Slaapkamer delen

je eigen slaapkamer?

En hoe groot is jullie slaapkamer?
Vaak slapen ouders in de grootste slaapkamer terwijl ze er het minste zijn, misschien is die kamer, of een andere kamer prima in tweeën te delen, met een kast of roomdivider in het midden.

horsie

Ik weet niet of dat wel past, maar heb je wel eens aan een stapelbed dwars in de kamer gedacht,
waarbij je dan elk kind een helft van de kamer geeft als zijn kamer?
Je kunt dan de ruimte tussen de twee bedden aan een kant dicht maken, zodat er toch 2 aparte ruimtes ontstaan.

tja

Je hebt dus nog twee kinderen die wel een eigen kamer hebben. Waarom zei wel en deze twee niet?

Mijn kinderen speelden niet zo veel op hun eigen kamer. Geef je ze daar niet te weinig ruimte voor elders? Als ze voornamelijk slapen op hun kamer of de een kan spelen in de kamer van een ander kan het probleem al minder groot worden. Kijk daar ook goed naar.

Pubers vragen

Heb je het al eens met je oudere kinderen besproken?
is er een mogelijkheid dat de oudste op bepaalde tijden op hun kamer mag?
Zien zij, dus je pubers, nog mogelijkheden waar jullie als ouders niet aan gedacht hebben?
Hoe lang blijven je pubers nog thuis wonen?

nogmaals

Waarom willen ze zo graag tegelijk alleen op hun kamer? Daar kun je afspraken over maken.

Bijv degene met een vriendinnetje heeft voorrang op dat moment. Beide een vriendinnetje dan om de beurt. Geef de ruimte in de woonkamer, zoek een andere plek waar speelgoed kan blijven liggen. Geef ze allebei een eigen hoekje in hun kamer waar speelgoed kan blijven liggen of een andere plek in het huis. Kortom praat met ze (en ook de pubers) en probeer tot oplossingen te komen met hunzelf.

overdag jullie kamer beschikbaar stellen?

Misschien overdag jullie slaapkamer beschikbaar stellen? Er is weliswaar geen vloerruimte over, maar misschien kan er ook wel wat op het bed gespeeld worden? In de avond natuurlijk gewoon op hun eigen kamer slapen.

oplossing

Maar dat is toch geen oplossing? Die kinderen hebben behoefte aan hun eigen plekje, met hun eigen spulletjes. Ik snap dat wel. Niet aan spelen op de slaapkamer van de ouders. Soms wil je je ook gewoon even op je eigen plekje kunnen terugtrekken. Zeker als er veel kinderen zijn in een kleiner huis. Wij hebben dat ook aan de hand gehad hier en konden nog een zolderkamer splitsen gelukkig.

Als het niet kan, is het niet anders maar misschien is er nog iets mogelijk met een dakkapel, tuinhuisje waar puber kan slapen, weet ik veel.. Verhuizen op termijn???

Kind is nu pas 8 maar die behoefte wordt alleen maar groter. Hopelijk zijn de oudsten de deur uit over een paar jaar.

het gaat hopelijk ook wel weer voorbij. Hier hadden we een periode dat er flink geruzied werd. Toen ging een kind uit logeren. Haar kamergenote had toen het bed van haar zus zo ingericht, met knuffels onder het dekbed, dat het leek alsof haar zus daar wel sliep. Anders kon ze niet slapen .

Overigens geef ik wel altijd beiden toegang tot de slaapkamer, omdat het de enige eigen plek is die kinderen in huis hebben. Maar het wijst zich vanzelf. Logerende vriendinnetjes slapen bijvoorbeeld met één kind in de huiskamer, zodat de andere zus dan even haar kamer alleen heeft.

Accepteren

Ik zou helemaal niks doen. je dochters delen nu eenmaal een kamer en dat zullen ze moeten accepteren.
Vroeger deelde ik ook altijd een kamer met mijn zusje(s) en pleegzusje. We sliepen met 2 of 3 op één kamer. De samenstelling wisselde door de jaren maar een eigen kamer heb ik nooit gehad.
Natuurlijk waren er periodes dat ik heel graag een eigen kamer wilde hebben. Zeker als tiener. In gedachte had ik mijn kamer al helemaal ingericht precies zoals ik het graag zou willen hebben. Ik wist welke kleuren ik wilde gebruiken, welke meubeltjes, ik zou een eigen thee hoekje creëren waar ik mijn vriendinnen kon ontvangen... Maar dat ging dus niet want daar hadden we geen ruimte voor.
Natuurlijk klaagden we wel eens tegen onze ouders maar die vroegen dan of we een goed idee hadden behalve een broertje of zusje in de schuur te laten slapen Dat hadden we uiteraard niet.
De boodschap was dat het was zoals het was en dat we er verder niet over moesten zeuren.
Wel heeft mijn vader voor ons allemaal een kist of een kastje gemaakt met een slot dat we konden afsluiten en waar we onze spullen veilig in konden opbergen. Dat was leuk. Die mochten we zelf verven in de kleuren die we leuk vonden.

