven is dat in mijn ogen al een slechte naam. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard.

Waar hebben we het over?

Vriendinnetje van dochter is denk ik de grootste fantast van de wereld. Als dochter op een pony in het bos heeft gereden heeft zij op een paard op het strand gereden. Vrij vermoeiend, maar als we rustig zeggen dat we denken dat ze weer den heel mooi verhaal heeft bedacht trekt het weer bij. Onzekerheid is het denk ik, groter willen lijken, des te spannender de situatie, des te groter de verhalen.

Voor de rest kan ik me moeilijk voorstellen waar een negenjarige echt over kan liegen. Maar ben wel benieuwd.

zeker wel

dat je op die leeftijd een naam kunt krijgen als liegbeest of fantast. Het kan geen kwaad om je kind erop te wijzen dat mensen (op een gegeven moment) niet meer geloven wat je zegt, ook als je echt iets te melden hebt. Dat is dan niet leuk, natuurlijk.

Het ligt er een beetje wat ze allemaal beweert en of ze het altijd al deed of daar onlangs mee is begonnen. Als het overduidelijke onschuldige onzinverhalen zijn dan zal iedereen het met een korreltje zout nemen en groeit ze er vast overheen. Hier was een vriendje dat toen hij een jaar of 6-7 was zei dat hij wel eens met een raket in de ruimte was geweest, dat soort dingen. Maar goed, die was ook weer wat jonger.

Maar als ze liegt over -ik noem maar wat- het pikken van snoepjes uit de keukenla, slechte schoolcijfers verzwijgt, of juist zegt dat ze een 9 heeft (maar eigenlijk een 7 had), zeg maar zichzelf door haar leugens beter voordoet dan ze is, dan moet je daar wel wat mee. Ik ken ook iemand (een volwassene) die komt met van die verhalen dat ze 1000 euro heeft gevonden op straat, dat ze een keer een persoonlijke brief van Beatrix heeft gehad, of dat haar kinderen altijd tienen halen (terwijl ze een mavo-advies hebben gekregen). Dat is nogal sneu, zover moet het niet komen.

water

Zolang het onschuldig is (rare verhalen wat ze heeft meegemaakt) zou ik zeggen: geef haar een mooi opschrijfboek en stimuleer haar om verhaaltjes te schrijven. Ze wil kennelijk haar wereld een beetje mooier maken, gun haar die uitlaatklep.
Maak bij ander soort leugentjes duidelijk dat de waarheid ALTIJD boven water komt, dus dat eerlijkheid een hoog goed is. Geef ook zelf het goede voorbeeld door je aan je afspraken te houden.

voorbeeld

Ik ben een gescheiden ouder met 1 kind, waarvan het contact met mijn ex en mij echt niet goed is helaas.

Tuurlijk zijn de denkwijzes van kinderen anders dan die van ons en leven ze vaker in een fantasie wereld. Iets van wat ze zeggen is voor hen dan ook net echt. Dat verschil begrijp ik ook echt wel.

Als ik haar erop aanspreek waarom ze erover liegt, zegt ze uiteindelijk dat ze het doet omdat ik anders boos wordt. Ik heb het gevoel ook dat mijn ex en ik niet meer met elkaar kunnen praten door dingen die mijn dochter heeft verteld bij hem en bij mij. Dat maakt alles behoorlijk lastig omdat je gewoonweg niet meer weet wat je wel en wat je niet moet geloven. Ik ben er nog niet geheel achter wat wel en niet klopt.

Ook over kleine dingen, heb je papa op de app antwoord gegeven? Ze zei steevast ja. Nu ben ik eens in haar telefoon gedoken om te controleren wat ze nu eigenlijk appt met iedereen (dat weet ze ook want dat was de voorwaarden van een telefoon) en dan is het niet zo. Als je haar daar dan op aanspreekt zegt ze dat ze het wel degelijk gedaan heeft maar dat ik dat niet kan zien. Volgens haar vader mag ze van mij niet met hem appen.

Of ze heeft iets gehad en als je vraagt waar ze het gelaten heeft, dan heeft ze het niet gehad. Uiteindelijk vind je het op haar kamer terug. Als antwoord krijg je dan "dat heb ik echt niet gedaan maar iemand anders".

Ze is er heel gemakkelijk in om een ander de schuld te geven, voor iets wat ze zelf gedaan heeft wat resulteerd in veel ruzie met vriendinnetjes. Wat ook heel vervelend is.

Als ik haar erop aanspreek, en uitleg wat de gevolgen kunnen zijn van het liegen haalt ze gewoon haar schouders op.

