Verhuizen

betrekken

Dat snap ik wel, van je jongste. Toch vond ik bv mijn vorige huis mijn huis niet meer toen het helemaal kaal en leeg was. Toen was de ziel er kennelijk uit.
Betrek je zoon bij het inpakken van zijn spullen en inrichten van het nieuwe huis (kiezen waar de bank en zijn bed komt te staan in zijn nieuwe kamer, wat voor kleur verf etc). Het komt vast wel goed, het gaat echt wel wennen. Maak maar mooie foto's hoe het nu is, van elke kamer.

Lastig

Maar je schrijft dat jullie over een jaar een huis hopen te hebben, dus ik begrijp dat de overdracht van het nieuwe huis nog wel even duurt? Dan zou ik tijd benutten om te hem heel erg te betrekken bij het inrichten van het nieuwe huis. Zodat dit ook echt zijn huis wordt. Natuurlijk vooral zijn eigen kamer (kan hij misschien ook helpen met verven en in elkaar zetten van de meubels?), maar betrek hem ook bij de inrichting van de rest van het huis. Zo zal de overstap hopelijk wat makkelijker zijn. Benadruk natuurlijk vooral de voordelen van dit nieuwe huis. En probeer erachter te komen waar vooral zijn verdriet zit. Of is het misschien toch angst voor het onbekende? Ik weet niet hoe oud hij is, maar jonge kinderen hebben vaker moeite met het herkennen en duiden van hun eigen gevoelens. En beseft hij dat zijn eigen spullen en jullie (!) gewoon mee verhuizen? Je weet nooit wat er in zo'n bolletje omgaat. Vraag hem naar zijn beeld van hoe het leven eruit ziet na de verhuizing. Dan kun je dingen die niet kloppen rechtzetten en dingen voor hem verhelderen.
Maak een duidelijk tijdschema voor hem, zodat hij weet wat hij wanneer kan verwachten. Een jaar is lang, zeker voor een kind. En ik zou voor de kinderen zo weinig mogelijk al van tevoren inpakken, zodat hun eigen kamer zo lang mogelijk gewoon hetzelfde blijft.
Verder geen tips voor je. Succes met de verhuizing, en veel geluk in jullie nieuwe huis!

foto's

Misschien kan hij samen met jou wat foto's maken van de fijne plekken in huis en dan in een mapje ter herinnering. En uitleggen dat de meeste mensen een paar keer verhuizen in hun leven en dat er in het nieuwe huis ook weer goede plekken komen en fijne herinneringen. Die maak je zelf.

Materialistisch

Je jongste hecht 'te' veel waarde aan materialistische zaken. Die bonding met wat van hem is, ( hij wilt ook niet dat anderen in het oude huis gaan wonen, kun je met gepaste begeleiding een wending geven.
Als een kind zo blijft hangen in zijn verdriet, zul je hem eruit moeten ' trekken' . Niet door te zeggen:' stel je niet zo aan' maar door duidelijk te maken dat alles vervangbaar is of te koop. Dat wat in het leven belangrijk is, te maken heeft met het goed hebben met elkaar en gezond zijn.
Als je teveel toegeeft aan zijn verdriet, kan hij niet leren dit te accepteren.

Door niet direkt ovr te stappen naar het nieuwe huis, wordt meehelpen met inrichten wat moeilijk. Leg uit dat dit jaar gezien moet worden als een jaar vakantiehuis. Bij deze verhuizing zou ik je jongste zo min mogelijk bij de inrichting betrekken. Dat komt wanneer jullie een definitieve move maken. Al het verhuizen maakt hem onrustig.

Steek je energie in het aanpakken van die op zich onschuldig lijkende vorm van materialisme.
Foto's helpen al herinneringen zodat je leuke momenten kan herbeleven, ze mogen terug komen. Maar ieder huis is een nieuw begin waar je met zijn vieren iets moois van maakt.

Wij zijn ook een paar keer verhuisd. Het inpakken van dozen deed ik als de kinderen er niet bij waren. We spraken er ook niet teveel over, dat wilt ook helpen.

zo laat mogelijk pas echt iets over bespreken

het duurt nog een jaar, dat is erg lang.
ik zou proberen er nog niet teveel woorden aan vuil te maken, dus niet troosten of anderszins al heel concreet 'helpen'. Kijken of het een beetje gaat liggen, de emoties. En dan tegen de tijd dat er echt concrete zaken kunnnen en moeten gedaan worden kijken hoe hij erin zit en wat hem kan helpen.
gr Angela
ps als hij hopeloos verdrietig blijft is het wat anders, en je hoeft het ook niet te ontkennen.

