Regels niet naar de leeftijd
Ik moest even nadenken over een korte, maar duidelijke titel, maar dit is samengevat waar het op neer komt.
Wij kennen een kind van 10 jaar. Hij wordt deze winter nog 11. Hij is enig kind, dus er is in het gezin geen vergelijk van wat het ene kind nodig kan hebben en het andere niet. De enige maatstaf is hoe vooral de moeder denkt dat het goed is en daar zit 'm nu juist de kneep. Moeder is ondergemiddeld intelligent. Hoeveel zou ik echt niet weten, maar dat het zo is is een feit. We kunnen niet goed inschatten hoe het met vader is. Hij lijkt niet dom, maar hij doet vaak wel dom. Een goede balans in elkaar bijsturen lijkt er niet te zijn. Het is niet zo dat het gezin door die lagere intelligentie of het gedrag wat daarop lijkt een raar gezin is of zo. Ze doen het goed, maar de aanpak van het kind zou echt anders moeten.
Toen het kind nog jong was, was het allemaal niet zo'n probleem, maar het begint nu op te vallen en gevolgen te krijgen. Om met de woorden van moeder te spreken: hij is nu al een buitenbeentje. Het ging hierbij over zijn sport. Dat hij een buitenbeentje is, komt niet door de jongen zelf en dat snapt moeder niet. Zij is hier de oorzaak van, samen met vader uiteraard. Hij haalt goede cijfers op school en is naar ons gevoel gemiddeld intelligent, hij wil gewoon meedoen met de rest, maar wordt daar enorm in afgeremd, omdat moeder en vader zo hun opvattingen hebben over wat hij mag en wat ze zelf prettig vinden. Een paar voorbeelden: hij moet om half 8 in bed liggen, omdat dit bij zijn leeftijd zou horen, hij wordt nog naar school gebracht, de verkeerssituatie is veilig genoeg om alleen te gaan, hij mocht bijna niet naar een sportevenement omdat vader vond dat je in de vakantie vakantie hoort te hebben (daar heeft man van gezegd dat ze dat echt niet kunnen maken). Wat ik niet zo goed in woorden kan vatten is hoe het verder op mij over komt. Het komt erop neer dat moeder overbezorgd is en de jongen zich daar min of meer ook naar gedraagt. Hij vervalt gemakkelijk in een soort hulpeloosheid, van dat kan ik niet, dat is te moeilijk, ik voel een pijntje, dus dat pijntje is héél erg, waardoor ik niets meer kan, e.d..
Je kunt stellen dat vooral mijn man en de moeder goed bevriend zijn, ik ben 'erbij'. Er zijn in hun directe omgeving wel twee familieleden die volgens ons weleens iets teweegbrengen, waarvan eentje in (voor ons) positieve zin, maar ik denk ook dat hij voor de goede vrede teveel niet zegt. Het andere familielid wordt snel gezien als bemoeial.
Mijn vraag (onderaan): ik weet dat het over het algemeen zo is, dat je je als buitenstaander niet in een opvoeding van een ander moet mengen. Ten eerste... wat is 'verkeerd', dat is natuurlijk maar net hoe je opvattingen daarover zijn. Maar we zijn het er samen redelijk over eens dat de ontwikkelingen niet op deze manier door moeten gaan, omdat hij dan een zware dobber aan de volgende school gaat krijgen en nu ik zo aan het typen ben, zou het ook zomaar kunnen zijn dat deze niet naar de leeftijd opvoeding, op een gegeven moment tot een uitbarsting kan leiden. Wat erin zit moet er toch ook een keer uit.
Ik heb echt het gevoel dat íemand hier iets over moet zeggen, maar ik weet ook dat moeder zich aangevallen kan voelen door commentaar. En dat is begrijpelijk. Het is haar kind, haar opvoeding, haar manier van 'goed'. Maar naar onze overtuiging gaat het niet goed. Wat is wijsheid?
Loslaten
Het kan natuurlijk gaan botsen maar het hoeft niet. Kinderen worden pubers en kunnen gaan botsen maar kunnen ook steeds meer manieren vinden om hun eigen weg te gaan.
En daar zou ik op inzetten. Het gezin heeft steun van familie, van de omgeving, van jullie en op school kan het ook.
Hopelijk is die steun er ook als er eens spanningen zijn. Dat kun je wel willen voorkomen, maar uiteindelijk is dat aan de ouders.