Misschien pak ik het wel helemaal verkeerd aan. Vandaar mijn vraag of iemand tips heeft over liegen tegen te gaan.

misschien

wil ze gewoon niet teveel gezeur aan haar hoofd. En "heb je dit wel gedaan, waarom dan niet enz..." hoort voor haar natuurlijk bij gezeur. Misschien zou een andere manier van communiceren helpen.

Verder liegt elk kind natuurlijk wel eens, dus op zich is het geen ramp, als het maar niet teveel wordt. Of dat je belangrijke dingen niet te horen krijgt.

Leugentjes

Alle mensen hanteren de waarheid in hun eigen voordeel. Er zijn leugentjes om bestwil, zaken worden strategisch weggelaten. Alleen bij een kind valt het eerder op, die zijn er vaak nog niet zo ervaren mee dan jij als ouder.
Maar zo de waard is vertrouwt hij zijn gasten. Ik denk dat er iets paradoxaals zit in die expliciete nadruk op 'de waarheid'. Het gaat dan vaak om jou waarheid, controle en kleinering.
Waar iedereen zich aan zou gaan onttrekken.
Als gescheiden ouder navraag doen bij je kind naar zaken die bij vader gevoelig liggen is niet erg 'eerlijk'. Het kan een kind in verlegenheid brengen. Dan verwachten dat een kind 'eerlijk' antwoord geeft is vragen om moeilijkheden. Een kind gaat toch niet in haar nadeel 'de waarheid' zeggen als het weet dat het altijd gezeur als consequentie heeft?
Er zijn kinderen die vaak wel de waarheid vertellen. En daar dan ook vaak hun neus bij stoten omdat het echt niet altijd handig is om standaard de waarheid te vertellen.
Mijn kinderen gaan je meestal, inmiddels weten ze meer van leugentjes om bestwil en dat soort zaken, dat is ze aangeleerd, de waarheid vertellen.
Ik heb geleerd dat neutraal te ontvangen en te waarderen. Maar in de buitenwereld wil het ze nog weleens lelijk opbreken.
Altijd de waarheid vertellen zet zaken onnodig op scherp.

De schuld geven

Ik denk dat jij je kind aanleert om naar anderen te wijzen omdat het haar geen voordeel oplevert om eerlijk te zijn maar nadeel.
Bij jou heeft alles door jouzelf opgelegde negatieve consequenties. Dat is niet handig.

controle en vertrouwen

Geef de controle over de telefoon op. Je dochter wordt ouder en zal eerder zelf de verantwoording nemen als je die bij haar zelf legt. Dat kan alsnog een keer verkeerd gaan maar je kunt mensen niet dwingen zich door controle goed te gedragen. Met vertrouwen kun je je positie als steunend innemend. Het gaat om haar, je wil dat het haar goed gaat en daar help je bij, niet daar dwing je bij.
Lees dit oude draadje even over de discussie die dat oplevert.

http://www.ouders.nl/forum/alles-digitaal/internetgedrag-controleren

"„Daar is discussie over, dat weet ik. Maar ik vind dat je verplicht bent je kinderen te controleren. Jij bent verantwoordelijk. Ze komen gemakkelijk bij troep, er zijn veel smeerlappen.”
Stiekem controleren lijkt Peter Nikken, bijzonder hoogleraar Mediaopvoeding aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, géén goed idee. „Mijn advies is om een vertrouwensband met je kind op te bouwen. Dat je vertelt wat je gaat controleren en waarom. Je gaat toch ook niet zonder medeweten de dagboeken van je kind lezen? Je hoeft echt niet alles te weten.”
Het grote voordeel van openheid en vertrouwen is volgens Nikken dat als er iets misgaat, de kans groter is dat het kind het zelf vertelt."

herkenbaar

"Ze is er heel gemakkelijk in om een ander de schuld te geven, voor iets wat ze zelf gedaan heeft wat resulteerd in veel ruzie met vriendinnetjes. Wat ook heel vervelend is."

Mijn zoon (ook 9) heeft ook zo'n vriendje. Die doet iets stouts en als hij erop aangesproken wordt geeft hij een ander de schuld. Met als gevolg dat mijn zoon niet meer met hem wil spelen. Als ik vraag waarom geeft hij dit als reden.

Dus.. ik zou je dochter er zeker op aanspreken en het gedrag corrigeren. Het gaat zich uiteindelijk tegen haar keren. Bovendien moeten we toch allemaal leren dat eerlijk zijn loont?

eerlijk loont niet

Want dan wordt moeder boos.

contact met haar vader

Ik zou met haar vader om tafel en dit samen proberen aan te pakken. Het klinkt alsof ze een beetje klem zit tussen jullie conflicten. En misschien daarom bij beide maar het antwoord geeft waarvan ze denkt dat het het minste gedoe oplevert.

