overbezorgd over mijn gevoelig kind?

gevoelig

Sommige kinderen zijn gevoeliger dan anderen. Je kunt hem helpen zijn zelfvertrouwen en weerbaarheid wat op te krikken, maar ik zou hem vooral ook steunen en niet forceren dingen te doen die hem angst aanjagen. Kun je hem beter eerst leren angst en onzekerheid beter te benoemen en te leren daarmee om te gaan. Liefst op een speelse manier.
Als hij altijd op jou kan rekenen durft hij ook meer risico te nemen.

Moeilijk te zeggen

Wat zegt jij er zelf over? Hoe steken jij en zijn vader zelf in elkaar? Als jullie ook zo zijn en altijd zo zijn geweest kijk ik er anders naar dan wanneer er bv iets is gebeurd in jullie of zijn leven wat dit heeft getriggert. Maar hoe dan ook denk ik dat er geen eenduidige manier is. Wel geloof ik dat het goed voor iemands zelfvertrouwen is om nieuwe dingen te doen en -in een gecontroleerde omgeving / situatie- uit zijn comfort zone te gaan. Maar hoe dat eruit ziet voor jouw zoon weet ik niet. Ik zou vooral op zoek gaan naar zijn behoeftes, wensen en drijfveren.

meedenken

Bedankt voor de snelle reacties, wat is het fijn als mensen meedenken!

Ik zal een paar zaken toelichten/verduidelijken:
- Er waren geen ouders bij het feestje, ze zijn tussendoor naar huis gegaan. Zoon was de jongste in het gezelschap, maar ik betwijfel of hij de film over een half jaar (als hij 12 jaar is) niet meer eng vindt...

- Mijn man en ik zijn beide redelijk gevoelig, dus het verbaast me niet dat hij deze eigenschap heeft. Hij heeft een zacht en lief karakter. De laatste tijd maak ik me echter zorgen dat het hem belemmert. Zo is het voor zowel mijn man als mij nooit geweest. Hij is een pleaser en wil vooral niet dat mensen boos op hem zijn. Hij kan niet tegen spanning, barst meteen in huilen uit als we hem eens streng moeten toespreken (gebeurt misschien 2 keer per jaar, is een super braaf kereltje). En echt streng of boos zijn we dan niet eens. Hij is daar dan nog een hele dag van slag en verdrietig van. Als een jongen uit zijn voetbalteam heeft gezegd dat hij een sukkel is omdat hij niet goed heeft afgespeeld, komt hij huilend thuis.

- Hij heeft een vast vriendje dat hier vaak speelt, verder komen er sporadisch andere kinderen. Soms gaat dit geweldig, andere keren trekt hij zich na een tijdje terug.

- Vanaf zijn 8e heeft hij fysieke problemen gehad (die weer zijn veroorzaakt toen hij ernstig ziek was op zijn tweede jaar) waardoor hij een tijd gebonden was aan een rolstoel en uiteindelijk een zware operatie heeft moeten ondergaan. Tijdens deze periode was hij erg afhankelijk van ons. Inmiddels gaat het prima, maar we weten niet hoe dat in de toekomst zal zijn. Wij kunnen ons voorstellen dat dit een trigger voor zijn angst/onzekerheid en aanhankelijkheid naar ons toe zou kunnen zijn, maar als we er met hem over praten krijgen we dat idee niet. Bovendien is zijn karakter altijd al zo geweest.

hmmm....

moeilijk, ik ben zelf enig kind en op die leeftijd was ik ook het liefst bij mijn ouders, weet ik nog. Mijn ouders vonden ook dat de wereld best gevaarlijk was voor een jong meisje geloof ik, want ze waren best streng met alles. Niet dat ik dingen echt niet mocht, maar ze waren erg bang voor verkeerde vrienden en keurden dingen als verkering en uitgaan indirect af.
Als ik zo terugkijk denk ik wel eens, ik wou dat mijn ouders mij wat meer hadden gestimuleerd om wat buiten de deur te doen (ik zat ook niet echt op een vast (sport)clubje ofzo). Dus dat is wel iets wat ik zou proberen hem 'aan te smeren'; iets waardoor hij toch ook leert dat het zonder papa en mama ook leuk is. Een (kort) zomerkamp van het een of ander wat hem echt interesseert, waar ook andere kinderen komen die elkaar nog niet kennen. Zit hij wel nog ergens bij, een sport, muziek, of iets anders naast school?

