Ten einde raad Moeite met 5-jarige
Beste ouders,
Ik ben echt zo ten einde raad. Ik heb een zoontje van 5 en 1 van 2,5 jaar. Onze oudste zoon van 5 hangt het echt uit. Is bij momenten echt brutaal. Hij verveelt zich altijd, doet zijn broertje pijn. Zoekt constant de negatieve aandacht op. Is wild, maakt speelgoed stuk. Je kan hem geen seconde uit het oog verliezen of hij doet iets wat niet mag. Nu was maandag echt mijn geduld op!!!! Heb hem eens goed vastgepakt. Achteraf gezien misschien wat te hard maar hij had me zo zitten zoeken he!!! Hij was me in de auto constant aan het uitlachen en dingen naar me zitten gooien. Gewoon geen respect. Terwijl ik een leuke dag voor hen gedaan had. Ik zie dat manneke zo doodgraag he maar ik geraak gewoon niet binnen met hem. En dat ik soms mijn geduld verlies vind ik zelf heel jammer. Achteraf heb ik enorm schuldgevoel. Ik kan hen ook nergens naartoe doen om af en toe eens tijd voor mezelf te hebben. Mijn ouders en schoonouders staan niet te springen om op hen te passen. Het is echt zwaar en vermoeiend. Dus om het misschien heel gemeen te zeggen ik zit er altijd mee. Ik ga voltijds werken en elke vrije moment is een gevecht met mijn kinderen. Ik trek dit echt niet langer. Ik geef hen heel veel goede aandacht als ze flink zijn. Maar die momenten zijn echt zeldzaam. Ik schaam me vaak voor mijn oudste zijn gedrag. En je kan echt niet door hem indringen. Hij doet alsof je gewoon niet bestaat. Hij is ook enorm jaloers op zijn kleine broer. Doet hem na. Praat ook terug gelijk een kleine baby enz. Goh echt ben dit leven zo kotsbeu!!!!!
je man
"Ik ga voltijds werken"
Bedoel je dat je nu niet werkt maar binnenkort wel gaat werken en dan fulltime?
En hoe staat je man erin?
Hebben jullie jouw zorg en het feit dat je jullie kinderen af en toe zat bent wel besproken?
Misschien is het goed te weten dat 2 kinderen hebben bij tijd en wijle (en soms een langere periode) heel zwaar kan zijn. Soms wilnje ze wel achter het behang plakken.
Je doet het al goed om ze positieve aandacht te geven.
Verder lijkt het me goed dat je man en jij elkaar afwisselen als eentje (in dit geval jij) het even niet meer trekt.
Zorg dat je man en jij elkaar steunen hierin.
En zorg dat je niet over je grens gaat door je kinderen fysiek te hard aan te pakken (mentaal trouwens ook niet). Als het je boven je pet groeit moet je hulp zoeken, maar begin met te praten met je man. En evt. af en toe een betaalde oppas.
Maar probeer rustig te blijven. Het zijn kinderen. Jij bent volwassen en moet je dus kunnen inhouden (of leren je in te houden).
collega
Mijn collega zei altijd, als hij zijn jas aantrok om naar huis te gaan: "Nu ga ik naar mijn echte baan". Het is zwaar en het lijkt eindeloos, maar het wordt beter.
Wat hier hielp was dat de oudste een konijn kreeg om voor te zorgen. Van de ene op de andere dag hadden wij geen kind meer aan haar. Nou moest ik haar natuurlijk wel helpen met het hok en het voeren, anders was dat beest allang doodgebleven, maar ze werd heel anders, veel liever. En ze vertelde het beest al haar problemen, echt schattig. Misschien zou dat bij jullie ook kunnen werken?
wij hadden af en toe een "verwendag" voor oudste. Dan kwam er een oppas voor de kleintjes en ging ik met haar iets leuks doen. Dat hielp ook wel wat.