Huurhuis

Ik had begrepen dat je eerst naar een huurhuis ging en over een jaar naar het definitieve huis. Ik begrijp, na het lezen van het andere draadje, dat jullie over een jaar naar het huurhuis gaan. Klopt dit?

Het duurt nog een jaar, loop niet vooruit op de te komen veranderingen maar hou je aan de dagelijkse / wekelijkse activiteiten. Dat geldt ook voor je man. Ik begrijp dat hij heel blij zal zijn niet meer in de flat te hoeven wonen en dat botst met de gevoelens van je zoon, die niet beter weet. Het zou mij niets verbazen als de gevoelens van je zoon getriggerd worden door de enthousiasme van zijn vader. Als jullie het er minder over hebben, is het goed mogelijk dat je zoon de voordelen gaat zien, ook al kost dit wat tijd.

flanagan

Nou daar sla je wat mij betreft echt de plank mis hoor. Een huis is zoveel meer dan materie. Een huis is een THUIS, een nestje, je veilige basis. Onze kinderen hechten daar ook enorm aan en vinden zelfs op vakantie gaan lastig omdat het anders ruikt ed. Toen wij verhuisden heeft het maanden geduurd voordat zoon zei: eindelijk ruikt het naar ons!
Dus ik snap het wel. Tegelijkertijd is er niks mis met verdrietig zijn. Waarom willen we dat toch zo nodig wegnemen? Laat hem leker verdrietig zijn en zoek niet meteen naar oplossingen. Het feit dat zijn verdriet er mag zijn, dat je alleen luistert zonder meteen in de oplossingen te schieten is waarschijnlijk al voldoende. Je kunt ook vragen: wil je hiermee geholpen worden? Onze kinderen hadden dat helemaal niet nodig. Ze wilden helemaal niet meedenken over inrichtingen. Sterker nog ze wilden er zo lang mogelijk helemaal NIET mee geconfronteerd worden. Dus elke keer meedenken is weer een confrontatie. Onze kinderen zijn meer van de onvermijdelijkheid dan. Ze moeten het zelf een plek geven en processen en dan boem over en klaar. Daarna is het ook nooit meer een probleem geweest. Behalve dochter was erg verdrietig toen we noodgedwongen in het oude huis nog 2 nachten sliepen omdat in het nwe huis de electra en warm water enzo niet aangesloten was. We sliepen op luchtbedden in het lege oude huis. Ik wil hier niet meer zijn zei ze. Ik was er klaar mee en nu zijn we hier toch weer. Dat vond ze heel moeilijk, maar ook dat gaat over.
Dus mijn tip zou zijn: betrek ze bij de manier waarop zij geholpen willen worden. Of hoe zeg je dat? Niet al invullen en ze betrekken bij de inrichting als ze dat niet willen.
Sterkte met het maken van een nieuw nestje en een THUIS en niet een huis...

ach weet je...

elke verhuizing die ik meemaakte (en zo heel veel zijn het er niet, ik tel er vier) heb ik gehuild, zei m'n man pas toen iemand anders in de familiekring moeite bleek te hebben met verhuizen. Ik was het al bijna vergeten maar hij heeft gelijk.

Ik vond het al die keren mooi dat we naar iets nieuws gingen, maar had ik moeite om alle bijzondere momenten die verbonden waren met het huis dat we verlieten, achter te laten.
Verhuizen scoort niet voor niks hoog op de stresslijst. Het gaat om veel meer dan dingen, het is de plek waar je leeft, waar herinneringen aan verbonden zijn. De een is daar gevoeliger voor dan de ander.

Verwarring

Even de verwarring wegnemen.
We krijgen volgende week de sleutel van de flat waar we minstens een jaar gaan wonen. Een prima plek, maar wij hopen na dat jaar opnieuw te kunnen verhuizen naar een 'echt' huis (met een trap naar boven).
Over een maand zijn we hier weg.

Guera,

Ik begrijp de gevoelens van het achterlaten en de inpact van herinneringen of piepende deuren (of die krakende tree die ik op zterdagnacht moest overslaan om te voorkomen dat mijn vader wakker werd.)

