Opvoeden

nou

1 keer een gesprek hebben met waarin je aangeeft dat je in het verleden niet concequent genoeg bent geweest en dat dit vanaf nu gaat wijzigen. Je geeft dat je vanaf nu ook geen eindeloze discussies meer wilt maar dat er gewoon geluisterd wordt en gedaan wordt wat je zegt.

Dit ook doorvoeren. Zeker in het begin steng aanpakken.

Duidelijk en realistisch zijn.

Ik denk als je nu ineens heel streng wordt, ze zeker in opstand zullen komen. Wees daar dus op voorbereid dat t wel flinke weken zullen worden. Geef aan wat je van ze verwacht en voer t ook uit.
Als je zowiezo niet veel in discussie gaat, zal er voor hen al veel veranderen, omdat ze dat nu gewend zijn. Zeg dat je er nu t niet over gaat hebben. Loop desnoods weg als ze volhouden.
Als je straf moet geven na een waarschuwing, wees dan realistisch in de straf: Ga je deze uitvoeren?
Beter een korte straf die je wel uitvoert dan een lange straf die je afzwakt.

Let ook niet overal op...daar word je zelf zo moe van
Je kunt t ook in gedeeltes doen.
Bedenk een paar dingen die je echt niet wilt dat ze doen. Waar je je dus op dit moment t meeste aan ergert en focus je daarop. De rest zie je gewoon even "niet"

Niet boos worden

Dat boos worden ligt bij jou en kun je dus ook makkelijk aanpassen. Wat doen ze precies wel of niet waardoor je denkt dat je boos moet worden? Weten je kinderen waarom ze bepaalde dingen wel of niet mogen/moeten doen?

Opvoeden met consequenties

Dat is denk ik toch ook een gevolg van dit soort opvoeden met consequenties die je zelf bedenkt in de vorm van straffen. Zeker naarmate kinderen ouder worden wordt het een krachtmeting die je uiteindelijk verliest.

8 en 9

Met 9 en 8 nog op de trap moeten zitten vind ik wel een beetje apart. Ik zou zeggen niet slaan en zodra het dreigt dat er geslagen wordt ze nog even waarschuwen. En anders ze bij elkaar uit de buurt houden. Zo'n straf voegt weinig toe want een uur later doen ze het weer, maar als ze bij elkaar uit de buurt blijven niet.
Het lijkt ook of de iPad en snoepregels toch niet duidelijk voor ze zijn. Weten ze waarom ze niet de hele dag snoep mogen en waarom maar een bepaalde tijd op de iPad? Misschien kun je ze in overleg met hen zelf meer zeggenschap geven. Bijvoorbeeld allebei een zak snoep per week en op is op. Als kinderen zelf betrokken zijn geweest bij de totstandkoming van de regels zijn ze eerder geneigd zich eraan te houden.

orienteren

https://www.ouders.nl/artikelen/opvoeden-zonder-straffen-of-belonen

Je zou je eens kunnen inlezen op alternatieve manieren van nadenken en handelen in de opvoeding.
Stoppen met straffen en belonen, het leven zelf geeft al genoeg wenselijke en onwenselijke consequenties, en even tijd nemen om zaken met je kinderen uit te denken kan helpen.
Wanneer beginnen ze elkaar te slaan? Je kinderen zijn oud genoeg om even mee te denken wat daaraan vooraf gaat en hoe ze dat een volgende keer kunnen voorkomen. Misschien is het wel handiger om ze in de middag als ze moe zijn even uit elkaar te houden of iets met jou samen te doen.
Je werkt meer aan de innerlijke motivatie om het goed te doen, de meeste kinderen hebben een drive om het goed te willen doen als ze maar weten hoe, dan aan de externe consequenties die je oplegt en waar ze zich aan kunnen onttrekken.
Ik geef toe dat het in sommige kringen toch wel erg populair is om te blijven praten over 'streng' zijn en consequent zijn, maar mijn mijn ervaring is dat het een bedachte oplossing is die in werkelijkheid zo niet werkt. Wat wel werkt is het verbeteren van de relatie met je kinderen, ze serieus nemen en wel de discussie aangaan.

