Ouders houden speelafspraakjes af

niet iedereen en altijd

Niet voor alle ouders zijn de activiteiten altijd leidend maar het bestaat echt, ouders die de kinderen er zo'n beetje bij doen en alleen als mama of papa het helemaal voor elkaar hebben mogen die kinderen iets afspreken. Ik heb medelijden met die kinderen.

andersom

Ken ik kinderen die gestimuleerd worden om altijd wat af te spreken, zodat die ouders nooit zelf wat met de kinderen hoeven te doen.

Het enige wat we nu kunnen concluderen is: extremen zijn niet gezond. Maar daar ging het hier volgens mij niet over, over extremen...

Half a twin

Je kunt je kinderen ook leren dat ze zich moeten aanpassen in het leven, dat de wereld zich niet om hen draait en dat ze soms gewoon moeten luisteren ipv zich altijd te ontwikkelen als vrije zielen waarmee je niet ver komt in het leven.

Ik vind het trouwens ook erg vervelend als er ineens zo iemand op me afkomt:Mijn zoon wil met jouw zoon/bij jou spelen.
En dan zo'n blik erbij: zeg maar ja, want mijn zoon wil dat en wat mijn zoon wil wil ik ook.

Dan krijg ik gelijk de kriebels en denk: nou en? hou m lekker zelf bezig. Het roept een akelige reactie op.
Het zou gastvrijer zijn als iemand mij aanschiet en zegt: mijn zoon zou graag eens met jouw zoon spelen, dat mag bij mij, kunnen we daar eenSSS een afspraak voor maken?
Dat geeft mij de tijd na te denken, aan mijn zoon te vragen of hij dat ook wel wil en een datum uit te kiezen die ook mij uitkomt in plaats van een overval.

wat mij opvalt

Mijn kinderen zijn een tijdje terug van school veranderd en ik bemerk een heel verschil wat betreft het maken van afspraakjes na schooltijd. Op de vorige school ging dat over het algemeen vrij moeizaam, terwijl op de huidige school de kinderen elke dag wel kunnen afspreken als ze dat zouden willen en kunnen. Het publiek is wel anders (huidige school is merendeels wit+hoogopgeleid) maar of het daaraan ligt?

Achja, en wat betreft het 'overvallen' met speelafspraakjes, ik spreek 's ochtends altijd af met de kinderen of ze met iemand kunnen spelen of niet die dag (of dat het niet bij ons kan, maar wel bij vriendje). Ik stel me zogezegd in op een mogelijk speelafspraakje, en als me dat niet uitkomt dan weten mijn kinderen dat van tevoren. Vooral met kleinere kinderen is het wat lastiger om af te spreken op 'vrijdag over een week', dan hebben ze vaak alweer wat anders bedacht.

bso

Wat wel onhandig is, is die bso. Mijn zoon kan met sommige kinderen haast niet afspreken omdat ze naar bso moeten en omdat dit duur is willen die ouders dat ze daar naar toe gaan. Met een vriendje kan hij daardoor vrijwel nooit afspreken, mijn zoon kan ook niet op elke dag.
Ik probeer hem wel zo vaak mogelijk te laten spelen hier of bij iemand met wie hij wil.
Nu hebben wij net een nieuwe buurjongen van zijn leeftijd (in de rest van de straat alleen baby's en peuters) dus dat is wel erg fijn.

Overvallen

Ik heb ook nooit het idee dat ik overvallen word met afspreken. Ook hier wordt eigenlijk pas na schooltijd afgesproken, en ik merk het dan wel met hoeveel kinderen ik uiteindelijk naar huis ga. Als de kinderen niet af kunnen spreken probeer ik ze dat van te voren te vertellen. Op langere termijn afspreken is lastiger, want dan is een van de twee het weer vergeten en heeft andere plannen gemaakt, terwijl de ander het er heel erg op heeft staan, dus dat botst. Heerlijk dat ze nu nog lekker kunnen doen waar ze op dat moment zin in hebben.
Afspraakjes voor weekenden en vakanties worden hier niet of nauwelijks gemaakt, maar er wordt, zeker in de vakanties, wel regelmatig gebeld om iets voor dezelfde dag af te spreken, of ze gaan gewoon bij elkaar langs om te kijken of er wat mogelijk is. En dat wordt inderdaad makkelijker nu ze wat ouder worden.
En de bso: die zit hier in school, de kinderen kennen de bso-leider ook goed omdat hij ook wel eens in de klassen komt enzo, en ze zijn daar heel makkelijk met kinderen mee laten spelen. M'n dochter blijft daar wel eens gewoon omdat ze het zo leuk vindt, of omdat ze met een bepaald vriendinnetje wil spelen. En dat is nooit een probleem.

