Schreeuwen dochter

Rustig bliijven

Lastig, hoort wel een beetje bij de leeftijd denk ik, en is ook een vorm van onmacht. Heftige emoties en niet weten hoe ze te uiten.... Heel menselijk op zich. In zuid Europese landen wordt vaak harder en heftiger gepraat, hier moet alles beheerst, vind ik zelf ook vaak lastig. Is toch ook een beetje kwestie van temperament.
Maar goed, rustig blijven dus, niet gaan schreeuwen, niet je stem verheffen... Ik zeg dit, maar kan het zelf ook niet heel goed

schreeuwen mag in de tuin

Ik vind hard praten vanuit emotie en een punt willen maken dan schreeuwen zoals die meiden weleens kunnen doen en dan met de nodige krachttermen erbij. Ik vind dat niet acceptabel. Ik luister niet en loop weg met de mededeling dat ik niet luister en als ze verder wil schreeuwen dat ik haar dan in de tuin zet. Heb ik 1 keer gedaan. Nu is de 'herinnering' ik luister niet voldoende om een beetje in te dammen.
Ik merk wel verschil in totale 'paniek' onmacht/stress of gewoon krijsen omdat ze haar zin wil hebben. Bij het eerste ben ik minder streng en zal ik troosten. Het tweede niet. Klaar ermee.

je niet mee laten slepen.

Moeilijk, moeilijk. Hier ook schreeuwers, ze hebben helaas het "goede voorbeeld" van hun vader overgenomen.
Aan mij de schone taak om hierin scherp mijn grens aan te geven. Schreeuwen? Dan corrigeer ik met: "Ik wil niet dat je schreeuwt."
Doorschreeuwen? Dan zeg ik: "Als je blijft schreeuwen is het gesprek afgelopen."
En dat doe ik dan ook echt. Door geen antwoord meer te geven, mijn aandacht aan iets anders te schenken, soms zelfs door fysiek weg te gaan.

Dit heeft me veel moeite gekost (schreeuwen roept veel nare herinneringen en emoties bij me op waardoor kalm blijven heel moeilijk is), waardoor het helaas toch een gewoonte is geworden, maar tegenwoordig lukt het me steeds beter mijn grens aan te geven.

Soms brullen ze verder, maar mijn boodschap is duidelijk. Schreeuwen = einde communicatie. En uiteindelijk kalmeren ze en komen ze toch naar me toe, of ik open het gesprek opnieuw als ik merk dat ze gekalmeerd zijn. En dan lukt het vaak beter.

is het een leeftijd ding?

valt me op dat er dus meer zijn die schreeuwen. Zou het een leeftijd ding zijn?

naar buiten

Ik parkeer kinderen die schreeuwen altijd buiten. Ook als het regent.
Tegenwoordig valt het met schreeuwen wel mee hier, maar met name mijn dochter kon/kan er wat van.

Dus ik parkeer kind ergens buiten met de boodschap dat kind weer binnen mag komen als het schreeuwen klaar is.

Overigens doe ik dit natuurlijk niet als het schreeuwen uit verdriet is.

leeftijd

Met het is een beetje de leeftijd bedoel ik dat kinderen van die leeftijd lastig met emoties kunnen omgaan en uit onmacht kunnen schreeuwen. Schreeuwen op zich is niet perse leeftijd gebonden.

Schreeuwen dochter

N.a.v. Voorval van afgelopen donderdag heb ik deze vraag gepost. Ik liet mijn 2 dochters de tuin opruimen nadat ze er gespeeld hadden. Ze kregen ruzie omdat de jongste niet begreep wat de oudste bedoelde. (De oudste commandeerde de jongste) Ik dacht: laat ze het maar een keer zelf oplossennwaarop de oudste minuten lang tekeer ging dat zelfs de buren riepen ofhet wat zachter kon.... Heb ze toen toch maar naar binnen gehaald.... Het was dus duidelijk onmacht. Maar hoe begeleid ik ze hierbij? Als ik met haar daarover een gesprek begin wordt het van kwaad tot erger en zegt ze 'dat ik haar niet begrijp' en dat ze 'altijd de schuld krijgt.' Als mijn dochter zo tegen mij tekeer gaat accepteer ik dat idd. Niet en vraag haar rustig te praten omdat ik anders niet naar haar luister.

Tuin?

Schreeuwend kind in de tuin zettten? Lekker dan voor de buurt. Onze vorige buren deden dat ook, ik heb me daar vreselijk aan geërgerd.

sorry.....

WAT zeg je? Ik versta je niet als je zo schreeuwt?

akka

Als mijn kind zit te krijsen om haar zin te krijgen staat ze 3 sec buiten. Ze gaat daar echt niet verder met schreeuwen dan hoor. Dat is nu juist de truc. Blijkbaar gaat het hier om onmacht, boosheid, verdriet. Sja dan kun je lullen als brugman maar dan dring je niet door. Daar moet ze wat ouder voor worden. Onze dochter van 8 doet ditzelfde. Het is ook altijd mijn schuld. Ik doe nooit iets goed. Ik heb het zeker weer gedaan. Ik mag ook nooit wat. Ik haat jullie.
Ik laat haar dan echt maar even. Soms voel ik aan dat ze weer benadedrbaar is en dan zeg ik: zo ik had even het gevoel dat deze dame wel even een dikke knuffel kan gebruiken. Dat laat ze dan toe en dan komt het verdriet en vaak het verhaal. Soms ook niet dan time ik verkeerd en wordt het alleen maar erger. Even haar alleen laten werkt dan het beste.

Schreeuwen

Bedankt voor de reacties.
Net als jij Guera probeer ik haar ook te laten uitrazen op haar kamer. Als ze rustiger is ga ik meestal naar boven om net als jij haar een knuffel te geven maar ik denk dat mijn timing of benadering niet helemaal goed is waardoor we vaak weer in een discussie belanden. 'Ik krijg altijd de schuld, jullie begrijpen mij niet etc.' Misschien nog wat langer de tijd gunnen.... Soms komt ze ook zelf een knuffel halen en sorry zeggen. Misschien ook alleen even lekker knuffelen zonder een gesprek over het waarom van de hele scene....

na de crisis

Een crisis nabespreken is prima (al heeft mijn dochter daar sowieso een hekel aan. Ze is nu 11 en schreeuwt nagenoeg niet meer.) maar liever niet gelijk erna. De tijd erna moet eigenlijk zijn voor rust. Het kan veel energie kosten, en dan is er echt even een herstelperiode nodig. Een knuffel kan hierin prima (mits dat niet weer trigger is) maar een gesprek is dan teveel.