Opvoedprobleempje 4 jarige dochter

Je verwacht teveel. De meeste vierjarigen moet je echt nog wat meer begeleiden en kun je niet 'het bos in sturen' met dr boodschap zich aan te gaan kleden. Dus kleren klaarleggen is een goed plan, laat haar meebeslissen waar ze kan, en bij het aankleden erbij blijven en waar nodig meehelpen.
Buiten goed vertellen wat je van haar verwacht en uitleggen dat het belangrijk is dat ze bij je blijft (anders kun je onder een auto komen). Niet boos worden, blijven herhalen, indien nodig houd je haar hand stevig vast. Ik heb bij mijn jongste wel tot 6 jaar haar hand vastgehouden bij oversteken. Die was zo dartel dat ze anders zomaar zou kunnen oversteken.

blijven herhalen

Wat je zegt komt heus wel binnen, ook al steekt ze haar tong uit. Soms duurt het jaren voor een kwartje valt. Ondertussen doe je samen wat je uiteindelijk verwacht dat ze zelf doet. En een baby erbij is gewoon zwaar. Een vriendin van me deed ooit heel mooi het verschil voor:

(geen baby): "Kijk, ga maar in je badje, hè? Dat is fijn hoor, vorig keer vond je het ook fijn, hè? Probeer maar even, toe maar!"

(wel baby): "ERIN! NU!!!"

omgooien

Al 1,5 jaar is best lang. Grote kans dat je dan ook wel in
negatieve spiraal komt, al is lastig gedrag op deze leeftijd de normaalste zaak dv wereld.
Voor je dochter is luisteren niet leuk. Maak het leuk, aantrekkelijk om te luisteren
Dus beloon ELK positief gedrag. Al is het maar dat ze naar je kijkt, op moment dat je haar vraagt broek aan te trekken, dat kun je al positief bekrachtigen door haar een knipoog te geven, iets grappigs te zeggen oid.
Daarbij komt ook nog dat mensen, en zeker kindere op deze leeftijd, graag alles hetzelfde houden. De negatieve reacties die ze krijgt zijn tóch vertrouwd, dus zoekt ze ze op. Ze wil nl graag duidelijkheid van jou, dus probeert uit waarmee ze jou vertrouwd kan laten reageren. Kan dus ook alleen uitdoven als je helemaal stopt met negatief reageren.]

Samen doen

kun je misschien wat meer samen met haar doen ipv haar iets te laten doen.

De wagen vasthouden is niet leuk, maar duwen wel bv.

Bij de boodschappen haar een concrete taak geven: dingen in de tas doen of haar in het winkelwagentje laten zitten en dan de dingen van de band weer in het wagentje leggen.

Ik heb makkelijk praten ik heb er maar 1 van 11 en die ruimt ook niet uit zichzelf op. Deed ik ook niet, ben ik pas gaan doen toen ik op kamers ging en er 'last' van kreeg.

Ik heb nu ook een controle trukje ingevoerd. Dochter is na school alleen thuis, maar ze moet me bellen met de vaste lijn. Ze mag best bij iemand gaan spelen, maar dan moet die ouder mij even bellen. Of als je dan 2 kinderen hebt met diezelfde opdracht dan bellen ze vanaf school. Dochter heft haar mobiele telefoon hoogst zelden mee naar school.

Wat goed!

Dat je het om wilt gooien!
Dan ben je al op de helft.
Maak wat concrete afspraken met jezelf, wat wil je niet meer doen, wat ga je wel doen.
Oke, je staat alleen. Dat geeft ook voordelen! Afstemmen met iemand kost ook weer energie, hoef jij niet!
Dat betekent dat jij controle kunt gaan nemen, in je eentje.
Die controle heb je naar kinderen gewoon vaak niet op een directe manier, het is helaas geen robot
Die controle kun je wél krijgen. Maar dan vaak op indirecte manier.
Het leuke is dat je daardoor ook meer controle over jezelf krijgt.
Als jij bijv je voorneemt positief naar kind te reageren, beinvloedt dat ook weer je eigen stemming en beeld! Geforceerd lief doen zorgt daadwerkelijk voor een omslag, bij kind maar ook bij jezelf.

herken het hoor

Ik had dit soort taferelen vaak met mijn 2e. Gelukkig had ik een zus die me een paar goede tips gaf. Ten eerste was ik door alle strijd niet consequent meer, en ik gaf niet genoeg positieve aandacht.