Carla

Waarom laat jij dat allemaal gebeuren?

Heet geen Carla

Ik hwet geen Carla maar er zijn soms mensen die je zo voor het blok zetten, dat je geen weerwoord meer hebt/durft te geven. Heb dat ook wel meegemaakt, een moeder die met een kind en tasje hier op een onmogelijk tijdstip voor de deur stond met de vra as g of ik even op kon passen, kind naar binnen schoof, tasje afgaf en weer ging. Twee keer met drama verhaal erbij en ik dacht er toen goed aan te doen toch op te passen. Achteraf viel het drama wel mee en ben ik me gaan wapenen tegen haar. Mede, omdat ik op een vriendelijk en tijdig verzoek van mij nooit kon regelen dat zij eens oppaste op mijn kind.

Hier maak ik ook duidelijk aan de kinderen als ze eens een middag niet kunnen afspreken. Dat weten ze dan een avond van tevoren al. Ik word nooit overvallen met speelafspraken die mij niet uitkomen.

Half a twin

Wat is het toch met sommige mensen dat ze denken een weerwoord of argumentatie nodig hebben of anderszins verantwoording moeten afleggen aan anderen. Nee is gewoon nee. Dat geldt voor opdringerige mensen. Of het nou drammerige moeders of colporteurs zijn.

Tegenovergestelde

Bij ons thuis juist geen speelafspraakjes doordeweeks, want hier worden de kinderen vanuit school zowat halsoverkop de auto ingesleurd om dan zsm naar huis te gaan, want er moet huiswerk gemaakt worden en veel kinderen moeten voor het avondeten douchen.
Ikzelf houd veel meer van afspraakjes op vrijdag na school of in het weekend. Vriendje mag altijd blijven eten, ook als het onverwachts is. Er is altijd wel een plan B. En ja, als ik toch even boodschappen moet doen, dan neem ik vriendje gewoon mee en maken we er uitje van (Als je ze een euro geeft voor een speeltje uit zo'n ballenautomaat, zijn ze al helemaal gelukkig) Boodschappen doen wordt voor een kind ook al 10x leuker als er een vriednje meegaat! Ik heb altijd hun favoriete cd's in de auto dus zingen we erop los. Daarbij ik houd er wel van om gesprekken met andere kinderen te hebben, dus die 15 minuten rijden richting de winkel kan heel plesant zijn. Helaas bij ons geen straatvriendjes, we moeten altijd in de telefoon hangen en gerichte datum & tijd afspreken.
Onze familie woont op 2,5 uur rijden. Maar al zouden we familie dichtbij hebben, dan zou ik het niet erg vinden als mijn kind een keertje een middagje spelen bij een vriendje verkiest boven een bezoekje aan tante of oma die we ook al regelmatig zien. Jong of oud, ze mogen toch wel een keertje uit de traditie stappen?
Ik vind het juist een verademing als er een vriendje komt; hoef ik tenminste niet met tegenzin met de playmobil te spelen Ik sta liever een berg was weg te strijken in de huiskamer. Dan ben ik er toch bij (kinderen spelen vaker beneden) en kom ik toch toe aan m'n huishoudelijke klusjes.
Ik probeer altijd dingen positief in te zien. Het hoeft niet altijd op de traditionele wijze te gaan. (O ja, mijn kids zijn 9 en 5.)

Nee zou nee moeten zijn, inderdaad

Inderdaad zou een simpel nee genoeg moeten zijn, er zijn echter mensen die zo dwingend voor je deur staan met een drama verhaal dat je geen nee durft te zeggen. Burenhulp was/ is in ons dorp nog redelijk gewoon en dan buren in de ruimste zin van het woord. Maar altijd helpen en nooit geholpen worden dat doe ik niet meer.
Het hoeft bij mij echt niet om en om maar ik help niet anderen met speeldates voor de kinderen zodat een moeder naar de kapper kan zonder kind om dan zelf nooit gebruik te kunnen maken van diensten van anderen.

