Onzekere moeder met een té lieve dochter (7)

Geen tips, wel herkenning.

En verdriet. Wat vind ik het verschrikkelijk verdrietig om weer ergens te moeten lezen/horen dat iemand "te lief" wordt gevonden en daardoor afgekat "mag" worden.

Ik herken veel in je verhaal. Ik weet helaas niet hoe je hierin moet handelen. Ik ben na 20 jaar ouderschap ook nog steeds zoekende als burnout-moeder met twee veel te lieve kinderen die het niet dreigen te redden. Ohhh, wat háátte ik dat rotschoolplein met die leuke moeders waar ik niet bij hoorde! Wat háátte ik die pestkoppen die mijn kinderen kapot treiterden, en dat mocht, want ze waren te lief, ze waren anders, ze bleken achteraf autistisch te zijn, maar anders en te lief zijn is een vrijkaart om iemand uit te kotsen en te treiteren.

niet op je kind projecteren

Pimmetje, wat jammer dat je dit zo ziet gebeuren! Wat ik me alleen afvraag, is of je je eigen problemen en angsten niet projecteert op je dochter. Je zegt al dat je zelf meer van slag bent na een afwijzing dan zij. Even objectief: hoe weinig komt ze nu op kinderfeestjes? is dat 1x per jaar, of 2x, of misschien heeft ze toch wel 4 feestjes? Bedenk wel dat de meeste kinderen maar 5 of 6 kinderen mogen uitnodigen, waarvan er vaak ook nog een paar bij zijn die ze niet van school kennen. Als je kind maar 2x of 3x keer per jaar door een klasgenootje wordt gevraagd, is dat misschien niet eens zo heel weinig. Er zijn altijd een paar populaire kinderen die overal komen, maar of dat nu zo geweldig is.... Ik heb zelf een kind met een heel stabiel klein vriendengroepje, en een kind dat vriendjes is met iedereen; spreekt ook vaak af. Die tweede wordt dus minstens 10x per jaar uitgenodigd op een feestje, maar een beste vriendje heeft hij niet. Als er paren moeten worden gevormd in de klas, komt het geregeld voor dat hij overblijft. Hij is niemands eerste keus, zeg maar.

Zelf ben ik, vrees ik, een moeder die gezellig met andere moeders op het schoolplein staat en ik zie dan ook wel ouders in hun eentje staan. Ik vraag me af waarom; wat mij betreft (en ik weet vrij zeker dat de andere 'leuke moeders' dat ook vinden) mag iedereen erbij komen staan en ik praat leuk met iedereen. Het lijkt vanuit mijn perspectief erop dat zo'n allenige moeder er zelf voor kiest om achteraan op het schoolplein te staan, snap je? Stel je voor, moeder A. en B. Moeder A. is de ene die altijd alleen staat en en moeder B. is er een uit een 'groepje' waar ik altijd bij sta. Als beide al op het schoolplein staan als ik kom, dan zoek ik automatisch moeder B. op, omdat ik daar altijd al mee praat. Niet omdat ik moeder A. niet aardig zou vinden, maar om de eenvoudige reden dat ik moeder B. al ken en daarmee bevriend ben. Van moeder A. weet ik het niet zeker, zij gaat altijd apart staan en misschien wil zij wel geen contact.

Een kennis van mij, ook een onzeker type, meende dat zij en haar kinderen gepest werden. Objectief gezien, bleek dat echt niet het geval. Opmerkingen of grapjes ziet ze al heel gauw als kritiek op haar persoon. Ze is ook 'weggepest' op haar werk (vindt ze zelf), terwijl ze zelf ontslag nam en tegelijk altijd een positieve werkbeoordeling had. Ik denk eigenlijk dat er eerder iets mis is aan haar perceptie dan dat ze gepest wordt.