Leermomenten

Het kan helpen om de chaos en gedoe die kinderen met zich mee kunnen brengen te zien als leermomenten voor jezelf en voor hen. Als je dat nu op een redelijke manier kunt overbrengen door er even geduldig op te reageren en ook hun verhaal uit te luisteren en samen na te denken hoe het verder gaat, dan heb je daar in de pubertijd hopelijk ook profijt van want dan wordt verbieden en consequent zijn nog wel een graadje ingewikkelder en niet ieder kind reageert daar goed op.
Mijn kinderen hebben een vorm van autisme, dat kan anders zijn, maar eerlijk gezegd vond ik de basisschoolleeftijd van mijn kinderen een stuk moeilijker dan hun pubertijd. Redelijkheid en aansluiten bij de beleving en benodigdheden van mijn kinderen heeft ons wel ver gebracht. Inmiddels zijn ze 18 en 20 jaar en we delen nog steeds veel maar niet in een sfeer van je schrap zetten of zo.
Je denkt nu dat het gedoe nooit ophoudt, maar dat is ook deels de leeftijd, ze zijn nog niet volwassen, impulsief en hebben niet altijd overal een redelijk antwoord of gedrag voor. Ze daarbij helpen kan het makkelijker maken maar niet voorkomen dat het gedoe dan over is en je in een kalm geregeld huishouden terecht komt. Dat blijft een mooie droom.

Als elkaar slaan niet mag

Waarom krijgt dan alleen degene die terugslaat straf? In zulke situaties geef ik mijn beide kinderen straf. Ik ga niet met ze in discussie wie ermee begon.

Deja vu

Vroeger als mijn kinderen elkaar in de haren vlogen zette ik ze 'voor straf' in de speelkamer met de deur stijf dicht, met de mededeling dat ze er weer uit mochten als ze vrede hadden gesloten.

Meestal moest ik dan 2 uur later gaan vragen of ze iets wilden drinken of zo. Waren ze druk aan de LEGO, of whatever. Werkte als een tierelier...

Ingrid

Die tip van IngridT werkt erg goed

zo worden ze zelf verantwoordelijk voor de vrede.
Andersom kan ook. Jullie mogen de komende ...... tijd niet bij elkaar in de buurt komen en je stuurt ze naar twee verschillende plekken. Vinden ze niet leuk. Of als ze het wel leuk vinden, dan hebben ze een rustige plek in huis nodig waar ze niet gestoord worden. Dat is ook een oplossing.
Je kunt ze ook laten kiezen tussen beide opties.

Privacy

Hier speelde op die leeftijd ook dat we actief moesten inzetten op privacy. Niet zomaar andermans kamer binnenstormen maar eerst kloppen en wachten op antwoord en genoegen nemen met het antwoord.
En als het je dan teveel word kun je jezelf terugtrekken, zelf daarvoor kiezen om je gedrag te sturen, op je kamer.
Dat vraagt ook veel van jezelf. Want je geeft het goede voorbeeld. Zelf niet ook zomaar bij de kinderen naar binnen stormen. Consequent.

Andere gedachte

Je zegt: 'Nu ze kneedbaar en vormbaar zijn wil ik hieraan werken, zodat we een stabiel huis situatie hebben.' En daaraan gaat vooraf dat je vriend en vriendinnen tegen jou zeggen dat het gedrag van je kinderen niet acceptabel is en dat dat komt door jouw manier van opvoeden, niet consequent genoeg.
Dat laatste heeft AnneJ al goed onderuit gehaald: consequent zijn betekent niet straffen.

Ik denk dat je daarom ook even moet kijken naar je opvatting over opvoeden: je zegt dat de kinderen nu nog kneedbaar zijn en dat je ze kunt vormen. Ik heb het altijd anders gezien: elk kind is een kadootje dat je een leven lang mag uitpakken. En in dat kadootje zitten de eigen behoeftes en eigenaardigheden van ieder kind. Daarmee ga je aan de slag: wat heeft een kind nodig om te groeien, wat belemmert een kind. Ik zou er dus ook zeker voor kiezen om contact te maken met elk kind apart en een serieus gesprekje af en toe te voeren met hen (geen discussie). Ondertussen zijn er wel bepaalde regels in huis die je zo wil handhaven, omdat je zelf ook nog plezierig in huis wil wonen. Dat zal helaas niet gaan zonder enige vorm van overlast als er levendige kinderen zijn. Dus daar moet je zelf even kijken naar je eigen grenzen en uitzoeken wat het goede midden is tussen een huis met levende kinderen en je eigen behoefte aan orde en rust. Neem je vriend mee in je gedachtegang, want mannen hebben nogal eens de neiging om opvoeding te zien als een militaire training.

Tsjor

Veranderen

http://grootenklein.nl/opvoeden-zonder-straffen/
Tischa Naeve brengt het goed onder woorden.

" Ik voelde me er rot bij als ik mijn zoontje strafte en als ik heel eerlijk ben, deed ik het vooral als ikzelf radeloos was of op exploderen stond. Als ik zelf een time out nodig had… En dat is ook wat ik nu doe op die momenten. ‘Mama gaat even rustig worden op de trap, dan ben ik weer bij je om erover te praten.’ Moet je ook eens doen, het effect is – zeker de eerste keer – geweldig."