Weinig tijd

Ik sta een keer per week bij het schoolhek, en op vrijdag om de week. Dat zijn de middagen die mijn dochter kan afspreken en zij gaat liever ergens anders spelen dan thuis. Dat vind ik niet zo erg, maar ik kan me voorstellen dat andere ouders liever wat wederkerigheid in die afspraken zien Vaak moeten we ook dingen doen, omdat ik in het weekend liever niet ga winkelen voor kleding bijv., dan is het veel te druk. In vakanties wordt er maar weinig afgesproken omdat we de dagen dat dochter thuis is, en niet naar BSO, meestal wel vol plannen.
Op verzoeken om 'op te passen' ga ik altijd in, mits ik niet hoef te werken. Zelf vraag ik ook wel eens iets en ik vind dat dat van twee kanten moet komen. Ik weet niet of ik nog eens ja zeg tegen een 'oppaslogeerpartij', want de vorige was nogal een uitputtingsslag (logeetje was een vroege vogel dus de kinderen denderden om 06.30 uur door het huis).

Inderdaad Half a twin

Als elkaar helpen steeds van 1 kant komt, dan gaat er ergens iets niet goed. Dan moet je je conclusies trekken. En daar hoef je verder geen verantwoording over af te leggen.

Caesar offtopic

Ik was jong, nog niet zo lang in een stad waar ik niemand kende en was daardoor minder kieskeurig in mijn contacten en je wilt natuurlijk dat je kinderen, net op school, ook contacten opdoen.
Tegenwoordig ben ik (daardoor?) misschien wat te afhoudend in contacten in het algemeen.
Dat ik me nog steeds erger, zelfs al zijn mijn kinderen niet klein meer ligt uiteraard bij mijzelf, maar ik krijg nog steeds een onbedwingbare kriebelaanval als ik dit soort dingen hoor

actueel hier

vanmiddag ga ik met de kinderen ergens naartoe, een uitje. De jongste wil persé met iemand afspreken, maarja, ik zit er niet op te wachten om nog een kind mee te nemen naar dat uitje want dat is een beetje kostbaar. Dus de jongste zal dan maar bij iemand moeten gaan spelen, ipv bij ons en ook de hele middag. Uiteraard mag hij ook mee met ons, maar het zou kunnen overkomen als dat ik mijn kind ergens dump (als hij tenminste gaat vragen aan klasgenootjes: "mag ik bij jou spelen want dat moet van mijn moeder" .

creabea

Dat zou voor mij een reden zijn om te zeggen vandaag geen speelafspraakjes. Mama wil dit of dat met jullie doen en daar geen vriendjes bij. Punt einde discussie. Daar zou ik dan al wel een paar dagen van tevoren over beginnen. Woensdag gaan we..... en dan geen speelafspraken.

Creabea

Of je zegt gewoon nee tegen je jongste?

Wat een verschillen

Wat een verschillen zijn er, zowel in hoe je er als persoon in staat als in hoe soms het klimaat in een school of zelfs bij een klas al is.

Hoe het bij ons gaat: man is doordeweeks thuis, ik ben op vrijdag alleen bij school. Kinderen (bijna 5 en 7.5) mogen in principe op woensdag en vrijdag afspreken, oudste gaan we nu ook wel wat experimenteren op een 'lange' dag (ze trok dat tot nu toe vaak niet). Er zit bij ons al een verschil tussen de kinderen en tussen de klassen. Oudste vindt de speelafspraken lastiger om te maken, hoewel ze graag speelt, maar het gaat nu weer wat beter. De ouders in haar klas vind ik net wat minder toegankelijk dan bij mijn jongste, maar da's misschien ook persoonlijk (klik?) of kan misschien te maken hebben door de voortdurende wisselende samenstellingen van de klas (gr 1-2 in 2 wisselende samenstellingen, 3 weer een andere en nu een 3-4 en 4-5 combi met weer nieuwe klasgenoten). Jongste speelt veel meer, hij regelt dat over het algemeen ook prima zelf, maar is daarentegen weer wat meer dwingend gedrag als we aangeven dat hij niet mag spelen (omdat het niet uitkomt of wat dan ook). Speelafspraakjes gaan meestal zo: kind komt naar buiten met ander kind (of zoekt op het schoolplein nog naar een afspraakje). Ik bepaal (of heb al bepaald) of het uitkomt, en waar wat mij betreft de voorkeur ligt voor het spelen (afhankelijk van mijn eigen plannen en met welk kind het wil spelen/ frequentie van spelen daar). Zoon wil meestal elders spelen, mag, maar ik probeer het bij hem ook wel een beetje af te wisselen. Vervolgens spreek ik met de ouder af of het uitkomt, waar de kinderen willen spelen en wat het beste uitkomt. Ik probeer af te wisselen, maar sommige kinderen (mn bij de kleuters) willen het liefst bij hen zelf thuis, dan ga ik daar geen drama van maken (want mijn zoon maakt het niet uit, integendeel). En soms geef ik ook aan van het kan wel, maar niet bij ons, net zoals andere ouders dat ook doen (want kind ziek, moet nog weg of wat dan ook). Over het algemeen is daar prima afspraken over te maken en wordt er bij de contacten die ik heb geen misbruik van gemaakt.