En wat de film betreft: dat was niet zo slim van die ouders. De leeftijdsgrens zit er niet voor niks op, en dan is een film in de bioscoop kijken ook nog veel enger dan thuis op tv. Kan het nog steeds zo zijn dat je zoon nogal gevoelig reageert op films, maar er zijn ook wel volwassenen die daar last van hebben (zoals m'n schoonzus, kijkt uitsluitend blije kinderfilms. Drama is algauw te zielig, en spannend is véél te spannend voor haar. Verder is ze heel normaal

oh, nieuw bericht

Dan komt je zoon wel wat erg gevoelig over, zoals je het beschrijft. Nu is het voor hem wel een beetje anders, gezien zijn verleden met zijn gezondheid, maar toch. Ik zou me ook wel een beetje zorgen maken dan.

Misschien

Zou het mogelijk zijn dat zijn ziekte en tijdelijke invaliditeit hem onzeker heeft gemaakt op een bepaalde manier? Ik ben zelf ernstig ziek geweest en heb me verbaasd over de impact op mijn leven op verschillende gebieden. Als ik het zo lees komt je zoon faalangstig over en dat kan een hele lastige zijn. Zo op basis van wat ik lees -ik kan het niet vaak genoeg zeggen, het is zo moeilijk iets wijs te zeggen op basis van een geschreven verhaal- zou ik met hem aan de slag gaan met thema's rond 'vallen en opstaan', 'fouten maken hoort erbij', 'mensen lopen niet weg als je een keer raar doet' etc etc. Misschien doen jullie dat thuis wel al maar kun je kijken of school kan helpen of een cursus. Of misschien een oosterse sport waarin het mentale stuk veel aandacht krijgt? Ik hoorde laatst ook van een jonge puber die aan mindfulness deed, dat kan hem misschien ook helpen voor een gedeelte.
Terwijl ik dit schrijf denk ik dat ik zou zoeken naar zo'n sport, ik weet de naam even niet maar er zijn varianten op vechtsporten, met veel mentale aspecten over kracht en energie en balans. Misschien dat iemand anders hier weet hoe dat heet?

geduld

Nee, dat kind hoeft niet meteen op een vechtsport om flinker te worden of in therapie. Hoogstens op toneelles (altijd goed).
Je kind heeft jullie karakter geerfd en met jullie is het ook goed gekomen. Hij moet een iets grotere hobbel maken gezien zijn verleden.
Dus hij heeft vooral veel geduld nodig en geen afkeuren en leren zijn grenzen te stellen.

Mijn gevoelige zoon

Mijn zoon was vroeger ook zo. Tegenwoordig (13) is hij helemaal omgeslagen. Kijkt spannende films, doet 18+ computerspellen, is zelfstandig. Nog steeds houdt hij erg van fysiek contact met ons en hij vindt het vreselijk als mensen boos zijn op hem. Maar hij wordt er niet door geremd. Eigenlijk is het prima zo...

En wat betreft die filmkeuringen: die zijn voor een 'gemiddelde'. Mijn zoon wilde de eerste twee Harry Potterfilms echt niet zien tot hij 'n jaar of 9-10 was, terwijl ze 6+ zijn! Hij vond ze té eng. Inmiddels kunnen films hem niet spannend genoeg zijn! Ik zelf vind sommige horrorfilms ook echt té spannend, terwijl ik op basis van mijn leeftijd elke film zou moeten kunnen zien

Ik van de keus voor een 12+ film niet vreemd

Je schrijft dat hij de jongste was en zo ver zit hij niet van de leeftijdsgrens. Als hij gevoelig is voor dit soort films (ook als hij wel 12 is) zou ik voortaan vooraf vragen om welke film het gaat. Dan kunnen jullie samen met hem beoordelen of hij daar naartoe wil. Of inderdaad een plan B hebben voor als hij tussendoor toch weg wil.

volgens mij bedoelt Ely de sport Aikido. Dat gaat inderdaad over balans, energie, etc.
Ik denk dat elke hobby of sport geschikt is, zolang hij het zelf ziet zitten.