Ik denk ook dat straffen vooral een vorm van onmacht van jezelf is.

Duidelijkheid

Ik zou eerst voor mezelf duidelijkheid proberen te krijgen. Waar zitten de grootste knelpunten? Wat zijn de zaken die je als eerste aan wil pakken?
Wat is het gedrag wat ze nu vertonen en wat is het gewenste gedrag dat je wil dat ze vertonen?
Pas als je duidelijk weet hoe de situatie nu is en wat je wil bereiken kan je gaan nadenken over manieren om dat te bereiken.

Bij de volgende stap zou ik tegen de kinderen zeggen wat mij nu opvalt als de grootste knelpunten en wat ik anders zou willen zien aan hun gedrag. Misschien hebben de kinderen zelf wel een idee hoe het makkelijker voor hun kan zijn om zich zo te gedragen. Je kan zelf ook bedenken hoe je knelpunten kan verwijderen. Mijn kinderen vonden het bijvoorbeeld heel prettig dat ze vaste plaatsen hadden aan tafel en in de auto en hun eigen drinkbeker en dergelijke. Zodat ze daar geen strijd om hoefden te voeren. Ik vond (en vind) het onzin om mensen een vaste plaats aan tafel te geven maar als hiermee ruzie wordt voorkomen dan regel ik het.

Op basis van de gesprekken met de kinderen zou ik dan de regels instellen. In tegenstelling tot de bovenstaande schrijvers heb ik er geen enkele moeite mee om straf te geven en vind ik straf ook een zeker nut hebben. Mits het maar duidelijk is wanneer je straf geeft en waarom. Dus overtreden van de regels leidt tot een bepaalde straf (huisarrest, time out, geen tv mogen kijken) en dit ook consequent volhouden. Je kan beter een kleine straf opleggen die je makkelijk volhoudt dan een draconische straf die je weer in moet gaan korten. En ook consequent zijn wanneer je straf en weke straf. Kinderen moeten weten waar ze aan toe zijn.

automatiseren

De tablettijd van de kinderen heb ik geautomatiseerd. Ze krijgen doordeweeks 1 uur, en 's weekends 4 uur en na een bepaalde tijd (8u 's avonds bijvoorbeeld) dan worden ze eruit gegooid. Daar kun je programma's voor installeren. Ik gebruik Boomerang parental control. Het is heel duidelijk voor ze, en heel erg makkelijk voor deze ontzettend zwakke inconsequente moeder.

Gelukkig kunnen mijn kinderen goed meeveren met me, maar tja, consequent zijn, en regels handhaven is niet echt mijn ding. Ik heb er zelf problemen mee als een ander me verteld wat ik wel en niet mag doen, en ben zelf als kind heel erg vrijgelaten.

Soms merk ik dat het de hand uit loopt, en doe ik (een tip van hier!) een gezinsvergadering, waarin ik rustig uitleg wat me dwars zit, en praten we er rustig over. Dan komen de kinderen ook met hun feedback, en als we samen dingen afspreken, dan gaat dat weer een hele tijd goed.

Hier

Ook een huis zonder straf en een volgens juffen en ouders van vriendjes enzo extreem braaf kind.

Het vraagt wel wat tijd, maar bij vriendinnen zie ik dat (steeds indrukwekkender) boos worden ook tijd en vooral energie kost. Plus wat leer je de kinderen, wat leef je voor? Boos worden als oplossing.

Neem het snoep. Acht en negen is groot genoeg om uit te leggen waarom je niet onbeperkt snoep mag. Ik heb gezegd dat ik graag wil dat haar tanden mooi blijven, dat ze lekker kan rennen en voetballen, dat ze trek houdt in eten waar ze van groeit enzovoort en dat ze daarom 14 kleine snoepjes per week mag of zeven wat grotere. Aan haar hoe ze dat wil. Dat is een tijd wekelijks geweest (lekker opsparen of in één keer opeten) en een tijd dagelijks. Ze staan hoog, dan ziet ze ze niet steeds. Ze heeft wel eens met een vriendinnetje op een stoel gestaan en dat later verteld. Dan zeg ik dat dat vast heel spannend was, en vraag ik hoeveel ze namen, en bevestig ik dat snoep ook heerlijk is en ik ook wel de hele dag zou willen snoepen. Maar dat op de wiebelige stoel staan ook best gevaarlijk is en dat die hieveelheid snoep wel met een reden was. Toen was het weer klaar.

Wat ik al zei, best tijdrovend. Maar daarna is het ook klaar.

iPadtijd, als je er niet bij kunt zijn, gebruik zo'n slotje. Ik ben veel meer op de inhoud van wat doe je er op gaan zitten. Iets oefenen vind ik anders dan een schietspelletje. Maar als je ook een kleintje hebt is dat ingewikkelder. Je moet er dan toch een beetje bij blijven.