Als ze merkt dat jullie wel normaal met elkaar communiceren en al op de hoogte zijn van wat zij doet en laat bij de andere ouder, dan zal die neiging misschien weer verdwijnen. Als je wilt weten of ze haar vader ge-appt heeft bijvoorbeeld, kun je dat beter aan haar vader vragen. En misschien kun je haar zelfs beter helemaal overslaan als er wat afgesproken moet worden, maar dit zelf rechtstreeks doen.
Of als ze het juist wel zelf wil doen (dat kan natuurlijk ook), dan je er juist weer niet mee bemoeien.

Hoe moeizaam de omgang met je ex ook is, is denk dat het zinvol zou kunnen zijn om nu energie te stoppen in het verbeteren van dit contact. Al is het maar af en toe even een kop koffie drinken samen bij de overdracht van jullie dochter, zodat ze ook hoort dat jullie samen praten over dagelijkse dingetjes die bij de ene of de andere ouder gebeuren.

Voordeel / nadeel

"Ik heb het gevoel dat mijn ex en ik niet meer kunnen praten door dingen die mijn dochter verteld heeft'.

Je dochter is negen! Negen! Een klein meisje tussen scheidende ouders. Waarin papa en mama het kennelijk niet volwassen voor elkaar kunnen krijgen om dingen af te stemmen, maar zover bouwen op wat een kind zegt dat ze er niet meer uitkomen. Direct mee ophouden. Je vraagt je kind niet iets te zeggen tegen of over pappa. Klaar. Dat pakken jullie volwassenen op. Dit creëert duidelijkheid en veiligheid voor haar. En direct minder ruimte voor onduidelijkheid of leugens.

Kennelijk biedt eerlijk zijn haar daarnaast minder voordelen dan nadelen. Dat moet je omdraaien. Dat kan door de nadelen van straffen te verhogen of de voordelen van eerlijk zijn. Dus meer straffen, wat vaak het stiekeme in de hand werkt of het belonen van eerlijkheid.

Dat laatste is vrij gemakkelijk. Beloof haar minimaal een maand geen boze mama zolang ze maar eerlijk is en niet iets doet wat haar of anderen in gevaar brengt (met iemand meegaan enzo). Ga dan kijken wat ze stiekem doet. Of hou een zondag biechtdag, waarin ze alles zegt wat ze stiekem gedaan heeft.

Breng het eens in kaart. Wát doet ze wel of niet. Hoe belangrijk is dat? Wat vraag je aan en van haar. Hoe realistisch en nodig is dat? Begrijpt ze waarom je het vraagt?

Hier een net tienjarige, altijd uberbraaf geweest, die nu wel eens iets stiekem doet. Maar het dan altijd weer opbiecht. Dan word ik nooit kwaad. Ik ga wel even met haar praten. Ga je op een stoel bij de snoepdoos staan als je met een vriendinnetje thuis bent? Handig bedacht zeg! Weet je wel waarom ik dat niet wil? Over praten. Ik snap ook wel dat jullie dan graag iets snoepen. Over praten. Hoe kunnen we dat oplossen? En nu doet ze het niet meer.
En zo nog vijf voorbeelden.

Kost meer tijd, energie en geduld dan boos worden, maar uiteindelijk komt er wel iets uit waar we beide prima mee verder kunnen.

goed voorbeeld

Dat is natuurlijk stap 1. Dat heeft te maken met verantwoordelijkheid nemen. De schuld bij anderen leggen, dat doe jij ook. Helemaal eens met Sanne, je dochter heeft een rol die ze helemaal niet hoort te hebben. Het is voor haar al erg genoeg dat jullie ouders niet door 1 deur kunnen, laat haar niet een speelbal zijn in jullie relatie. Door haar gedrag laat ze zien dat ze verantwoordelijkheid (logisch!) niet aankan.

verkeerd

Jullie pakken iets verkeerd op denk ik.

Wij plaatsen onze dochter niet tussen onze ruzie. Hij niet en ik niet.

Er wordt haar niets gevraagd iets te vertellen over haar vader. Andersom ook niet. Dus die opmerking klopt zeer zeker niet AnneJ.

Zij komt zelf met verhalen. Als ze bij mij terug komt nadat ze bij haar papa is geweest is ze heel enthousiast. Met toch ook af en toe dingen wat haar niet aanstaan maar die moet ze van mij zelf met haar papa regelen. En daar is ook zeer zeker niets verkeerds mee. Het zou toch vreselijk voor haar zijn als ze helemaal niets mocht vertellen.