Ik heb zelf ouders met een weinig positief zelfbeeld en een pessimistische inslag, en ben ook nog eens enig kind. Mijn ouders zagen bij mij ook de dingen die jij beschrijft over je dochter: ik was te lief, ik zag niet dat andere kinderen onaardige dingen deden, ik was ook niet goed in gym. Dat laatste had ik ook wel door, maar dat ik te lief zou zijn, of andere kinderen een loopje met mij zouden nemen, dat weet ik achteraf gezien niet zeker. Mijn moeder heeft alle uitnodigingen, kaartjes etc. van vroeger bewaard en onlangs kwam ik die weer tegen. Het waren er best wel veel, een stuk of 5 kinderen nodigden mij elk jaar uit op hun feestje en daarnaast waren er nog een paar. Helemaal het tegenovergestelde van mijn beleving. Mijn moeder bleef namelijk altijd een beetje hangen in het negatieve: een keer een afwijzing gehad en dat moest ik dan 10x horen, dat ik niet op het feestje van X. mocht komen. Vervolgens werd ik daardoor minder enthousiast over X. (mijn moeder vond het immers geen geschikt vriendinnetje meer) en is die vriendschap over gegaan. Zo ging dat niet alleen met X., maar ook met Y. en Z. en nog een paar kinderen wel. Y. had een keer iets onaardigs gezegd en Z. had een keer iets van mij stuk gemaakt, maar ja: gebeuren dat soort dingetjes niet altijd met kinderen? En je hebt het over sarcasme bij 7-jarigen... kinderen kunnen op die leeftijd zeker wel onaardig zijn, maar ze zijn ook nog heel goed de goede kant op te buigen. Praat eens met de moeder van dat vriendinnetje die je dochter afkat bij de hockey. Niet te zwaar, probeer niet over te komen als een zeurpiet en kom met een concreet voorbeeld. Je hebt best kans dat die moeder het positief oppakt.

Erbij komen staan

Bij moeders erbij gaan staan, dat gaat niet altijd goed is mijn ervaring. Een gesprek dat meteen stopt, wegdraaien, negeren. Mijn ervaring is dat het gemakkelijker gaat als er ook vaders zijn. Maar ook dat zal wel school- en moederafhankelijk zijn.

ach...

Ik herken het wel, maar dan bij vlagen. Ik kan ook heel onzeker zijn, mn in grote groepen, en kan ook erg verdrietig worden als ik merk dat dochter niet goed in de groep past. Te gevoelig soms, wij allebei.
Gelukkig ken ik ook fases waarin ik veel minder onzeker ben en het allemaal veel beter kan relativeren. Ik heb ook wel eens op het plein gestaan met datzelfde gevoel: allemaal groepjes en ik hoor nergens bij. Tegenwoordig ken ik een aantal moeders en loop ik daar op af. Ook loop ik nog wel eens op een 'allene' moeder af om een praatje te maken.
Het heeft mij trouwens geholpen om wat meer actief te zijn op school. Hierdoor leerde ik andere moeders kennen en ook de kinderen.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat het je lukt het je wat minder aan te trekken, gelukkig lijkt je dochter er geen last van te hebben! Ze komt vast in de toekomst meer 'gelijkgestemde' kinderen/leeftijdgenoten tegen!

ach MoederMop

Ook volwassenen zijn nog wel eens (?) onhandig hoor!
Dat is niet altijd katten!
(Al ben ik zelf ook wel zo'n typje dat alles op mezelf betrekt)

Stoppen met gesprek, tsja, ik heb wel vaker heel serieuze gesprekken op schoolplein, die gesprekken stokken dan als er iemand bijkomt. Of ik ben zwaar af aan het geven op school bijv, en vind het dan niet netjes door te gaan als er iemand bijkomt.

Door onhandigheid zal ik vast ook weleens iemand 'negeren' maar nooit bewust, en bij ons sta je zo onhandig op het schoolplein dat je al snel een rug in je gezicht hebt.

Eens met Carootje

Op school helpen helpt. Op andere moeders afstappen die ook alleen staan helpt ook.
Of naar een clubje afstappen met een vraag.