In het geval van creabea zou ik denk ik ook aangekondigd hebben: dan en dan een uitje en dus geen speelafspraken, en aangeven wanneer er dan wel gespeeld kan worden.

En wat mezelf betreft: ik werk 4 dagen, en heb dus maar op 1 dag de contacten bij school. Ik vind het heel gezellig als er bij ons gespeeld wordt, maar ik vind het ook prima als ik er 's middags maar 1 of soms helemaal geen thuis hebt, vooral omdat ik het voor henzelf leuk vind dat ze kunnen spelen (en bijkomend voordeel, ik kan dan de huishoudelijke zaken die ik moet hebben wegwerken als ze er niet zijn en wat leuks met ze doen als ze er wel zijn, maar dat is zeker niet de hoofdreden). Ik zie ze daarvan genieten. Het weekend is dan weer wat meer voor ons. Dochter heeft overigens een vriendin van een jaar ouder, die ze nog vanuit de kleuterklas kent, en wat heel goed klikt. Daar spreekt ze af en toe wel in een weekend of vakantie mee af, maar daar hebben wij als ouders het emailadres van elkaar, dus dat gaat ook heel makkelijk. Het kan niet altijd (sport of eigen activiteiten), maar als het wel gaat, dan hebben ze zowel hier als daar een hele gezellige middag en genieten ze er van dat ze ook wat langer kunnen spelen!

Sneeuwitje

is goed gekomen hoor!

Ik poneerde hier even dit voorbeeldje om te kijken wat er hier van gevonden werd. Zoals ik al zei had ik zelf al aangekondigd dat als zoon zou willen spelen met iemand, het niet bij ons kon ivm het uitje. Hij had zowaar een speelafspraakje geregeld, mocht er zelfs de hele middag blijven, dus het was geen probleem. Maar hij is heel makkelijk verder, als hij niet ergens had kunnen spelen was hij waarschijnlijk net zo vrolijk met ons meegegaan

verschilt idd

Ik heb een kind dat ik de afspraakjes gewoon erg gunde. Hij matchte lastig en als er dan een leuk contact was dan vond ik het soms lastig als we moesten 'bedelen' voor een afspraakje. Niks dat ik niet met hem bezig wilde zijn, spelen met leeftijdsgenoten was gewoon erg belangrijk voor hem.
Mijn andere kind is veel makkelijker, en heeft altijd wel weer vriendjes. Toch zou het minder leuk voor haar zijn geweest als alle ouders lastig waren met afspraakjes. Nu had ze vaak het meeste contact met de kinderen met makkelijke ouders. Je komt ook in een spiraal; kind spreekt graag af, je geeft daar ruimte voor, houdt er rekening mee en plant dan vanzelf zelf minder. Ik gaf expliciet aan als ze niet konden afspreken, dan hielden ze daar al rekening mee. Voor kinderen geldt toch vaak hoe jonger ze zijn, hoe meer ze zijn van het spontaan afspreken. Met Pietje vandaag gespeeld op school, en spel wordt gecontinueerd thuis, bijv. Ik merkte wel dat sommige ouders me irritant vonden omdat mijn kinderen op een bepaalde manier om een afspraakje vroegen, mijn kinderen reageerden denk ik ook lichtelijk verbaasd als het 'gewoon' niet mocht, en vonden het niet zo leuk als het werd afgehouden zonder verdere uitleg of nieuwe afspraak. Niet dat mijn kinderen dat verbaal uitten, maar ik kreeg soms het gevoel dat betreffend kind dan ook op een bepaalde manier reageerde, onder invloed van mijn kind, waardoor ouders soms geprikkeld waren. Voor mijn kinderen was afspreken meer gewoon en vanzelfsprekend.
Mijn dochter had snel door bij welke ouders ze terecht kon en daardoor had ik verder geen moeite met ouders die minder toegankelijk waren op dit gebied. Wel kon zich vaker een vriendschap minder goed verdiepen omdat er nauwelijks afgesproken werd. De gezamenlijke herrineringen met vriendjes zijn natuurlijk veelal gemaakt met vriendjes die er waren.
Maar voor zoon vond ik het soms sneu. Hij vond het altijd moeilijk om een kind te vragen af te spreken, en als ouders dan afwijzend reageerden dan werd het voor hem nog moeilijker.

jeetje

Ik heb ook wel eens gehad dat ik 's ochtends zei dat spelen niet kon behalve bij een ander. Soms was het dus: spelen kan wel maar alleen hier. Dat er dan weer mensen zijn die denken dat mijn kind verplicht elders moet spelen is te gek voor woorden. Kind hoeft niet te spelen in dat geval maar ALS er afgesproken wordt alleen daar of alleen hier.