Ik had ook wel plekjes in en rond het huis waar ik graag alleen kon zitten zoals bijvoorbeeld op het dak van de schuur (serieus, daar groeide een boom naast en dan kon je daar met een deken heel relaxed zitten en niemand die je zag).

Veel privacy hadden we als kinderen niet , we zijn ook een paar keer verhuisd maar we hadden nooit een huis met genoeg slaapkamers.

Een kamer delen was soms ook heel leuk, we hebben ook enorm veel lol gehad. Daar tegenover stond dat we ook heus wel eens ruzie hadden en natuurlijk konden we ons ergeren aan de rotzooi die een ander maakte en aan hun slechte gewoontes (zonder te beseffen dat we die zelf uiteraard ook hadden)

Ik ben het achteraf helemaal met mijn ouders eens dat ze het verder gewoon ons probleem lieten zijn en er niet te veel drama van maakten. Een kamer delen is helemaal niet zo erg, natuurlijk dromen de meeste kinderen van een eigen kamertje maar veel kinderen willen ook wel een pony, een hond, een speelkamer, een trampoline in de tuin etc. Soms kan dat en soms kan dat niet. Het is zoals het is.

Mijn kinderen delen trouwens ook deels een kamer (of hebben een kamer gedeeld). Ook zij ergeren zich wel eens aan elkaar en ook zij maken wel eens ruzie.

Geen regels

Wij hebben geen regels over wie wanneer op de kamer mag zijn. Vroeger als kind hadden we die regels ook niet. Ze hebben altijd toegang tot hun kamer. Anders krijg je weer ruzie over die regels en dat de ander zich er niet aan houdt. Zo min mogelijk ammunitie geven

Hier 2 jongens vsn 17 en 19

En die slapen hun hele leven al op 1 kamer. Het zou best anders kunnen ( we hebben een studeerkamer en een speel/ gamekamer die probleemloos slaapkamer zouden kunnen worden) en dat weten ze ook best, maar er worden geen knopen doorgehakt..,.ze vinden het gewoon prima zo.

Komende paar jaar gaan ze wsch ook allebei uit huis. Ik denk niet dat het nog gaat gebeuren....

Ingrid

Toch dat stapelbed

Een vriendin van mij heeft een stapelbed met het hoofdeinde tegen de muur gezet in het midden van de kamer. Aan één zijde heeft ze een mdf plaat getimmerd die het onderste bed van vloer tot onderkant bovenste bed bedekt, aan de andere zijde een plaat van matras bovenste bed tot plafond. Zo hebben haar zoons allebei het gevoel een eigen kamer te hebben.

skik

en anders is het weer "ik moet altijd helpen met de afwas en zij nooit". Of vul het zelf maar in. Het hoort er gewoon bij. Zelf had ik vroeger ook een eigen kamer en in het begin vond ik dat geklaag ook wel moeilijk, hoor. Maar ze wilden idd ook een pony en een hond, ze hadden echt geen leven zonder al die dingen..... Nu zijn ze ouder en moeten ze erom lachen.

Gordijn

Klinkt misschien simpel, maar je kunt natuurlijk ook de kamer met een gordijn door de helft delen. Hangt een touw van de ene naar de ander muur op de helft en daar dan een gordijn aan of een doek met wasknijpers.

Ander idee

Kan er nog een zolder of kelder verbouwt worden? Of een tuinhuis in de tuin. Dan is de slaapkamer nog steeds om te slapen, maar hebben ze een andere ruimte om zich even terug te trekken als ze dat willen.

Helemaal eens met Kyana

Het is heus niet zielig om op te groeien zonder eigen kamer hoor. Ik geloof er noet in dat dat een echte 'behoefte' is. Het is echt een typisch westers cultuurverschijnsel. Als het delen van je slaapkamer met een broer of zus de norm was geweest hadden ze vast daar weer om gezeurd en zich alleen gevoeld in hun kamer. Het is zoals het is. Ik heb het grootste gedeelte van mijn jeugd ook geen eigen kamer gehad, als puber wel een tijdje. Als ik dan naar had gedroomd vond ik het best vervelend alleen, ik weet nog dat ik dan naar de kamer van mijn zus ging midden in de nacht om toch samen te slapen.

Verschil

Wat een verschil. Wij hebben ook tijdelijk in een klein huis gewoond met 2 kinderen per kamer maar wat vonden wij het een ramp. Zowel wij als ouders als de kinderen. De een is moe en wil vroeg slapen, de ander is nog klaar wakker en wil nog een paar uur de lamp aan. Toen we na een half jaar in onze nieuwe huis konden wonen waren we allemaal opgelucht. We vonden het toen zelfs sneu voor onze puber dochter dat haar bureau niet in haar slaapkamer paste waardoor ze de slaapkamer ernaast ook heeft gekregen.

