Vanaf welke leeftijd zelf ontbijt en lunch klaarmaken?
Vanaf welke leeftijd gingen jullie kinderen zelf hun eten klaarmaken? Zoals boterhammen smeren, en kom muesli of cornflakes maken, etc. Die van mij van 10 wil het nog steeds niet en omdat we nu gaan scheiden leek het me een mooie gelegenheid daar verandering in aan te brengen.
Het gaat hierbij om wat hij thuis eet op de dagen dat hij thuis is, en eventueel zijn broodtrommel voor school.
Peiling
Mijn kinderen smeerden zelf hun brood vanaf
Jesse_1 schreef op 17-08-2023 om 18:53:
Nog een tip voor mensen met tijdgebrek: maak op een moment dat je wel tijd hebt vast lunchpakketjes en leg die in de vriezer. Dan hoef je 's ochtends alleen een pakje uit de vriezer in de broodtrommel te doen en dan is het ontdooid
Dan ga je er vanuit dat lunch brood is. Wij eten met z'n tweeën nog geen half brood per week.
Ik eet meestal sla of maaltijdsoep, een wrap met sla en vis, volkoren crackers. Allemaal dingen die niet echt in de koelkast lekker blijven.
Zoon meestal volkoren pasta of rijst met groenten. Bijvoorkeur nog warm.
Hier 9 & 11 jaar oud. Wanneer ze naar school gaan dan dek ik de tafel en smeren ze zelf hun ontbijt, in de tijd dat hun ontbijten smeer ik de trommels en eet zelf ook.
In de weekenden / vakanties dek ik niet de tafel, maar maken we wat aan het aanrecht. De oudste heeft s ochtends nogal eens een dip, voor haar maak ik het klaar in de weekenden, anders eet ze zeker niet en komt ze helemaal moeilijk uit haar dip. Voor de jongste maak ik het dan ook maar klaar.
Brood smeren kunnen ze vanaf dat ze 2 waren, maar ach, het is wel gezellig zo en eenmaal zo gegroeid.
Wanneer je gaat scheiden houdt dat vaak automatisch in dat je je kinderen minder ziet. Misschien wel de helft van de tijd.
Ik zou de tafel dekken s ochtends en zo juist meer tijd samen creëren, misschien duurt het allemaal wat langer, maar je mist al zoveel van ze. Koester de momenten dat ze wel bij je zijn.
Ze kunnen het allemaal zelf, maar meestal smeren wij het brood voor de broodtrommels terwijl zij ontbijten. Dan doen we dat namelijk snel tussendoor in de keuken even samen met het fruit snijden voor het 10uurtje. De kinderen (en wijzelf) eten geen brood bij het ontbijt dus dan is het in de keuken makkelijker dan eerst alles naar de eettafel slepen. Hun ontbijt (cornflakes met melk of cruslie met yoghurt) maken ze zelf en als de luch thuis is smeren ze ook zelf hun brood. Met de warme maaltijd helpen ze ook wel eens mee, jongste is 4 en oudste net 8 dus helemaal zelf koken mogen ze niet. Fruit ed snijden ook alleen onder toezicht/met hulp. Verschilt per kind natuurlijk, de 8 jarige is het zelfstandigste, daarna die van 4 en dan die van 6.
We smeren naar gewoonte dus dinsdag is hetzelfde als maandag en als ze een keer iets anders willen dan normaal moeten ze dat zeggen of het zelf even maken. Vinden ze ook geen punt en er is nooit discussie over wat we mee gegeven hebben. 1 keer alleen hadden we trommels verwisseld dus zijn ze gaan ruilen op school tijdens de luch, er zit bij allemaal wel wat anders in want smaken verschillen.
Ysenda schreef op 17-08-2023 om 19:43:
[..]
Dan ga je er vanuit dat lunch brood is. Wij eten met z'n tweeën nog geen half brood per week.
Ik eet meestal sla of maaltijdsoep, een wrap met sla en vis, volkoren crackers. Allemaal dingen die niet echt in de koelkast lekker blijven.
Zoon meestal volkoren pasta of rijst met groenten. Bijvoorkeur nog warm.
Het is maar een tip hè? Als het niet voor jou van toepassing is, dan kun je het gewoon langs je heen laten glijden.