Je helpt je dochter het beste door he goeie voorbeeld te geven. Als je jezelf terugtrekt, zal zij dat ook eerder doen.
Kun je daarom niet aan de slag met je eigen sociale fobie? Met therapie?

Een wijze moeder zei ooit eens tegen mij: je moet je openstellen voor andere mensen. En dat is inderdaad de clou. Vriendelijk lachen is een goed begin. Vriendelijk gedag zeggen is stap 2 en toch dat praatje beginnen wordt dan een stuk makkelijker.

schoolplein

Als je als laatste aankomt is het lastig om naar een groep te stappen. Als je zorgt dat je vrij vroeg bent en een beetje blijft rondlopen kun je veel makkelijker op de eerste andere ouder afstappen die komt of als die eerder was kun je daar meteen naar toe. Zorg dat je een vraag hebt over iets of hoe vind jij.... of hoe doe jij....

Desnoods met een smoesje

Als je het lastig vindt om zomaar een gesprek aan te knopen (en je bent lang niet de enige daarin!), kun je ook een smoesje bedenken. "Wat moeten de kinderen meenemen voor de kerstmusical, weet jij dat toevallig?" Of iets dergelijks. Daar rolt geheid een praatje uit ("Is jouw kind ook zo nerveus/opgetogen/geheimzinnig over zijn rol?"). Díé moeder zal je niet meer negeren de volgende keer, want jullie hebben met elkaar gesproken. Die zal je minimaal groeten. Doe dit soort dingen iets vaker, en je wordt ook onderdeel van dat schoolpleinmeubilair.
En idd, al een paar keer geopperd: help op school zodra je kunt. Dat scheelt ook, levert weer wat small talk-gespreksstof op. En bedenk bij die kletspraatjes: het hoeft niet over iets belangrijks te gaan, het is maar smeerolie van het contact. Dus begin gerust over de kou, de regen, de Sintviering, whatever. Allemaal prima.

wat ik me nog bedacht

Je schrijft over je dochter alsof ze wat achterloopt, op sociaal gebied.
Dat zou heel goed kunnen. (voor wat het waard is)
Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.
Als je zaken niet bij jezelf herkent, is het ook niet goed bij de ander te zien. (zoals de waard is..)
Als ze zelf 'gemeenheid' niet kent, is het niet gek dat ze dat bij de ander niet ziet.

Ik vind daar twee dingen van. Het is prima zo, je hebt een lief kind en wat wil je nog meer? De andere kant is wel dat mensen zelden zwart wit zijn, en dat zij vast ook weleens boos is oid. Is daar bij jullie genoeg ruimte voor? Accepteer je negatief gedrag?

Bij ons is dit iig wel een vaker terugkerend thema. Er zijn periodes dat ik er actief mee aan de slag ga, en negatief gedrag probeer te stimuleren hier in huis. Soms vergeet ik dit weer en merk ik soms dat ik wel heel snel gedrag van de kinderen negatief interpreteer en daarop reageer. En dat reageren van mij, dat hoeft maar heel subtiel te zijn. Mijn kinderen reageren al op een opgetrokken wenkbrauw

Pimmetje

Ik was zo'n te lief kind. Ik herken mezelf in wat je beschrijft. Ik was (en ben)precies zo. Ook ik werd nooit gevraagd voor verjaardagsfeestjes bijvoorbeeld en als er echt helemaal niemand was om mee af te spreken, dan kwam ik pas in beeld voor bepaalde meiden. Die vervolgens eenmaal op straat een ander tegen kwamen en daar dan mee verder speelde en ik niet meer mee mocht doen. Heeft bij mij tot groep 5 (toen 3de klas) geduurd. Toen gingen opeens mijn ogen open.