Vind het heel knap dat jullie kinderen dit accepteren!!!

Heel knap???

nou, weet je, het heeft niets te maken met "heel knap"

Soms zijn dingen zoals ze zijn zal je het moeten nemen voor wat het is.

En vergeet niet, als je ergens "tijdelijk" zit, met uitzicht op een beter en groter huis, dan heb je ook de luxe om je te ergeren aan gedeelde slaapkamers of een te kleine badkamer of weet ik veel wat. Ook omdat je het uitzicht op "beter" hebt.

Als je dat niet hebt, als je huis "permanent" is, dan is het onzinnig om zo'n energie te stoppen in het wensen dat dingen anders zouden zijn. Op die manier maak je alleen je eigen leven en dat van je gezinsleden moeilijker dan dat het is.

Een eigen slaapkamer is namelijk geen recht wat vastgelegd is in de grondwet.

geen ideale situatie

Soms is het niet anders, maar je mag best benoemen dat het geen ideale situatie is. Gelukkig konden wij ons huis middels een dakkapel iets ' uitbreiden' maar ik snapte de behoefte en wens van mijn dochters heel goed.

Je gunt je kind een eigen kamer, net als dat je je kind een lidmaatschap van een (sport)vereniging o.i.d. gunt. Als het geld er niet is houdt het op. Geldt ook hiervoor.

De vergelijking met vroeger gaat wat mij betreft niet op hoor, 'vroegah' waren heel veel dingen minder florissant als nu geregeld. En dat de ouder het best prettig vond, betekent niet dat dat gelijk voor iedereen zo is.

"Vind het heel knap dat jullie kinderen dit accepteren!!!"

Wat valt er te accepteren? Alsof er een recht van kinderen bestaat op een eigen kamer. Ze zijn 6 en 8, het moet toch niet gekker worden als ze zouden eisen een eigen kamer te krijgen.

Heb je de optie van skik al geprobeerd Horsie? Dat is de oplossing die ik zou gebruiken als onze kinderen op één kamer moesten.
Op wat voor manier heeft jouw dochter last van haar zusje als de kamer gescheiden is (door kast of gordijn)? Heeft ze last van het geluid, licht, aanwezigheid?

Horsie

Je hebt t bed in het midden staan met het hoofdeinde tegen de muur zodat ze allebei een eigen ruimte inde kamer hebben ? Is het een idee om daar een hoge plaat achter te schroeven met een schuifsysteem zodat je m kunt verschuiven en een eigen plek kunt maken als t nodig is? Snap je wat ik bedoel?

Privacy

Sorry maar privacy daar heb je toch recht op? Of je nu 3 bent of 16..

Ik bewonder dat jullie dit zo volhouden. Ja de kinderen hebben geen keuze.. (Of wel, ze donderen in ieder geval een paar jaar eerder op!)

Het is uiteraard niet mijn intentie om jullie te veroordelen, wilde alleen maar zeggen dat ik me er niks bij kan voorstellen en eerlijk gezegd wel medelijden heb met de dochter van Horsie. Arm kind.. even een plekje voor je alleen hebben.. het zou toch niet zo moeilijk moeten zijn? Sterkte met de situatie

Recht op privacy

Dus ook een aparte kamer voor beide ouders )

Dankzij twee dakkapellen hadden wij voor elk kind een eigen kamer. Er waren echter tijden dat ze van harte en met veel plezier bij elkaar op de kamer/ in bed logeerden. Storm, enge droom, gewoon gezelligheid.

Tja, ikzelf had weleens een eigen kamer gewild. Heb een paar keer gedroomd dat ik in ons huis een kamer ontdekte die ik niet eerder ontdekt had. Dromen zijn bedrog.

Wat TS betreft: je kunt niet alles hebben in het leven en dat is niet erg. Kinderen die al hun wensen vervuld zien, worden niet per definitie prettige volwassenen. Je hebt al heel wat tips gekregen voor in de kamer die de meiden delen.

En verder: op een dag gaat de oudste puber de deur uit en komen deze dochters aan de beurt.

Tja...

Mijn kinderen hebben jarenlang door omstandigheden een kamer moeten delen. De één zat de ander continu te jennen als ik even niet in de buurt was. Straffen, belonen, niets hielp. Ik heb regelmatig met mijn stoel voor de slaapkamerdeur gezeten tot ze sliepen, laptop op schoot omdat ik ook moest werken, en ben er zelf ook bijna aan onderdoor gegaan.

De kinderen zijn allang volwassen, maar het geplaagde kind heeft nog steeds een flinke hekel aan zijn broer. Zo jammer...

Dus of "ieder een eigen kamer" zo luxe is... Ja, als het botert onderling is dat geen probleem. Maar dat kun je helaas niet afdwingen.