Mijn dochter heeft een telefoon gekregen toen wij gescheiden zijn en dat is nu meer dan een jaar geleden. De reden voor de telefoon was om dagelijks met papa te kunnen en mogen appen. Tot ze meer telefoonnummers in haar telefoon heeft staan. Die van zijn partner, de dochter van zijn partner, mijn partner, de zoon van mijn partner, vriendinnetjes. Voorwaarde van de telefoon is dat wij (haar papa en ik) er toch regelmatig in kijken om te weten of ze niet telefoonnummers erin heeft staan die niet mogen. Vinden wij toch heel normaal bij een 9 jarige. Dat is het issue dus ook helemaal niet.

Dat ze misschien van gezeur af wil zijn dat kan. Ze is 9 en het enige dat ze van mij moet is haar kamer opgeruimd houden zodat ik bij haar bed kan komen,beneden haar rommel opruimen als ze er niets meer mee doet, haar huiswerk maken/leren en spelen.

Dat ik heel vaak moet zeggen dat ze het moet opruimen, of dat ze moet leren ligt aan haar eigen. Met momenten is ze er heel erg mee bezig en hoef ik werkelijk tijden niets te zeggen en met momenten doet ze helemaal niets en denkt dat mama het wel doet.

Waar het liegen vanaf komt? Geen idee. Wat ik eerder al zei, elk kind liegt wel eens en zit in een fantasie wereld waardoor het voor hun werkelijkheid is. Geen problemen mee.

Waar ik het grootste probleem mee heb is dat haar vriendinnetjes door het liegen vaak een tijd niet met haar willen spelen. Dat hoor ik dan niet van mijn dochter maar van vriendinnetje of hun moeder als ik ze toevallig tegenkom.

AnneJ: over je opmerking eerlijk loont niet want dan wordt moeder boos:

Daar wordt ik pas boos over! Ik vraag advies en als jij het anders oppakt dan bedoelt is daar kan ik niets aan doen. Je kent me niet en durft deze opmerkingen te plaatsen.

Eerlijkheid loont zeer zeker hier. Dat weet ze ook heel goed.

verkeerd

"Als gescheiden ouder navraag doen bij je kind naar zaken die bij vader gevoelig liggen is niet erg 'eerlijk' ""

Dit doen we beiden niet.

Eerder konden we redelijk overleggen. Sinds hij een nieuwe partner heeft met een dochter niet meer. Ook toen hebben we een keer gesproken en bleek dat we niet alles konden geloven wat onze dochter ons verteld.

Het lijkt erop dat ze dingen zegt die haar het beste uitkomen. Of ze waar zijn of niet. Maar zoals ik eerder al aangaf haar vader spreekt niet meer met mij en ik denk toch dat het daardoor komt. Aangezien ze hier ook dingen verteld over daar (die ik NIET vraag) waarvan ik niet weet of ik ze moet geloven of niet.

dit dus

"Waar ik het grootste probleem mee heb is dat haar vriendinnetjes door het liegen vaak een tijd niet met haar willen spelen. Dat hoor ik dan niet van mijn dochter maar van vriendinnetje of hun moeder als ik ze toevallig tegenkom."

Zei ik al eerder. Daar moet je wat aan doen. Haar erop aan spreken, telkens weer. Confronteren met elke leugen. Dit mag ze niet doen en gaat zich tegen haar werken (of doet het nu al).

Ik ken ook zulke kinderen en dat wordt door hun vrienden op en gegeven moment gewoon niet meer gepikt.

heks, ik weet het ook niet

hm, je moet er wel wat mee, maar dat wist je zelf ook al. Ik neem aan dat je haar al wel confronteert met haar leugens. Het probleem zit hem dus ook in dat je niet meer met je ex praat en zodoende nog maar heel weinig zicht hebt op wat ze vertelt over wat daar gebeurt.

Je zegt dat je het idee hebt dat ze niet doorheeft dat ze liegt; heeft ze wel wel door dat vriendinnetjes niet met haar willen spelen omdat ze uit haar nek kletst? Als ze dat niet beseft, dan zou ik toch eens professionele hulp inschakelen. Als ze wel doorheeft, dan denk ik dat ze liegt om zichzelf beter voor te doen en is ze misschien ongelukkig met zichzelf en haar situatie, al of niet door de scheiding. Sinds wanneer liegt ze eigenlijk? Misschien is het sowieso wel eens verstandig om eens langs de huisarts te gaan.