Toch wel 3 of 4 jaar. Nog niet volledig, maar in het weekend bij genoeg tijd lekker zelf laten maken met een passend kindermesje.
Oudste van 12 helpt eigenlijk iedere schooldag met het klaarmaken van de trommels, dat hoef ik eigenlijk niet eens te vragen.
Apiejapie schreef op 17-08-2023 om 19:43:
[..]
Waarom hoort dat bij jou bij 'zorgen voor'? Oprechte vraag? Wat een kind zelf kan, daar hoef je als ouder toch niet meer voor te zorgen? Of veeg je met negen jaar ook nog billen af omdat het ook 'zorgen voor' is?
Ook snap ik dat tijdgebrek niet zo, wat ik al meermaals hoor. Als je voor kinderen alles oplost (ik smeer het brood wel want anders kom je te laat), dan houd je gedrag ook in stand. Je kunt ook eerder de wekker zetten en kinderen de rust geven om rustig te ontbijten en lunch te maken.
Nu weet ik dat ik ze zelfstandiger opvoed (in hun kindertijd, ik weet dat als kinderen eenmaal volwassenen zijn dat het dan echt niet alles zegt in verhouding tot kinderen die thuis veel meer in de watten gelegd werden) dan de meesten. Mijn opvoeding heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen, ik moest bijv alleen naar de kleuterschool aan de andere kant van het dorp toen ik vier was, had een bijbaantje toen ik tien was om eens te kunnen gaan zwemmen enz. Zo streng ben ik niet voor onze kinderen. Maar het heeft waarschijnlijk wel mijn visie gecreëerd dat kinderen écht veel zelf kunnen. En verbaas me er dan ook regelmatig over wat ouders allemaal voor hun kinderen doen. Zo hoort stofzuigen, vaatwasser in/uit ruimen/ een wasje draaien er hier bij de kinderen ook bij. Ook voor de jongste van acht. Kinderen vinden het over het algemeen prima om te helpen (mits ouders kunnen accepteren dat het niet allemaal op hun manier gaat), als je uitlegt dat als je samen woont, ook samen in huis bezig bent met de taken. Ieder op eigen niveau.
Ontbijten is bij ons op deze manier een redelijk ontspannen/gezellig begin van de dag. En als ze het zelf willen doen, doen ze het zelf hè. Dat afvegen wilden ze idd snel zelf 
gelukkig.
Bij ons doen ze ook taakjes in huis, we leren ze ook dat we hier met elkaar leven en met elkaar moeten opruimen/ tuin doen etc.
Maar ik herinner me juist van vroeger hoe fijn ik t vond als mijn brooddoos klaarstond. M'n moeder stond er echt eerder voor op. Dat ze dat voor me deed gaf me een warm gevoel, al deed ik het ook regelmatig zelf, en ook wel eens voor mijn jongere broertjes/ zusjes als ik tijd had.
Dus daarom zal het bij ons nu ook op deze manier gegroeid zijn zo.
Zo heeft iedereen z'n eigen referentiekader.
Ruitje schreef op 17-08-2023 om 20:28:
[..]
Ontbijten is bij ons op deze manier een redelijk ontspannen/gezellig begin van de dag. En als ze het zelf willen doen, doen ze het zelf hè. Dat afvegen wilden ze idd snel zelf
Bij ons doen ze ook taakjes in huis, we leren ze ook dat we hier met elkaar leven en met elkaar moeten opruimen/ tuin doen etc.
Maar ik herinner me juist van vroeger hoe fijn ik t vond als mijn brooddoos klaarstond. M'n moeder stond er echt eerder voor op. Dat ze dat voor me deed gaf me een warm gevoel, al deed ik het ook regelmatig zelf, en ook wel eens voor mijn jongere broertjes/ zusjes als ik tijd had.
Dus daarom zal het bij ons nu ook op deze manier gegroeid zijn zo.
Zo heeft iedereen z'n eigen referentiekader.
Mooi hoe je het uitlegt. Klinkt warm !
