Onzekere reactie
Onze oudste dochter, bijna 7 jaar, is een over het algemeen vrolijk en enthousiast kind. Ze maakt graag vriendinnetje's, wat haar ook goed af gaat. Ze is groot voor haar leeftijd, maar haar gedrag is passend bij haar leeftijd.
Wel is ze snel boos en geïrriteerd. Ik zie dat dat hoort bij haar ontwikkeling maar ook dat dat haar in de weg staat naar vriendinnetjes. Ze heeft snel het idee dat ze niet mee mag doen of dat ze haar uitlachen en dan stampvoet ze huilend weg. Haar vriendinnetjes weten vaak niet wat er aan de hand is. Ze verstopt zich vervolgens ergens en gaat daar boos zitten. Als ik dit zie weet ik haar vaak weer terug te krijgen en speelt ze nal verloop van tijd weer mee.
Ik weet alleen niet goed hoe ik haar hierin kan helpen. Het lijkt uit onzekerheid te komen. Dit is niet een fase, we zien haar zo al lang reageren in deze situaties. Wat kan ik doen zodat zij weet hoe ze hiermee om moeten gaan en zekerder wordt? Moet ik haar troosten? Moet ik het uitleggen? Negeren?
op een ander moment bespreken
Ik zou haar op zo'n moment niet uitgebreid gaan zitten troosten a la "ach meisje toch" maar wel proberen empathisch te reageren en haar te motiveren snel weer verder te spelen.
Ik denk dat je het probleem best kan bespreken, maar op een ander, rustig moment. Je legt haar dan uit wat je telkens ziet en vraagt haar waarom ze zo doet en wat ze dan voelt. Samen kijk je dan naar hoe realistisch haar gedachtes zijn want voor zover ik kan lezen vat ze dingen onnodig negatief op?
Als ze het als echt een groot probleem ervaart kan je ook denken over sociale vaardigheidstraining.
Heel normaal
Begrijpelijk dat je schrikt van het gedrag van je dochter. Maar ze leert eigenlijk om te gaan met tegenslagen. Het is gewoon ook niet leuk dat andere kinderen iets niet willen wat jij wilt, of iets stom vinden.
Kinderen kunnen nog niet hun emoties los zien van wat er gebeurd. Ze zijn de emoties. Je kan ze helpen door zelf de emoties die je bij je dochter ziet te benoemen. Ik zie dat je boos, verdrietig, bang, teleurgesteld bent. Daarna alleen wat vragen stellen met wat gebeurde er, wat voelde je, wat wilde je, wat deed je. Als het kan ook wat wilde de ander, wat deed de ander, wat voelde de ander.
Of handreiking geven voor oplossing. ' hier zitten huilen lost niets op, kom zoek iemand anders. Of ga even naar binnen. ( dit gedrag is voor pesters erg uitnodigend) Tranen weg en proberen te praten. Desnoods met alleen ja/nee vragen.