Meid toch
Ik ging in die tijd ook uitrusten op mijn werk, echt waar. Je verhaal is heel herkenbaar, ik had een baby en een zéér pittige dreumes/peuter en een derde op komst. Er waren dagen dat ik me niet voor kon stellen dat die voorbij zouden gaan. Als het kan, besteed ze dan toch even uit. Is de vader in beeld? Kijk of hij even vrij kan nemen om het een paar dagen van je over te nemen. Gewoon om even pas op de plaats te maken.
Verder heb ik een tip: begin de dag met positieve aandacht voor de oudste. Kijk of je kunt organiseren dat de peuter zich even alleen vermaakt en ga de oudste voorlezen, bouw een blokkentoren met hem, wat hij maar leuk vindt. Ga boodschappen doen, zet peuter in de buggy en betrek oudste bij de boodschappen. Laat hem helpen, eten kiezen, bedenken wat je dan nodig hebt etc etc.
Hier hielp het als de dag zo goed begonnen was. Oudste had echt even exclusieve aandacht gehad, had ook al veel complimenten gehad (want dat is mijn tweede tip: benoem álles wat goed gaat) en de dag begon veel meer ontspannen.
(uiteraard moet ook jongste een-op-eenaandacht krijgen. Zorg daar ook voor. Maar omdat er vanuit oudste jaloezie lijkt te spelen zou ik met hem beginnen).
Probeer verder alles los te laten wat niet echt belangrijk is. Als je niet kunt strijken/stofzuigen/whatever omdat ze zo lastig zijn of omdat je te moe bent, jammer dan. Er moet veel liefde zijn, voedsel, en min of meer schone kleren. De rest is bijzaak.
Heel veel sterke meid, het wordt beter (écht!).
Vergeet niet (nooit) dat ook je oudste nog een heel jong kind is. Ook al doet hij nog zó naar tegen zijn broertje, je kunt hem daar niet zo verantwoordelijk voor houden als wanneer hij een stuk groter zou zijn. Je moet hem niet behandelen als een volwassene met volwassen motieven. Natuurlijk is hij jaloers op zijn broertje. Hij heeft jou ruim twee jaar voor zichzelf gehad en moest je opeens delen met een ander wezen.
Natuurlijk mag het niet en moet hij grenzen krijgen. Maar probeer dat rustig en neutraal te doen, niet écht heel erg boos te worden. Als hij iets doet wat niet mag, kun je hem rustig en neutraal vertellen dat dit niet mag en hem apart zetten. Desnoods 100x (been there). Alles beter dan hem slaan natuurlijk.
Li - konijn
Een konijn geven aan je kind kun je alleen doen als je zelf bereid bent om het beestje te verzorgen, ook als je kind het beestje niet meer interessant vindt. De opvangen puilen uit van de konijnen die ooit voor kinderen zijn gekocht, maar waar niet (meer) naar omgekeken werd. Ik ben dus niet zo blij met je tip.
Als je het zelf leuk vindt om konijnen te hebben, prima! Maar dan moet je je er ook goed in verdiepen, ze genoeg ruimte kunnen geven en nooit een konijn alleen houden. Het zijn sociale diertjes en ze moeten echt met minimaal twee konijnen samen gehouden worden. Zie bijvoorbeeld de sites van bunnybunch en konijnenbelangen.
Vervelend
Van verveling word je vervelend. Heeft hij genoeg te doen? Sport, scouting, de mogelijkheid om lekker buiten te spelen? Speelgoed waarhij mee mag raggen?
Vijf is nog een ukkie he. Hoe gaat het op school?
Sorry voor het late antwoord
Hallo iedereen,
Sorry voor het late antwoord. Het zijn drukke tijden geweest thuis en op het werk.