Zorg dat jezelf ook je ontspanning krijgt. Ik schiet tenminste veel eerder uit mijn slof als ik zelf moe ben.

En inderdaad, als je al straft, dreig dan met dingen waarvan je weet dat je ze uit kunt en wilt voeren. Nu leer je ze dat zeuren loont, dat patroon moet je echt doorbreken. Ik zeg soms letterlijk van je kunt nu gaan klagen, jammeren, smeken en sjacherijnig zijn, en dat mag, maar het blijft nee en dan heb je een pestuur en daarna nog niks. Ik zou iets leuks gaan doen als ik jou was, maar dat moet je zelf weten.

Strijden, eindeloze discussies, dat doe je toch echt met z'n tweetjes. Als jij stopt, stopt de strijd.

En wat anderen al zeiden: kneden? Ik geloof er ook niet in. Voorleven hoe je prettig met elkaar om gaat. Het gezellig maken. De volwassene zijn, met het regelmatig tot honderd tellen wat daar soms bij hoort.

Braaf

Dat zijn dan inderdaad brave kinderen. Daar heb ik er ook een paar van. Maar helaas niet allemaal. Ik heb er ook die in zo'n situatie de hele snoepvoorraad zouden opeten, zeker als ze met een vriendje samen zijn en elkaar lekker opjutten en die vervolgens ook nog een broer of zus de schuld zouden geven van de lege snoeppot. En die niet op wankele stoelen gaan staan maar op wankele ladders op daken klimmen. En bij wie je 100 x zeggen dat je van snoepen gaatjes krijgt en die daar vervolgens 1 minuut van onder de indruk zijn maar het daarna weer vergeten of althans het minder belangrijk vinden dan snoep. Die met de blauwe plekken van de ene valpartij al weer een nieuwe stunt bedenken. Leuk zo ondernemend. En eigenlijk werkt gewoon boos worden en straf geven dan nog het beste. Daar zijn ze dan nog wel van onder de indruk.althans hier. Bij ons werkte dat prima.

Sanne/ontopic

Op een stoel staan is toch geen serieus vergrijp? Dan heb je echt een braaf makkelijk kind en dat hoeft niet aan je opvoeding te liggen maar het voedt wel makkelijk op.

Duidelijk zijn, consequenties aan gedrag geven wordt hier vaak verward met straffen. Het hele leven is niet zo begripvol later en het gemiddelde kind zoekt grenzen op en zal moeten leren dat bij overschrijding een consequentie volgt.
Ik heb het al vaker genoemd maar mijn kinderen zouden toentertijd zeer geprikkeld raken van eeuwig praten.

Kindafhankelijk en ouderafhankelijk

De opvoedmethode van Annej en Sanne werkt voor hun kinderen. Mijn kinderen zouden het als pure marteling ervaren: die vinden het al moeilijk het fatsoen op te brengen naar een halve zin uit mijn mond te luisteren. Zelf vind ik heel veel goed, maar bewaak ik de grenzen wel zo consequent mogelijk. Als ze over de schreef gaan en daarin volharden, pak ik dat wel streng aan. Als straf werkt het afpakken van schermtijd hier niet, maar mogen ze bijvoorbeeld een middag niet buitenspelen. Dat werkt bij mijn kinderen weer als een tierelier: een waarschuwing is 9 van de 10 keer voldoende, ze weten immers dat ik doorzet. Ik geloof dat duidelijkheid belangrijk is om veilig op te groeien, dat het goed is kinderen te leren dat er grenzen zijn, maar dat zijn niet de belangrijkste redenen om consequent te zijn. Mijn kinderen zijn best wel eens cadeautjes die je graag uit wil pakken, maar ook regelmatig draken die ik snel weer stevig in zou willen pakken. En ik wil het thuis graag zo prettig mogelijk hebben. Voor mezelf en daarmee ook voor hun. Mijn advies is dus om dicht bij jezelf te blijven: bepaal zelf wat je goed en niet goed vindt en bedenk wat je redelijke consequenties vindt en vervolgens kun je bekijken of jouw manier bij jouw kinderen past of dat je toch iets anders moet bedenken.

Eeuwig praten

Dat is wel een valkuil. Zo'n moment zou ook juist kunnen bestaan uit even samen kalmeren en meer luisteren dan praten en het bij 1 onderwerp tegelijk houden. En het doel goed, kort en concreet benoemen. Na een paar keer hoef je dan ook niets meer te zeggen als weer eenzelfde iets zich voordoet. Dan is een kleine attentiewaarschuwing, van jou kant of hun kant want dat kan ook, genoeg.