Gut zijn de tijden veranderd ofzo dat we opeens op elkaar letten? Net de jaren vijftig (heeft Mien deze week haar ramen niet gelapt?) Hebben jullie tijd over?

ach, Barvaux (ot)

op zo'n forum verdoet iedereen z'n tijd toch, tenzij het echt om prangende kwesties gaat?

Seeuwitje (OT)

He, Sneeuwitje, je hebt je naam verkeerd geschreven!

Het zou "Sneeuwwitje" (Wit van sneeuW) moeten zijn. Je kan het aanpassen, als je weer taaltechnisch "correct" door het (OO-)leven wilt gaan .

maar

Je hoeft een ander kind toch geen uitgebreide uitleg te geven over waarom het die dag niet kan?
Als iemand zegt "het kan niet vandaag" dan heb ik echt de behoefte niet om te weten waarom niet en om daar dan nog twijfels bij te hebben ook, of om ze lastig te vinden.

Het kan niet. Misschien hebben ze wel net zoals wij dat er iedere dag iemand sport, en misschien is dat net degene waarmee gespeeld moet worden... tja.

creabea

Ik heb het toch niet over je tijd hier maar over de tijd je besteedt aan denken wat anderen precies willen? Als jij geen zin hebt in kind X bij jou dan zeg je toch gewoon Nee? Waarom gaan anderen dan denken dat je je kind dumpt?

Carla

#47 Zoals je het zo uitlegt snap ik wel een beetje. Maar ik denk dat het goed is dat je niet meer voor elk karretje laat spannen.

Barvaux

Ook dat verschilt een beetje weer merk ik. In de loop der jaren rond de kinderen een kringetje opgebouwd van ouders waarmee het vanzelf loopt allemaal. Die ik snap met een half woord en zij mij. Waar ik rustig de kinderen kan 'dumpen', ook echt als dat nodig is. (zeg ik er wel altijd bij) Die de kinderen ook altijd bij mij kunnen dumpen en als ze dat erbij zeggen dan vraag ik mijn eigen kinderen niet eens of ze zin hebben.
Maar er zijn ook genoeg ouders waar ik voorzichtiger mee omgaan en me wat voorzichtiger bij uitdruk. De ouders die wat wantrouwender staan of gewoon niet zo makkelijk afspreken. (weleens meegemaakt dat ik oppaste op een kind en dat daar super dramatisch en dankbaar over gedaan werd, ik kreeg zelfs een kadootje! Terwijl ik het zag als een leuk afspraakje voor mijn kind. Dat nodigde niet uit om ze zelf vaker te vragen!)
En dan zijn er nog de ouders waarbij ik zelf op mijn hoede ben bij een vraag, die idd graag gebruik van je maken zonder dat daar iets voor terugkomt. Dat gebeurt je toch ook maar een paar keer, toch? Hoewel ik het ook soms wel wat laat gaan als mijn kinderen er graag mee spelen, wil de kinderen ook niet opzadelen met de spanning rondom zoiets. Maar daar kies ik dan zelf voor. Morgen komt er weer zo'n vriendin hier, waarvan ik weet dat het een oppasvraag is, maar het wordt niet eens benoemd.
Ook soms lastig, want kinderen gingen hier vaker naar opa en oma. Soms hadden ze meer zin om af te spreken. Dan gingen ze vantevoren al ergens bellen of het kon. Het was dan wel een oppasvraag min of meer, en vaak kon het niet bij oma, maar nodig was het dan weer niet omdat ze naar oma konden. Werd misschien ook weleens verkeerd uitgelegd.

snoop

Ik heb het even over het voorbeeld dat JIJ weg moet met kind X en je tegen kind Y zegt dat het mee mag maar ook mag afspreken bij een ander. In dat geval dump je het kind toch niet?

Kind heeft keus. Dumpen is dat je je kind echt kwijt moet die middag en dat je dus een verkapte oppas zoekt, er zijn dan geen andere opties dan kind ergens anders te laten spelen. Dat moet inderdaad niet te vaak eenrichtingsverkeer zijn onder het mom van 'gezellig samen spelen', als er gevraagd wordt of je wil oppassen moet je nee kunnen zeggen.