Paar dingen die misschien kunnen helpen (al is elk kind anders). Ten eerste een soort stepje dat aan de buggy vastzit, daar kan ze dan opstaan en is ze veilig bij je. Veiligheid komt eerst, dus als dat niet werkt, inderdaad een rugzakje wat je vast kan houden of zoiets.

Verder, heel veel laten gaan. Het gedrag is niet tegen jou. Zet jezelf uit de strijd. Ze is bezig met heel veel te leren, en dat gaat helaas niet altijd zoals wij het zouden willen zien.

Met aankleden haalt mijn dochter van 5 nu zelf haar kleding uit de kast, maar komt zich bij mij in de slaapkamer aankleden. En soms help ik haar een beetje. Met 4 zou ik dat niet helemaal alleen laten doen, ik denk inderdaad dat je daar een beetje teveel verwacht.

Verder, kies een paar dingen uit die je echt wilt, en laat de rest gaan. Bij mijn zoon was dat niet bijten, niet slaan, niet schoppen en geen dingen stukmaken (jouw meisje klinkt best lief als je deze niet bovenaan je lijstje hebt staan!). En bij alles dat goed gaat, de hemel inprijzen.

Ophalen van school is altijd lastig. Het kost me vaak 15 minuten voor ik mijn 5-jarige meekrijg uit de naschoolse opvang. Ze is dan zo in haar spel, dat ze zich niet gelijk om kan schakelen. Ik laat haar weten dat ik er ben, geef haar nog 5 minuten, en herhaal dat een paar keer, en uiteindelijk komt ze dan. Schakelen is lastig voor kinderen, geef haar de tijd en het liefst iets om naar uit te kijken, een vast ritueel. Zoals, thuis een beker drinken en een koekje en samen wat kletsen. Niet gelijk zelf aan het huishouden enzo. Ik weet dat het heel lastig is om niet te doen, maar je houdt bergen energie over als je haar nu meer direkte aandacht geeft, en je het huishouden na bedtijd doet en het koken heel makkelijk houdt.

Je zult zien, als je haar regelmatig veel onverdeelde aandacht geeft, en haar laat helpen bij jouw dingen (al duren ze dan 5 keer langer), je binnen een paar weken opeens een ander kind lijkt te hebben. Tenminste, dat werkte toen zo bij mijn zoon. Hij veranderde van een slaand, bijtend, schoppend en superdwars kind in een ontzettend lieve meewerkende jongen. Het lijkt tijdrovend, maar je wint er heel wat mee.

En op die leeftijd is het ook heel belangrijk om gevoelens te beamen. Dus niet kwaad worden als ze boos wordt, maar zeggen dat je begrijpt dat ze boos is, en dat je snapt dat ze het niet leuk vind, maar dat je nu even... en dan afleiden met iets anders.

Sorry voor de lap tekst, ik kan hier geloof ik uren over schrijven

belonen belonen belonen

Belonen via een systeem is vaak de beste manier. Bedenk wat je het eerst wil aanpakken: veiligheid en op tijd klaar zijn en beloon haar daarvoor met muntjes, papiertjes, stickers maakt niet uit.

Na een uur nog niet aangekleed? Het kost je vijf minuten om het gezellig (!) samen te doen! Je hebt rugzakjes om kind vast te houden bij het leren fietsen: koop zoiets.

Consequenties

Er komen al veel goede tips voorbij. Waar ik op haak zijn de consequenties. Je hebt consequenties en consequenties. In mijn ogen moet er een direct verband bestaan. Geen tv kijken omdat je je niet aankleedkussen vind ik vergezocht. Dat is geen consequentie maar gewoon een straf. Dat is wel een heel groot verschil. De consequentie van niet aankleden is nl dat je in je pyjama naar school gaat. Ik heb dat 1 x gedaan bij de peutergym. Nooit meer voorgekomen erna. En ja helpen en gezellig aansporen is wel nodig. Consequentie van ruzie op de achterbank in de auto is dat we omkeren en naar huis gaan. Heb ik ook 1x gedaan. Daarna weten ze echt dat het menes is. Wat ik soms wel deed is parketen bij benzinepomp. Lekker zitten. Muziek luisyeren. En na 5 minuten zeiden de kinderen dan. Waarom staan we hier? Dan zei ik: ik wacht tot jullie klaar zijn met ruzie makrn. Zo kan ik niet rijden.
Bij herhaaldelijk weglopen in niet gevaarlijke situaties hield ik kind met schuin oog in de gaten maar zorgde dat hij mij niet zag. Na enige tijd denken ze: waar is mama? Bij gevaarlijke situaties grijp je ze in het nekvel inderdaad.
Bonje over zwembandjes om hadden we hier ook weleens. 1x gecontroleerd zonder bandjes erin laten springen. Nooit meer ruzie over gehad.
Dat bedoel ik eigenlijk met consequenties. Bedenk ze vantevoren en wees bereid het uit te voeren. Anders heeft het geen zin.
Hier hielpen beloningen overigens niet. We hadden hier issue met te vroeg uit bed komen zoiets. Dochter kwam vrolijk uit bed. Ik hoef geen sticker hoor. ....dussssss.
Die hebben we maar laten lopen in kader van pick your battles