Maar de jongen wilt niet dat iemand het oude huis gaat bewonen. Dat gaat verder dan de gevoelens van herinnneringen. Dat wijst naar niet los kunnen laten
Hij zal in de toekomst nog wel vaker in situaties komen waarin hij moet loslaten. Hoe vroeger hij dat leert, hoe makkelijker dat is voor later.

Sja

Maar flanagan jij gooit het erg op het materiële. De een laat makkelijker los dan de ander. Moet je dat actief leren? Hij zal wel moeten loslaten dus so be it. Hoe eerder hoe beter? Mwah. Waar je het tegenkomt moet het.

Inderdaad plank mis

door te stellen dat een huis maar materie is en gewoon losgelaten moet kunnen worden. En behoorlijk oordelend ook nog eens.
En dat iemand (een basisschoolkind nota bene) er moeite mee heeft dat een ander in het huis gaat wonen is ook niet gek hoor. Die plek is zijn thuis, zijn veilige haven. De gedachte dat dat huis straks van ander is en dat een ander daar zomaar thuishoort en hij niet meer, tja die gedachte kan redelijk onverdraaglijk zijn. Niets raars, ongezonds of materialistisch aan zoals jij suggereert.

Maar ja, het is een feit, hij moet er uit, hij gaat naar een ander huis en een ander komt in 'zijn' huis. Hij zal er aan moeten wennen en daar heeft hij tijd voor nodig. En gelegenheid om verdriet te hebben over het verlies van zijn dierbare plek. Ik denk dat ik hem zou laten vragen 'leuker kunnen we het niet maken, maar hoe kunnen we je helpen om het makkelijker te maken...'

Aagje

Gehecht

Ik zou het niet materialistisch noemen. Maar los van de woordkeuze, herken ik wel wat Flanagan zegt over het (te) zeer gehecht zijn aan dingen. Mijn jongste vindt het sowieso altijd heel lastig om spullen weg te gooien, of uit zijn kleren te groeien. Hij wil ook zijn bed niet kwijt. En zijn fiets niet.

Aan de andere kant is het een kind dat weinig waarde hecht aan nieuwe spullen en graag deelt met anderen.

Ach ik laat hem maar gewoon verdrietig zijn als hij het zo voelt. En inderdaad, ik laat hem weten dat het heel normaal is om het niet leuk te vinden. En dat het belangrijkste is dat we het met ons vieren goed hebben, waar dat ook is.
En af en toe laat hij ook wel doorschemeren dat hij het ook wel leuk vindt. Het is allemaal gewoon moeilijk te bevatten. Ik denk eigenlijk dat het prima gaat straks, als het achter de rug is. Maar ik merk wel dat hij het moeilijk heeft.

de kern!

' En dat het belangrijkste is dat we het met ons vieren goed hebben, waar dat ook is.'

Houd dat vast, daar gaat het om!

Dubbel

Materialisme heeft officieel de betekenis van hechten aan stoffelijk gewin.
Door de negatieve waarde die aan dit wordt gegeven wordt, wordt voorbij gegaan aan de oplossing zelf.

Wikipedia: 'Negatief gezien, zou materialisme kunnen worden beschouwd als een ordinair, zo niet vals, uitbuitend en egoïstisch waardesysteem, dat beperkte ethiek en integriteit kent, veroorzaakt door de aantrekkingskracht van warenfetisjisme.

Ik wil niet de jongen veroordelen. Hij heeft verdriet en om uit te leggen waardoor dat verdriet gevoed wordt, kan hij het ook een plaats geven. En leren er anders naar te kijken om zodoende niet zo gekweld te worden door zijn gevoelens.

Zie het als de voetbaltrainer. Een jongetje komt hard in aanraking met de bal. Zal hij toegeven aan zijn gevoel van ongemak en gaat hij huilen bij de trainer? Waarschijnlijk niet, hij weet dat de trainer zal zeggen; 'Even doorlopen en dan heb je er zo meteen geen last meer van.' De trainer voorkomt dat de jongen een bodem aanlegt voor pijn, de mentale naweëen van pijn; het ongelukkige gevoel , is namelijk nog lastiger om overheen te stappen dan het moment van de aanvaring met de bal zelf. Een kind dat wel getroost wordt, zal de volgende keer ook gaan huilen. Dat is een valkuil en daat geeft de trainer niet aan toe.