Kunnen jullie samen met hem een plan maken hoe hij stapjes kan maken in meer durven, maar dan wel passend bij wat hij wil bereiken. Niet dwingen dus en zeker ophalen als hij dat nodig vindt. Dan durft hij ook makkelijker te gaan.

hmm

Ik heb eens in een bioscoop gezeten waar een groep brugklassers een verjaardag vierden. Wat een puinhoop was dat, heb niet echt genoten van de film. Ik zou dus ook nooit 11 en 12 jarigen alleen in een bioscoop achterlaten. Andere mensen hebben ook (veel geld) voor hun kaartje betaald.

Ik heb zelf ook een heel gevoelig kind maar dat uit zich niet in bang zijn voor enge films maar wel dat hij het heel moeilijk vindt om om te gaan met wat anderen zeggen en doen. Daar kun je wel iets mee. Hij heeft een kanjertraining gehad en doet nu Rots/Water.

Op een andere sport zou ik alleen doen als hij dat zelf wil en als hij zelf van voetbal af wil of als dat er naast kan. Mijn jongste heeft een aantal balsporten gedaan maar hij is gewoon niet goed daarin en dan is het geen leuke hobby als je ook al geen gladde rug hebt. Mijn oudste lag ook niet lekker in de klas op de basisschool maar juist op zijn sport was hij niet de slechtste en lag fijn in de groep en dat heeft hem veel zelfvertrouwen gegeven. Jongste zit nu op scouting en daar heeft hij het nu erg gezellig. Je bent niet met maar één ding bezig waar je wel of niet goed in bent, nee elke week doe je wat anders.

enig kind

Ik begrijp dat je kind geen broertjes/zusjes heeft?
Ik ben ook 'enig kind'. Geen idee of mijn ervaring van toepassing is op jullie situatie, maar misschien wel zinvol om eens bij stil te staan.

Zonder broers of zussen heb je weinig mogelijkheden om te oefenen in ruzie maken, grenzen aangeven ed. Broers en zussen ' blijven' altijd en vaak is er wel een onvoorwaardelijk houden van wat maakt dat er ruimte is voor fouten maken.

Mijn ouders waren altijd heel gastvrij; iedereen kon komen eten en slapen. Vaak vriendjes/vriendinnetjes over de vloer , ook met vakantie. Toch was ik natuurlijk ook veel alleen. Dat vond ik ook prettig. Juist omdat contact met anderen mij ook moeite kostte.

Wat ik echt vervelend vond (en nog vind) van enig kind zijn is dat de focus altijd zo op mij lag. Mijn vriendinnetje kon (bij wijze van spreken) de deur uitlopen en haar gang gaan (met 4 kinderen zat moeder er niet zo bovenop). Als ik de deur uitliep vroeg mijn moeder belangstellend; wat ga je doen? Zeker niet betuttelend bedoeld maar ik zie achteraf dat ik erg weinig ruimte voor mijzelf gehad heb.

Mijn moeder was ook altijd erg bezorgd. En als je er maar 1 hebt wordt dat daarop geprojecteerd. Dat heeft mij ook angstig gemaakt. Hoe uit zich de gevoeligheid van jou en je man en wat straal je uit naar je zoon?

Je schrijft dat je man en jij ook erg gevoelig zijn. Kan natuurlijk een aangeboren karaktertrek zijn. Kan ook deels aangeleerd zijn. Dit kan bij jullie zoon ook.
Je schrijft dat het een erg braaf jongetje is. Is dat karakter of is dat aangeleerd? Is er ruimte voor zoon om minder braaf te zijn? Of zijn papa en mama dan gelijk erg van slag/ verdrietig? Heeft zoon verantwoordelijkheid voor het geluk van zijn ouders? Ofwel; is hij jullie levensinvulling en voldoet hij aan jullie (onuitgesproken) verwachtingen? Heeft hij de vrijheid om fouten te maken? Zelf oplossingen te bedenken? Vast te lopen? Of zijn zijn ouders altijd in de buurt om hem te ondersteunen? te voorkomen dat hij erg van slag raakt omdat er dingen mis gaan?
Hoe erg is het om overstuur te zijn in een bioscoop en te moeten wachten tot de film klaar is?

Je schrijft dat hij erg gevoelig is , het iedereen naar de zin wil maken.
Zo herkenbaar vor mij; iedereen naar de zin willen maken. Nu ik terug kijk zie ik dat als ik het mijn ouders niet naar de zin maakte het thuis niet zo gezellig was. En dat kwam door mij dacht ik dan. Ik zie nu bij onze kinderen dat als er 1 dwars ligt het in huis nog best gezellig kan zijn omdat er meer kinderen zijn die hun aandeel in de gezelligheid hebben. Daarbij heb ik gewoonweg geen tijd om elk incident uit te kauwen en onder de loep te leggen.