belonen

Nee, belonen in de traditionele zin met stickers ed werkte hier absoluut niet.
Het wordt dan ook een soort van omkopen. Zelfde werkt voor straffen.
Met belonen bedoel ik zelf meer positief bekrachtigen in de vorm van positieve aandacht, een complimentje, laten zien dat je het positieve gedrag opmerkt.
Daar ben ik minder nadrukkelijk mee bezig (maar vaak te weinig) maar als gedrag omgebogen moet worden kan het werken als een tierelier.
En dan héle kleine stapjes bekrachtigen. Alles wat maar een beetje in de goede richting lijkt, zelfs al zit je midden in een negatieve situatie.
Dus kind wil zich totaal niet aankleden, maar doet wel zelf een sok aan, daar overdreven uitbundig op reageren en de rest van het onwillige gedrag negeren. Gedrag negeren dan en niet het kind.

Op het moment dat de hele relatie positiever wordt krijg je ook meer zicht op je kind en kun je beter zien wat werkt voor je kind, waar kind tegenaan loopt, wat kind nodig heeft, moeilijk vindt.
Zolang je in een strijd verwikkeld zit gaat alle energie daarnaar toe.
Voor kind gaat ook alle energie daarnaartoe, en die energie heeft kind hard nodig om te leren.
Kleren aandoen is bijv een ingewikkeld proces en er komt heel wat meer bij kijken dan alleen motorische vaardigheden. Aandacht moet ook gericht, geleid en vastgehouden worden.
Een kind dat zich de ene keer aan kan kleden kan daar op een ander moment veel moeite mee hebben. Dan wordt al snel gezegd 'kan 'ie wel, dus wil nu niet'. Dat klopt vaak niet.

Bij moeders blijven op strat is ook een ingewikkelde vaardigheid. Daar komen zoceel regels bij kijken! Ga er niet vanuit dat je kind al die regels goed snapt en onthoudt, dus herhaal ze, maak ze simpel, en vertel op gevaarlijke punten nog even wat je verwacht.

hier een stresskip

Van nature ben ik een enorme stresskip. Daarom heb ik mezelf aangeleerd om te denken: gaat er iemand dood als dit niet opgeruimd wordt / wij te laat komen / noem maar op...? Zo niet, dan ga ik me niet druk maken, dan is dat maar zo. Dat werkt echt goed.

Maar het lijkt alsof jij dat ook al goed onder controle begint te krijgen. Het is ook lastig hè, als een lieve baby opeens een draakje wordt. Maar ook dat kan wel schattig zijn, als je de stress eruit weet te halen. Hier halen we na vele jaren nog lachend alle vreselijke verhalen op. De buurman die water uit de tuinslang over het boek kreeg dat hij in de tuin zat te lezen, en vervolgens ging ze zo schattig excuses aanbieden dat de man helemaal smolt. Met de armen maaien toen het jasje aan moest en vrolijk roepen: "Niet meewerken! Niet meewerken!" Achteraf is alles schattig, maar als je er middenin zit en iedereen heeft zijn oordeel klaar over jouw opvoedkwaliteiten is het lastig!

temperamentvol kind

Ik ben nu zelf het boek van Eva Bronsveld over het opvoeden van temperamentvolle kinderen aan het lezen...echt een eye-opener. Mijn zoon is nu 9, en heb eindelijk het idee dat ik zijn gebruiksaanwijzing snap..... waar ik al die tijd naar op zoek was.

Zijn brutale gedrag komt echt voort uit een sterke eigen wil en veel behoefte aan autonomie. Straffen en belonen helpen daarbij niet geeft zij aan, en dat is mijn ervaring ook, omdat je daar juist controle mee probeert uit te oefenen, en daar wordt mijn zoon alleen maar nog opstandiger van.