@ Sanne: Mijn zoontje wil niets van sport doen of scouting of ook maar iets waar hij ergens naartoe moet. Heeft angst om met vreemde mensen te zijn. Hij mag zeker buiten spelen van ons, hij heeft een zandbak, fiets, goal,... Maar dit gaat altijd maar eventjes goed en dan begint hij dingen te zoeken om 'stout' te doen. Broertje pijn doen, dingen stuk maken,..... Op school is lang een probleem geweest. Elke morgen tranen met tuiten. Nu is dat al iets beter. Wel is hij vaak wakker 's nachts na een weekend of vakantie van de spanning.
Een konijn geven zie ik niet meteen zitten daar wij allebei fulltime werken en waarschijnlijk niet genoeg tijd hebben voor dat beestje. En hij zelf zou daar denk ik niet lang naar omkijken. Hij is nogal snel alles beu.
De vader is in beeld maar hij vind het net zo zwaar als ik. Er zijn momenten dat mij dat zo kan verstikken. Kan nooit iets doen of moet iemand bereid vinden die op mijn kinderen wil passen. En ze staan er niet voor te springen. Ik zou graag veel meer willen kunnen ontspannen maar ik kan niet weg met de kindjes. Dan is snel al alles te veel he en vandaar ik het ook zo zwaar vind waarschijnlijk.
beide fulltime
Jullie werken beide fulltime. Waar zijn de kinderen dan? Hoe is dat verdeeld over de week en hoe gaat het bij de opvang? Misschien is het teveel voor hem?
Konijn
ja, hier waren ook wel periodes dat er niet naar hem werd omgekeken, al waren er ook periodes dat kind meer in het hok zat dan in huis. Maar we hadden hem idd wel een vrouwtje en een grote ren gegeven en zorgden zelf voor hem. En we vonden het zelf ook erg leuk. Anders is het idd. niet te doen. Ik heb het over konijn enkelvoud, omdat er maar één konijn als therapeut werkte. Het andere konijn was er niet voor ons, maar als partner voor de therapeut - een goed huwelijk, maar van ons moest ze niet veel hebben.
Het is lastig, je moet toch zoeken en kijken wat voor dit kind werkt. Zeker als school ook spanningen oplevert. Zou daar een sleutel kunnen zitten? En als school/BSO spannend is, misschien eerder een gastouder of oppas aan huis?
Aha, oké! 
Zat wel goed dus!
ik snap best dat je daar op aanslaat, ik word zelf ook Spaans benauwd van de huisvesting van de meeste konijnen, in een klein hok en helemaal alleen. Het was voor mij tè vanzelfsprekend om dat niet te doen, dus goed dat je het zegt. Je lacht je trouwens suf om de rare sprongen van die beesten! Dus van een flinke ren heb je zelf ook plezier.
Maar goed, inmiddels is dit OT.
Nog even o.t.
Konijnen zijn geweldig leuke beestjes! 
Kwetsbaar
Bang voor vreemden, bang op school; klinkt als een kwetsbaar jongetje. Ouders veel werken, klein broertje... Probeert hij met dit gedrag aandacht te krijgen?
de reactie is van vanmorgen, niet iedereen kijkt elke 5 minuten op het forum.
Overprikkeld?
Kan het zijn dat je zoontje overprikkeld is? Dat huilen en 's nachts wakker zijn lijken mij toch wel tekenen van stress eigenlijk.
Iets heel simpels: krijgt hij wel genoeg 'rust'? Dus momenten dat hij niets hoeft, nergens naartoe, geen uitdagingen in de zin van school of wat dan ook. Hij is nog zo klein; misschien is het zijn manier om aan te geven dat hij zich overvraagd voelt?
De tip om echt eens iets samen te doen vind ik ook een erg goede. Wij hadden in een bepaalde periode een 'grote meisjes-avond' voor onze dochter van toen 5. Echt even met haar alleen zijn, zonder klein broertje erbij. Dat deed haar toen heel goed. Het hoeft niet altijd heel groot en ingewikkeld te zijn, het gaat om de 1-op-1-aandacht.