Dat hij niet tegen 12+ plus kan zou ik niet wakker van liggen. Dat hij jou in paniek belt komt doordat hij zelf geen oplossing kan vinden voor zijn probleem. En jij hem daar ook de mogelijkheid niet voor gegeven hebt door hem direct op te halen.

Ik zou in jullie situatie 'klein' beginnen met oefenen. Zoon niet overal in betrekken (weet natuurlijk niet of je dat doet) maar ook gewoon eens je eigen plan trekken. Zoon zelf boodschappen laten doen, zelf zijn tas inpakken, zelf een probleem met de juf laten oplossen, zelfstandig naar sport of speelafspraken, niet bemoeien met zijn uitgavepatroon, de deur uit laten gaan zonder te vragen wat hij nu gaat doen, als hij vroeger thuis komt omdat hij moe is; prima. Laat hem dan zichzelf vermaken en ga zelf verder met wat jij gepland had. (ook al is hij dan langere tijd alleen thuis- is dan zijn keus geweest). Laat hem zelf fietsen in plaats van telkens op te halen. Half uur fietsen om ergens te komen is niet sneu maar gewoon zelfstandig je weg vinden. (ook al hebben papa en mama best tijd om je te brengen).

En als er wat mis gaat; grijp dan niet gelijk in. Maar vraag: hoe ga jij dit oplossen? Wat/ wie heb je nodig om dit op te lossen? En grijp vooral niet te snel in.

Gun je kind zijn eigen fouten en frustraties. Hierdoor zal hij groeien en zal hij zich langzaam los kunnen maken van zijn ouders. Dat lukt het best als ouders uitstralen dat hij dat ook zelf kan en hem geleerd hebben hoe hij zelfstandig kan worden.
Gebruik jullie gevoeligheid niet als excuus. Het kan een mooie eigenschap zijn maar ook beknellend zijn voor de ander.

Prijs hem om zijn gevoeligheid als dit hem 'zichtbaar' maakt. Het is fijn dat hij rekening houdt met een ander. Dat hij andermans leed moeilijk verdragen kan. Maar waar is hij zelf? Wat wil jij? Jij bent net zo belangrijk als de ander- laat hem oefenen door zich af te kunnen zetten tegen jullie. Geef hem keuzes en laat zien dat dat OK is. Dat jullie niet verdrietig zijn als het jullie keus niet is. Dat jij een andere keus gemaakt zou hebben maar dat je je hier optima in vinden kunt. (dat kan al gaan over wat jullie eten vandaag, wat jullie gaan doen, of je wel/niet naar opa en oma gaat vanmiddag, enz).

Misschien is dit bij jullie helemaal niet van toepassing. En het gaat natuurlijk wel om een kind van 11 jaar. Maar als ik je posting lees denk ik dat je niet bang hoeft te zijn dat je hem teveel los laat.

Succes gewenst; de puberteit zal jullie gaan helpen in dit proces!

juist niet

Ik zou juist niet vanalles proberen hem wat los te weken. Juist gevoelige kinderen pikken die boodschap snel op. Die boodschap is niet goed voor hun zelfvertrouwen.
Hier een zeer zelfstandige, assertieve en sterke dame. Maar ook een pleaser en gevoelig. Soms dan is ze toch ergens onzeker over of opeens weer aanhankelijk of onzeker. Allemaal oke, ze mag hier zo oud zijn als ze wil. Soms 6, soms 16. (Ze is 11)
Ik zou focussen op zn sterke kanten. Ik vind het juist knap dat hij ergens eerder weg wil en dat ook geregeld krijgt. Pleaser of niet, op die momenten kiest hij duidelijk voor zichzelf en geeft zijn grenzen aan. Mijn dochter krijgt dat niet voor elkaar!
Ik zou hem hooguit voorzichtig, procesmatig, info geven over de wereld. Met hem is niets mis maar de wereld kan soms lastig overweg met zachtheid. Op het voetbalveld is 'sukkel heel gewoon. Leg hem uit dat het niet persoonlijk is, en waarom mensen zo met elkaar omgaan.