En het overnemen van de ouderlijke taak, druk zetten op het gezin, 'hulp' toevoegen, instanties inschakelen, zal de opvoedingsvaardigheden van de ouders niet verbeteren en de situatie voor deze jongen alleen maar zwaarder maken.
School?
Heb je een lijntje op de school van kind? Want dan zou ik het daar eens aankaarten.
Als je dat niet hebt wordt het wel lastig
AnneJ
Aansturen op hulp van instanties kwam niet in mij op.
Jan
Ja, aan school dacht ik ook, maar als moeder merkt dat wij daar een gesprek hebben gehad, dan is Leiden in last en dat lijkt mij ook begrijpelijk. Ik zou dat zelf ook niet waarderen, zacht gezegd.
Niet mee bemoeien
Het kind wordt niet mishandeld of bedreigd in zijn ontwikkeling. Bovendien is niet alles het resultaat van opvoeding, genen spelen een grote rol. Misschien is de jongen daarom wat aanstellerig over pijntjes. We zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde. Jouw visie op hun opvoeding is allemaal gerommel in de marge.Laat gaan.
skik
Heb je zelf kinderen?
Dan zou je man eens wat kunnen laten vallen hoe jullie t doen en wat de reactie is van het kind, waarom je t doet. Bv dat je hem nu al alleen naar de voetbal laat fietsen omdat hij straks ook verder moet gaan fietsen, om te oefenen Gewoon in een gesprek. Ik denk dat ze het vooral heel goed willen doen en daarom de regels van een boekje volgen en dat ze er niet bij nadenken dat het ook anders kan?
Zo deden wij ( verschillende ouders) het bij een ouder op school waarvan een kindje niets mocht omdat. Gewoon in een gesprekje. Langzaamaan mocht het kindje meer.
Ik denk dat je man dat t beste kan doen omdat het een vriendin van hem is. Jijkunt los daarvan wel een keer iets aangeven dat je kind iets wilde en waarom je daarop gehandeld hebt.
Skik
Ik ben het niet met je eens dat het gerommel in de marge is. Het is een gemiddeld intelligente jongen, die opgevoed wordt door ouders die een stapje lager denken. Dat kan invloed hebben op de rest van zijn leven. Denk ook aan mensen die arm zijn, kinderen krijgen die ook weer arm blijven enzovoorts. Ik gun de jongen een toekomst die bij hem past. Ik vind het moeilijk om toe te moeten kijken bij hoe hij daarin niet die kans voldoende krijgt. En ik ben me heel erg bewust van mijn positie, vandaar dat ik het hier voorleg.
Lilian
Ja, we hebben zelf ook kinderen, maar niet van zijn leeftijd. Soms wordt er ook wel wat tegen haar gezegd, maar dat ziet ze snel als aanval, waardoor zij in de verdediging schiet. Allemaal begrijpelijk. Er wordt haar ook weleens uitgelegd dat mensen zich niet uit gemenigheid met iets bemoeien, maar omdat ze het beste voorhebben met zoon. Er zijn dus meer mensen om hen heen, die deze bezorgdheid hebben.
Ik weet het niet
De voorbeelden die jij noemt. Bedtijd. Piepen bij pijntjes. Niet alleen mogen fietsen zie ik ook heel veel in het boetbalteam van mijn jongste zoon.
Die ouders zijn volgens mij niet minder begaafd maar de betreffende kinderen zijn wel de oudste in het gezin. Mijn zoon is de jongste van 4 en ik merk dat ik nu zoveel makkelijker ben. Opblijven om Heel Holland Bakt te kijken. Prima. Zelf naar huis fietsen vanaf de BSO. Ok. Naar en van voetbaltrainen. Dat is goed.
Andere kinderen van dezelfde leeftijd in zijn team mogen dat echt niet. Zelfs de training een half uurtje verzetten zorgde al voor bezwaren want dan waren ze pas om 6 uur klaar en dan liggen ze zo laat in bed.
Andere ouders met ook meer oudere kinderen zijn ook makkelijker. Maar ik was ook een stuk strikter bij onze oudste. Hij is nu 16 en het is toch goed met hem gekomen. Volgens het boekje is niet erg.
Dat komt ook echt in andere gezinnen voor hoor
Als het om een 'gewoon' gemiddeld intelligent ouderpaar zou gaan, zou je je er dan ook mee (willen) bemoeien?