Ik weet nog dat ik op mijn bed zat met mijn rug tegen de muur en ik opeens bedacht dat ik eigenlijk helemaal geen vriendinnetjes had zoals de meisjes uit mijn klas dat wel hadden. En ik moest zo huilen, mijn moeder kwam toen boven en ik vertelde wat ik voelde. Ze zei toen dat ze dat al langer in de gaten had, maar ik leek er geen last van te hebben. Had ik ook niet, tot groep 5 dus. Mijn moeder heeft me, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor, toen gezegd dat wat er ook gebeurd, ze altijd mijn moeder is en ik haar kind, maar ook dat ik altijd haar vriendinnetje ben en zij die van mij. Dat heeft me enorm geholpen, want ik voelde me daardoor nooit meer alleen.

Er ging ietsje later ook een soort van knop om in mijn hoofd. Ja, ik ben anders, ja, ik voel me anders en ja, ik zie er anders uit (kleding), ik hoor er toch niet bij, hoe hard ik het ook geprobeerd heb, door wel te doen zoals de anderen en me wel te kleden zoals de anderen en dat heeft me niets gebracht. Ik was op mijn 10de zo bewust van dat feit, dat juist daardoor mensen en kinderen wel contact met mij maakten. Laat hun maar naar mij komen als ze wat van me willen, dacht ik. Ik heb hun niet nodig, ik kan alles alleen en anders heb ik altijd nog mijn moeder. Met die gedachte ben ik mijn hele schoolcarriere doorgegaan.
En nu nog steeds ben ik niet zo'n moeder die op het schoolplein met jan en alleman sta te kletsen. Ik heb er geen behoefte aan. Het is allemaal oppervlakkig contact in mijn ogen(natuurlijk heb je daar ook echte vriendschappen, of komen die daar uit voort)maar die behoefte heb ik gewoon niet. Als ik wil kletsen, dan spreek ik, zoals ergens eerder is beschreven, wel iemand aan, met: Uhm, hoe zit het ook alweer met het kerstdiner, hoe laat, bla bla. En elke ochtend is het wel gewoon hallo, of hoi, maar dat is het dan ook wel. Vindt het wel best!
In de buurt waar ik woon, heb ik met iedereen fijn contact, maar het is niet zo dat ik echte vriendschappen heb en echte vriendinnen heb ik ook niet. Ik had er ooit 1 en ook daar heb ik de vriendschap uiteindelijk na 25 jaar mee verbroken. Te veel gebeurd, te veel gezegd.
Dus, mijn vraag is eigenlijk ben jij gelukkig met jezelf, je man(als je die hebt), de oppervlakkige contacten en je eigen kind, je eventuele collega's, dan is het toch goed? Dan kan je dat je dochter ook leren. Misschien heeft ze er geen last van, misschien komt het nog, net zoals bij mij wat later. Ik heb geen tips,helaas. Alleen dat je kind goed is zoals ze is en dat ik hoop dat ze dat lieve karakter nooit verliest of inruilt om te zijn zoals de 'anderen'.