"Vanaf welke leeftijd gingen jullie kinderen zelf hun eten klaarmaken? Zoals boterhammen smeren, en kom muesli of cornflakes maken, etc. Die van mij van 10 wil het nog steeds niet"
Hij heeft niks te willen. 10 is een behoorlijke leeftijd, zo krijg je een verwende prins. Je bent zijn lakei niet. Dan eet die droog brood. Het moet niet gekker worden. Ik zou samen aan tafel gaan en wat gezellig kletsen en je eigen brood smeren. Als hij eenmaal zit heeft hij toch niks beters te doen dan ook zijn brood smeren.
Apiejapie schreef op 17-08-2023 om 20:34:
[..]
Mooi hoe je het uitlegt. Klinkt warm !
Dank je Apiejapie 
als ik op mijn tiende mijn eigen ontbijt of lunch niet wilde maken dan had ik geen ontbijt of lunch. En terecht.
Mijn kinderen zijn 4, 6 en 8.
De jongste maakt haar eigen ontbijt als ze brood wil. Wil ze yoghurt of pap, dan doe ik het of doen we het samen. De andere twee maken zelfstandig hun eten in de ochtend (op dagen dat ik denk 'ach, ik doe het wel even' uitgezonderd).
Bij de lunch maken ze alleen zelf hun brood als we thuis eten. Dan smeert een ieder zijn eigen beleg tijdens de lunch. Gaan ze naar school, dan bereid ik (of partner) de lunchtrommels voor. Ik vraag hem wel eens de water- en limonade bekers alvast te vullen en klaar te zetten.
Moederkareltje schreef op 17-08-2023 om 20:35:
"Vanaf welke leeftijd gingen jullie kinderen zelf hun eten klaarmaken? Zoals boterhammen smeren, en kom muesli of cornflakes maken, etc. Die van mij van 10 wil het nog steeds niet"
Hij heeft niks te willen. 10 is een behoorlijke leeftijd, zo krijg je een verwende prins. Je bent zijn lakei niet. Dan eet die droog brood. Het moet niet gekker worden. Ik zou samen aan tafel gaan en wat gezellig kletsen en je eigen brood smeren. Als hij eenmaal zit heeft hij toch niks beters te doen dan ook zijn brood smeren.
“Ik zou…”. Dan doe jij dat toch? Een ander mag het weer anders doen.
onze zoon is 10 en kan prima brood smeren maar in de ochtend maken wij het brood klaar en vullen de trommel. In het weekend mag hij zelf aan de bak.
Apiejapie schreef op 17-08-2023 om 19:43:
[..]
Waarom hoort dat bij jou bij 'zorgen voor'? Oprechte vraag? Wat een kind zelf kan, daar hoef je als ouder toch niet meer voor te zorgen? Of veeg je met negen jaar ook nog billen af omdat het ook 'zorgen voor' is?
Ook snap ik dat tijdgebrek niet zo, wat ik al meermaals hoor. Als je voor kinderen alles oplost (ik smeer het brood wel want anders kom je te laat), dan houd je gedrag ook in stand. Je kunt ook eerder de wekker zetten en kinderen de rust geven om rustig te ontbijten en lunch te maken.
Nu weet ik dat ik ze zelfstandiger opvoed (in hun kindertijd, ik weet dat als kinderen eenmaal volwassenen zijn dat het dan echt niet alles zegt in verhouding tot kinderen die thuis veel meer in de watten gelegd werden) dan de meesten. Mijn opvoeding heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen, ik moest bijv alleen naar de kleuterschool aan de andere kant van het dorp toen ik vier was, had een bijbaantje toen ik tien was om eens te kunnen gaan zwemmen enz. Zo streng ben ik niet voor onze kinderen. Maar het heeft waarschijnlijk wel mijn visie gecreëerd dat kinderen écht veel zelf kunnen. En verbaas me er dan ook regelmatig over wat ouders allemaal voor hun kinderen doen. Zo hoort stofzuigen, vaatwasser in/uit ruimen/ een wasje draaien er hier bij de kinderen ook bij. Ook voor de jongste van acht. Kinderen vinden het over het algemeen prima om te helpen (mits ouders kunnen accepteren dat het niet allemaal op hun manier gaat), als je uitlegt dat als je samen woont, ook samen in huis bezig bent met de taken. Ieder op eigen niveau.