Het klinkt alsof jouw dochtertje ook zo'n temperamentvol kind is?
Misschien heb je iets aan het boek? Het geeft veel praktische tips en heel belangrijk: ik heb nu eindelijk het gevoel dat ik niet de enige ben die het moeilijk vind

wat super!!!

Hee dat klinkt goed!
Tsja, babietjes zijn wel vaker meegaand en schattig! Dat wordt meestal anders in peuter-en kleutertijd.
Alles wat je nu investeert in een goede relatie betaalt zich terug.
Je kunt veel meer met je kind, ongeacht temperament. En je leert je kind zo beter kennen, waardoor je makkelijker kunt inspelen op enz.
Veel plezier!

oh ja

Houd ook even in de gaten of alles wel goed loopt op school.
Lijkt me niet direct de oorzaak aangezien je zegt dat het al 1,5 jaar speelt maar toch. Een dwars kind, dat heeft doorgaans een oorzaak.

Oudste?

Is ze je oudste? Dan kan ik me voorstellen dat er meer aandacht gaat naar de jongste en dat je van haar wat meer zelstandigheid verwacht, maar 4 is echt nog maar een ukkepuk hoor. Ik kan niet over andere kinderen spreken, maar bij die van mij had zelf aankleden, zelf opruimen écht niet gewerkt. En als ik de druk had verhoogd was ze dwarser en dwarser geworden.

Aankleden, opruimen, zelfs als ze de handelingen al zelf kunnen, kunnen ze het hele proces nog niet zelf. Zullen we kijken wie de blokjes het snelste in de doos heeft? Doe jij de broek, dan doe ik de sokken. Gezelligheid, stimuleren, prijzen, aandacht: het werkt allemaal zoveel beter dan dwars tegen dwars.

Het klinkt ook alsof zij en jij allebei een beetje overprikkeld zijn, kan dat? Om uit die spiraal te komen moet jij de wijste zijn. Kan jij je tong uitsteken? Ik kan het verder. Kieteldood, knuffel, samen kleren aan. Maak het vooral niet te groot.

Dan maakt een keer boos worden over het oversteken ook veel meer indruk. Kan je een beetje ontlast worden de komende periode?

opvoedprobleempje 4 jarige dochter

ik denk dat ze behoefte heeft aan uitleg.
daar bedoel ik mee dat ze zo doet omdat ze de gevolgen niet kent. als moeder zou je sterven voor je eigen kind en duw je de kinder wagen uit liefde voor haar omdat je niet wilt dat ze word overgereden.
maar als moeder weet je dat maar een kind van 4 jaar nog niet.
omdat zei nog jong is kan zei zich niet duidelijk uitleggen
tegen over de moeder.
ontstaat bij haar een emotie ,ze raakt verward. door dwars te liggen zegt ze eigenlijk waarom besta ik en dat bedoelt ze letterlijk ze kent niets ze denk nog niet zo doet na.
het antwoord is omdat je mama en je papa samen jou gemaakt hebben.
kinderen zitten vol vragen maar weten ze niet duidelijk te maken maar voelen wel een emotie en ze willen weten waarom
en dat is hetzelfe met het speelgoed opruimen als je een kind aanleert waarom ze het moet opruimen, snapt dat ze ergens meee kan spelen maar omdat je dan niet struikelt over het speel goed moet ze dat opruimen (gevaarherkening) maar als ze dat niet doet is de consequensie voor haar zelf je stelt haar een eigen keuze. jij bent mama dus jij bent de baas maar zei heeft haar antwoord en snapt ook shit ik ruim het op want ik wil wel me serie kijken.

ik hoop dat ik je hier mee geholpem heb
als u iets niet begrijpt wil ik dat graag uitleggen dus voel u vrij om mij dat vragen

groetjes lisa

Volgens mij overvraag je haar

Die van mij konden op die leeftijd echt nog niet zich op die manier zelfstandig aankleden en opruimen. Ik kan me voorstellen dat het handig voor jou is als ze zelfstandiger is nu je nog een kleintje hebt maar het hebben van een klein zusje maakt jou kleuter niet groter of zelfstandiger. Dat ben ik eens met de meeste van mijn voorgangers.

Lisa, ik ben TS niet maar ik begrijp je verhaal niet zo. Werkt het voor jouw vierjarige als je er een soort existentieel vraagstuk van maakt? En welke serie bedoel je?