Wat goed dat je hierover schrijft

Hoi Pimmetje, ik herken het wel een beetje van toen mijn kinderen jonger waren, en ik voel met je mee. Wat mij erg geholpen heeft, is gesprekken met een maatschappelijk werkster. Die hielp me met relativeren. En met de situatie in perspectief zien. Bijv. ik heb een hele, lieve, rustige zoon, die op de basisschool, ook vaak "over bleef" als er duo's gemaakt moesten worden en weinig gevraagd werd om te spelen en op feestjes. Ik had daar ook last van. Vond het zielig voor hem, dat hij zo alleen was.
Maar ik leerde, dat ik aan veel dingen die hem over komen, niks kan doen. Ik kan er 's nachts van wakker liggen, bij de populaire moeders van de populaire kinderen gaan staan, ik kan hem stimuleren iemand uit te nodigen etc. Maar punt één, moet hij leren zichzelf staande te houden in de klas. Als hij over zich heen liet lopen, is dar heel verdrietig, maar dat is dan iets wat hij moet leren. Degenen die over hem heen liepen, kon ik niet veranderen. Wees er gewoon voor je dochter, als ze verdrietig of blij is. Jij bent degene die haar zelfvertrouwen kan geven. Ik herken ook, dat ik het veel erger vond dan mijn zoon. Probeer uit te gaan van haar gevoel! Het gaat er niet om hoe jij je zou voelen in die situatie, maar om hoe zij zich voelt. Gaat zij vrolijk naar school, dan heeft zij er dus geen problemen mee. Neem haar gevoel als uitgangspunt en probeer jouw onrust en bezorgdheid bij jezelf te houden. Geeft zij aan dat zij er last van heeft, onderneem dan pas actie. Bijv. naar de leerkracht toe of door je dochter te troosten en misschien tips te geven hoe ze ergens mee om kan gaan.
Zorg voor een veilige thuishaven, dat is veel en veel belangrijker dan gevraagd worden op een feestje. Als jij haar het gevoel heeft dat ze de moeite waard is, heeft ze daar de rest van haar leven wat aan.
Zet hem op meid.

hockey

Ik vind hockey zo helemaal niets voor een lieve 7 jarige! Waarom niet iets van circusgym of dat soort dingen, meer speels gebeuren. En voor moeder een assertiviteitscursus of iets dergelijks of als je eigenlijk niet echt behoefte heb aan contact met andere moeders laat het dan gaan!

Wat fijn dat jullie zo meedenken

Ik was stiekem een beetje bang dat jullie mij een grote aanstelster zouden vinden. Fijn dat jullie meedenken, bedankt!!!

We hebben nu net de kerstvakantie achter de rug en gisteren was de eerste schooldag. Na gevraagd te hebben hoe deze dag is verlopen, gaf mijn dochter aan alleen te zijn geweest tijdens de speelpauzes. Maar, gaf ze aan, ze had het wel fijn gehad. Ik vind het nog steeds lastig in te schatten in hoeverre zij sommige dingen als vervelend ervaart. Het zou inderdaad kunnen dat ik mijn onzekerheid op haar projecteer. Sowieso ben ik vaak meer onder de indruk van het reilen en zeilen op sociaal gebied op school dan dat zij dat is. Ik probeer wat vaker aan de praat te raken en soms (zeg 1 a 2 keer per week) lukt dat. Verder probeer ik mezelf voor te houden dat ze zelf moet leren zich staande te houden en dat weinig speelafspraken niet per definitie betekent dat zij ongelukkig is. Ze wordt niet echt gepest en ze speelt af en toe wel met een klasgenootje of haar buurmeisje.

Wel heb ik even met de juf contact gezocht en het erover gehad dat mijn dochter wel vaak alleen is en niet veel wordt betrokken door andere kinderen. Binnenkort gaat ze een kort vragenonderzoekje doen om te kijken in hoeverre mijn dochter hier nu echt last van heeft. Verder is nav de Kanjertraining een vragenlijst in de computer ingevuld door elk kind waarin gevraagd wordt welk cijfer je elke klasgenoot geeft om mee samen te werken en als persoon. Ik heb gevraagd naar de uitslag, maar die heb ik niet gekregen. Wel dat ze niets afwijkend erin zagen. Ik ben wel erg benieuwd naar wat de uitslag van die vragenlijst gaat zijn die ze zelf mag gaan invullen.

Mijn dochter weet dat ik heel veel van haar hou en trots op haar ben. Dit laat ik regelmatig merken en zeg het haar ook gewoon. Dat ik niet die ondernemende populaire moeder ben of zal worden, dat moet ik zien te accepteren. Nee, ik hoef geen nieuwe vriendschappen. Ben redelijk op mezelf en dat is op zich oke. Ik ben alleen bang dat ik daardoor haar "kansen" verspeel om te spelen of aan activiteiten deel te nemen die door andere moeders gezamenlijk worden bedacht.

Tips er ervaringen blijven welkom!