Met mijn reactie wilde ik meegeven dat het moeilijker wordt om iets los te laten door het gehecht zijn aan iets stoffelijks. Als een kind begrijpt waarom hij verdriet voelt, kan je hem uitleggen waar de valkuil ligt van zijn verdriet.

met

Met de kinderen zijn we 2 maal verhuisd en ze vonden het vreselijk. De praatjes of het erbij betrekken daar trapten ze hier niet in. En zelfs nu ze volwassen zijn krijg ik het nog wel eens voor mijn voeten geworpen: wij wilden niet en we moesten toch.
Ik kan me er wel wat bij voorstellen. Als ouders maak je een beslissing, ook voor je kinderen. Dat kan er heel erg inhakken, goed uitpakken, slecht uitpakken.

Ruimte

Mijn kinderen vonden het ook niet leuk om te verhuizen. Wij zijn vaak verhuisd en ook meerdere keren naar een ander land en dat was echt niet altijd even leuk voor de kinderen.
Wat hier hielp: niet geforceerd enthousiast gaan doen over het nieuwe huis, sowieso niet te enthousiast doen (zelfs als je zelf wel wilt verhuizen en er echt heel veel zin in hebt), niet wijzen op de voordelen van het nieuwe huis (of misschien een keer heel luchtig maar er niet eindeloos over door blijven gaan), kinderen betrekken als ze betrokken willen worden maar anders gewoon met rust laten, zo lang mogelijk vast houden aan de oude routine, veel foto's maken (hoef je de kinderen niet te vertellen maar dan heb je het in elk geval mochten ze daar behoefte aan hebben), er niet te veel over praten, een duidelijke tijdlijn hebben over wanneer wat gaat gebeuren...

Het verschilt verder wel per kind. Sommige kinderen vinden het fijn om zelf hun spullen in te pakken en al vast te bedenken hoe ze de nieuwe kamer gaan inrichten. Er zijn ook kinderen die dat helemaal niet willen en dat veel te moeilijk vinden. Geef je kinderen de gelegenheid om zoveel te doen als ze willen maar als ze aangeven er helemaal niet bij betrokken te willen worden laat ze dan met rust.

In het nieuwe huis: zo vlug mogelijk een nieuwe routine (met veel elementen van de oude routine), vaste rituelen doorgang geven, zo vlug mogelijk het huis leefbaar en vertrouwd te krijgen (kamers inrichten en zo), foto album maken met foto's van het oude huis en dat in de kast zetten want dan kunnen ze daar naar kijken als ze willen mochten ze die behoefte hebben

Verder ze inderdaad de ruimte geven verdrietig te zijn. Het is niet raar dat je verdrietig bent als je afscheid moeten nemen van je oude omgeving. Daar moet je gewoon doorheen. Je kan dat als ouder niet gelijk oplossen. Dat hoeft ook niet.

flanagan

Waar haal je deze wijsheid vandaan?

"De trainer voorkomt dat de jongen een bodem aanlegt voor pijn, de mentale naweëen van pijn; het ongelukkige gevoel , is namelijk nog lastiger om overheen te stappen dan het moment van de aanvaring met de bal zelf. Een kind dat wel getroost wordt, zal de volgende keer ook gaan huilen. Dat is een valkuil en daat geeft de trainer niet aan toe."

Ik ben het hier totaal niet mee eens maar als dat neurlogisch en psychologisch is onderzocht dan ben ik daaar wel oprecht nieuwsgierig naar. Het is nl helemaal NIET mijn stiel om geen oog te hebben voor de pijn en verdriet van een kind. Vrienden van ons zeiden al bij peuter als hij wil: niet huilen, gewoon opstaan, hupsakee en ze hielpen hem niet eens. Met dezelfde acherliggende gedachte waarschijnlijk. 'Anders wordt het een aansteller
Ik heb dat altijd een uitermate bijzonder standpunt gevonden waar ik zelf niks mee kon en wat ik zelf dus ook niet doe bij mijn kinderen. Ik vind ze geen aanstellers maar het zijn ook geen bikkels (ze hebben een andere pijngrens absoluut zowel qua gevoelens en qua lichaam zeg maar. ) Maar blijkbaar kun je dat trainen zonder later bij de psycholoog terecht te komen