Het is echt niet iets dat is voorbehouden aan minder intelligente mensen hoor. Ik zie hier niets echt verontrustends. En, mijn ervaring tenminste, uiteindelijk komt zoiets heus wel goed. Hier een meisje uit klas van oudste. Hele leuke ouders, maar ontzettend beschermend. Ze woonde schuin aan de overkant van de basisschool, maar werd tot en met groep 8 gebracht. Inderdaad ook heel vroeg naar bed. Heel lang geen mobiel gehad. Ouders waren het eigenlijk niet eens met haar VO-keuze, maar hebben haar wel laten gaan omdat haar beste vriendin ook ging en ze bij elkaar in de klas zaten. En dat meiske was dus ook heel onzeker, bang, vond van zichzelf dat ze niks kon. Maar heeft zich inmiddels (18 jaar nu) ontwikkeld tot een zelfbewuste jonge vrouw, met rijbewijs en leuke bijbaan. En zit nu op een HBO ver van huis lekker op kamers.
Jij en ik doen weer andere dingen waar andere mensen hun bedenkingen bij hebben. Leven en laten leven. En zeker niet met school over hebben. Hoogstens die ouders en die jongen af en toe aangeven hoe jullie dingen zien en aanpakken, en dan hopen dat ze in ieder geval nadenken over hoe zij dingen aanpakken.
Wat normaal is
kan ik redelijk inschatten. Dat bedoel ik niet onaardig, maar ik merk dat daar nu iets teveel over gereageerd wordt. Voor ons én kennelijk ook anderen, is er reden voor zorg omdat het toch wat verder gaat dan wat je zo links en rechts om je heen ziet.
Balans
Ook voor deze moeder geldt: regelmatig commentaar dat ze iets niet goed doet zal haar zelfvertrouwen niet groter maken. Misschien moet je veel meer de aandacht verleggen naar wat er wel goed gaat en daarmee haar zelfvertrouwen versterken dat ze het kan.
Anders gaan mensen hakken in het zand zetten en zich vastbijten in zogenaamde objectieve criteria of regeltjes.
Weet jij alles?
Weet jij alles van dit gezin en deze jongen? Misschien heeft hij wel wat waardoor ze voorzichtig met hem zijn en extra structuur moeten geven. Misschien was hij als kleine jongen vaak ziek en zijn ze daarom bezorgd. Met half 8 naar bed sturen zegt niet alles, misschien leest hij nog wel een uur in bed of kijkt daar tv. In jongenspraat klinkt dat als vroeg naar bed maar dat is niet hetzelfde als slapen. En als hij te vroeg zou slapen dan is hij ook te vroeg wakker. Heb je hem daar al eens over gehoord? Ik zou me er niet teveel mee bemoeien.
AnneJ
Ja, daar heb je gelijk in. Dat merk je ook bij een van de familieleden die zich er dan weleens mee bemoeit. Vandaar ook dat ik me voor wijze raad tot OO heb gericht 
.
AnnaNiem
Ja ik weet zo goed als alles. Er is geen medische reden voor extra bezorgdheid.
Mag hij logeren?
Bij je inleiding moest ik denken aan het artikel "Waarom ben je zo stom mama?"
https://www.trouw.nl/home/waarom-ben-je-zo-stom-mama-~a48e0f44/
Ik had dus een stuk erger verwacht. Na het lezen van je verhaal, vind ik dat er weinig aan de hand is. Ik zie geen verband tussen het gedrag van de moeder en de intelligentie. En de problemen vallen in de categorie: "de wal (middelbare school) zal het schip wel keren".
Wat je vooral kunt doen, is het kind uitnodigen om regelmatig te komen logeren en "gewoon" mee te draaien in jullie gezin. Richt je er niet op om de thuissituatie te veranderen, maar richt je erop om in de tijd die jij kunt krijgen met het kind, hem zoveel mogelijk vaardigheden en ervaringen bij te brengen die jij belangrijk vindt.
Syboor
'Richt je er niet op om de thuissituatie te veranderen, maar richt je erop om in de tijd die jij kunt krijgen met het kind, hem zoveel mogelijk vaardigheden en ervaringen bij te brengen die jij belangrijk vindt.'
Dat vind ik nogal wat. Ik zou dat als moeder niet waarderen, als mijn kind zoveel mogelijk bij een ander gezin 'mag zijn' omdat hij vaardigheden moet leren of ervaringen op moet doen die daar belangrijk zijn. Vind het behoorlijk betuttelend eigenlijk.
Interactie
Moeder en zoon kunnen ook groeien in vaardigheden en loslaten als hun band juist goed is. Kinderen dagen hun ouders ook uit door te zien dat ze zich ontwikkelen.