Je reageert niet op mij, maar voor mij is zorgen voor niet alleen als de kinderen iets niet kunnen. Voor mij is zorgen voor ook dat je het doet als het zo even beter uit komt of handiger is. Mijn oudste van 8 kan prima zelf even stofzuigen in zijn kamer, maar als ik het huis doe pak ik zijn maker mee. Net als dat mijn man prima zijn eigen kleren kan pakken, maar als het gaat regenen als hij de hond uitlaat pak ik even iets droogs zodat hij zich thuis gelijk kan omkleden. Naast leren zelfstandig te zijn leer ik de kinderen ook graag dat we een gezin en in zekere zin een team zijn. Dus ik smeer nog het brood van de oudste en hij helpt soms dan ondertussen de jongste met het inschenken van de melk bij de cornflakes. En ik doe meer voor hun dan andersom, ook meer van de dingen die ze wel gewoon kunnen maar het is gezellig in huis, als ik ze vraag iets te doen doen ze het meestal zonder gezucht (de oudste heeft wel eens iets net een meter zijn kamer in gezet toen ik vroeg of hij het naar zijn kamer kon brengen en lijkt soms net een beginnende puber, maar meestal doen ze het gelijk zonder te zuchten of te vinden dat ik het hoor te doen) en ze kunnen best veel voor hun leeftijd, karakter en eventuele rugzakje. De oudste is sneller zelfstandig dan de middelste en de jongste weer in gelijk tempo ongeveer, maar dat komt niet door opvoeding.
Ik was vind ik ook snel zelfstandig, zo was ik met 12 jaar bv verantwoordelijk voor de was van het hele gezin, ging met 9 alleen met de tram, trein en/of metro naar de andere kant van de stad in een slechte buurt voor sport en zo nog meer dingen. Wat ik zelf kon moest ik zelf ook al vond ik het fijner als het niet alleen hoefde, dat voelde niet liefde vol. En nu bedoel ik absoluut niet dat jij met je opvoeding niet liefdevol bent hoor, ik ken je niet maar het klinkt alsof je gewoon je kinderen wil helpen te groeien in stabiele en zelfstandige mensen. Ik bedoel alleen dat het voor mij als kind in mijn ouderlijk gezin niet fijn en liefdevol voelde. En dat lag uiteraard aan nog veel meer want ik had geen leuke jeugd, maar ook het als je het zelf kan doe je het zelf voelde niet fijn. Het voelde alsof ik er alleen voor stond. En mijn kinderen wil ik graag leren hoe ze alles moeten doen, maar ook het gevoel geven dat ik er altijd voor hun ben en je als je een gezin vormt het samen kan doen en dingen voor elkaar over hebt ook als het niet gevraagd wordt. Zowel wij als ouders voor hun als kinderen als wij als ouders voor elkaar als partners als dat zij soms iets doen voor elkaar of ons. Samen gaat het soms makkelijker of voelt het fijner en dan is dat ook goed.
Wij leren dochter ook dat we met elkaar een huishouden vormen. Dus als je de afwas doet, doe je alles en niet alleen je eigen troep. Met stofzuigen doe je het hele huis, met de was op kleur maar dan wel voor iedereen. Stofzuigen en wassen hoeft dochter nog niet, al zou ze het desgevraagd wel kunnen.
Soms doe je iets voor een ander. Als ik koffie zet vraag ik mijn man of hij ook wil en andersom en pakken we ook wat voor dochter. Andersom doet dochter dat ook voor ons.
Maar standaard lunch maken hoort voor mij niet bij zorgen voor. Bij ons thuis wel. Ik werd ook nog aangekleed met acht jaar en gewassen met negen jaar. Omdat niemand ooit bedacht dat ik dat best zelf zou kunnen. Dat kwam pas toen school zich ermee bemoeide omdat ze me te onzelfstandig vonden. Ik zou me als ouder kapot schamen als ik het zo ver liet komen.
Mijn moeder praatte ook de hele dag in 'ik moet'- zinnen. Ik moet brood voor jullie smeren, ik moet jullie tassen klaarmaken, ik moet jullie kleren klaarleggen (deed ze tot mijn vijftiende), ik moet stofzuigen/dweilen/de was doen. Daarmee zei ze in feite dat dat dus blijkbaar haar verantwoordelijkheid als moeder was én dat we dat zelf niet zouden kunnen.
